Share
บทที่ 602
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 603
หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “กิจการนี้ บางทีเราอาจขอความช่วยเหลือจากคุณหนูหวงได้” ไป๋เฟยเฟยกระพริบตา ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก ทว่าประสานมือไว้ “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” หลังจากที่ไป๋เฟยเฟยพูดจบ นางก็ออกจากที่นี่ ในขณะนี้ หวงเจียวเจียวก็เดินเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าที่งดงามของนางแดงก่ำด้วยความเขินอาย “คุณชายหวัง ท่านเรียกข้า” หวงเจียวเจียวนั่งลงข้างหวังหยวนพร้อมกลิ่นหอมจาง ๆ ที่พัดโชยมา ฉากดังกล่าวทำให้บุรุษนั้นรู้สึกลุ่มหลงจริง ๆ แต่หวังหยวนเพียงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหนูหวง ข้ามีธุระบางอย่างต้องการให้เจ้าช่วยข้า” หวงเจียวเจียวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ลังเลเลย “คุณชายรีบสั่งมาเถอะ ไม่ว่าท่านจะขอให้ข้าทำอะไร ข้าจะทำทุกอย่างที่สามารถทำได้” หวงเจียวเจียวไม่มีข้อแก้ตัว ไม่เพียงแต่บรรลุความตั้งใจของไป๋เฟยเฟยเท่านั้น แต่เพื่อภารกิจของนางเองด้วย หวังหยวนหยิบขวดน้ำหอมออกมาแล้วยื่นให้ “คุณหนูหวง สิ่งนี้เรียกว่าน้ำหอม ทาบนแขนและหลังใบหู กลิ่นหอมจะคงอยู่หลายวัน เจ้าลองดูได้” ใบหน้าของหวงเจียวเจียวดูสับสน แต่หลังจากหยิบขวดเล็ก ๆ และเปิดมันเบา ๆ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที “กลิ่นหอมมาก...
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 604
ดวงตาของหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยน้ำตา นางมองเรือใหญ่ของนางโลมในทะเลสาบอย่างสิ้นหวัง พร้อมร้องไห้อย่างตรอมใจ “เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...” นางพึมพำกับตัวเอง หัวใจของนางเจ็บช้ำราวกับน้ำแข็ง หลี่อีเหนียนที่อยู่ข้าง ๆ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ การเห็นน้องสาวทุกข์ใจเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ ทว่าเมื่อคิดว่าจะสามารถเด็ดบัวไม่เหลือใยกับหวังหยวนด้วยวิธีนี้ได้ เขาก็รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก อารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้ทำให้สีหน้าของเขาดูไม่มั่นคง “เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่ ซื่อหาน ไม่ใช่ว่าพี่สะใภ้ไม่อยากให้เจ้าพบเขา ชายหนุ่มผู้นี้เป็นคนสารเลวจริง ๆ เดิมทีเขาเคยทุบตีและดุเจ้า ตอนนี้เขามีเงินและมีหน้ามีตา จริง ๆ เขาใช้เวลาทั้งคืนกับนางโลมจากหอไป๋เฟิงต่อหน้าตระกูลหลี่ของเรา ชายหนุ่มเช่นนี้ไม่คู่ควรให้เจ้าชอบ!” ซ่งชิงเหอใช้ประโยชน์จากทุกโอกาส และไม่แสดงความมีเยื่อใยสักนิดเมื่อพูดเช่นนี้ พวกเขาคำนวณเวลาไว้แล้ว เวลาที่หวังหยวนก้าวขึ้นเรือ และเวลาที่หวังหวนจะลงจากเรือ พวกเขาจึงพาหลี่ซื่อหานไปดู เรียกได้ว่าทุ่มเททั้งใจ “เอาล่ะ น้องสาว เรากลับกันเถอะ” หลี่อีเหนียนสูดหายใจเข้าลึกและทำได้เพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 605
