Share
บทที่ 285
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 286
หวังหยวนยกยิ้มมุมปาก “เช่นนั้นก็เตรียมตัวตามแผนเดิม!”เหล่าทหารกำลังหลับใหล!กู้ชิงนอนอยู่บนพื้น พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ!ชาวหวงสังหารครอบครัวของเขา และเขาแปรพักตร์ไปเป็นคนของชาวหวง เพราะกลัวความตาย เขาจึงแทงเจ้านายของตัวเอง แล้วยอมไปอยู่ฝ่ายเดียวกับชาวหวง จากนั้นกลับมาซุ่มซ่อนตัวเป็นไส้ศึกเดิมทีเขาไม่สบายใจอยู่แล้ว แต่ทันทีที่ 'การประชุมระบายแค้น' เริ่มต้นขึ้น เขาก็รู้สึกละอายใจต่อบรรพบุรุษตัวเองจนนึกอยากตายขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาพร้อมใช้ดาบยาวจ่อคอ “เสนาธิการทหารต้องการพบเจ้า มากับเรา อย่าส่งเสียงดัง!”ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุม!กู้ชิงมาถึงห้องอันห่างไกล แล้วคุกเข่าลงทันที “เคารพท่านเสนาธิการทหาร!”“ลุกขึ้น!”เมื่อมองชายหนุ่มผู้วิตกกังวลคนนี้ หวังหยวนก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนรอยยิ้ม “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงเรียกเจ้ามา!”หัวใจของกู้ชิงสั่นเทา เขาพูดตะกุกตะกักหลังส่ายหน้า “ไม่ ไม่รู้ขอรับ!”“คนทำผิดไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวคือการกลับใจไม่ได้!”หวังหยวนถอนหายใจ “ข้ากับแม่ทัพหนุ่มรู้ดี ไม่เช่นนั้นคงไม่เรียกเจ้ามา ขณะนี้มีกองทัพชาวหวงอยู่นอกเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 287
ทั้งหมดนี้แตกต่างจากตอนที่เขามาที่หมู่บ้านต้าหวัง เมื่อสามปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง!เสียงหัวเราะ เสียงฝึกวรยุทธ์ เสียงเล่าเรียนเขียนอ่าน เสียงทำอาหารดังขึ้นปะปนกันหลี่ซานซือตกตะลึง ที่แห่งนี้คือดินแดนแสนสงบสุข แต่น่าเสียดายที่มันจะถูกทำลายในไม่ช้า!หลายคนในหมู่บ้านสังเกตเห็นเขา จึงไปเรียกหลี่ซื่อหานมาให้!ไม่นานหลังจากนั้น เสียงประหลาดใจก็ดังขึ้น “พี่ชาย ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ!”“ซื่อหาน!”เมื่อเห็นผิวพรรณของน้องสาวเปล่งปลั่งขึ้นเรื่อย ๆ หลี่ซานซือก็หัวเราะ “พี่เพิ่งกลับมาจากเมืองจิ่วซาน พี่สะใภ้ของเจ้าคิดถึงเจ้า ข้าก็เลยพานางมาเยี่ยม!”“อ๋อ!”หลี่ซื่อหานเปลี่ยนเรื่อง “แล้วท่านได้พบสามีของข้าหรือไม่ ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง!”“พบแล้ว!”หลี่ซานซือยกยิ้มแล้วเล่าว่า “เขาได้แก้ปัญหาเรื่องใบอนุญาตค้าเกลือ ทั้งดอกเกลือ และเกลือธรรมดาทั้งหมดแล้ว เขายังขายดาบราชวงศ์ถังสามเล่ม ในราคามากกว่าสามหมื่นตำลึงทองด้วย ทั้งยังแต่งบทกวีที่โด่งดังไปทั่วโลกอีกด้วย ได้รับการยกย่องให้เป็นสหายคนสนิทของท่านไห่เทียนด้วย ตอนนี้เขามีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองแล้ว!”เขาตัดสินใจที่จะไม่เล่าเรื่องหูเมิ่งอิ๋ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 288
