บทที่ 604

ดวงตาของหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยน้ำตา นางมองเรือใหญ่ของนางโลมในทะเลสาบอย่างสิ้นหวัง พร้อมร้องไห้อย่างตรอมใจ

“เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...” นางพึมพำกับตัวเอง หัวใจของนางเจ็บช้ำราวกับน้ำแข็ง

หลี่อีเหนียนที่อยู่ข้าง ๆ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ การเห็นน้องสาวทุกข์ใจเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ ทว่าเมื่อคิดว่าจะสามารถเด็ดบัวไม่เหลือใยกับหวังหยวนด้วยวิธีนี้ได้ เขาก็รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

อารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้ทำให้สีหน้าของเขาดูไม่มั่นคง

“เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่ ซื่อหาน ไม่ใช่ว่าพี่สะใภ้ไม่อยากให้เจ้าพบเขา ชายหนุ่มผู้นี้เป็นคนสารเลวจริง ๆ เดิมทีเขาเคยทุบตีและดุเจ้า ตอนนี้เขามีเงินและมีหน้ามีตา จริง ๆ เขาใช้เวลาทั้งคืนกับนางโลมจากหอไป๋เฟิงต่อหน้าตระกูลหลี่ของเรา ชายหนุ่มเช่นนี้ไม่คู่ควรให้เจ้าชอบ!”

ซ่งชิงเหอใช้ประโยชน์จากทุกโอกาส และไม่แสดงความมีเยื่อใยสักนิดเมื่อพูดเช่นนี้

พวกเขาคำนวณเวลาไว้แล้ว เวลาที่หวังหยวนก้าวขึ้นเรือ และเวลาที่หวังหวนจะลงจากเรือ พวกเขาจึงพาหลี่ซื่อหานไปดู เรียกได้ว่าทุ่มเททั้งใจ

“เอาล่ะ น้องสาว เรากลับกันเถอะ”

หลี่อีเหนียนสูดหายใจเข้าลึกและทำได้เพ