Share
บทที่ 226
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 227
“อย่าเพิ่งใช้หน้าไม้!”ในรถม้า แววตาของหวังหยวนเย็นชาและจริงจัง "นี่ไม่ใช่การก่อกวน พวกเขามาที่นี่เพื่อฆ่าพวกเรา ต้าหู่คิดว่าจะเจ้าจับหัวหน้ามันมาแบบเป็น ๆ ได้ไหม"หากใช้หน้าไม้ ฆ่าพวกมันให้หมด สุดท้ายคงต้องปลอมตัวเพื่อตามสืบเบาะแสพวกมันในภายหลัง!หากเจ้าจับหัวหน้าได้ ก็สามารถติดตามเบาะแสค้นหาได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง!ต้าหู่ยกดาบแล้วลงจากหลังม้า"พวกเขาล้วนเป็นผู้มีวรยุทธ์เก่งไม่น้อยไปกว่ากัวเหลียงและกัวเฉียงเลย แต่ข้าจะลองดูก่อน ปกป้องพี่หยวนและคุณชายวัง!"คนกลุ่มหนึ่งล้อมขวางรถม้าของหวังหยวนและวังฉงโหลวไว้!“เด็กคนนี้มันบ้าไปแล้ว อันที่จริง เขาอยากจะมาสู้กับพวกเราสิบคนจริง ๆ เขาแค่มารนหาที่ตาย!”หัวหน้าชายสวมหน้ากากหัวเราะเยาะ โบกมือ ทั้งสี่คนถือดาบรีบเข้ามาล้อมขนาบเขาทั้งสองด้าน!ตึง!กึก เคร้ง!ต้าหู่ฟันดาบลงไป ชายสวมหน้ากากที่อยู่ด้านหน้าก็ยกดาบสกัดดาบไว้ ดาบนั้นถูกดาบยาวตัดฝ่ากลางเข้าให้ทะลุหัวเขาแยกออกเป็นสองซีก!"อ๊าก!"เมื่อเห็นว่าดาบยาวแข็งแกร่งแค่ไหน ชายสวมหน้ากากทั้งสามก็ตกใจหันหลังวิ่งหนีไป!ตู้ม! ตู้ม!ต้าหู่ไล่ตามไปแทงตายไปอีกสองคน ที่เหลือก็วิ่งหนีไป!ชายสว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 228
“พี่หานซานบอกข้าก่อนหน้านี้ว่าเขามีลูกชายสองคน ลูกชายคนโตหนักแน่นมั่นคง ลูกชายคนเล็กบุ่มบ่ามมุทะลุ ถ้าอย่างนั้นเจ้าคือต้าหู่ และเจ้าก็คือเอ้อหู่!”ชายวัยกลางคนที่มีแววตาเย็นชานั้นก็ลุกขึ้นชี้ไปที่ต้าหู่และเอ้อหู่ จากนั้นชี้ไปที่หวังหยวนแล้วพูดว่า "เขาเป็นใคร!"หวังหยวนมองชายวัยกลางคนขึ้น ๆ ลง ๆ "ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา ท่านคือนักรบกองทัพเกราะทมิฬ?"กองทัพชุดเกราะทมิฬ เจ้าของร่างเดิมเคยได้เรียนมาก่อน และได้รับการกล่าวขายหลายครั้งว่าเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในต้าเย่จากนั้นถึงได้รู้ว่าหวังหานซานและเฮยซินหู่ทั้งคู่มาจากกองทัพเกราะทมิฬ!ไม่นานมานี้ ในจวนตระกูลวัง วังไห่เทียนเมาเหล้าพูดออกมาเขาบอกว่ากองทัพเกราะทมิฬที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นได้ถูกทำลายลงไปแล้ว และเขาบอกว่าไม่อยากให้เขาเป็นอู๋มู่คนที่สอง!ชายวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ "ข้าคือองค์รักษ์ส่วนตัวคนที่เก้าของท่านแม่ทัพมู่!"เอ้อหู่อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านแม่ทัพมู่คือใคร?”เขาถามถึงกองทัพเกราะทมิฬ และท่านแม่ทัพมู่หลายครั้ง แต่พ่อของเขาปฏิเสธที่จะบอก และตีเขาเพื่อไม่ให้เขาถามอีก!“ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะไม่ได้บอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 229