หยางเฟิ่งกั๋ว เสนาบดีฝ่ายซ้ายยืนขึ้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท หวังหยวนค่อนข้างมีระเบียบวินัยในทุกการกระทำ ไม่ว่าเขาจะขอให้ผู้ส่งสารออกมาพูด หรือจัด 'การประชุมระบายแค้น' ล้วนเป็นไปเพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจให้ประชาชน และทำให้กองทัพและประชาชนมีความเกลียดชังศัตรูเหมือนกัน ส่วนการสู้รบให้แตกหักภายในครึ่งเดือนนั้น เขาและแม่ทัพหนุ่ม จะต้องคิดกลยุทธ์เพื่อเอาชนะศัตรูไว้แล้วเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้ซิงหลงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อว่าทั้งสองคนจะเอาชนะศัตรูได้!หลี่ซื่อฉี เจ้ากรมกรมยุติธรรมกล่าวว่า “ฝ่าบาท อู๋หลิงรู้จักกองทัพเป็นอย่างดี แต่ในมือมีกองทหารชั้นสอง จะต่อสู้กับทหารชั้นยอดของชาวหวงได้อย่างไร! มันจะดีกว่าหากเขาเข้าเมืองไปรอกำลังเสริม แต่ตอนนี้เขาเริ่มออกนอกเมืองไปต่อสู้กับพวกชาวหวง ถือเป็นการกระทำที่จะนำไปสู่ความหายนะพ่ะย่ะค่ะ!”กู้จี๋เต้า เจ้ากรมกรมพลเรือนและการคลังยังกล่าวอีกว่า “ฝ่าบาท ท่านทอดพระเนตรคำสั่งของอู๋หลิงเถอะพ่ะย่ะค่ะ ท่านรับสั่งให้ยุบกองทัพเกราะดำเมื่อห้าปีที่แล้ว แต่เขากล้าที่จะออกคำสั่งเรียกให้ออกมารวมกันอีกจริง ๆ! ซ้ำยังให้ผู้พิพากษาของเมืองจิ่วซานซื้อวัวในไร่ของประชาชน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 289
ผิงเจี้ยนหันมามองด้วยสีหน้าเย็นชา “หนิงสือซาน เจ้ากลายเป็นขี้ข้าของราชสำนักอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าพวกเขาปฏิบัติต่อแม่ทัพมู่อย่างไร แม้ว่าชาวหวงจะโจมตีเมืองจิงตู และสังหารฮ่องเต้จอมร้ายกาจนั่น ก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นให้แม่ทัพมู่ไป ข้าคงขอบคุณพวกเขาด้วยซ้ำ”หนิงสือซานกัดฟัน “เจ้าบ้าผิง เจ้าคิดว่าข้ายอมสละชีวิตเพื่อราชสำนักงั้นหรือ! ราชสำนักแต่งตั้งแม่ทัพหนุ่มเป็นผู้บัญชาการ หากเขาแพ้ศึกครั้งนี้ ราชสำนักจะปล่อยเขาไปหรือ แล้วเจ้ากับข้าจะทรยศแม่ทัพมู่หรือไม่!”“แม่ทัพหนุ่มยังมีชีวิตอยู่!”ดวงตาของผิงเจี้ยนสั่นไหว เขารีบวิ่งลงไปจากเนินเขา!หนิงสือซานขี่ม้าตามไป “เจ้าบ้าผิง เจ้ากำลังทำบ้าอะไรอยู่!”ผิงเจี้ยนตอบโดยไม่หันกลับไป “แน่นอนว่าต้องไปที่เมืองจิ่วซาน เพื่อช่วยให้แม่ทัพหนุ่มชนะการต่อสู้ครั้งนี้!”“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนขี้ขลาด!”หนิงสือซานหัวเราะ แล้วโยนถุงใบเล็กไปให้!ผิงเจี้ยนคว้ามันไว้ได้ เมื่อเปิดมันออกก็ตกตะลึง “ทองคำ!”หนิงสือซานพ่นลมหายใจ “เสนาธิการทหารจ่ายทองคำสิบตำลึงเป็นค่าตั้งถิ่นฐานของเจ้า ด้วยเงินจากกระเป๋าของเขาเอง!”ผิงเจี้ยนประหลาดใจ “เสนาธิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 290
