เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 637
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 638
เจิ้งเซิ่งพยักหน้า พวกเขารอวันนี้มานานแล้ว ตราบใดที่มีความเคลื่อนไหว กองทัพชิงชวนก็จะอยู่ในมือพวกเขาทันที“จากนั้นไปที่ค่ายต้าเฟิงเพื่อหาผู้นำ แม้ว่าค่ายต้าเฟิงจะมีคนไม่มากนัก แต่เราก็มีโอกาสที่จะดำเนินการได้ เรา... ต้องพึ่งพาชื่อเสียงของพวกเขาด้วย”เมื่อได้ยินดังนั้น เจิ้งเซิ่งก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ว่า... พวกเขาจะยอมเห็นด้วยหรือขอรับ?”เขายังคงรู้ด้วยว่าคนเหล่านั้นในค่ายต้าเฟิง ล้วนเป็นคนดุร้าย“หากให้รางวัลอย่างงาม ย่อมมีผู้กล้าออกมาทำงานให้ ไม่ต้องกังวล เจ้าคิดว่าพวกเขามีความสุขในต้าเย่หรือ?”เจิ้งไท่ชิงพูดเบา ๆ หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว เจิ้งเซิ่งก็พยักหน้า“ขอรับท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้วว่าจะต้องทำอย่างไร”เจิ้งไท่ชิงพ่นลมหายใจ มองพระจันทร์เต็มดวง แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้เมืองชิงชวนจะถูกควบคุม อย่าฆ่าจวิ้นโส่ว แค่กักขังไว้ก็พอ”“แม้ว่าเราจะมาจากภูมิหลังที่แตกต่างกัน แต่เพื่อนร่วมงานเหล่านี้ก็ทำงานร่วมกันมาหลายปี และมีความสัมพันธ์ที่ดี”“ยิ่งกว่านั้น จวิ้นโส่วเมืองชิงชวนยังเป็นคนที่ไม่มีความทะเยอทะยาน เขาไม่ได้เป็นภัยกับเรา”เจิ้งไท่ชิงเตรียมทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์ ด้วยใบหน้าเรี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 639
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็กลับไปที่เฉิงโจวในขณะนี้ต้าหู่กำลังตามมาข้างหลัง พอจะคาดเดาได้ว่าหวังหยวนกำลังจะทำอะไร และเขาก็ตื่นเต้นมาก!“พี่หยวน เราจะลงมือกันเมื่อไหร่?”หวังหยวนยิ้มและมองต้าหู่ “ไปที่จุดนั้นก่อน แล้วดูว่าเงินอยู่ที่ไหน ทางที่ดีควรเตรียมการบางอย่าง อย่างน้อยเราจะไม่ปล่อยให้เขาสงสัยเรา!”ต้าหู่ย่อมเข้าใจ จากนั้นก็เริ่มส่งทหารเกราะทมิฬแอบเข้าไปในธนาคารเทียนเซี่ยทหารเกราะทมิฬล้วนเป็นทหารผ่านศึก การปิดล้อมแล้วปล้นไม่ใช่ปัญหา!เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล!...ในขณะนี้ ที่ด้านนอกฐานที่มั่นค่ายต้าเฟิง เจิ้งเซิ่งสวมชุดเกราะสีเงิน มาถึงที่นี่พร้อมกับทหารนับพันคนหวงผีจื่อและคนอื่น ๆ ตกใจเมื่อรู้สถานการณ์นี้!“เราไม่เคยมีความขัดแย้ง หรือขุ่นเคืองกับกองทัพเมืองชิงชวน เหตุใดพวกเขาถึงยกทัพมาที่นี่ตอนนี้?”โม่ชวนเหอก็กังวลเช่นกัน แต่เถี่ยซานไม่สนใจเลย “เช่นนั้นก็ส่งพวกเขาไปลงนรกซะ ข้าไม่กลัว!”“กองทัพชิงชวนมีไพร่พลทั้งหมดสามหมื่นนาย แม้ว่าจะยกทัพมาหนึ่งพันนาย แต่หากเราเริ่มต่อสู้กับพวกเขา พวกเราจะถูกกำจัดแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น คนที่มาคือเจิ้งเซิ่ง ลูกชายของ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 640