เอ้อหูลูบหัวตัวเองอย่างเขินอาย "อาสิบสาม ก็เมื่อครู่ข้าไม่รู้จักท่านหนิขอรับ?""เอาเถอะ!"ชายวัยกลางคนโบกมือแล้วหันกลับมา "กลับไปบอกพ่อของเจ้าว่าแม่ทัพหนุ่มยังมีชีวิตอยู่ และได้รับการช่วยเหลือแล้ว เขาอยู่ในจิ่วซานด้วย หากเขาอยากเจอแม่ทัพหนุ่ม ให้ไปทางซีเฉิง ถนนทางตอนใต้ของอู๋เป่ยที่บ้านหลังที่สาม”เอ้อหูสับสน "อาสิบสาม แม่ทัพหนุ่มคือใคร!"ชายวัยกลางคนวิ่งเข้าไปในป่า และมีเสียงดังกลับมา "พ่อเจ้ารู้จัก!"เอ้อหูพูดอีกครั้ง "อาสิบสาม ข้ายังไม่รู้ชื่อท่านเลย!"“ติงซือซาน!”ร่างนั้นหายลับไปแล้ว และทั้งสามก็กลับมาที่ขบวนรถวังฉงโหลวมีสีหน้าเป็นกังวล "ลุงหยวน เราจะทำอย่างไรต่อไปดี? หากให้ทางการไปที่ไปจวนผู้ว่า หาอาจารย์น้อง อย่างมากก็ฆ่าคนแซ่หลิวให้ตาย คงสาวไปถึงตระกูลหยางที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้ยาก! ส่วนตัวตระกูลหยางนั้นทำให้ชดใช้เงินให้มากที่สุด ใช้เงินโสโครกนั้นซะ!"ท่าทางของหวังหยวนเย็นชาและเข้มงวด "ในเมื่อรู้สึกไม่สบายใจ ทำไมไม่ระบายมันออกไปก็จบแล้ว!"“จะระบายออกไปอย่างไร?”ดวงตาของวังฉงโหลวเป็นประกาย "ลุงหยวน ท่านมีความคิดอะไรบ้างไหม?"หวังหยวนโบกมือ "ครึ่งหนึ่งกลับไปที่เฟยชางพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 230
หลิวจื้อผิง ยิ้มอย่างขอโทษ "ทั้งหมดล้วนเป็นนายน้อยสามที่ส่งเสริม!"พวกเขาทั้งสองหัวเราะอย่างมีชัย!“แย่แล้ว นายน้อยสาม!”สีหน้าซีดเผือดของคนรับใช้ที่เข้ามา "ผู้ตรวจการมาที่นี่บอกว่าผู้จัดการหลิวจากเมืองฝูเป็นผู้จ้างวานฆ่า มือสังหารสิบคนจากสิบสองคนถูกฆ่าตาย หนึ่งคนถูกจับและอีกหนึ่งคนหลบหนีไปแล้ว คนที่ถูกจับได้เป็นหัวหน้า ได้ให้การว่าไปพบผู้บงการเป็นการส่วนตัว ตอนนี้ทั้งพยานและหลักฐานล้วนครบถ้วนแล้ว จึงต้องการจับกุมผู้จัดการหลิว และนำตัวเขาเข้าสู่กระบวนการของศาล นอกจากนี้ยังให้นายน้อยสามไปขึ้นศาลกับเขาด้วย เขาบอกว่านายน้อยสามอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลังผู้บงการการลอบสังหารครั้งนี้ และกำลังบุกเข้ามาขอรับ!”กึก เพล้งร่างอ้วนท้วนของหยางซั่วสั่นเทิ้ม ถ้วยกระเบื้องชั้นเลิศก็ตกลงมาแตกเป็นชิ้น ๆ!ฟุบตุ้บ!หลิวจื้อผิงหน้าซีดและทรุดตัวลงกับพื้น "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้ยังไง? ข้าตรวจสอบอย่างละเอียดดีแล้ว ในบรรดาชายหนุ่มทั้งสิบเอ็ดคนนั้น มีสี่คนเป็นผู้มีวรยุทธ์ พวกเขาจะจัดการกับผู้มีวรยุทธ์ทั้งสิบสองคน และกองทัพชุดเกราะทมิฬได้อย่างไร! เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง!"ผั้วะ!หยางซั่วเตะเขาและด่าสาป "ไอคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 231
