เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 23
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 24
แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงการรักษาความลับ แอบแยกออกจากทีมจับปลา และเอาปลาไปขายเพียงลำพังแต่นั่นเป็นวิธีที่จะได้รู้ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไรคนใจแคบแสวงหาผลกำไร ตกปลาเอง แล้วเอาไปขายเองคนที่มีอุปนิสัยดีรักษาสัญญา ก็พาพวกเขาไปทำอย่างอื่น และหาเงินให้เยอะขึ้นหลังจากที่ได้เห็นกำไรมหาศาลจากน้ำตาลทรายขาวแล้ว ทั้งห้าคนก็ไม่มีใครสนใจเคล็ดลับการตกปลานักหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่เร่งรีบ หวังหยวนพาทั้งสามคนไปที่หมู่บ้านจ้าวจ้ายซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าไมล์ ด้านหน้าของบ้านอิฐและกระเบื้องสีเขียวแปดหลัง มีสิงโตหินสองตัวตั้งอยู่ด้านหน้าในพื้นที่ชนบท ผู้ที่สามารถอาศัยอยู่ในลานบ้านแบบนี้ได้คือ เจ้าของที่ดินหรือตุลาการเท่านั้นนี่คือบ้านของจ้าวอู่ฉี๋จ่างของตำบลเป่ยผิงเมื่อเห็นว่าหวังหยวนสวมชุดคลุมผ้าไหม หวังซือไห่สวมชุดผ้าแพร ต้าหู่และเอ้อหูกำลังถือไม้ตะบองที่สูงกว่าศีรษะของพวกเขา ชายฉกรรจ์สองคนที่พิงสิงโตหินอยู่ก็รีบวิ่งกลับไปในลานบ้านทันที“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำร้ายหลิวโย่วไฉ?”หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนตัวสูงที่มีหนวดมีเคราในชุดคลุม มีมีดหางวัวคาดเอว เดินออกมาด้วยสีหน้าดุร้ายเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 25
ซื่อไห่ ต้าหู่ เอ้อหู่ และสมุนต่างก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าหวังหยวนกล้าที่จะข่มขู่จ้าวอู่ซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ ฉี๋จ่างมีพลธนูและชายฉกรรจ์ใต้การบังคับบัญชาของเขา ซึ่งเป็นการขยายอำนาจการปกครองในชนบท และพวกเขาน่ากลัวกว่าหลี่ฉางมากนักดวงตาของจ้าวอู่เคร่งขรึม ความโกรธพุ่งขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ และความโลภถูกระงับไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะตะคอกขึ้นมา "นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจริงใจแค่ไหนนายน้อยหยวน!"ฉี๋จ่างและหลี่ฉางทำงานสมรู้ร่วมคิดกัน เพื่อจุดประสงค์ในการหาเงินจากประชาชนเงินที่พวกเขาได้รับยังคงต้องส่งมอบให้กับด้านบน และพวกเขาสามารถดื่มซุปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นหากหวังหยวนสามารถให้ประโยชน์แก่เขาเพียงพอ การจัดการกับหลิวโย่วไฉนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาหวังหยวนหยิบแท่งเงินสิบตำลึงออกมา "รับไปสิ ข้าเลี้ยงเหล้า"นัยน์ตาของเหล่าสมุนต่างเป็นประกาย เริ่มต้นด้วยสิบสองตำลึงเชียวหรือ เขาคือผู้ฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริงดวงตาของจ้าวอู่เป็นประกาย แต่ใบหน้าของเขาจริงจังขึ้น "หวังหยวน เจ้ากำลังทำให้ข้าอับอายอย่างนั้นรึ? ให้เงินน้อยว่าตั้งครึ่งต่อครึ่งเช่นนี้!"ของขวัญที่ชาวบ้านให้ ส่วนใหญ่จะเป็นไก่ เนื้อหมู เนื้อปลาเป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 26