“สามี!”ผู้หญิงหน้าซีดคว้าชายคนนั้นไว้ แล้วพูดว่า “ท่านจะต่อสู้เพื่อราชสำนักอีกแล้วหรือ ท่านต่อสู้เพื่อราชสำนักมาสิบปีแล้ว และเกิดอะไรขึ้นกับท่าน ตอนนี้ครอบครัวเราไม่มีอาหารกินด้วยซ้ำ ข้ากับลูกจะต่างต้องกินรากหญ้าประทังชีวิต หากท่านจากไปตอนนี้อีก ท่านจะไม่ได้เจอเราอีกเมื่อกลับมา!”อวี๋เถี่ยซานอ้าปากด้วยสีหน้าสับสน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร“พี่สะใภ้ไม่ต้องกลัว!”ทหารผู้ส่งสารหยิบถุงผ้าออกมา แล้วพูดว่า “เสนาธิการทหารคิดล่วงหน้าไว้แล้ว ว่าชีวิตพวกเจ้าอาจจะลำบาก จึงสั่งให้พวกเรานำเงินหนึ่งร้อยตำลึง มาจ่ายให้ทหารผ่านศึกของกองทัพเกราะดำทุกคน เพื่อไว้ใช้เลี้ยงชีพ”“เสนาธิการทหาร?”ชายคนนั้นรับถุงผ้าไปเปิดดูเงินที่อยู่ข้างใน แล้วยื่นให้หญิงสาวทั้งน้ำตา “ดูแลลูก ๆ ให้ดี แม่ทัพหนุ่มคือลูกชายของแม่ทัพมู่ เมื่อเขากำลังเดือดร้อน ข้าต้องช่วยเขา หลังจบศึกครั้งนี้ ข้าจะกลับมา!”“สามี ท่านต้องรอดชีวิตกลับมา ข้ากับลูก ๆ รอท่านอยู่!”ผู้หญิงคนนั้นถือกระเป๋าเงิน กอดลูกทั้งสองร้องไห้...ห่างออกไปสามร้อยลี้ในเมืองผิง ในวัดร้างที่ทรุดโทรม มีขอทานกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่ที่มุมถนน นั่งอาบแดดต้นฤดูหนาว ล้อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 291
สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในหลายแห่งในเมืองจิ่วซาน เมื่อทหารผู้ส่งสารตะโกนว่า “ทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำอยู่ที่ไหน แม่ทัพหนุ่มขอความช่วยเหลือ” ก็จะมีคนรีบเร่งมาทันทีโจรบางคนยอมเสียตำแหน่งหัวหน้าโจร เจ้าของร้านบางคนยอมทิ้งร้านค้าขนาดใหญ่ ตำรวจบางคนยอมทิ้งดาบ แม้แต่คนธรรมดาสามัญก็โยนจอบทิ้ง!ไม่ใช่เพราะราชสำนัก แต่เป็นเพราะคำพูดที่ว่า ทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำอยู่ที่ไหน แม่ทัพหนุ่มขอความช่วยเหลือ!เหล่าทหารที่ถูกปลดประจำการมานานหลายปี ต่างรีบเร่งไปที่เมืองจากทั่วทุกสารทิศในเมืองจิ่วซานการเดินทางครั้งนี้ไม่รู้จะกลับมาได้กี่คน แต่กลับไม่มีใครหวั่นเกรง!...ในกระโจมขนาดใหญ่ของกองทัพชาวหวง มีจดหมายลับกองหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ อ๋องถูหนานอ่านจดหมายเหล่านั้นทีละฉบับ!จดหมายลับบางส่วนรายงานความวุ่นวายทางทหารในเมืองช่วงนี้ แต่ส่วนใหญ่เป็นข่าวเกี่ยวกับหวังหยวน“เอาชนะหลี่ฉาง ตำรวจ และผู้ตรวจการ ล้างบางค่ายซานหู่ รวมไปถึงพวกใช้อำนาจบาตรใหญ่!”“ทำสบู่และน้ำตาลที่ขายดีไปทั่วโจวเฉิงและเมืองอื่น ๆ!”“ด้วยคนเพียงสิบคน สามารถขู่กรรโชกเงินโจรห้าถึงหกร้อยคนได้ และรอดพ้นไปได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!”“แต่ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 292
