Share
บทที่ 1394
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1395
โม่ชิงอีหัวเราะพลางมองไปยังหวังหยวน แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “จากนี้ไปให้ทำตามขั้นตอนเช่นเดียวกับวันนี้ หากอีกหนึ่งเดือนเจ้าสามารถเอาชนะกู่หลางได้ก็ถือว่าผ่านแล้ว!”คำพูดนี้ทำให้หวังหยวนแทบไม่เชื่อหูตนเอง!“เอาชนะกู่หลาง... จะเป็นไปได้หรือขอรับ?”กู่หลางนั้นไม่ธรรมดา ในบรรดาวัยรุ่นทั้งหลายของเผ่าลี่ กู่หลางนั้นโดดเด่นเป็นอันดับหนึ่งเลยทีเดียว!“เหตุใดจะไม่ได้ เขามีพละกำลังมหาศาล แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไร้ซึ่งลมปราณ หากจะเปรียบเทียบกันในแง่ศักยภาพแล้ว เจ้าเหนือกว่าเขาอยู่แล้ว ดังนั้นตราบใดที่เจ้ามุ่งมั่น ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะสามารถแซงหน้าเขาได้อย่างแน่นอน!”โม่ชิงอีมีความมั่นใจในตัวหวังหยวนอย่างมาก!เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น!“ก็ได้ขอรับ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่!”หวังหยวนรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ดังนั้นในการฝึกฝนครั้งต่อ ๆ มา เขาจึงทุ่มเทอย่างหนักหน่วง!แม้ว่ากระบวนการฝึกฝนจะยากลำบาก แต่ก็ทำให้หวังหยวนก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว!ในเวลาเพียงสิบวัน หวังหยวนที่เคยตามหลังผู้อื่นมาโดยตลอดก็สามารถตามทันได้แล้ว!นี่คือความก้าวหน้าของเขา!วิทยายุทธ์ของเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1396
เมื่อนึกถึงเชียนหลง หวังหยวนรู้ว่าเวลาสามเดือนนั้นกระชั้นชิดมาก แต่หากใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ก็อาจมีโอกาสทำสำเร็จเพียงแต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าในสามเดือนนี้จะต้องทำอะไรบ้างโม่ชิงอีไม่พูดและหวังหยวนก็ไม่ถาม บางทีอาจจะไม่พูดเพื่อไม่ให้เขาคิดฟุ้งซ่านก็เป็นได้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใกล้จะครบหนึ่งเดือนแล้ว!“มาเถิด พี่หวังหยวน วัยรุ่นของเผ่าลี่ทุกคนพ่ายแพ้ต่อท่านหมดแล้ว เหลือเพียงข้าแล้ว!”“แต่ข้าคิดว่าขณะนี้ข้าก็ไม่คู่ควรกับการเป็นคู่ต่อสู้ของท่านแล้วเช่นกัน!”กู่หลางยืนอยู่ในน้ำพลางหัวเราะอย่างร่าเริง“พี่หวังหยวนจัดการเลย!”“เอาชนะกู่หลาง!”“เจ้านี่ชอบรังแกพวกข้าตลอด ทุบตีเขาให้น่วมไปเลย!”“ฮ่าฮ่า สั่งสอนเขาให้เข็ด!”วัยรุ่นของเผ่าลี่ต่างก็มารวมตัวกันที่ริมทะเลสาบ เพื่อรับชมการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยความตื่นเต้น!หวังหยวนก็หัวเราะเช่นกัน แล้วกระโดดลงไปในน้ำคราวนี้ใจเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและกู่หลางก็พุ่งเข้าใส่เขาทันที พละกำลังมหาศาลของเขาทำให้ขณะที่พุ่งเข้ามา ผิวน้ำก็สั่นสะเทือนเป็นวงกว้างกู่หลางก้าวมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนได้ในก้าวเดียว มือใหญ่คว้าร่างของหวังหยวนขึ้นแล้วพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1397