เมื่อมาถึงลานเล็ก ๆ ที่มีกำแพงอิฐ จ้าวอู่ดึงมีดหางวัวออกมาแล้วเหวี่ยงมันไปมาชายฉกรรจ์สองคนถือไม้พลอง และเตะเปิดประตูไม้ที่ทรุดโทรม!ชายฉกรรจ์สามคนอยู่ข้างหน้า นักธนูสองคนวาดคันธนูและยิงธนูพุ่งเข้าไปพร้อมกันผู้หญิงร่างผอมเดินออกมาจากครัว "นายท่านชา มีเรื่องอะไรหรือ!" "กัวฉาง เจ้าก่ออาชญากรรม รีบออกมาซะอย่าขัดขืน!” เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น จ้าวอู่เหวี่ยงมีดหางวัวในมือ เป็นเวลาเดียวกับที่ห้าคนกำลังจะบุกเข้าไปในบ้านปัง!! ประตูไม้สองบานกระแทกออกด้านนอก กระแทกคนทั้งห้าให้หงายหลัง ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบพุ่งเข้าหาจ้าวอู่พร้อมกับมีดในมือหวังหยวนตกใจ ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ช่างน่ากลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปความอันตราย!จ้าวอู่หัวเราะเย้ยหยัน เขาไม่ได้ตั้งมีด เพียงแค่พูดขึ้นว่า "กัวฉาง การฆ่าเจ้าหน้าที่เท่ากับการก่อกบฏ มันเป็นอาชญากรรมใหญ่ ข้า จ้าวอู่ จะยืนอยู่ที่นี่ไม่ขยับ เอ็งกล้าออกมาฆ่าข้าหรือไม่!"กัวฉางถือมีดไว้ด้วยความตกใจ เขาหันหลังกลับ และวิ่งไปที่กำแพงลานบ้าน ก่อนจะปีนขึ้นไปบนกำแพงที่สูงถึงสองเมตร"การเคลื่อนไหวช่างรวดเร็วเสียนี่กระไร เร็วกว่าปรมาจารย์ปาร์กูร์บางคนในโลกเสียอีก!"
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 27
“หุบปาก ใครก็ตามที่กล้าตะโกนอีกครั้ง จะถูกจับไปขังรวมกันในเรือนจำของมณฑล!”จ้าวอู่พูดขึ้นอย่างเย็นชาเขาเห็นเรื่องแบบนี้มามากแล้ว จะมีโจรที่ไหนที่เกิดมาแล้วเป็นคนเลวเลยในโลกที่ขุ่นมัวใบนี้ ถ้าแม่ของเขาอยากจะมีชีวิตที่ดี ใจจะต้องแข็งชาวบ้านไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป แม่กัวและลูกสะใภ้ทั้งสามคนเช็ดน้ำตาด้วยเบา ๆ"กัวฉาง กัวเหลียง กัวเฉียง เมื่อคืนนี้พวกเจ้าไปขโมยของที่บ้านของหวังหยวน กัวเฉียงถูกเอ้อหู่ชกเข้าที่หลัง และกัวเหลียงก็ถูกเอ้อหู่คว้าไหล่ และเสื้อผ้าก็ขาดหลุดลุ่ย ตอนนี้มีหลักฐานเพียบ พวกเจ้าจะยอมรับหรือไม่!”จ้าวอู่ยกเสื้อผ้าของทั้งสองคน เผยให้เห็นรอยกำปั้นบนหลังของกัวเฉียง รอยเปื้อนเลือดบนไหล่ของกัวเหลียง และหยิบรอยเลือดที่ได้รับมาจากหวังหยวนขึ้นมา"ยอมรับขอรับ!"สามพี่น้องมองหน้ากันแล้วพยักหน้าหลักฐานที่แน่นหนาราวกับภูเขา ไม่ใช่สิ่งที่สามพี่น้องจะปฏิเสธได้จ้าวอู่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ยอมรับผิดก็ดีแล้ว แล้วเงินของหวังซื่อไห่ที่พวกเจ้าขโมยไปล่ะ?""เงิน?"พี่น้องทั้งสามรู้สึกงุนงงพวกเขาแค่ไปขโมยบ้านของหวังหยวน แต่พวกเขาถูกเอ้อหู่จัดการก่อนที่จะลงมือสำเร็จแม่กัวแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 28