แต่ใครจะคาดคิดว่าตระกูลหลี่จะนำความรู้ไปประยุกต์ใช้จริง ๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงทฤษฎีเล็ก ๆ เท่านั้น หวังหยวนไม่นำมาใส่ใจเลย! วันรุ่งขึ้น ภายในหอไป๋เฟิง หวงเจียวเจียวตกลงที่จะโฆษณาน้ำหอมของหวังหยวนและเริ่มเตรียมการ “แม่นมอัน ข้าอยากจัดงานเลี้ยงร่ายรำที่หอไป๋เฟิง” หวงเจียวเจียวถือขวดน้ำหอมไว้ในมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แม่นมอันเป็นผู้ดูแลหอไป๋เฟิง อย่างไรก็ตาม หวงเจียวเจียวรู้ตัวตนเบื้องหลังของนาง “คุณหนูหวง ท่านจริงจังใช่หรือไม่?” หวงเจียวเจียวพยักหน้า “ท่านลืมสิ่งที่ท่านผู้นั้นส่งจดหมายมา และข้อความที่กล่าวไว้ในจดหมายแล้วหรือ? โน้มน้าวหวังหยวนไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แม้ว่าจะหมายถึง...อุทิศตัวเองก็ตาม...” แม่นมอันสูดหายใจเข้าลึก และได้แต่ตอบตกลงเท่านั้น ในไม่ช้า ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วถนนและตรอกซอกของเฉิงโจว ว่าหวงเจียวเจียวนักขับร้องอันดับหนึ่งแห่งหอไป๋เฟิงจะจัดงานเลี้ยงร่ายรำที่หอไป๋เฟิงในคืนนี้ นางไม่จำเป็นต้องเตรียมการอะไรมาก แค่ข่าวดังกล่าวก็เพียงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มมากมายในเฉิงโจวโหยหาในเสน่ห์ของนางแล้ว เมื่อหวังหยวนได้รับข่าวนี้ เขาก็หัว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 606
กลิ่นหอมนี้แรงมาก และกลิ่นนี้ติดตามไปกับตัวของหวงเจียวเจียว ซึ่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งหอไป๋เฟิง! หวงเจียวเจียวร่ายรำอย่างสง่างาม บวกกับกลิ่นหอมที่ชวนหลงใหลก็ยิ่งหอมมากขึ้น! ทุกคนถึงกับตกตะลึง! “กลิ่นหอมมาก...วันนี้ตัวนางโลมหวงมีกลิ่นหอมขนาดนี้ได้อย่างไร!” “ใช่! นี่คือถุงหอมอันใดกัน เหตุใดจึงมีกลิ่นหอมเช่นนี้!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง และหลังจากร่ายรำจบ หวงเจียวเจียวก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกท่านสนใจกลิ่นหอมบนตัวของข้าหรือ?” ขณะที่นางพูด หวงเจียวเจียวก็โบกแขนผ้ายาวของนางอีกครั้ง และกลิ่นหอมก็กระทบใบหน้า “ใช่น่ะซิ...คุณหนูหวง กลิ่นนี้เป็นถุงหอมแบบไหนกัน บ้านไหนเป็นผู้สร้างมัน มันแตกต่างกับกลิ่นทั่วไปยิ่งนัก!” “กลิ่นหอมฟุ้งละมุนแต่ไม่ฉุน กลิ่นติดทนยาวนาน ละเอียดอ่อนราวกับอยู่ท่ามกลางดอกไม้ และมองดูสวนที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอม!” ทุกคนพูดด้วยความประหลาดใจ แต่ละคนเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ แต่ในเวลานี้ หวงเจียวเจียวก็กล่าวว่า “สิ่งนี้เรียกว่าน้ำหอม คุณชายหวังหยวนและคุณหนูหลี่ซื่อหานได้สร้างมันขึ้นมาร่วมกัน มีชื่อเรียกว่าหอมไกลนับหมื่นลี้ ด้วยขวดเล็กเพียงขวดเดียวนี้สาม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 607
