Share
บทที่ 1399
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1400
ในขณะนี้โม่ชิงอีกำลังยืนอยู่ที่มุมมืดคอยสังเกตอยู่ตลอดเวลา มุมปากของเขามีรอยยิ้ม ขณะคิดในใจว่าหวังหยวนคนนี้มีหนทางเพียงแต่เมื่อมองชายชรา เขาก็ถอนหายใจ นัยน์ตาฉายแววตาเจ็บปวด“เฮ้อ...”เขาถอนหายใจก่อนจะหายตัวไปและขณะนี้หวังหยวนก็ยังคงไล่ตามต่อไป ชายชราคนนี้ทำให้หวังหยวนไม่มีหนทางใดเลยจริง ๆ ได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่นานนักหวังหยวนก็จบเกมการไล่ล่าในวันนี้หวังหยวนนั่งอยู่ใต้เพิงไม้ แล้วเริ่มหยิบน่องไก่ที่ยังไม่ได้ย่างออกมา นี่คือของดิบที่เขาแอบเก็บไว้ เมื่อเห็นว่าดึกแล้วจึงหยิบออกมาเพื่อย่าง แต่ทันใดนั้นชายชราก็ค่อย ๆ ลงมาด้านหลังหวังหยวนการเคลื่อนไหวของเขาเบามากจนหวังหยวนไม่รู้ตัวเลยหวังหยวนที่กำลังระแวงค่อย ๆ ย่างน่องไก่ไม่นานน่องไก่ก็สุกแล้วหวังหยวนตั้งใจฟังเสียง แต่ก็ไม่พบว่าชายชรามาถึงจึงยกยิ้มจาง“ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ข้าจะต้องเตรียมของกินไว้เยอะ ๆ ในตอนกลางวัน แล้วค่อยเอาออกมากินเองในตอนกลางคืน!”หวังหยวนรู้สึกพึงพอใจมากแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงกระแอมดังมาจากด้านหลังหวังหยวนได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกผมตั้งชัน หัวใจเต้นรัว เมื่อหันกลับไปมองก็ถึงกับตะลึงตาค้าง!เป็นช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1401
ชายชราได้ยินดังนั้นจึงไม่ลังเลที่จะกล่าวขึ้นมาทันทีว่า “บอกมาว่าเหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ เจ้ามาทำอะไรและเจ้าเป็นผู้ใด!”เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป“ท่านผู้อาวุโส ท่าน... ท่านไม่ได้ถามเพียงหนึ่งคำถามนี่ขอรับ!”ถามคำถามสามข้อในคราวเดียว!เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ เจ้ามาทำอะไรและเจ้าเป็นผู้ใดสามคำถามที่ถูกกล่าวออกมาเป็นคำถามเดียวทำให้หวังหยวนรู้สึกพูดไม่ออกชายชราคนนี้หายดีแล้วจริงหรือไม่?หรือว่ากำลังหยอกล้อเขาอยู่อีก?“อย่าพูดเหลวไหล นี่มีเพียงคำถามเดียว เจ้าต้องบอกข้าให้ละเอียด อย่าได้ปิดบังสิ่งใด เพราะเรื่องนี้สำคัญมาก!”ชายชราพูดอย่างจริงจัง เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้สนใจมากนักเพราะชายชราคนนี้บางครั้งก็มีสติ บางครั้งก็สติเลอะเลือน สุดท้ายก็อาจจะลืมสิ่งที่เขาพูดไปหมดสิ่งที่เขาพูดไปนั้น ชายชราอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำหรือแม้แต่อาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดก็ได้เมื่อคิดดังนั้นจึงไม่ลังเลที่จะตอบ“ข้าชื่อหวังหยวน เป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง ตั้งแต่เด็กก็ทำไร่ไถนา ได้ทำความดีความชอบมาบ้าง มีภรรยาที่รักและชีวิตที่มีความสุขขอรับ”หวังหยวนแนะนำตัวเองในประโยคเดียว เมื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1402