เอ้อหู่ที่ยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกต้าหู่ฟาดเข้าที่เอว จากนั้นมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของหวังหยวน และพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ "ใช่ หัวขโมยมีแค่คนเดียว"“อื้ม คนเราก็ต้องมีจำผิดจำถูกบ้าง เมื่อจำได้ก็ดีแล้ว!”จ้าวอู่รับเงินอย่างเงียบ ๆ "ในเมื่อหัวขโมยมีแค่คนเดียว งั้นพวกเราจับมาเกินสองคน นายน้อยหวัง ท่านคิดว่าเจ้าจะปล่อยพวกเขาไปดีหรือไม่!"หวังหยวนมองไปที่พี่น้องทั้งสาม "คนไหนในพวกเจ้าที่จะติดคุก และใครจะอยู่เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว พวกเจ้าเลือกกันเอง!"“ข้าเป็นพี่ ข้าจะติดคุกเอง พวกเอ็งทั้งสองดูแลครอบครัวให้ดี!”“พี่ใหญ่ พี่รอง ข้าจะไปเอง ข้าได้รับบาดเจ็บคงอยู่ได้อีกไม่นาน ให้ข้าไปเถิด!”“พี่ใหญ่ น้องเล็ก ให้ข้าไปเถอะ เสื้อผ้าบนไหล่ของข้ามีรอยถลอก หลักฐานแน่นหนา”พี่น้องทั้งสามถกกันไปมา!"พอแล้ว!" หวังหยวนโบกมือ "กัวเหลียงเจ้าเข้าคุกไป เสื้อผ้าของเขาขาด และไหล่ก็ได้รับบาดเจ็บ หลักฐานมีครบ จะได้พูดง่ายขึ้นเมื่อไปที่อำเภอ"จ้าวอู่ชำเลืองมองชายฉกรรจ์สองคนก้าวไปข้างหน้า เพื่อไขกุญแจมือให้กับพี่ใหญ่กัวฉาง และน้องเล็กกัวเฉียง พี่น้องทั้งสามมองไปที่หวังหยวนอย่างสับสนหวังหยวนมีสีหน้าเรีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 29
หมู่บ้านเสี่ยวหลิวเป็นบ้านอิฐทั้งหมด และนี่คฤหาสน์ของหลิวโหย่วไฉหัวหน้าหมู่บ้านหลิวโหย่วไฉเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และประคบหน้าด้วยผ้าร้อน เมื่อวานนี้ใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู แต่วันนี้อาการบวมลดลงมาก เขากัดฟันและพูดว่า "เมื่อคืนนี้มีหัวขโมยไปขโมยที่หมู่บ้านต้าหวังไหม?"ผู้ช่วยคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "มีขอรับ โจรขโมยเงินได้ห้าสิบตำลึงจากหวังซื่อไห่ ไอ้นักเลงนั่นร้องไห้อย่างหนักในตอนเช้าตรู่"หลิวโหย่วไฉตกตะลึง "ไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญมันบ้าไปแล้วหรือ? ถึงได้ให้เงินนักเลงนั่นถึงห้าสิบตำลึง!"ผู้ช่วยนึกเหยียดหยามในใจ เขาไม่ได้บ้า แต่เขาใจกว้าง ไม่เหมือนคนตระหนี่เช่นเจ้า ทำงานหนักกับเจ้ามาหนึ่งปี แต่ได้เงินมาไม่กี่กว้านหลิวโหย่วไฉกัดฟันและพูดว่า "แล้วไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญล่ะ สามพี่น้องตระกูลกัวได้ไปบ้านของมันไหม ได้แทงมันสักแผลหรือไม่?"นักเลงส่ายหัว "ไม่ขอรับ สามพี่น้องตระกูลกัวพลาดไป ได้ยินมาว่าถูกเอ้อหู่ทุบตีจนแตกกระเจิง"“เอ้อหู่ตีสามพี่น้องนั่นอย่างนั้นรึ!”หลิวโหย่วไฉรู้สึกประหลาดใจ และกัดฟันแน่น "ให้ตายเถอะ ถือว่าดวงของไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่นยังดีอยู่"“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ดีแล้วขอรับ!”ทันใดน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 30