ดูแล้วชายชราคนนี้คงจะไม่ได้อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้ามานานแล้ว กลิ่นตัวเหม็นเปรี้ยวไปทั้งตัวจนแสบจมูก!เมื่อโม่ชิงอีเห็นชายชราคนนี้ก็รีบกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านผู้อาวุโส ข้าน้อยมาเยี่ยมท่านแล้ว และได้หาเพื่อนเล่นมาให้ท่านด้วยขอรับ”ชายชรายืนอยู่ตรงหน้าหวังหยวนพลางจ้องมองหวังหยวนเขม็งหวังหยวนรีบประสานมือคำนับ “ข้าน้อยนามว่าหวังหยวน ขอคารวะท่านผู้อาวุโสขอรับ”ทว่าเมื่อพูดจบ ชายชราก็ยังจ้องเขาเขม็งอยู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแววตาของชายชราเต็มไปด้วยความซื่อบื้อหวังหยวนรู้สึกสงสัยจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองโม่ชิงอี แต่โม่ชิงอีส่ายหน้าทันใดนั้นชายชราก็พูดขึ้นมาทันใด คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนถึงกับตะลึง “เจ้าหนุ่ม... เจ้าเล่นซ่อนหาเป็นหรือไม่?”คำพูดนี้ทำให้หวังหยวนงุนงง แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าเขารู้สึกว่าชายชราคนนี้คงมีปัญหาทางสมอง“ดีมาก ดีมาก เจ้ามาจับข้าให้ได้สิ...”ชายชราพูดจบก็วิ่งหนีไปทันที เพียงชั่วพริบตาเขาก็หายวับไปในป่าแล้วหวังหยวนรู้สึกงุนงงมาก เร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ?ให้เขาไล่ตามหรือ?เป็นไปไม่ได้!“พี่ชิงอี นี่...”หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ชายชราคนนี้ช่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1398
หวังหยวนถึงกับอึ้ง!ความเร็วนี้เร็วเกินไปหรือไม่!เพียงแค่ชั่วพริบตาก็แย่งไปได้แล้วหรือ?หวังหยวนอยากจะไปแย่งคืนมา แต่ชายชราสติฟั่นเฟือนก็กัดเข้าปากเคี้ยวไปแล้ว จากนั้นก็ก้าวเท้าเบา ๆ สองสามก้าวแล้ววิ่งหนีไปไกลหลายเมตรความเร็วนี้ทำให้หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจมากและการก้าวเท้านั้นมีจังหวะที่แปลกประหลาดด้วยมันแปลกมาก ความเร็วนั้นเร็วมากเสียจนเหมือนภาพลวงตาที่หายวับไปต่อหน้าต่อตาหวังหยวน!“ทักษะล้ำเลิศ หากสามารถฝึกฝนเคล็ดวิชานี้ได้ก็คงไม่มีใครตามทันใช่หรือไม่?”หวังหยวนถอนหายใจ ในขณะเดียวกันก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดโม่ชิงอีจึงให้เขามาที่นี่!ในตอนแรกที่ฝึกฝนร่างกาย ก็ทำให้ได้เรียนรู้พลังที่ทำให้แข็งแกร่งยิ่ง แต่ก็ยังเคลื่อนไหวช้าเกินไปแต่ไม่ว่าจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ยามต้องต่อสู้จริง ๆ หากไม่สามารถเข้าถึงตัวอีกฝ่ายได้ก็ไม่มีประโยชน์ดังนั้นสิ่งที่ต้องการก็คือความเร็ว!หากแก้ปัญหานี้ได้ก็จะมีโอกาสชนะ!วรยุทธในใต้หล้าวัดกันด้วยความเร็ว คำกล่าวนี้สมเหตุสมผลหวังหยวนยังคงรู้สึกทึ่งมาก เขากะพริบตาแล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ชายชราสติฟั่นเฟือน จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คือว่า... ท่านผ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1399