“มันเป็นดั่งท้องปลามัน พวกเขาหลายคนจะเกรงกลัวเจ้า จะละโมบในตัวเจ้า ชีวิตของเจ้าได้เชื่อมโยงอยู่กับผู้วิเศษแล้ว ความเป็นความตายล้วนมีโอกาสเกิดขึ้นเท่ากัน เพียงแค่สหายคนเดียว เจ้ายอมจ่ายราคามากถึงเพียงนี้เลยหรือ?”ชายชราอดไม่ได้ที่จะพูด ความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าหวังหยวนหัวเราะแล้วยักไหล่ ก่อนกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าเป็นคนหนึ่งที่ปฏิบัติต่อเพื่อนฝูงอย่างดี หากสามารถช่วยได้ ข้าก็ย่อมอยากจะช่วยขอรับ”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็อยากเห็นด้วยว่าโลกแห่งยุทธภพที่กล่าวขานกันนั้นเป็นอย่างไร ข้าอยากรู้อยากเห็นมาก ดังนั้น... ข้าจึงอยากฝึกฝนดูขอรับ”คำตอบของหวังหยวนทำให้ชายชราต้องทึ่ง!เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในความรัก ความซื่อสัตย์ และความกล้าหาญ ถือว่าเป็นบุคคลที่น่าสนใจ!“ไม่เลว ไม่เลว เจ้าเด็กน้อย เจ้าดีกว่าพวกอสรพิษที่แสร้งทำเป็นดีแต่คดโกงเสียอีก”ชายชราพูดพลางมองหวังหยวนด้วยความชื่นชมอย่างมาก“เช่นนั้น... ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ท่านฟื้นคืนสติแล้ว ไก่ย่างนั้นมอบให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ ข้า... ไม่ได้กินเนื้อสัตว์มาหลายวันแล้ว เพราะถูกท่านแย่งไปหมดเลยขอรับ”หวังหยวนรีบพูด เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1403
แรกเริ่มหวังหยวนไม่อาจเข้าใจได้ แต่เมื่อไตร่ตรองดูแล้วก็พอจะเข้าใจบางทีเขาอาจปรารถนาศิษย์สักคน แต่ก็หาผู้ที่เหมาะสมไม่ได้บัดนี้ที่ได้เจอตัวเขาแล้วจึงพลันตื่นเต้นยินดีนักหวังหยวนสงสัยจึงเอ่ยถามว่า “ท่านอาจารย์ ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านจึงเลือกข้า ท่านอย่าบอกนะขอรับว่าเพราะอาหารอันโอชะในหลายวันนี้ได้ซื้อใจท่านไว้”หากง่ายดายเพียงนี้ก็คงจะดีนัก เกรงว่าชายชราคนนี้คงจะมีศิษย์มากมายนับไม่ถ้วนแล้วเมื่อได้ยินคำถามนี้ ชายชราก็หัวเราะออกมา ก่อนกล่าวเบา ๆ ว่า “เหตุผลนั้นง่ายนัก ประการแรกคือเจ้าเป็นเด็กดี มีน้ำใจ มีคุณธรรม ข้าจึงถูกใจ”“ประการที่สอง เจ้ากล้าหาญ มีเลือดนักสู้ กล้าตัดสินใจเด็ดขาด ซึ่งข้าก็ชื่นชอบเช่นกัน”“ประการที่สาม... นั่นก็คือเจ้าไม่ใช่คนของเทียนไว่เทียนหรือซานไว่ซาน เคล็ดวิชามหาสุริยันนี้ก็ไม่ใช่เคล็ดวิชาของพวกเขา แต่เป็นเคล็ดวิชาที่หลงเหลืออยู่หลังจากที่เหรินไว่เหรินได้สูญสิ้นไปแล้ว แม้ว่าพวกเขาปรารถนาจะเรียนรู้ แต่ก็ไม่มีผู้ใดเรียนได้สำเร็จ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็ตกตะลึงเหรินไว่เหรินหรือ?คือสิ่งใดกัน?“ท่านอาจารย์ ยังมีเหรินไว่เหรินอีกหรือขอรับ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1404