ไม้กระดานขนาดใหญ่ที่วางไว้พันก้าวแตกออก!ฉึก!ไม้กระดานหนึ่งพันห้าสิบก้าวถูกแทงทะลุ!ฉึก!ไม้กระดานที่อยู่ห่างไปหนึ่งพันหนึ่งร้อยก้าว ลูกธนูเกือบจะเข้าเป้าแต่ก็ร่วงลงเสียก่อน!ทั้งสามคนขี่ม้าไปดู!หวังหยวนสรุป “หลังจากการทดสอบหลายครั้ง ระยะที่มีประสิทธิภาพของหน้าไม้ซานกงฉวงนั้น มีระยะสูงสุดหนึ่งพันก้าว หากเกินกว่านั้น ความรุนแรงจะยังไม่เพียงพอ!”“มันเยี่ยมยอดแล้ว!”อู๋หลิง ผิงเจี้ยนและหวังหานซานต่างตกตะลึง!ระยะการยิงเช่นนี้ แตกต่างจากหน้าไม้ยักษ์ถึงสามร้อยก้าว!“เช่นนั้นก็ส่งสุดยอดหน้าไม้ซานกงฉวงไปที่กำแพงเมืองเลย!”หวังหยวนเตือนว่า “ต้องส่งคนที่เชื่อถือได้ไปคอยเฝ้าไว้ เพื่อป้องกันความลับรั่วไหล! ฝนตั้งเค้าย่อมต้องป้องกันฝนและหิมะ!”ทุกวันนี้ในค่ายทิศเหนือ พบว่ามีไส้ศึกชาวหวงและองครักษ์เหยี่ยวดำแทรกซึมเข้ามาเขาจึงผลิตหน้าไม้ซานกงฉวงในแผนกหน้าไม้เท่านั้น และต้องใช้มาตรการการรักษาความลับเต็มรูปแบบอีกด้วย!เป็นเวลากว่าสิบวันแล้ว ที่มีการสร้างหน้าไม้นับร้อยโดยไม่แจ้งให้ใครรู้“ข้าจะจัดคนไป!”อู๋หลิงมองหวังหานซานแล้วพูดว่า “ลุงหานซาน คืนนี้ช่วยพาพวกพี่ชายไปสังสรรค์กันดี ๆ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 293
เมื่อพูดถึงการติดตามขุนพลมู่ขึ้นเหนือล่องใต้ในทุกศึก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นวีรบุรุษ!ไม่รู้ว่าใครพูดถึงการตายของขุนพลมู่ขึ้นมา ทุกคนต่างสาปแช่งฮ่องเต้จอมร้ายกาจและหลั่งน้ำตา ร่ำสุราพลางสะอื้นไห้ไม่หยุดหวังหยวน, ต้าหู่, เอ้อหู่ และคนกลุ่มหนึ่งเฝ้าดูอยู่นอกประตู แล้วจากไป!เมื่อกลับไปถึงสวนหลังบ้าน หวังหยวนก็โบกมือ “ทุกคนรีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องรับศึกใหญ่!”คนกลุ่มหนึ่งจากไป ยกเว้นต้าหู่และเอ้อหู่!เอ้อหู่พูดว่า “พี่หยวน ท่านช่วยโน้มน้าวพ่อให้ปล่อยข้าไปสนามรบหน่อยได้หรือไม่!”ต้าหู่อ้าปาก แล้วเงียบไปอีกครั้ง!เขาเองก็อยากจะไปสนามรบด้วย แต่หลังจากที่พ่อมา พวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป!“ข้าสามารถโน้มน้าวลุงหานซานได้ หากเป็นเรื่องอื่น แต่ไม่ใช่เรื่องนี้!”หวังหยวนส่ายหน้า “การไปสนามรบไม่ใช่เรื่องเด็กเล่น คนตายจริง พูดตามตรง ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้ากับต้าหู่ไปสนามรบ พวกเจ้าไม่เคยทำศึกมาก่อน!”“พี่หยวน ข้าอยากไปสนามรบ ช่วยข้าโน้มน้าวพ่อหน่อยเถอะ!”เอ้อหู่หน้าแดงขณะพูดว่า “ท่านรู้หรือไม่ ข้าอยากจะไปทำศึกกับพวกชาวหวงมาโดยตลอด คนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าชาวหวง
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
