เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 438
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 439
“ไว้ข้าจะอธิบายให้ฟัง แต่ตอนนี้เจ้าคงไม่เข้าใจ!”หวังหยวนพูดอย่างจริงจัง “แต่จำไว้ว่าไม่สามารถใช้กล้องส่องทางไกลส่องดวงอาทิตย์ได้ ไม่เช่นนั้นดวงตาของเจ้าจะมอดไหม้จนบอดสนิท ต้องจำไว้ให้ดี! หากเด็กเอาไปเล่น ผู้ใหญ่ต้องคอยดูให้ดี!”“อืม อืม อืม!”เมื่อได้ยินว่าการมองดวงอาทิตย์จะทำให้ตาบอด ทุกคนก็รีบพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว“เอาล่ะ!”หวังหยวนเอามือออก “ส่องต่อไป!”เอ้อหู่ไม่กล้ามองดวงอาทิตย์อีกต่อไป แต่มองไปที่อื่นอย่างตื่นเต้น!สมาชิกหลักมีสีหน้าแจ่มใส สนุกเหมือนเด็ก ๆ!เมื่อส่งกล้องส่องทางไกลไปให้ฉางเซิ่ง เขาส่องไปรอบ ๆ แล้วใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึม!หลังจากนั้นไม่นาน ฉางเซิ่งก็กระซิบ “ท่านเสนาธิการทหาร สิ่งนี้เป็นสมบัติล้ำค่า ไม่สามารถแสดงให้ผู้อื่นเห็นได้โดนง่าย หากส่งมอบให้กับหน่วยสอดแนมในสนามรบ ก็จะสามารถค้นหาแนวหลังของศัตรูได้ หากให้ผู้บังคับบัญชาถือ ก็จะสามารถสังเกตทุกสถานการณ์ในสนามรบได้ ทำให้สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นขอรับ!”ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬที่อยู่ด้านข้างต่างก็พยักหน้าคนอื่นต่างประหลาดใจ เมื่อพวกเขาได้ยินว่าสามารถมองเห็นได้ไกลถึงเพียงนี้ ทุกคนก็นึกถึงสน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 440
ผิงเจี้ยนยกชามขึ้น แล้วดื่มมันทั้งหมดในอึกเดียวหงเยี่ยกังวลว่าจะไม่ได้กลับไป จึงบอกให้ซานฮั่วฉินช่วยไปรายงานข่าวให้ จากนั้นก็เดินตามเขาขึ้นไปบนภูเขาเมื่อขึ้นมาบนภูเขา ก็พบว่าเฮยเมี่ยนจินกังไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อพวกเขา!แต่ค่อนข้างสนใจหงเยี่ย!“พี่เฮยเมี่ยน ฆ่าพี่น้องของท่าน นี่เป็นความผิดของข้า!”หงเยี่ยยกชามขึ้นแล้วดื่มหมดในอึกเดียว “น้องขอโทษท่านด้วยชามนี้ หากท่านต้องการฆ่าข้าหรือสับข้าเป็นชิ้น ๆ ข้าก็จะไม่ขมวดคิ้วเลยด้วยซ้ำ!”“น้องสาว พวกเขาดูถูกและข่มเหงผู้หญิง เจ้าแค่รักษาความยุติธรรมด้วยการฆ่าพวกเขา เจ้าจะมีความผิดได้อย่างไร!”เฮยเมี่ยนจินกังมีสีหน้ายิ้มแย้ม ท่าทางดุร้ายของเขาหายไปแล้ว!เขาชอบสตรีผู้นี้มาก เมื่อมาถึงบนภูเขาก็ดูไม่กลัวเลย แต่กลับรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านซ้ำยังมองซ้ายมองขวา แล้วเสนอความเห็นให้มากมาย!บอกว่าที่ใดควรเพิ่มคนเฝ้า เส้นทางไหนควรปิดกั้น และที่ใดควรเปิดเส้นทางสำหรับล่าถอยทั้งหมดนี้เป็นวิธีการอันชาญฉลาด ในการจัดการกับพวกเจ้าหน้าที่และทหาร ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนสนิท ที่เป็นคนประเภทเดียวกัน!“ขอบคุณ!”หงเยี่ยประสานมือแล้วพูดว่า “พี่เฮยเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 441
“มากับเรา!”เฮยเมี่ยนจินกังสับสนไม่น่าแปลกใจเลยที่หญิงสาวคนนี้รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเมื่อมาถึงรังโจร ปรากฏว่านางก็เป็นผู้นำโจรที่มีชื่อเสียงเช่นกันทันใดนั้นเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอีกครั้งโจรชายและโจรหญิงเป็นคู่ที่ลงตัว ดั่งฟ้าดินสร้างมาเมื่อได้ยินว่าหงเยี่ยก็เป็นโจรเช่นกัน โจรคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านก็เริ่มสนใจนางกว่าเดิมนี่คือความรู้สึกที่เกิดจากคนตัวตนเดียวกัน ชนชั้นเดียวกัน และอาชีพเดียวกัน!ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องรูปร่างหน้าตาดี!คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันรอบ ๆ หงเยี่ย และไปยังที่ที่นัดหมายกับชิงเมี่ยนโช่วไว้ ขณะที่ผิงเจี้ยนติดตามไปอย่างไม่สบายใจเด็กสาวผู้นี้เกี่ยวข้องกับเส้นทางค้าเกลือของคุณชาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางเป็นตัวประกัน หากมีอะไรผิดพลาด จะมีปัญหามากมายในฝั่งอีเซี่ยนเทียนสันเขาเชียนเฮ่อนั้นใหญ่มาก และผู้นำโจรแต่ละคนก็ครองตำแหน่งสำคัญ ปกครองหุบเขาแต่ละที่!ขุนเขาเฮยสรงถูกครอบครองโดยเฮยเมี่ยนจินกัง, สันเขาไป๋หูถูกครอบครองโดยเสี่ยวไท่ซุ่ย และหุบเขาชิงหลงถูกครอบครองโดยชิงเมี่ยนโช่ว ซึ่งล้วนแต่เป็นสถานที่ที่จำเป็นต้องผ่านในเมืองเฮ่อ!เพื่อก่อกบฏตอนนี้ ทั้งสามกลุ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 442
“ไม่ว่าจะรู้ช้าหรือเร็วก็ไม่สำคัญ!”หงเยี่ยหัวเราะเบา ๆ แล้วขี่ม้าไป “พี่สวีพี่จาง น้องขอตัวไปเดินเล่นก่อน!”“เฮ้อ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ ฉลาดและรู้ความมาก!”เมื่อมองแผ่นหลังของหงเยี่ย ใบหน้าของเฮยเมี่ยนจินกังก็เคร่งขรึม “เจ้าหน้าขาว ข้าขอเตือนเจ้าเลยว่าข้าจองน้องหงเยี่ยแล้ว หากเจ้ากล้าต่อสู้กับข้า ข้าก็จะต่อสู้กับเจ้าแบบไม่ท้อถอย!”เสี่ยวไท่ซุ่ยดุเขาด้วยความหงุดหงิด “ให้ตายเถอะ ทรัพย์สินของครอบครัวเรากำลังจะถูกคนอื่นผลาญหมดแล้ว แต่เจ้ายังคิดเรื่องผู้หญิงอยู่!”เฮยเมี่ยนจินกังขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟัน “ชิงเมี่ยนโช่วนำข้าวสามพันตานมาจากเมืองฝู และบอกว่ามันราคาหนึ่งแสนตำลึงเงิน ให้เราแต่ละคนจ่ายเงินเพิ่มอีกสองหมื่นตำลึง!”“อะไรนะ!”เฮยเมี่ยนจินกังกัดฟัน “ให้ตายเถอะ ข้าวสามพันตาน ราคามากกว่าหกหมื่นตำลึง พวกเราแต่ละคนได้จ่ายเงินไปสองหมื่นตำลึงแล้ว และเขายังต้องการให้พวกเราจ่ายเพิ่มอีก!”“เขาบอกว่ามีสงครามอยู่ทุกหนทุกแห่ง และราคาข้าวก็พุ่งสูงขึ้น เราจึงจำเป็นต้องจ่ายเพิ่ม!”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟันพูดว่า “ไม่เพียงแต่เรื่องเงินเท่านั้น เขายังต้องการให้พวกเรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 443
เหลิ่งอวิ๋นโบกมือด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เฮ้ ข้าเป็นเพื่อนสนิทกับพี่อู่จั้งโหว เจ้าเป็นน้องสาวของเขา ก็เหมือนเป็นน้องสาวของข้าด้วย ไม่สำคัญว่าพี่จะให้ตำแหน่งเจ้าหรือไม่ แต่หากปฏิเสธก็จะเป็นการดูถูกพี่!”หงเยี่ยยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วพยักหน้า “ขอบคุณพี่ชายเจ้าค่ะ!”“พี่น้องทั้งหลาย พวกเราก่อกบฏแล้ว จะไม่มีวันหันหลังกลับ!”เหลิ่งอวิ๋นมองไปรอบ ๆ แล้วตะโกน “ตอนนี้เราทำได้เพียงทำงานร่วมกัน เพื่อรีบก้าวไปข้างหน้า! หากเราประสบความสำเร็จ เราทุกคนจะเป็นวีรบุรุษในอนาคต หากเราล้มเหลว ชีวิตของเราก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า เพราะสุดท้ายเราก็จะได้ฆ่าเจ้าของที่ดิน พวกผู้ดีและเจ้าหน้าที่ทุจริตที่กดขี่พวกเราได้!”กลุ่มโจรชุดเขียวส่งเสียงตอบรับแผ่วเบา!หลังจากความกระตือรือร้นในการกบฏในตอนแรกเริ่ม สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือความหวาดกลัว!พวกเขากลัวว่าหากจู่ ๆ ราชสำนักส่งทหารมาโจมตี ไม่เพียงแต่พวกเขาจะตายด้วยข้อหาก่อกบฏ แต่ญาติและเพื่อนของพวกเขาก็จะถูกกวาดล้างด้วย แม้แต่สุนัขทุกตัวที่พวกเขาเลี้ยงที่บ้านก็จะถูกตัดหัวไปด้วย!“ข้าตัดสินใจให้ทุกคนมารวมกัน เพื่อกำหนดตำแหน่งในกองทัพ!”เหลิ่งอวิ๋นหยิบข้อความที่เขาเตรียมไว้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 444
