เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1401
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1402
“มันเป็นดั่งท้องปลามัน พวกเขาหลายคนจะเกรงกลัวเจ้า จะละโมบในตัวเจ้า ชีวิตของเจ้าได้เชื่อมโยงอยู่กับผู้วิเศษแล้ว ความเป็นความตายล้วนมีโอกาสเกิดขึ้นเท่ากัน เพียงแค่สหายคนเดียว เจ้ายอมจ่ายราคามากถึงเพียงนี้เลยหรือ?”ชายชราอดไม่ได้ที่จะพูด ความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าหวังหยวนหัวเราะแล้วยักไหล่ ก่อนกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าเป็นคนหนึ่งที่ปฏิบัติต่อเพื่อนฝูงอย่างดี หากสามารถช่วยได้ ข้าก็ย่อมอยากจะช่วยขอรับ”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็อยากเห็นด้วยว่าโลกแห่งยุทธภพที่กล่าวขานกันนั้นเป็นอย่างไร ข้าอยากรู้อยากเห็นมาก ดังนั้น... ข้าจึงอยากฝึกฝนดูขอรับ”คำตอบของหวังหยวนทำให้ชายชราต้องทึ่ง!เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในความรัก ความซื่อสัตย์ และความกล้าหาญ ถือว่าเป็นบุคคลที่น่าสนใจ!“ไม่เลว ไม่เลว เจ้าเด็กน้อย เจ้าดีกว่าพวกอสรพิษที่แสร้งทำเป็นดีแต่คดโกงเสียอีก”ชายชราพูดพลางมองหวังหยวนด้วยความชื่นชมอย่างมาก“เช่นนั้น... ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ท่านฟื้นคืนสติแล้ว ไก่ย่างนั้นมอบให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ ข้า... ไม่ได้กินเนื้อสัตว์มาหลายวันแล้ว เพราะถูกท่านแย่งไปหมดเลยขอรับ”หวังหยวนรีบพูด เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1403
แรกเริ่มหวังหยวนไม่อาจเข้าใจได้ แต่เมื่อไตร่ตรองดูแล้วก็พอจะเข้าใจบางทีเขาอาจปรารถนาศิษย์สักคน แต่ก็หาผู้ที่เหมาะสมไม่ได้บัดนี้ที่ได้เจอตัวเขาแล้วจึงพลันตื่นเต้นยินดีนักหวังหยวนสงสัยจึงเอ่ยถามว่า “ท่านอาจารย์ ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านจึงเลือกข้า ท่านอย่าบอกนะขอรับว่าเพราะอาหารอันโอชะในหลายวันนี้ได้ซื้อใจท่านไว้”หากง่ายดายเพียงนี้ก็คงจะดีนัก เกรงว่าชายชราคนนี้คงจะมีศิษย์มากมายนับไม่ถ้วนแล้วเมื่อได้ยินคำถามนี้ ชายชราก็หัวเราะออกมา ก่อนกล่าวเบา ๆ ว่า “เหตุผลนั้นง่ายนัก ประการแรกคือเจ้าเป็นเด็กดี มีน้ำใจ มีคุณธรรม ข้าจึงถูกใจ”“ประการที่สอง เจ้ากล้าหาญ มีเลือดนักสู้ กล้าตัดสินใจเด็ดขาด ซึ่งข้าก็ชื่นชอบเช่นกัน”“ประการที่สาม... นั่นก็คือเจ้าไม่ใช่คนของเทียนไว่เทียนหรือซานไว่ซาน เคล็ดวิชามหาสุริยันนี้ก็ไม่ใช่เคล็ดวิชาของพวกเขา แต่เป็นเคล็ดวิชาที่หลงเหลืออยู่หลังจากที่เหรินไว่เหรินได้สูญสิ้นไปแล้ว แม้ว่าพวกเขาปรารถนาจะเรียนรู้ แต่ก็ไม่มีผู้ใดเรียนได้สำเร็จ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็ตกตะลึงเหรินไว่เหรินหรือ?คือสิ่งใดกัน?“ท่านอาจารย์ ยังมีเหรินไว่เหรินอีกหรือขอรับ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1404
“โม่ชิงอี ข้าไม่รู้จักหรอก แต่คนตระกูลโม่ ข้ารู้จัก บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นสหายกับบิดาของข้า ไม่แปลกใจที่ข้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้นานถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็เพราะเหตุนี้”เขาหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก“ศิษย์เอ๋ย ต่อจากนี้ไปในยามกลางวัน ข้าอาจยังคงสติเลอะเลือน เจ้าจงวิ่งตามข้าไป แล้วค่อย ๆ เรียนรู้ด้วยตนเอง”“ในยามค่ำคืน ข้าจะมาหาเจ้า เพื่อสอนเคล็ดวิชาก้าวเหินเมฆานี้”เมื่อพูดจบ ชายชราก็เริ่มสอน“เคล็ดวิชาก้าวเหินเมฆานี้แบ่งออกเป็นเก้าขั้น ด้วยขั้นปัจจุบันของเจ้า เจ้าสามารถเรียนได้เพียงขั้นแรกเท่านั้น!”“ก้าวระเบิด!”“ถ่ายทอดพลังอันมหาศาลให้ไหลลงสู่เท้า แล้วใช้แรงกระแทกพุ่งไปข้างหน้า”“แน่นอนว่าไม่ใช่การระเบิดธรรมดา แต่เป็นการผสมผสานระหว่างความนุ่มนวลและความแข็งแกร่ง เจ้าจงดูให้ดี!”ชายชราพูดจบก็สาธิตให้ดู เขาย่ำเท้าลง จากนั้นร่างก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วแต่ที่เท้าของเขากลับไม่มีเสียงระเบิดแม้แต่น้อย แม้แต่เสียงแผ่วเบาก็ยังไม่มี“นี่คือก้าวระเบิดหรือ?”หวังหยวนมองดูก็ไม่เห็นว่าจะระเบิดตรงไหนเลย เงียบสงัดน่ากลัวแต่เมื่อชายชราเดินกลับมา เขาก็หัวเราะ แล้วให้หวังหยวนลองสัมผัสบริเวณท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1405
