ผิงเจี้ยนยกชามขึ้น แล้วดื่มมันทั้งหมดในอึกเดียวหงเยี่ยกังวลว่าจะไม่ได้กลับไป จึงบอกให้ซานฮั่วฉินช่วยไปรายงานข่าวให้ จากนั้นก็เดินตามเขาขึ้นไปบนภูเขาเมื่อขึ้นมาบนภูเขา ก็พบว่าเฮยเมี่ยนจินกังไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อพวกเขา!แต่ค่อนข้างสนใจหงเยี่ย!“พี่เฮยเมี่ยน ฆ่าพี่น้องของท่าน นี่เป็นความผิดของข้า!”หงเยี่ยยกชามขึ้นแล้วดื่มหมดในอึกเดียว “น้องขอโทษท่านด้วยชามนี้ หากท่านต้องการฆ่าข้าหรือสับข้าเป็นชิ้น ๆ ข้าก็จะไม่ขมวดคิ้วเลยด้วยซ้ำ!”“น้องสาว พวกเขาดูถูกและข่มเหงผู้หญิง เจ้าแค่รักษาความยุติธรรมด้วยการฆ่าพวกเขา เจ้าจะมีความผิดได้อย่างไร!”เฮยเมี่ยนจินกังมีสีหน้ายิ้มแย้ม ท่าทางดุร้ายของเขาหายไปแล้ว!เขาชอบสตรีผู้นี้มาก เมื่อมาถึงบนภูเขาก็ดูไม่กลัวเลย แต่กลับรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านซ้ำยังมองซ้ายมองขวา แล้วเสนอความเห็นให้มากมาย!บอกว่าที่ใดควรเพิ่มคนเฝ้า เส้นทางไหนควรปิดกั้น และที่ใดควรเปิดเส้นทางสำหรับล่าถอยทั้งหมดนี้เป็นวิธีการอันชาญฉลาด ในการจัดการกับพวกเจ้าหน้าที่และทหาร ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนสนิท ที่เป็นคนประเภทเดียวกัน!“ขอบคุณ!”หงเยี่ยประสานมือแล้วพูดว่า “พี่เฮยเ
“มากับเรา!”เฮยเมี่ยนจินกังสับสนไม่น่าแปลกใจเลยที่หญิงสาวคนนี้รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเมื่อมาถึงรังโจร ปรากฏว่านางก็เป็นผู้นำโจรที่มีชื่อเสียงเช่นกันทันใดนั้นเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอีกครั้งโจรชายและโจรหญิงเป็นคู่ที่ลงตัว ดั่งฟ้าดินสร้างมาเมื่อได้ยินว่าหงเยี่ยก็เป็นโจรเช่นกัน โจรคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านก็เริ่มสนใจนางกว่าเดิมนี่คือความรู้สึกที่เกิดจากคนตัวตนเดียวกัน ชนชั้นเดียวกัน และอาชีพเดียวกัน!ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องรูปร่างหน้าตาดี!คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันรอบ ๆ หงเยี่ย และไปยังที่ที่นัดหมายกับชิงเมี่ยนโช่วไว้ ขณะที่ผิงเจี้ยนติดตามไปอย่างไม่สบายใจเด็กสาวผู้นี้เกี่ยวข้องกับเส้นทางค้าเกลือของคุณชาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางเป็นตัวประกัน หากมีอะไรผิดพลาด จะมีปัญหามากมายในฝั่งอีเซี่ยนเทียนสันเขาเชียนเฮ่อนั้นใหญ่มาก และผู้นำโจรแต่ละคนก็ครองตำแหน่งสำคัญ ปกครองหุบเขาแต่ละที่!ขุนเขาเฮยสรงถูกครอบครองโดยเฮยเมี่ยนจินกัง, สันเขาไป๋หูถูกครอบครองโดยเสี่ยวไท่ซุ่ย และหุบเขาชิงหลงถูกครอบครองโดยชิงเมี่ยนโช่ว ซึ่งล้วนแต่เป็นสถานที่ที่จำเป็นต้องผ่านในเมืองเฮ่อ!เพื่อก่อกบฏตอนนี้ ทั้งสามกลุ่
“ไม่ว่าจะรู้ช้าหรือเร็วก็ไม่สำคัญ!”หงเยี่ยหัวเราะเบา ๆ แล้วขี่ม้าไป “พี่สวีพี่จาง น้องขอตัวไปเดินเล่นก่อน!”“เฮ้อ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ ฉลาดและรู้ความมาก!”เมื่อมองแผ่นหลังของหงเยี่ย ใบหน้าของเฮยเมี่ยนจินกังก็เคร่งขรึม “เจ้าหน้าขาว ข้าขอเตือนเจ้าเลยว่าข้าจองน้องหงเยี่ยแล้ว หากเจ้ากล้าต่อสู้กับข้า ข้าก็จะต่อสู้กับเจ้าแบบไม่ท้อถอย!”เสี่ยวไท่ซุ่ยดุเขาด้วยความหงุดหงิด “ให้ตายเถอะ ทรัพย์สินของครอบครัวเรากำลังจะถูกคนอื่นผลาญหมดแล้ว แต่เจ้ายังคิดเรื่องผู้หญิงอยู่!”