หวังหยวนพูดด้วยความหงุดหงิด แต่ชายชราคนนั้นกลับไม่สนใจหวังหยวนเลย เขาวิ่งหายวับไปในทันทีแม้แต่หมูย่างตัวใหญ่ก็หายไปด้วย!หวังหยวนอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาแต่ในใจก็มีกลยุทธ์รับมือแล้ว!ครั้งต่อไปเมื่อเขาย่างเนื้อกินอีก ก็จะย่างทีละชิ้น!ดูสิว่าชายชราคนนี้จะยังสามารถยึดไปหมดในคราวเดียวได้หรือไม่!หวังหยวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากล่าสัตว์ต่อไปในที่สุดเขาก็จับไก่ป่าได้ตัวหนึ่ง หลังจากจัดการทำความสะอาดแล้ว หวังหยวนก็ย่างมันเขาเรียนรู้จากประสบการณ์จึงหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนย่างและเขายังก่อกองไฟไว้เจ็ดแปดกอง โดยแต่ละกองมีเนื้อไก่ย่างหนึ่งชิ้นถูกย่างอยู่!เขาไม่เชื่อว่าชายชราคนนั้นจะสามารถแย่งชิงไปได้ทั้งหมดในคราวเดียว!ไม่นานไก่ก็สุกแล้ว กลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่ว ช่างน่าอร่อยเหลือเกิน!หวังหยวนไม่รีรอ เตรียมจะหยิบขึ้นมากิน แต่ใครจะรู้ว่าชายชรามาตามที่คาดไว้ เขากินหมูย่างในมือไปเกือบหมดแล้ว แล้วยังจะมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนเพื่อเริ่มแย่งชิงไก่ย่างอีกหวังหยวนจึงใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อขัดขวาง แต่...ผลลัพธ์ที่ได้ทำให้เขาโกรธแค้นอย่างที่สุด!ชายชราคนนี้ไม่เหลือไก่ย่างไว้ให้เขาแม้แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1400
ในขณะนี้โม่ชิงอีกำลังยืนอยู่ที่มุมมืดคอยสังเกตอยู่ตลอดเวลา มุมปากของเขามีรอยยิ้ม ขณะคิดในใจว่าหวังหยวนคนนี้มีหนทางเพียงแต่เมื่อมองชายชรา เขาก็ถอนหายใจ นัยน์ตาฉายแววตาเจ็บปวด“เฮ้อ...”เขาถอนหายใจก่อนจะหายตัวไปและขณะนี้หวังหยวนก็ยังคงไล่ตามต่อไป ชายชราคนนี้ทำให้หวังหยวนไม่มีหนทางใดเลยจริง ๆ ได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่นานนักหวังหยวนก็จบเกมการไล่ล่าในวันนี้หวังหยวนนั่งอยู่ใต้เพิงไม้ แล้วเริ่มหยิบน่องไก่ที่ยังไม่ได้ย่างออกมา นี่คือของดิบที่เขาแอบเก็บไว้ เมื่อเห็นว่าดึกแล้วจึงหยิบออกมาเพื่อย่าง แต่ทันใดนั้นชายชราก็ค่อย ๆ ลงมาด้านหลังหวังหยวนการเคลื่อนไหวของเขาเบามากจนหวังหยวนไม่รู้ตัวเลยหวังหยวนที่กำลังระแวงค่อย ๆ ย่างน่องไก่ไม่นานน่องไก่ก็สุกแล้วหวังหยวนตั้งใจฟังเสียง แต่ก็ไม่พบว่าชายชรามาถึงจึงยกยิ้มจาง“ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ข้าจะต้องเตรียมของกินไว้เยอะ ๆ ในตอนกลางวัน แล้วค่อยเอาออกมากินเองในตอนกลางคืน!”หวังหยวนรู้สึกพึงพอใจมากแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงกระแอมดังมาจากด้านหลังหวังหยวนได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกผมตั้งชัน หัวใจเต้นรัว เมื่อหันกลับไปมองก็ถึงกับตะลึงตาค้าง!เป็นช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1401