“อะไรนะ เขาหรือ!”ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดมน จิตสังหารฉายชัดเจ้าหน้าหล่อคนนั้น อาศัยความสามารถในการเขียนบทกวีชั้นเลว เขาไม่เพียงแต่ล่อลวงคุณหนูใหญ่ก่อนหน้านี้เท่านั้น ตอนนี้แม้แต่น้องหงเยี่ยก็ยังตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา!เขาสมควรตายจริง ๆ!หงเยี่ยกล่าวว่า “พี่ชิงเมี่ยน ดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเขา!”เหลิ่งอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ “ข้าเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน แต่ข้าไม่เคยพบเขาด้วยตนเอง เนื่องจากเขาเป็นเพื่อนของเจ้า ข้าย่อมเปิดทางให้!”“พี่ชิงเมี่ยน ท่านเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่เพื่อนของข้า นี่เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาเท่านั้น!”หงเยี่ยอธิบายและหันกลับมา “อาเจี้ยน ทุกอย่างได้รับการตัดสินแล้ว และข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว ท่านสามารถกลับไปบอกเขาได้ ส่วนข้าจะกลับไปอีเซี่ยนเทียนด้วยตัวเอง”ผิงเจี้ยนกำหมัดแน่นแล้วหันหลังกลับ!ต้องรีบกลับไปโดยเร็ว เพื่อบอกนายท่านว่าคำสัญญาของชิงเมี่ยนโช่วผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือ เพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเขา!“เถียนชี เจ้าจงออกไปบอกพี่น้องทั้งหลาย ว่าอย่าทำให้ชายชื่อหวังหยวนต้องลำบาก!”เหลิ่งอวิ๋นหันไปออกคำสั่ง ดวงตาของเขาเหี้ยมเกรียม ขณะเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 445
อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”“ใช่!”เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”“...”อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 446
“เจ้าพูดถูก!”อู่จั้งโหวพยักหน้าและโบกมือ “ไปเถอะ ไปพบกับเสนาธิการทหารอย่างจริงใจ เราจะไม่เสแสร้งใด ๆ”...หวังหยวนกลับบ้าน มองไปยังชายชราและวัยรุ่นสองคน “พวกเจ้ามาจากเมืองเฮ่อหรือ?”“นายท่าน ข้าชื่อซานฮั่วฉิน นี่คือลูกชายสองคน ฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วขอรับ!”ซานฮั่วฉินคุกเข่าลงบนพื้น ชี้ไปยังลูกชายสองคนของเขา แล้วเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกประหลาดใจและสับสน!ในความคิดของพวกเขา พวกเขาน่าจะได้เจอเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่!แต่บ้านหลังนี้ดูดีกว่าบ้านธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!แต่นอกบ้านมีบ้านอิฐกระเบื้องหลายหลังที่กำลังก่อสร้าง และมีชาวบ้านหน้าตายิ้มแย้มมากมาย!นี่คือสิ่งที่ไม่สามารถพบเห็นได้ในพื้นที่ชนบททั่วไป!“ผู้เฒ่า รีบลุกขึ้นเถอะ!”หวังหยวนช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถมารายงานข่าวได้!”ทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันกว่าหนึ่งร้อยลี้ มันไม่ง่ายเลยที่คนธรรมดาจะเดินทางไกลได้ถึงเพียงนี้!“นายท่าน พี่ผิงเจี้ยนและแม่นางหงเยี่ยถูกพวกโจรจับไป เพียงเพร
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