เฮยเมี่ยนจินกังขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟัน “ชิงเมี่ยนโช่วนำข้าวสามพันตานมาจากเมืองฝู และบอกว่ามันราคาหนึ่งแสนตำลึงเงิน ให้เราแต่ละคนจ่ายเงินเพิ่มอีกสองหมื่นตำลึง!”“อะไรนะ!”เฮยเมี่ยนจินกังกัดฟัน “ให้ตายเถอะ ข้าวสามพันตาน ราคามากกว่าหกหมื่นตำลึง พวกเราแต่ละคนได้จ่ายเงินไปสองหมื่นตำลึงแล้ว และเขายังต้องการให้พวกเราจ่ายเพิ่มอีก!”“เขาบอกว่ามีสงครามอยู่ทุกหนทุกแห่ง และราคาข้าวก็พุ่งสูงขึ้น เราจึงจำเป็นต้องจ่ายเพิ่ม!”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟันพูดว่า “ไม่เพียงแต่เรื่องเงินเท่านั้น เขายังต้องการให้พวกเรา
เหลิ่งอวิ๋นโบกมือด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เฮ้ ข้าเป็นเพื่อนสนิทกับพี่อู่จั้งโหว เจ้าเป็นน้องสาวของเขา ก็เหมือนเป็นน้องสาวของข้าด้วย ไม่สำคัญว่าพี่จะให้ตำแหน่งเจ้าหรือไม่ แต่หากปฏิเสธก็จะเป็นการดูถูกพี่!”หงเยี่ยยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วพยักหน้า “ขอบคุณพี่ชายเจ้าค่ะ!”“พี่น้องทั้งหลาย พวกเราก่อกบฏแล้ว จะไม่มีวันหันหลังกลับ!”เหลิ่งอวิ๋นมองไปรอบ ๆ แล้วตะโกน “ตอนนี้เราทำได้เพียงทำงานร่วมกัน เพื่อรีบก้าวไปข้างหน้า! หากเราประสบความสำเร็จ เราทุกคนจะเป็นวีรบุรุษในอนาคต หากเราล้มเหลว ชีวิตของเราก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า เพราะสุดท้ายเราก็จะได้ฆ่าเจ้าของที่ดิน พวกผู้ดีและเจ้าหน้าที่ทุจริตที่กดขี่พวกเราได้!”กลุ่มโจรชุดเขียวส่งเสียงตอบรับแผ่วเบา!หลังจากความกระตือรือร้นในการกบฏในตอนแรกเริ่ม สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือความหวาดกลัว!พวกเขากลัวว่าหากจู่ ๆ ราชสำนักส่งทหารมาโจมตี ไม่เพียงแต่พวกเขาจะตายด้วยข้อหาก่อกบฏ แต่ญาติและเพื่อนของพวกเขาก็จะถูกกวาดล้างด้วย แม้แต่สุนัขทุกตัวที่พวกเขาเลี้ยงที่บ้านก็จะถูกตัดหัวไปด้วย!“ข้าตัดสินใจให้ทุกคนมารวมกัน เพื่อกำหนดตำแหน่งในกองทัพ!”เหลิ่งอวิ๋นหยิบข้อความที่เขาเตรียมไว้
“อะไรนะ เขาหรือ!”ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดมน จิตสังหารฉายชัดเจ้าหน้าหล่อคนนั้น อาศัยความสามารถในการเขียนบทกวีชั้นเลว เขาไม่เพียงแต่ล่อลวงคุณหนูใหญ่ก่อนหน้านี้เท่านั้น ตอนนี้แม้แต่น้องหงเยี่ยก็ยังตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา!เขาสมควรตายจริง ๆ!หงเยี่ยกล่าวว่า “พี่ชิงเมี่ยน ดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเขา!”เหลิ่งอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ “ข้าเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน แต่ข้าไม่เคยพบเขาด้วยตนเอง เนื่องจากเขาเป็นเพื่อนของเจ้า ข้าย่อมเปิดทางให้!”“พี่ชิงเมี่ยน ท่านเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่เพื่อนของข้า นี่เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาเท่านั้น!”หงเยี่ยอธิบายและหันกลับมา “อาเจี้ยน ทุกอย่างได้รับการตัดสินแล้ว และข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว ท่านสามารถกลับไปบอกเขาได้ ส่วนข้าจะกลับไปอีเซี่ยนเทียนด้วยตัวเอง”ผิงเจี้ยนกำหมัดแน่นแล้วหันหลังกลับ!ต้องรีบกลับไปโดยเร็ว เพื่อบอกนายท่านว่าคำสัญญาของชิงเมี่ยนโช่วผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือ เพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเขา!“เถียนชี เจ้าจงออกไปบอกพี่น้องทั้งหลาย ว่าอย่าทำให้ชายชื่อหวังหยวนต้องลำบาก!”เหลิ่งอวิ๋นหันไปออกคำสั่ง ดวงตาของเขาเหี้ยมเกรียม ขณะเ
อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”“ใช่!”เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”“...”อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขี
“เจ้าพูดถูก!”อู่จั้งโหวพยักหน้าและโบกมือ “ไปเถอะ ไปพบกับเสนาธิการทหารอย่างจริงใจ เราจะไม่เสแสร้งใด ๆ”...หวังหยวนกลับบ้าน มองไปยังชายชราและวัยรุ่นสองคน “พวกเจ้ามาจากเมืองเฮ่อหรือ?”“นายท่าน ข้าชื่อซานฮั่วฉิน นี่คือลูกชายสองคน ฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วขอรับ!”ซานฮั่วฉินคุกเข่าลงบนพื้น ชี้ไปยังลูกชายสองคนของเขา แล้วเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกประหลาดใจและสับสน!ในความคิดของพวกเขา พวกเขาน่าจะได้เจอเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่!แต่บ้านหลังนี้ดูดีกว่าบ้านธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!แต่นอกบ้านมีบ้านอิฐกระเบื้องหลายหลังที่กำลังก่อสร้าง และมีชาวบ้านหน้าตายิ้มแย้มมากมาย!นี่คือสิ่งที่ไม่สามารถพบเห็นได้ในพื้นที่ชนบททั่วไป!“ผู้เฒ่า รีบลุกขึ้นเถอะ!”หวังหยวนช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถมารายงานข่าวได้!”ทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันกว่าหนึ่งร้อยลี้ มันไม่ง่ายเลยที่คนธรรมดาจะเดินทางไกลได้ถึงเพียงนี้!“นายท่าน พี่ผิงเจี้ยนและแม่นางหงเยี่ยถูกพวกโจรจับไป เพียงเพร
เอ้อหู่พูดตะกุกตะกัก “#หลง #มี อย่ามา!”เขาเพิ่งเรียนรู้การอ่านตัวอักษรเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจำตัวอักษรทั้งหมดที่ขีดเส้นใต้ได้ต้าหู่จำตัวอักษรได้เยอะกว่า “ชิงหลง #มีอันตราย #อย่ามา!”หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หุบเขาชิงหลงนั้นมีอันตราย อย่ามา!”ต้าเย่อ่านและเขียนหนังสือในแนวตั้ง!เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นการเขียนบรรทัดในแนวนอนเช่นนี้ เนื่องจากนิสัยการอ่านและการเขียนของเขาในชาติที่แล้วเอ้อหู่จ้องมอง “พี่หยวน จดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร? หากดูเผิน ๆ ก็บอกให้ไป แต่ดูดี ๆ กลับไม่อยากให้ไปใช่หรือไม่? แล้วอาเจี้ยนและโจรหญิงหงเยี่ย ก็ไม่ได้อยู่ในขุนเขาเฮยสรงใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงกลับไปที่หุบเขาชิงหลงอีกแล้ว ที่นั่นเป็นอาณาเขตของชิงเมี่ยนโช่ว!”ต้าหู่ขมวดคิ้ว “พี่หยวน ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อกบฏแล้ว หากอาเจี้ยนอยู่ที่นั่น เหตุใดเขาถึงยอมให้ท่านเสี่ยง ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับจดหมายฉบับนี้!”“ข้าเข้าใจ!”สายตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “อาเจี้ยนและหงเยี่ยมาถึงหุบเขาชิงหลงแล้ว และจดหมายนี้ถูกส่งมาทีหลัง พวกเขาตกไปอยู่ในมือของชิงเมี่ยนโช่วแล้ว!”ครั้งสุดท้าย