ชาวบ้านหยุดชะงัก“อย่าไปฟัง ข้าก็เป็นสมาชิกของที่ว่าการอำเภอ ใครก็ตามที่จับไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญคนนั้นได้ จะได้รับการยกเว้นค่าเช่าสิบเปอร์เซ็นต์ในปีหน้า และหากทุบตีเขา ก็จะลดการเตะต้นเอื้องหนึ่งครั้ง!”หลิวโหย่วไฉเสนอรางวัลนั่นเป็นเงินน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของเงินที่สัญญาไว้ แต่มันก็ทำให้ชาวบ้านคลั่ง และรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว“หยุด หยุด หากพวกเจ้ากล้าก้าวมาอีกล่ะก็ ข้าฉี๋จ่างจะสั่งให้คนยิงธนูเสีย!”จ้าวอู่ตะโกนเสียงดัง แต่ชาวบ้านก็ไม่หยุด จึงได้รีบตะโกนให้คนของตนถอย "หวังหยวน ท่าไม่ดีแล้ว ชาวบ้านพวกนี้คลั่งไม่ได้สติ พวกเราต้องถอยกลับไปก่อน ไม่เช่นนั้นได้โดนพวกมันรุมกระทืบตายแน่!"นักธนูและชายฉกรรจ์ถอยหนีด้วยความตกใจ!“เอาคันธนูและลูกธนูมาให้ข้า!” หวังหยวนคว้าคันธนูและลูกธนูจากมือพลธนู เขาดึงลูกธนูก่อนจะยิงมันออกไปหวืด!ลูกธนูขนนกถูกยิงไปที่ชาวบ้าน"อา!" ชาวบ้านเหล่านั้นที่วิ่งเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นว่าหวังหยวนกล้าที่จะยิงธนูจริง ๆ พวกเขาจึงหยุดทันทีด้วยความตกใจ“ชักคันธนูแล้วยิงซะ ใครก็ตามที่กล้าพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ยิงมันให้ตาย!”เมื่อเห็นพลังของลูกธนู จ้าวอู่ก็หยุด และเรีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 31
หลิวโหย่วไฉแอบกระหยิ่มใจ จ้าวอู่อยากได้เงิน จึงน่าจะกล้าทำทุกอย่าง หากให้ผลประโยชน์ที่เพียงพอแก่เขายอมมอบเงินหกสิบตำลึงให้ เพื่อเอาใจเจ้าลูกล้างผลาญพ่อแม่คนนี้ก่อน แล้วค่อยไปคิดบัญชีเขาทีหลัง!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวอู่ “ใจเต้นแล้วหรือ?”“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้า จ้าวอู่ จะเป็นคนที่ละทิ้งคุณธรรมของตนเอง เพื่อผลประโยชน์ไปได้อย่างไร!”จ้าวอู่มีสีหน้าเรียบเฉยขณะโบกมือ “หลิวโหย่วไฉสมรู้ร่วมคิดกับโจร ต้องถูกส่งตัวไปยังที่ว่าการอำเภอ!”“เอ๊ะ จ้าวอู่ เจ้า เจ้า...”หลิวโหย่วไฉสะอึกเพราะคำพูดของเขาไปครู่หนึ่ง และสงสัยว่าเหตุใดจ้าวอู่ถึงเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันจ้าวอู่นึกเย้ยหยัน แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดเขาอยากได้เงิน แต่เขารู้ว่าเงินแบบไหนที่รับได้ และแบบไหนที่ไม่อาจรับได้หลิวโหย่วไฉเป็นคนใจแคบ หากวันนี้เขายอมรับหกสิบตำลึงไป ไม่ช้าก็เร็วเขาจะถูกเอาคืนเป็นแน่ส่วนหวังหยวนเป็นคนใจกว้างมาก แม้แต่พวกหัวขโมย เขายังให้เงินด้วยซ้ำ ดังนั้นหากรับเงินของเขา ก็จะไม่มีปัญหายิ่งกว่านั้น หากวันนี้หาเงินได้สามสิบตำลึง ก็จะยังมีเวลาหาอีกมากในอนาคต!น้ำน้อยค่อยไหล แต่ไหลยาวนานใช่หรือไม่!หลิวโหย่วไฉมอง
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2170
หวังหยวนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่เขารักผู้ใต้บัญชาทุกคน รวมถึงคนขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อ แต่น่าเสียดาย...พวกเขาต้องตายเพราะเขา!“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า!”“ไม่นึกเลยว่าเสี่ยวเต๋อจื่อจะทรยศข้า...”ไป๋อวิ๋นเฟยเดินเข้ามา อยากจะตบหน้าตัวเอง เพราะปัญหาเกิดจากเสี่ยวเต๋อจื่อ!“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเสี่ยวเต๋อจื่อ”“ข้าสืบมาแล้ว เสี่ยวเต๋อจื่อถูกจับไปหนึ่งวัน คงถูกทรมานหนักมากจึงยอมบอกเรื่องร้านอาหารชิงเหอ...”เกาเล่ออธิบายไป๋อวิ๋นเฟยจึงเข้าใจ หากเสี่ยวเต๋อจื่อคิดทรยศจะส่งจดหมายให้เขาตั้งแต่แรกได้อย่างไร?อีกอย่างคือเรื่องนี้เพิ่งจะมาเกิดขึ้นช่างไม่สมเหตุสมผล“ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจเสี่ยวเต๋อจื่อผิด...”“แต่ข้าก็ทำให้เขาเดือดร้อน ไม่เช่นนั้นเสี่ยวเต๋อจื่อคงไม่เป็นเช่นนี้”“เขาคงตายไปแล้ว”ไป๋อวิ๋นเฟยถอนหายใจทุกอย่างเกิดจากเขา ผู้ใต้บัญชาของหวังหยวนถูกซือฟางจับ เสี่ยวเต๋อจื่อก็ตาย ล้วนเกี่ยวข้องกับเขาทั้งสิ้นหากต้าเย่ไม่วุ่นวาย เรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?ตอนนี้ยากที่จะแก้ไข“ยังไม่รู้ว่าเสี่ยวเต๋อจื่อเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่ข้าได้ข่าวว่าเขายังอยู่ในคุก...”เกาเล่อกล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2169
“ใต้เท้า! ต้องมีเรื่องเข้าใจผิด! ท่านต้องตรวจสอบให้ดี!”เสี่ยวเต๋อจื่อร้องไห้ พยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายแก้ต่างให้ตัวเอง!เขารู้ดีว่าหากยอมรับ ชีวิตเขาคงไม่รอด จึงต้องถ่วงเวลารอให้ไป๋อวิ๋นเฟยมาช่วย!เขามีบุญคุณกับไป๋อวิ๋นเฟย ตอนนี้ไป๋อวิ๋นเฟยออกจากวังไปแล้ว และร่วมมือกับหวังหยวนจึงเหมือนปลาได้น้ำ!ตอนนี้มีแต่ไป๋อวิ๋นเฟยเท่านั้นที่ช่วยเขาได้!ในใจเขามีเพียงความคิดเดียว คือกัดฟัน ไม่ยอมปริปากพูด!ซือฟางหัวเราะเยาะ รับแส้จากทหาร แล้วฟาดลงบนตัวเสี่ยวเต๋อจื่อ!เสียงร้องโหยหวนของเสี่ยวเต๋อจื่อดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก!แต่คนรอบข้างกลับมีรอยยิ้มเย็นชา มองดูด้วยความสนุกสนาน ไม่มีใครสงสารเสี่ยวเต๋อจื่อเลยแม้แต่น้อยกล้าขัดขืนซือฟางย่อมมีจุดจบเช่นนี้!เสี่ยวเต๋อจื่อถูกใช้เป็นตัวอย่าง!“ท่านขุนพลใหญ่! ข้าเป็นแค่คนไร้ค่า ต่อให้ท่านฆ่าข้า ข้าก็ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!”“ในเมื่อท่านเชื่อว่าข้าเกี่ยวข้องก็ฆ่าข้าให้ตายเสียเถิด!”ร่างกายเสี่ยวเต๋อจื่อทนการถูกโบยไม่ไหวแล้ว!ตอนนี้ขอแค่ตายอย่างรวดเร็วเพื่อหลุดพ้น...“หึ”ซือฟางหัวเราะเยาะ เดินไปหาเสี่ยวเต๋อจื่อ แล้วกระชากผ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2168
ไป๋ลั่วหลีถอนหายใจยาวนางต้องการช่วยเหลือไป๋อวิ๋นเฟยออกจากทะเลแห่งความทุกข์ยาก จะมีเวลาดูแลคนอื่นได้อย่างไร?“แล้วจะทำอย่างไรดี!”ไป๋อวิ๋นเฟยร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อน“เจ้าไม่ต้องกังวล ตอนนั้นเสี่ยวเต๋อจื่อออกจากวังได้อย่างไร?”หวังหยวนถามไป๋อวิ๋นเฟยไม่กล้าปิดบัง รีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้หวังหยวนฟัง“เช่นนั้นเอง...”