“โม่ชิงอี ข้าไม่รู้จักหรอก แต่คนตระกูลโม่ ข้ารู้จัก บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นสหายกับบิดาของข้า ไม่แปลกใจที่ข้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้นานถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็เพราะเหตุนี้”เขาหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก“ศิษย์เอ๋ย ต่อจากนี้ไปในยามกลางวัน ข้าอาจยังคงสติเลอะเลือน เจ้าจงวิ่งตามข้าไป แล้วค่อย ๆ เรียนรู้ด้วยตนเอง”“ในยามค่ำคืน ข้าจะมาหาเจ้า เพื่อสอนเคล็ดวิชาก้าวเหินเมฆานี้”เมื่อพูดจบ ชายชราก็เริ่มสอน“เคล็ดวิชาก้าวเหินเมฆานี้แบ่งออกเป็นเก้าขั้น ด้วยขั้นปัจจุบันของเจ้า เจ้าสามารถเรียนได้เพียงขั้นแรกเท่านั้น!”“ก้าวระเบิด!”“ถ่ายทอดพลังอันมหาศาลให้ไหลลงสู่เท้า แล้วใช้แรงกระแทกพุ่งไปข้างหน้า”“แน่นอนว่าไม่ใช่การระเบิดธรรมดา แต่เป็นการผสมผสานระหว่างความนุ่มนวลและความแข็งแกร่ง เจ้าจงดูให้ดี!”ชายชราพูดจบก็สาธิตให้ดู เขาย่ำเท้าลง จากนั้นร่างก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วแต่ที่เท้าของเขากลับไม่มีเสียงระเบิดแม้แต่น้อย แม้แต่เสียงแผ่วเบาก็ยังไม่มี“นี่คือก้าวระเบิดหรือ?”หวังหยวนมองดูก็ไม่เห็นว่าจะระเบิดตรงไหนเลย เงียบสงัดน่ากลัวแต่เมื่อชายชราเดินกลับมา เขาก็หัวเราะ แล้วให้หวังหยวนลองสัมผัสบริเวณท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1405
ในช่วงครึ่งเดือนที่เหลือ หวังหยวนฝึกฝนก้าวระเบิดทุกวันเขารู้ดีว่าการโลภมากเกินไปจะไม่เกิดผลดี ดังนั้นในช่วงครึ่งเดือนนี้ เขาจึงฝึกฝนเพียงวิชานี้เท่านั้นแต่ความก้าวหน้าของหวังหยวนนั้นรวดเร็วมาก ส่งผลให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากในระหว่างฝึกก้าวระเบิด ตอนท้ายเขาสามารถใช้มันบนลำต้นของต้นไม้ได้พรุ่งนี้จะถึงกำหนดเวลาสามสิบวัน หวังหยวนรู้ว่าเขาต้องจากไปแล้วแม้ว่าในตอนกลางวัน ชายชราจะเป็นคนบ้า แต่ในตอนกลางคืนเขาก็กลับมาเป็นคนปกติ สอนสั่งเขาอย่างจริงจัง ไม่เคยละเลยซึ่งเรื่องทำให้หวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก“ท่านอาจารย์ ท่านจะไปกับข้าหรือไม่ขอรับ?”“หรือว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายชราก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ย่อมต้องอยู่ที่นี่สิ ข้าจะออกไปทำอะไรได้”“อีกอย่างหนึ่ง อย่าบอกเรื่องของข้ากับใคร รวมถึงโม่ชิงอีด้วย เข้าใจหรือไม่?”แม้ว่าหวังหยวนจะไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร แต่ก็พยักหน้ารับคำ“ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านอาจารย์”ชายชราได้ฟังแล้วก็หัวเราะ“หยวนเอ๋อร์ อาจารย์ขอบอกเจ้าว่าตอนนี้เจ้าได้เข้ามาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากนี้แล้ว สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เจ้าอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1406