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหวังหยวนจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้! “นายน้อย ตอนนี้ทุกคนในเฉิงโจวรู้แล้วว่าคุณหนูกับหวังหยวนไม่ได้หย่าร้างกันจริง ๆ…” “ข่าวลือที่เราแพร่ออกไป...บางที...” ใบหน้าของหลี่อีเหนียนมืดมนอย่างยิ่ง เมื่อซ่งชิงเหอรู้ข่าวนี้ นางก็โกรธมากจนโยนชามทิ้ง! “เจ้าสารเลวหวังหยวนผู้นี้ ถึงกับทำให้หวงเจียวเจียวออกมารับหน้าแทนเขา เด็กคนนี้ทำได้อย่างไรกัน!” หลี่อีเหนียนเดือดดาลยิ่งนัก “คิดจะรับน้องสาวของข้าไปแบบนี้ ข้าจะตอบตกลงได้อย่างไร!” เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกจากจวนตระกูลหลี่ ทว่าในเวลานี้ หลี่ซื่อหานก็ได้ยินข่าวนี้เช่นกัน ไม่มีความลับอยู่บนโลก ยิ่งไปกว่านั้นคือตระกูลหลี่ บวกกับไป๋เฟยเฟยที่ตั้งใจแอบช่วยอย่างลับ ๆ ดังนั้นหลี่ซื่อหานจึงได้ยินข่าวนี้ได้ไม่ยาก “ตกหลุมรักนิรันด์... ท่านพี่ทำให้ข้าไม่ผิดหวังจริง ๆ!” หลี่ซื่อหานตื่นเต้นมาก ในตอนนี้นางอยากเดินออกจากจวนตระกูลหลี่ และไปหาหวังหยวนโดยไม่รีรอ แต่บ่าวรับใช้ด้านนอกจวนไม่ยอมให้นางก้าวเท้าออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ซึ่งทำให้หลี่ซื่อหานกระวนกระวายใจยิ่งนัก “ท่านพี่จะต้องรู้สถานการณ์ตอนนี้ของข้าอย่างแน่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 608
แน่นอนว่าจุดประสงค์ของหวังหยวนในการทำเช่นนี้ก็เพื่อกระจายข่าวไปยังตระกูลหลี่ด้วย! เขาอยากบอกภรรยาว่าเขามาที่เฉิงโจวเพื่อพานางกลับบ้าน! ตราบใดที่ซื่อหานรู้ข่าวนี้ แผนการของตระกูลหลี่จะต้องแพ้ภัยตัวเอง! เขารู้นิสัยของภรรยาเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อเขาเห็นท่าทางเช่นนี้ของหลี่อีเหนียน เขาก็ยิ่งมั่นใจในแผนการของตระกูลหลี่มากขึ้น หวังหยวนยิ้มและดื่มในอึกเดียว จากนั้นเขาก็พูดว่า “พี่เขย ข้ารู้ว่าท่านดูถูกข้า ตลอดชีวิตของข้าหวังหยวน ข้าไม่สนใจว่าคนอื่นจะดูถูกข้าหรือไม่” “สิ่งที่ข้าต้องการ คือขอแค่คนที่ข้ารักใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข” “ข้าไม่สนใจราชสำนักหรือชื่อเสียงความมั่งคั่ง ข้าไม่มีความทะเยอทะยาน ท่านเองก็รู้ แทนที่จะเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ ไม่สู่ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลไปตลอดชีวิตเสียจะดีกว่า” “ข้าเข้าใจนิสัยของซื่อหาน นางจะไม่ทรยศข้า ข้าหวังหยวนสาบานต่อเทพเจ้าว่าข้าจะไม่ทรยศนางเช่นกัน หากว่าท่านหวังดีกับน้องสาวของท่านจริง ๆ ปล่อยพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” หวังหยวนพูดอย่างจริงใจมาก เขารู้ว่าถึงแม้หลี่อีเหนียนจะดูถูกเขา แต่เขาก็รักและเอ็นดูน้องสาวของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 609