ในวันนี้ ไม่รู้ว่าเจิ้งเซิ่งมีข้อตกลงแบบไหนกับค่ายต้าเฟิง ไม่รู้ว่าเขาเจรจากันอย่างไรบ้าง!แต่หลังจากที่เจิ้งเซิ่งจากไป ไม่ว่าจะเป็นโม่ชวนเหอ หวงผีจื่อ หรือเถี่ยซาน ก็ต่างตื่นเต้นกันมาก!“ไม่คิดเลยว่าวันแห่งความสำเร็จ...จะใกล้มาถึงแล้ว!”พวกเขาตื่นเต้นมาก!“เราควรทำอย่างไร?”ในเวลานี้ เถี่ยซานรีบถาม ดูเหมือนว่าเขาจะทนไม่ไหวแล้ว!“ทำตามความปรารถนาของขุนพลเจิ้ง!”...ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกองทัพเมืองชิงชวน แต่กองกำลังสามหมื่นนายในขณะนี้ อยู่ในมือของเจิ้งไท่ชิงแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย!แม้กระทั่ง...เขตเมืองชิงชวนก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้วเช่นกัน!จวนจวิ้นโส่วถูกปิดผนึกทันที จวิ้นโส่วหลี่ฉี่เหนียนกำลังนั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน โดยมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เขามองเจิ้งไท่ชิงด้วยสีหน้าตกตะลึง และไม่อยากจะเชื่อเลย!“พี่เจิ้ง ท่าน…”หลี่ฉี่เหนียนเป็นคนละโมบเสพสมความสุข เขาจึงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเมืองชิงชวนเขาคิดว่าเจิ้งไท่ชิงก็เหมือนกับเขา แต่วันนี้ จู่ ๆ เขาก็ถูกควบคุมโดยกองกำลังทหาร สิ่งนี้ทำให้หลี่ฉินเหนียนสับสน และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด!แต่ในใจกลับมีความกลัวมากขึ้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 641
หลังจากที่หวังหยวนได้ยินดังนั้น เขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ!“ใช่แล้ว... ข้าก็สงสัยเหมือนกัน คนในค่ายต้าเฟิงแห่งนั้นไม่ใช่คนโง่ เหตุใดถึงทำเช่นนั้นได้?”ต้าหู่ดูสับสนเล็กน้อย นี่ไม่ต่างจากการรนหาที่ตายใช่หรือไม่!แม้ว่าค่ายต้าเฟิงจะปลอดภัยมาหลายปีแล้ว แต่ก็เป็นเพราะพวกเขาระมัดระวัง และไม่เคยต่อสู้กับเจ้าหน้าที่เลย พวกเขายังประจบประแจงผู้ตรวจราชการมณฑลท้องถิ่นด้วย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าเหตุใดพวกเขาถึงตั้งหลักได้แต่พวกเขากำลังทำตัวยั่วยุมาก ถึงกับมาปล้นที่เฉิงโจว นั่นเป็นการท้าทายราชสำนักอย่างชัดเจนไม่ใช่หรือ?ไม่ต้องพูดถึงว่าเฉิงโจวมีกองทหารจำนวนมาก แม้ว่าพวกเขาจะปล้นเฉิงโจวได้สำเร็จ แต่เงินทองที่พวกเขาปล้นไปนั้นก็ต้องแลกด้วยชีวิตอยู่ดี ให้ตายเถอะ!ไม่รู้หรือว่าเมื่อราชสำนักรู้ว่ามีกองทัพขนาดใหญ่เข้ามาโจมตี ค่ายต้าเฟิงที่มีผู้คนเพียงพันคนจะถูกกวาดล้างในทันที!“ใช่ เรื่องนี้ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง คราวที่แล้วพวกเขาไม่กล้าฝ่าฝืนราชสำนัก เพราะเรื่องของอ๋องฝูซาน ข้าสังหารเฟิงเสี้ยวเทียนแล้ว พวกเขายังไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนใจได้อย่างไร?”หวังหยวนไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่าหวงผีจื่อและค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 642