โม่ชิงอีจึงพูดออกมาสองคำ“อาวุธ!”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังหยวนก็เข้าใจในทันทีที่แท้ก็คืออาวุธ!ใช่แล้ว ไม่ว่าทักษะต่อสู้ของเขาจะเก่งกาจเพียงใดก็สู้กับอาวุธไม่ได้!แต่เมื่อพูดถึงอาวุธ หวังหยวนก็ไม่เคยกลัวใคร!เขามีปืนอยู่ในมือ ใครจะสู้ได้?“ดังนั้นต่อไปนี้เราจะไปเรียนรู้เรื่องอาวุธกัน ข้ารู้จักปรมาจารย์ด้านอาวุธอยู่คนหนึ่งที่เก่งกาจมาก แต่สิ่งที่เขาเก่งที่สุดคือกระบอง วิชากระบองของเขาเคยโด่งดังไปทั่วทั้งเทียนไว่เทียนและซานไว่ซาน ดังนั้นเจ้าต้องไปเรียนวิชากระบอง เข้าใจหรือไม่?”โม่ชิงอีพูดตามตรง แต่หวังหยวนกลับไม่ได้สนใจมากนักวิชากระบองนี้เก่งกาจจริง ๆ คำที่ว่า “หมัดอาจจะสู้แรงหนุ่มไม่ได้ แต่ไม้ในมือคนแก่ย่อมทรงพลัง” นั้นเป็นความจริง หากใช้กระบองได้ดีก็ไม่ต่างอะไรกับเก่งกาจวิชาดาบเลยยิ่งไปกว่านั้น คือมันยังมีพลังทำลายล้างที่รุนแรงอีกด้วย!เมื่อรวมกับวิธีการทำอาวุธพิเศษของหวังหยวนแล้ว เขาก็คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วแต่เขาก็ยังถามขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ว่าแต่พี่ชิงอี วัสดุที่พวกท่านใช้ทำอาวุธนั้นเป็นเพียงเหล็กกล้าหรือเปล่าขอรับ? มันจะคมเท่าดาบราชวงศ์ถังของข้าหรือไม่?”เมื่อพูดเช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1407
โม่ชิงอีพาหวังหยวนออกจากป่ารกร้างแห่งนั้นอย่างรวดเร็วหวังหยวนคิดว่าพวกเขากำลังจะไปยังสถานที่ลับแห่งใดแห่งหนึ่งแต่คราวนี้กลับมาถึงประตูภูเขาแห่งหนึ่งเมื่อมองจากระยะไกล ที่แห่งนี้ดูเหมือนกับค่ายลึกลับแห่งหนึ่ง แต่มีแผ่นป้ายขนาดใหญ่จารึกอักษรสามตัวไว้สำนักเซียนกระบอง!หวังหยวนถึงกับตกตะลึง หากไม่รู้ว่ามาเพื่อเรียนวิชากระบอง เขาก็คงคิดว่ามาที่สำนักของหมอดูเสียแล้ว!“ที่นี่หรือขอรับ?”หวังหยวนกะพริบตาถามโม่ชิงอีพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ที่นี่แหละ อย่าได้ดูถูกสถานที่ที่ดูเสื่อมโทรมเช่นนี้ เพราะสำนักเซียนกระบองเคยเป็นหนึ่งในสำนักของเทียนไว่เทียน ทักษะกระบองของพวกเขานั้นหาผู้ใดเทียบในใต้หล้าไม่ได้ เพราะมีความพิเศษมาก”“แต่ประมุขของพวกเขา... กลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้ว วิชากระบองของพวกเขาจึงค่อย ๆ สูญหายไป จนกระทั่งถึงปัจจุบัน แทบไม่มีผู้ใดเข้าร่วมสำนักเซียนกระบองได้”“ดังนั้นประมุขสำนักจึงบอกกับข้าว่าหากมีผู้มีพรสวรรค์พิเศษให้พาตัวมา แล้วเขาจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพื่อถ่ายทอดคัมภีร์ลับให้”เมื่อโม่ชิงอีพูดจบ หวังหยวนจึงเข้าใจแต่ว่าคนอ่อนแอหรือ?แล้วจะสอนวิชากระบองให้เขาได้อย่างไร?
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