หลี่อีเหนียนยิ้มและพูดว่า “เมื่อครู่เจ้าเจอข้าแต่ไม่เห็นเจ้าเคารพข้าเลย ตอนนี้บรรลุเป้าหมายของเจ้าแล้วกลับสุภาพขึ้นมาทันที” หวังหยวนส่ายหัว “ไม่ โค้งคำนับนี่มาจากความชื่นชมจากใจจริงของข้า ท่านเป็นพี่ชายที่ดี และสมควรได้รับความเคารพ” “สำหรับเมื่อครู่นี้ พี่เขย ข้าขอพูดตามตรงนะ…ถึงปากของข้าไม่ได้พูด แต่ข้ายังดูถูกท่านอยู่ในใจอยู่ดี” ทันใดนั้นหลี่อีเหนียนก็หัวเราะ “เจ้าดูถูกข้าเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า...น่าสนใจจริง ๆ” หวังหยวนกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เหตุผลที่ข้าดูถูกก็เพราะท่านเป็นบุตรชาย เป็นเกียรติและความอับอายของตระกูลหลี่ ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับบุตรหญิงเลย บุรุษอย่างข้าอยากเผชิญโลกกว้าง เหตุใดต้องพึ่งสตรีเล่า?” หลี่อีเหนียนรู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่า จากนั้นเขาจึงเข้าใจว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกตกใจในใจ แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเขา และมักจะทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ทว่า... เขาพูดถูก! บุรุษควรถือดาบไปรอบ ๆ เหตุใดต้องให้สตรีมารับหน้าแทน? หลี่อีเหนียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นและโค้งคำนับเช่นกัน “วันนี้ ข้าหลี่อีเหนียนได้รับบทเรียนแล้ว” หวังหยวนรีบตอบกลับไป “พี่เขยกล่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 610
หวังหยวนรู้สึกปิติเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับตัวภรรยา ส่วนตระกูลหลี่นั้น ใบหน้าของซ่งชิงเหอน่าเกลียดมาก ในขณะที่หลี่อีเหนียนถอนหายใจ หวังหยวนไม่มีความตั้งใจที่จะกินข้าวที่ตระกูลหลี่ บวกกับหน้าตาไม่รับแขกของซ่งชิงเหอ หลี่อีเหนียนจึงไม่ได้จัดงานเลี้ยงให้กับหวังหยวน ยิ่งไปกว่านั้น เขามีแผนการของเขาในตอนนี้ “หวังหยวน ในเมื่อเจ้าได้รับตัวน้องเล็กแล้ว จากนี้ไป จะไม่มีความขุ่นเคืองระหว่างตระกูลหลี่ของข้าและตระกูลหวังของเจ้าอีก” “น้องเล็ก ในเมื่อเจ้าเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหวัง เจ้ามีชีวิตเพื่อตระกูลหวัง และตายไปก็เป็นผีของตระกูลหวัง เจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูลหลี่ของเรา” หลี่อีเหนียนหน้านิ่ง หลังจากพูดเช่นนี้ หลี่ซื่อหานก็ตกตะลึง “พี่ใหญ่...ท่าน...ท่านพูดอะไร” หลี่อีเหนียนไม่พูดอะไรต่อ แต่โบกมือให้หวังหยวนและคนอื่น ๆ ออกไปทันที หลี่ซื่อหานเสียใจมาก แต่หวังหยวนกลับถอนหายใจและเข้าใจเหตุผล หลังจากพาภรรยากลับไปถึงบ้าน และเห็นนางทุกข์ใจมาก หวังหยวนจึงพูดว่า “น้องหญิง เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจเกินไป อันที่จริง พี่ชายของเจ้าแค่แสดงต่อหน้าผู้อื่นเท่านั้น” หลี่ซื่อหานตกตะลึงอยู่ครู
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1670
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1669
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1668
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1667
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