ที่ธนาคารเทียนเซี่ยในขณะนี้ แม้ว่าจะเป็นกลางคืน แต่ก็ยังมีคนมาแลกเงินที่นี่มากมายในขณะนี้หลี่จ้าวหลินและวังฉงโหลว เดินมาที่โต๊ะทีละคน แล้วหยิบตั๋วทองออกมาเริ่มแลกเปลี่ยน“ลูกค้า กรุณารอสักครู่นะขอรับ”เสมียนเหล่านั้นคิดว่าจะปิดธนาคารตอนค่ำ แต่ใครจะรู้ว่าคนจะมามากมาย!“เร็วเข้า เร็วเข้า ข้ากำลังรีบนะ ชักช้ายืดยาด นี่คือวิธีที่คนของธนาคารเทียนเซี่ยทำกัน!”จู่ ๆ หลี่จ้าวหลินก็ยืนเท้าเอว แล้วเริ่มสร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผลเสมียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ด้วยความที่ไม่กล้ารุกรานเขา จึงรีบแลกเปลี่ยนเงินให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลังจากรับเงินมาแล้ว หลี่จ้าวหลินก็เหลือบมองมัน แล้วพูดว่า “เจ้ากำลังล้อข้าเล่นหรือเปล่า เงินนี่ไม่ครบ!”หลี่จ้าวหลินตะโกนทันที เสมียนตกใจ รีบนำเครื่องชั่งมาเริ่มชั่งน้ำหนักอีกครั้งผลลัพธ์ยังคงถูกต้อง“คุณชาย ท่านดูสิขอรับ เงินนี้ไม่ขาดไปแม้แต่อีแปะเดียว”เสมียนไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ยิ้มเท่านั้นมีบุคคลสำคัญมากมายในเฉิงโจว พวกเขาจึงกังวลเกี่ยวกับการไปยั่วยุ ทำให้ต้องระมัดระวังแต่วันนี้หลี่จ้าวหลินมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา เขาย่อมไม่ยอมจบเท่านี้“เหลวไหล มันต้องม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 643
“ข้าคิดว่าหวังหยวนเป็นคนดีเสียอีก ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะสั่งให้พวกเจ้ามาสร้างปัญหา เจ้าคิดว่าด้วยวิธีนี้ ธนาคารของข้าจะไม่ทำอะไรเลยงั้นหรือ?”ฟ่านซือเซวียนโบกมือทันที “คนเหล่านี้มาที่ธนาคารของเราเพื่อสร้างปัญหา ตอนนี้ขอสั่งให้พวกเจ้าออกไป หากไม่ออกไป ก็อย่าโทษพวกข้าว่าหยาบคายแล้วกัน!”หลังจากได้ยินดังนั้น วังฉงโหลวก็หัวเราะ“คุณชายฟ่าน เจ้าอยากจะลงมือหรือ? ข้าไม่ได้เก่งกาจ แต่ก็มีชื่อเสียงนิดหน่อย หากแตะต้องข้า ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะสม เจ้าเองก็ไม่ได้จริงจังกับราชสำนักเลย!”วังฉงโหลวไม่กลัวอีกต่อไป เขารู้ว่าคนที่ตามมาที่นี่ล้วนมีฝีมือ เป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ หากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริง ๆ เจ้าหน้าที่ธนาคารเทียนเซี่ยก็สู้ไม่ได้หรอกเขามาที่นี่ในวันนี้ เพื่อทำให้สถานการณ์ในธนาคารยุ่งเหยิง!ยิ่งวุ่นวายก็ยิ่งดี!“ได้รับชื่อเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนั้นแล้วยังมาป่าวประกาศ ช่างไร้สาระ”“ข้ารู้จักเจ้า เจ้าเป็นหลานชายของวังไห่เทียน แต่แม้ว่าวังไห่เทียนจะมายืนอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหาในธนาคารของพวกข้า”ฟ่านซือเซวียนยังคงไม่สนใจและเยาะเย้ยทุกคนในโลกรู้ดีว่าวังไห่เทียนถูกลดตำแหน่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 644