“หากเป็นเช่นนี้ ข้าจะแจ้งคนของร้านอาหารชิงเหอ เมื่อเสี่ยวเต๋อจื่อมา ข้าจะให้คนพาเขาออกจากเมืองเพื่อความปลอดภัยของเขา”หวังหยวนโบกมือเรียกเกาเล่อ แล้วสั่งการทันทีร้านอาหารชิงเหอคือฐานที่มั่นสุดท้ายในเมืองหลวง และเป็นสถานที่รวบรวมข่าวสารคนที่นี่ล้วนเชื่อถือได้ หวังหยวนจึงบอกทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง“ได้!”เกาเล่อรับคำ แล้วเดินออกไป“ขอบพระคุณท่านหวัง!”“ครั้งนี้ท่านช่วยข้าไว้มาก!”“ความหวังดีของเสี่ยวเต๋อจื่อ ข้าจะจดจำไว้ตลอดไป วันหน้าจะตอบแทนเขาอย่างดี!”“แต่พวกท่านก็มีน้ำใจกับข้า ข้าจะไม่ลืมบุญคุณนี้!”ไป๋อวิ๋นเฟยกล่าวขอบคุณอีกครั้งหวังหยวนยกยิ้มพลางโบกมือ แล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ เราไม่ต้องสุภาพกันมากเกินไปแล้ว”“พวกเราจะไปเมืองเหอเน่ย เฉินซานเตา ขุนพลแห่งเหอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2167
สีหน้าท่าทางของเกาเล่อ หลิ่วหรูเยียนและไฉจวิ้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนักแต่ที่พวกเขายังอยู่ที่นี่ก็เพราะหวังหยวนไม่เช่นนั้นพวกเขาจะสนใจรางวัลพวกนี้หรือ?หวังหยวนเข้าไปพยุงไป๋อวิ๋นเฟย ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “วางใจเถิด ในเมื่อข้ารับปากจะช่วยท่านแล้ว ข้าจะไม่ล้มเลิกกลางคัน อีกอย่าง ข้าสนิทกับเสด็จแม่ของท่าน ข้าจะปล่อยให้แผ่นดินของราชวงศ์ไป๋ตกอยู่ในมือคนอื่นได้อย่างไร...”“พวกเราไม่ต้องกังวล แต่ตอนนี้ท่านต้องคิดให้ดี...”“สถานการณ์ขอท่านเริ่มอันตรายมากขึ้นเรื่อย ๆ”หืม?ไป๋อวิ๋นเฟยเลิกคิ้วมองหวังหยวนด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าจะสื่ออะไร“ตอนที่ท่านอยู่ในวังหลวง แม้จะถูกกักบริเวณ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าฆ่าท่าน เพราะเกรงว่าจะเสียชื่อเสียง”“แต่ตอนนี้ท่านออกมาพร้อมข้า จึงเป็นโอกาสของพวกเขา”“หากพวกเขาฆ่าท่าน แล้วโยนความผิดให้ข้า นอกจากจะกำจัดท่านได้แล้ว ยังทำให้คนในต้าเย่เกลียดข้าด้วย ถือว่าได้ประโยชน์สองต่อ!”หวังหยวนรู้ทันซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีสองคนนั้นเจ้าเล่ห์ คงไม่ปล่อยไป๋อวิ๋นเฟยไปง่าย ๆไม่เช่นนั้น ต่อไปไป๋อวิ๋นเฟยจะเป็นภัยต่อพวกเขา!“ท่านหวังยังไม่กลัว ข้าจะกลัวได้อย่างไร?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2166
ในเมื่อสวรรค์มอบเส้นทางใหม่ให้ เขาย่อมต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเพื่อตอบแทนบุญคุณของสวรรค์!“เช่นนั้นเอง...”“พี่ใหญ่ก็เป็นแค่คนธรรมดาเช่นกัน”ไฉจวิ้นหัวเราะ แล้วรีบเดินตามหวังหยวนไป ทุกคนมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงในวัดร้างแห่งหนึ่ง ห่างจากเมืองหลวงไปห้าสิบลี้หลังจากหวังหยวนและพรรคพวกหนีออกมาได้ เขาก็ส่งจดหมายถึงเกาเล่อให้นัดพบกันที่นี่เมืองหลวงของต้าเย่กลายเป็นสถานที่อันตราย ตอนนี้การรีบออกจากที่นี่คือทางออกที่ดีที่สุดภายในวัดร้าง ทุกคนต่างมารวมตัวกันสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อกระจายกำลังกันไป บางส่วนอยู่ในเมืองหลวง บางส่วนอยู่รอบกายหวังหยวน แต่ซ่อนตัวอยู่ คอยสอดส่องสถานการณ์!