ชายชราได้ยินดังนั้นจึงไม่ลังเลที่จะกล่าวขึ้นมาทันทีว่า “บอกมาว่าเหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ เจ้ามาทำอะไรและเจ้าเป็นผู้ใด!”เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป“ท่านผู้อาวุโส ท่าน... ท่านไม่ได้ถามเพียงหนึ่งคำถามนี่ขอรับ!”ถามคำถามสามข้อในคราวเดียว!เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ เจ้ามาทำอะไรและเจ้าเป็นผู้ใดสามคำถามที่ถูกกล่าวออกมาเป็นคำถามเดียวทำให้หวังหยวนรู้สึกพูดไม่ออกชายชราคนนี้หายดีแล้วจริงหรือไม่?หรือว่ากำลังหยอกล้อเขาอยู่อีก?“อย่าพูดเหลวไหล นี่มีเพียงคำถามเดียว เจ้าต้องบอกข้าให้ละเอียด อย่าได้ปิดบังสิ่งใด เพราะเรื่องนี้สำคัญมาก!”ชายชราพูดอย่างจริงจัง เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้สนใจมากนักเพราะชายชราคนนี้บางครั้งก็มีสติ บางครั้งก็สติเลอะเลือน สุดท้ายก็อาจจะลืมสิ่งที่เขาพูดไปหมดสิ่งที่เขาพูดไปนั้น ชายชราอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำหรือแม้แต่อาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดก็ได้เมื่อคิดดังนั้นจึงไม่ลังเลที่จะตอบ“ข้าชื่อหวังหยวน เป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง ตั้งแต่เด็กก็ทำไร่ไถนา ได้ทำความดีความชอบมาบ้าง มีภรรยาที่รักและชีวิตที่มีความสุขขอรับ”หวังหยวนแนะนำตัวเองในประโยคเดียว เมื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1402
“มันเป็นดั่งท้องปลามัน พวกเขาหลายคนจะเกรงกลัวเจ้า จะละโมบในตัวเจ้า ชีวิตของเจ้าได้เชื่อมโยงอยู่กับผู้วิเศษแล้ว ความเป็นความตายล้วนมีโอกาสเกิดขึ้นเท่ากัน เพียงแค่สหายคนเดียว เจ้ายอมจ่ายราคามากถึงเพียงนี้เลยหรือ?”ชายชราอดไม่ได้ที่จะพูด ความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าหวังหยวนหัวเราะแล้วยักไหล่ ก่อนกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าเป็นคนหนึ่งที่ปฏิบัติต่อเพื่อนฝูงอย่างดี หากสามารถช่วยได้ ข้าก็ย่อมอยากจะช่วยขอรับ”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็อยากเห็นด้วยว่าโลกแห่งยุทธภพที่กล่าวขานกันนั้นเป็นอย่างไร ข้าอยากรู้อยากเห็นมาก ดังนั้น... ข้าจึงอยากฝึกฝนดูขอรับ”คำตอบของหวังหยวนทำให้ชายชราต้องทึ่ง!เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในความรัก ความซื่อสัตย์ และความกล้าหาญ ถือว่าเป็นบุคคลที่น่าสนใจ!“ไม่เลว ไม่เลว เจ้าเด็กน้อย เจ้าดีกว่าพวกอสรพิษที่แสร้งทำเป็นดีแต่คดโกงเสียอีก”ชายชราพูดพลางมองหวังหยวนด้วยความชื่นชมอย่างมาก“เช่นนั้น... ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ท่านฟื้นคืนสติแล้ว ไก่ย่างนั้นมอบให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ ข้า... ไม่ได้กินเนื้อสัตว์มาหลายวันแล้ว เพราะถูกท่านแย่งไปหมดเลยขอรับ”หวังหยวนรีบพูด เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