หลังจากพูดจบ วังฉงโหลวและคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งออกไป ราวกับว่าพวกเขากำลังจะไปช่วยดับไฟฟ่านซือเซวียนก็โกรธมากเช่นกัน รีบส่งคนไปดับไฟทันทีแต่เหตุการณ์กลับกลายเป็นเรื่องวุ่นวายคนจากธนาคารเทียนเซี่ยทุกคน ต่างก็ตื่นตระหนกขณะตักน้ำ ส่วนวังฉงโหลวและคนอื่น ๆ ก็จงใจก่อปัญหา บางครั้งน้ำก็หกก่อนที่จะถึงอาคารที่ถูกไฟไหม้ด้วยซ้ำ!ฟ่านซือเซวียนที่เห็นเหตุการณ์นี้จากระยะไกลก็โกรธมาก!“วังฉงโหลว พวกเจ้าจะทำอะไร? ออกไปจากที่นี่ซะ! ไม่ต้องมาทำเป็นดับไฟเลย!”วังฉงโหลวและหลี่จ้าวหลินหัวเราะ “ไม่ต้องเกรงใจหรอก เฮ้ เฮ้ เฮ้... เหตุใดเจ้าถึงเดินประมาทถึงเพียงนี้ น้ำถังนี้หกอีกแล้ว เร็วเข้า... ไปตักน้ำมาใหม่ ไม่เช่นนั้นอาคารนี้จะไหม้วอดทั้งหลัง!”ฟ่านซือเซวียนโกรธมากเมื่อเห็นดังนั้น แต่ตอนนี้กำลังวุ่นวาย และทุกคนก็ออกไปดับไฟ ไม่มีทางที่เขาจะสามารถขับไล่วังฉงโหลวและคนอื่น ๆ ออกไปได้!ในขณะนี้ ต้าหู่และคนอื่น ๆ แอบเข้าไปในธนาคารเทียนเซี่ยเงียบ ๆ แล้ว และตรงไปที่ห้องนิรภัยที่เป็นที่เก็บเงิน หลังจากสังหารคนเฝ้าแล้ว พวกเขาก็เปิดประตูเดินเข้าไปหวังหยวนกล่าวว่า เอาไปให้เยอะที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ยิ่งเยอะก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 645
ต้าหู่ยกยิ้ม คราวนี้แผนสำเร็จ!หวังหยวนพยักหน้าอย่างไม่กังวลในขณะนี้ถังหม่างและคนอื่น ๆ กำลังขี่ม้าไปซ่อนตัวอยู่ตามท้องถนนทีละคน ในตรอกลึก เหลือม้าเพียงไม่กี่ตัว และรถม้าเปล่าสองสามคัน ส่วนผู้คนหายไปแล้ว!“นายน้อย รถม้า! มันคือรถม้าของโจร!”คนที่นำฟ่านซือเซวียนมาถึงในไม่ช้า!“ฮึ่ม พวกเขารู้ว่าไม่มีทางออกจากประตูเมืองได้ จึงละทิ้งทองคำเพื่อหนีเอาชีวิตรอด”เขาเยาะเย้ยครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะพาผู้คนรีบไปตรวจสอบ แต่หลังจากนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที!“นายน้อย... รถม้าคันนี้... มีแค่กล่องเปล่า... ไม่มี... ไม่มีเงินแม้แต่ชิ้นเดียว!”หลังจากตรวจสอบแล้ว ก็พบว่าไม่มีอะไรอยู่บนรถม้าหลายสิบคัน ซึ่งทำให้ฟ่านซือเซวียนหน้าบึ้งตึงในทันใด“อะไรกัน! ไม่! เป็นไปได้อย่างไร!”ฟ่านซือเซวียนไม่เชื่อ เขาจึงเข้าไปในรถเพื่อตรวจสอบเอง แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย!“นายน้อย เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร... พวกเขาไม่ได้ปล้นหรอกหรือ?”คนรับใช้รีบพูด ส่วนฟ่านซือเซวียนรีบพาผู้คนกลับไปที่ธนาคารเทียนเซี่ยทันที เมื่อเห็นทองคำนับล้านในโกดังหายไปครึ่งหนึ่ง เขาก็โกรธมากจนแทบจะกระอักเลือด!“บ้าเอ๊ย! บ้าเอ๊ย!”ฟ่
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