เพื่อป้องกันการโจมตีกะทันหันของซือฟางตอนนี้พวกหวังหยวนไม่มีอะไรที่จะคุกคามซือฟางได้ อีกอย่างคือพวกเขายังพาไป๋อวิ๋นเฟยมาด้วย นั่นเป็นเหมือนระเบิดเวลาการดำรงอยู่ของไป๋อวิ๋นเฟยทำให้ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีรู้สึกหวาดระแวงดังนั้นช่วงนี้คงจะไม่สงบสุขเสียแล้ว...“ท่านผู้นำ ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดีขอรับ?”“จะกลับไปเมืองหลิงหรือจะอยู่ที่นี่เพื่อต่อกรกับซือฟางต่อ?”เกาเล่อเอ่ยถามไป๋อวิ๋นเฟยและไป๋ลั่วห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2165
ทุกคนกำลังรอคอยจังหวะที่จะหลบหนี!หวังหยวนรอให้ซือฟางยอมหลีกทาง ส่วนซือฟางก็กำลังคิดว่าจะปล่อยหวังหยวนไปหรือไม่!“ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่พวกเราก็คุกคามชีวิตหวังหยวน”“หมาจนตรอกยังกัด หวังหยวนจะยอมง่าย ๆ เชียวหรือ?”เจี๋ยงโฉ่วอีเดินไปข้างซือฟาง แล้วกระซิบว่า “ข้าเคยได้ยินว่าหวังหยวนเป็นคนรอบคอบ หากไม่มั่นใจ มันคงไม่กล้าเสี่ยง”“ตอนที่สู้กับพวกต้าเป่ยก็เห็นได้ชัดว่าหวังหยวนเป็นคนเช่นนี้จริง”“ด้วยเหตุนี้ ขุนพลใหญ่หานเทาของต้าเป่ยจึงหวาดกลัวหวังหยวน”“ดังนั้น ข้าคิดว่าพวกเราควรหลีกทางให้มันก่อนดีหรือไม่?”“ปล่อยหวังหยวนไปก็เท่ากับปล่อยพวกเราเองด้วย!”“พวกเรามีอำนาจทางการทหารของต้าเย่อยู่ในการควบคุม อนาคตสดใสรออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเพราะหวังหยวนแค่คนเดียว!”เจี๋ยงโฉ่วอีพยายามเกลี้ยกล่อมซือฟางแม้หวังหยวนจะเป็นคนรอบคอบ แล้วเจี๋ยงโฉ่วอีจะไม่รอบคอบได้อย่างไร?อีกอย่าง เจี๋ยงโฉ่วอีเข้าใจหลักการที่ว่าตราบใดที่ขุนเขาเขียวขจียังอยู่ อย่าได้กลัวไม่มีฟืนตราบใดที่ยังมีชีวิต ต่อให้พ่ายแพ้ก็ยังมีโอกาสแก้ตัว!เมื่อเจี๋ยงโฉ่วอีพูดเช่นนี้ ซือฟางจึงยอมปล่อยมือจากดาบ เดินไปด้านข้างด้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2164
หากเป็นเช่นนั้น ต่อให้เขาขึ้นแทนที่ไป๋หมิงได้ย่อมจะถูกประชาชนติฉินนินทา!ช่างเป็นเรื่องยุ่งยาก!“หวังหยวน! เจ้าแค่บอกว่าอยากพบองค์ชาย ตอนนี้เจ้าได้พบแล้ว ข้าจะปล่อยให้เจ้าพาองค์ชายไปได้อย่างไร?”“องค์ชายเป็นถึงองค์ชายของต้าเย่! ตอนนี้บ้านเมืองกำลังวุ่นวาย ข้าจะปล่อยให้เจ้าพาองค์ชายไปไม่ได้! ต่อให้ต้องสละชีวิต ข้าก็จะขัดขวาง!”ซือฟางก้าวออกมา มือแตะที่ดาบข้างเอว เห็นได้ชัดว่าพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!แม้หวังหยวนจะมีสัญญาณระเบิด แต่หากลงมือฆ่าหวังหยวนก่อนที่เขาจะจุดสัญญาณ แล้วให้คนไปค้นทั่วเมืองก็จะสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้!แม้จะอันตราย แต่เพื่อความมั่งคั่งย่อมต้องยอมเสี่ยง!“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา!”หวังหยวนส่ายหน้าก่อนยิ้มเยาะ ล้วงมือเข้าไปในอกหยิบสัญญาณระเบิดอีกอันออกมาแกว่งไปมาต่อหน้าซือฟางเขามองสายตาของซือฟางก็เดาความคิดได้แล้ว จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากข้าเดาไม่ผิด ตอนนี้เจ้าคงอยากแย่งสัญญาณระเบิดจากข้าใช่หรือไม่?”“ข้ายกสัญญาณทั้งหมดให้เจ้าก็ได้!”“หากภายในครึ่งชั่วยาม ข้าไม่ได้พบกับคนของข้า พวกเขาก็จะจุดระเบิดทั้งหมดอยู่ดี!”“สุดท้ายผลลัพธ์ไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2163