หยางซั่วตะโกน “จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”การลอบสังหารล้มเหลว จ้าวหู้กบฏ จะมีเรื่องอะไรใหญ่กว่านี้อีก!คนรับใช้กระซิบว่า “มีประกาศใหญ่ทั่วเมือง ว่าเราซื้อใบอนุญาตค้าเกลือห้าอีแปะ ดอกเกลือห้าอีแปะ เกลือราคาสี่อีแปะ รวมเป็นสิบสี่อีแปะ แล้วนำมาขายให้กับประชาชนในราคาสามสิบห้าอีแปะ ทำให้เราได้กำไรยี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจิน!”“คนที่เขียนประกาศนี้ ต้องเป็นเด็กสกุลหวังที่สร้างปัญหาอยู่เบื้องหลังแน่ขอรับ!”หยางซั่วกัดฟัน “แม้ว่าตระกูลหยางจะได้ยี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจิน แล้วเขาจะทำอะไรได้ เขาคิดว่าการจุดเชื้อไฟเช่นนี้ จะสามารถสั่นคลอนตำแหน่งของตระกูลหยางได้หรือ!”นอกจากการซื้อดอกเกลือ เกลือ และใบอนุญาตค้าเกลือแล้ว ตระกูลหยางยังต้องจัดการเรื่องผู้จัดจำหน่าย ที่จะแบ่งกำไรอีกส่วนหนึ่งด้วย พวกเขาไม่อาจหากำไรยี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจินได้ ได้เพียงสิบอีแปะเท่านั้นแต่แม้ว่าตระกูลหยางจะได้รับยี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจิน แล้วเจ้าเด็กสกุลหวังจะทำอะไรได้!คนรับใช้กล่าวด้วยความกังวล “ในประกาศยังบอกด้วยว่าเมืองจิ่วซานขายเกลือได้สามสิบล้านจินต่อปี หากมีรายได้ยี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจิน แสดงว่าตระกูลหยางทำรายได้ประมาณหกแสนสามหมื่นต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 232
มีขอทานมากมายในเมือง!เมื่อได้ยินว่าคนตระกูลหยางสามารถชำระหนี้ของบรรพบุรุษได้ด้วยเงินเพียงสิบตำลึง ใครจะไม่อยากมาลอง!ตอนนี้เขาเสียใจแล้ว เขาไม่ควรทำให้เด็กที่สกุลหวังลำบาก เพื่อเห็นแก่ตระกูลหลิว“นายน้อยสาม!”คนรับใช้ตะโกนด้วยความกังวล “มาเร็วเข้า นายน้อยสามโกรธมากจนกระอักเลือด รีบตามหมอมาเร็วเข้า!”ก่อนที่คนในคฤหาสน์สกุลหยางจะทันได้ออกไป ก็มีขอทานกลุ่มหนึ่งมาขวางประตูไว้“คนในตระกูลของข้ามียี่สิบคน เป็นเวลาหนึ่งร้อยปีก็สองร้อยตำลึง ข้าไม่ต้องการหนึ่งร้อยตำลึงจากตระกูลหยาง จะลดให้แปดสิบตำลึงจากหนึ่งร้อย แค่จ่ายมายี่สิบตำลึงก็พอ!”“คนในตระกูลของข้ามีสามสิบคน... ขอแค่สามสิบตำลึง!”“ตระกูลหยางให้ข้าสิบตำลึง แล้วข้าจะออกไป ไม่เช่นนั้นเราจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่จากไปไหน!”...“เจ้าสารเลว!”ณ จวนวัง วังไห่เทียนถือใบประกาศขนาดใหญ่ แล้วชี้ไปที่หน้าผากของหลานชายก่อนพูดว่า “ข้าบอกให้เจ้าไปช่วยพี่ชายหมิงถันที่นั่น แต่ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าช่วยเขาหาปรมาจารย์แกะสลัก ใบประกาศขนาดใหญ่ติดไปทั่วเมืองแล้ว นี่คือสิ่งที่จะทำให้ตระกูลหยางล่มจม หากตระกูลหยางรู้เข้า พวกเขาจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่!”“ข้าไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 233
ประกาศแบ่งออกเป็นสามส่วน!“พ่อค้าเอาเปรียบ นักปราชญ์จัดประเภท 'บัณฑิตชนชั้นนำ กสิกร กรรมกร และพ่อค้าวาณิชย์' และพ่อค้าก็จัดอยู่ในกลุ่มที่ต่ำที่สุด ทั้งหมดเป็นเพราะพ่อค้าไม่ยุติธรรม และละโมบโลภมาก เห็นแก่ผลกำไร เฟ่ยชางเป็นดินแดนที่ผลิตเกลือ อยู่ห่างจากเมืองจิ่วซานไปสามสิบลี้ แต่ผู้คนในเมืองซื้อเกลือสามสิบห้าอีแปะต่อหนึ่งจิน จ้าวหู้ขายสี่อีแปะ ใบอนุญาตค้าเกลือของราชสำนักมีราคาห้าอีแปะ ใบเสนอราคาค้าเกลือของฝ่ายราชการมีราคาห้าอีแปะ และที่เหลืออีกยี่สิบเอ็ดอีแปะตกเป็นของตระกูลหยาง…”“เฟ่ยชางผลิตเกลือได้สามสิบล้านจินต่อปี ด้วยราคายี่สิบเอ็ดอีแปะต่อจิน ตระกูลหยางสามารถหารายได้ได้หกแสนสามหมื่นตำลึงต่อปี ตระกูลหยางควบคุมธุรกิจค้าเกลือมาเป็นเวลาร้อยปี คิดเป็นเงินหกสิบสามล้านตำลึง... หากราชสำนักหรือฝ่ายราชการประสบปัญหาทางการเงิน ก็ควรยึดทรัพย์สมบัติที่คนไร้ความปรานี ปล้นมาจากประชาชนไปใช้เพื่อประชาชน!”“ตระกูลหยางทำธุรกิจนี้มาหลายชั่วอายุคน แต่ละตระกูลต้องได้รับเงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยตำลึง คนที่รวยและใจกว้างจึงไม่จำเป็นต้องสนใจ ส่วนคนยากจนก็สามารถไปขอได้... หนึ่งคนไม่เท่าสิบคน สิบคนไม่เท่าร้อยคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 234
ถนนอู่เป้ยทางใต้ในเมืองซี มีบ้านหลังใหญ่ที่มีทางเข้าสามทาง ครอบคลุมพื้นที่ประมาณสามไร่!ในบ้านหลังที่สาม มีทหารสองคนยืนถืออาวุธอยู่หน้าประตู ยืนตัวตรงราวกับหอก ดวงตาคมกริบดุจนกอินทรีติงสือซานถือสัมภาระมาถึงประตูบ้านหลังที่สาม เขามองทหารทั้งสอง แล้วพูดว่า “เหล่าสือซื่อ เหล่าสือชี ช่วยไปแจ้งทีว่าข้ามีเรื่องจะขอเข้าพบแม่ทัพหนุ่ม!”เหล่าสือซื่อพูดอย่างเย็นชา “เหล่าสือซาน เจ้าไปเถอะ แม่ทัพหนุ่มจะไม่ยอมเจอเจ้าหรอก! ผู้อารักขาผู้มีเกียรติของมู่ซ่วย กลายเป็นคนชั้นต่ำเยี่ยงอันธพาลไปแล้ว เจ้าทำให้เสียมู่ซ่วยและผู้คนของกองทัพเกราะดำไป”ดวงตาของติงสือซานมืดมนขึ้น “ข้ารู้ ข้าทำให้มู่ซ่วยและกองทัพเกราะดำต้องอับอาย จึงไม่สมควรที่จะไปพบแม่ทัพหนุ่ม แต่ช่วยบอกแม่ทัพหนุ่มด้วยว่าข้าได้พบกับลูกชายของพี่ใหญ่หานซานแล้ว และพวกเขาทุกคนก็ฝึกวรยุทธ์อยู่ในเมืองจิ่วซานด้วย!”“พี่ใหญ่หานซาน!”ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย แต่เหล่าสือซื่อส่ายหัว “ข้าจะบอกแม่ทัพหนุ่มเอง เจ้าไปเถอะ!”เหล่าสือซื่อหยิบสัมภาระหนักอึ้งขึ้นมา แล้วโยนกลับไป “เงินของเจ้าไม่สะอาด นายพลหนุ่มไม่มีทางรับไว้”ฟึ่บ!สัมภาระหล่นลงพื้นและกระจาย
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