ณ ที่แห่งหนึ่งในเมืองหลวงเกาเล่อและไป๋ลั่วหลียืนอยู่ด้วยกัน สายตาจับจ้องไปยังวังหลวงเมื่อครู่หลังจากได้รับสัญญาณ พวกเขาก็จุดระเบิดที่อยู่ใกล้เคียง แต่ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนักหากไม่จำเป็น เกาเล่อจะไม่จุดระเบิดทั้งหมด เพราะจะทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมากหวังหยวนแค่ลองเสี่ยง หากต้องสู้ตายค่อยจุดระเบิดทั้งหมดก็ไม่สาย!“ท่านเกา ท่านว่าซือฟางจะยอมปล่อยตัวองค์ชายหรือไม่?”ไป๋ลั่วหลีร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อน เดินไปเดินมาไม่หยุด นางแทบจะอดทนไม่ไหวหากหวังหยวนไม่กลัวว่านางจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่คงพานางไปด้วยแล้วแต่ตอนนี้ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับหวังหยวน นางไม่อาจทำตามใจตัวเอง ไม่เช่นนั้นจะทำลายแผนการของหวังหยวน“ตอนนี้ข้าก็ยังไม่รู้”“แต่ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีต่างก็รักษาหน้าตา ต่อให้พวกเขาคิดว่าท่านผู้นำโกหก ทหารพวกนั้นก็คงไม่กล้าทำอะไรท่านผู้นำ”“รอดูกันเถิด สถานการณ์ที่อันตรายกว่านี้ ข้ากับท่านผู้นำก็เคยผ่านมาแล้ว”เกาเล่ออดเป็นห่วงหวังหยวนไม่ได้ แต่ไม่อาจแสดงท่าทีใด ๆ เพราะต้องทำตัวให้เป็นคนเข้มแข็งเขาและหวังหยวนคือที่พึ่งของทุกคน ในเวลาแบบนี้ต้องห้ามหวั่นไหว จึงจะควบคุมสถ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2162
“รีบทำตามที่สามีข้าบอก!”“รีบพาองค์ชายใหญ่ออกมาพบพวกข้า ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าสามีข้าใจร้ายเพราะจุดพลุสัญญาณอีกครั้ง ข้าเตือนแล้วนะ ทั้งอาณาจักรจะหายไปในพริบตา!”“ไม่เพียงแต่พวกเจ้าจะตาย แม้แต่วังที่หรูหราแห่งนี้ก็จะพังทลายลงด้วย! นี่คืออานุภาพของดินปืน!”หลิ่วหรูเยียนตวาดหวังหยวนเคยใช้ปืนใหญ่ในสนามรบ อีกอย่างคือเขามีปืนคาบศิลา ทุกคนต่างก็รู้ถึงอานุภาพของดินปืน ใครบ้างจะกล้าต่อกรกับหวังหยวน?เหล่าทหารหยุดชะงัก ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปพวกเขาล้วนกล้าหาญ แต่ก็มีครอบครัว พ่อแม่ ลูกเมีย บางคนก็อยู่ในเมืองหลวง!หากหวังหยวนพูดจริง แล้วพวกเขาลงมือ ครอบครัวของพวกเขาย่อมจะเดือดร้อน เมื่อถึงตอนนั้นคงสายเกินแก้!เมื่อเห็นทหารลังเล ซือฟางถึงกับโกรธจนกัดฟันกรอด เขาชี้ไปที่พวกทหารแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าเชื่อคำพูดของเขาหรือ?”“พวกเจ้าช่างโง่เขลา!”“พวกเจ้าไม่คิดบ้างหรือหากหวังหยวนจะระเบิดวังหลวงจริง เขาต้องใช้คนเตรียมการเยอะแค่ไหน?”“อย่าว่าแต่ไม่มีกำลังพลมากพอเลย ต่อให้มีก็ต้องใช้เวลาเตรียมการเป็นครึ่งเดือนจึงจะเสร็จสมบูรณ์!”“ข้าไม่รู้ว่าหวังหยวนกลับมาเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ ๆ คื