ในช่วงครึ่งเดือนที่เหลือ หวังหยวนฝึกฝนก้าวระเบิดทุกวันเขารู้ดีว่าการโลภมากเกินไปจะไม่เกิดผลดี ดังนั้นในช่วงครึ่งเดือนนี้ เขาจึงฝึกฝนเพียงวิชานี้เท่านั้นแต่ความก้าวหน้าของหวังหยวนนั้นรวดเร็วมาก ส่งผลให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากในระหว่างฝึกก้าวระเบิด ตอนท้ายเขาสามารถใช้มันบนลำต้นของต้นไม้ได้พรุ่งนี้จะถึงกำหนดเวลาสามสิบวัน หวังหยวนรู้ว่าเขาต้องจากไปแล้วแม้ว่าในตอนกลางวัน ชายชราจะเป็นคนบ้า แต่ในตอนกลางคืนเขาก็กลับมาเป็นคนปกติ สอนสั่งเขาอย่างจริงจัง ไม่เคยละเลยซึ่งเรื่องทำให้หวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก“ท่านอาจารย์ ท่านจะไปกับข้าหรือไม่ขอรับ?”“หรือว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายชราก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ย่อมต้องอยู่ที่นี่สิ ข้าจะออกไปทำอะไรได้”“อีกอย่างหนึ่ง อย่าบอกเรื่องของข้ากับใคร รวมถึงโม่ชิงอีด้วย เข้าใจหรือไม่?”แม้ว่าหวังหยวนจะไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร แต่ก็พยักหน้ารับคำ“ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านอาจารย์”ชายชราได้ฟังแล้วก็หัวเราะ“หยวนเอ๋อร์ อาจารย์ขอบอกเจ้าว่าตอนนี้เจ้าได้เข้ามาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากนี้แล้ว สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เจ้าอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1406
โม่ชิงอีจึงพูดออกมาสองคำ“อาวุธ!”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังหยวนก็เข้าใจในทันทีที่แท้ก็คืออาวุธ!ใช่แล้ว ไม่ว่าทักษะต่อสู้ของเขาจะเก่งกาจเพียงใดก็สู้กับอาวุธไม่ได้!แต่เมื่อพูดถึงอาวุธ หวังหยวนก็ไม่เคยกลัวใคร!เขามีปืนอยู่ในมือ ใครจะสู้ได้?“ดังนั้นต่อไปนี้เราจะไปเรียนรู้เรื่องอาวุธกัน ข้ารู้จักปรมาจารย์ด้านอาวุธอยู่คนหนึ่งที่เก่งกาจมาก แต่สิ่งที่เขาเก่งที่สุดคือกระบอง วิชากระบองของเขาเคยโด่งดังไปทั่วทั้งเทียนไว่เทียนและซานไว่ซาน ดังนั้นเจ้าต้องไปเรียนวิชากระบอง เข้าใจหรือไม่?”โม่ชิงอีพูดตามตรง แต่หวังหยวนกลับไม่ได้สนใจมากนักวิชากระบองนี้เก่งกาจจริง ๆ คำที่ว่า “หมัดอาจจะสู้แรงหนุ่มไม่ได้ แต่ไม้ในมือคนแก่ย่อมทรงพลัง” นั้นเป็นความจริง หากใช้กระบองได้ดีก็ไม่ต่างอะไรกับเก่งกาจวิชาดาบเลยยิ่งไปกว่านั้น คือมันยังมีพลังทำลายล้างที่รุนแรงอีกด้วย!เมื่อรวมกับวิธีการทำอาวุธพิเศษของหวังหยวนแล้ว เขาก็คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วแต่เขาก็ยังถามขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ว่าแต่พี่ชิงอี วัสดุที่พวกท่านใช้ทำอาวุธนั้นเป็นเพียงเหล็กกล้าหรือเปล่าขอรับ? มันจะคมเท่าดาบราชวงศ์ถังของข้าหรือไม่?”เมื่อพูดเช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1407
โม่ชิงอีพาหวังหยวนออกจากป่ารกร้างแห่งนั้นอย่างรวดเร็วหวังหยวนคิดว่าพวกเขากำลังจะไปยังสถานที่ลับแห่งใดแห่งหนึ่งแต่คราวนี้กลับมาถึงประตูภูเขาแห่งหนึ่งเมื่อมองจากระยะไกล ที่แห่งนี้ดูเหมือนกับค่ายลึกลับแห่งหนึ่ง แต่มีแผ่นป้ายขนาดใหญ่จารึกอักษรสามตัวไว้สำนักเซียนกระบอง!หวังหยวนถึงกับตกตะลึง หากไม่รู้ว่ามาเพื่อเรียนวิชากระบอง เขาก็คงคิดว่ามาที่สำนักของหมอดูเสียแล้ว!“ที่นี่หรือขอรับ?”หวังหยวนกะพริบตาถามโม่ชิงอีพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ที่นี่แหละ อย่าได้ดูถูกสถานที่ที่ดูเสื่อมโทรมเช่นนี้ เพราะสำนักเซียนกระบองเคยเป็นหนึ่งในสำนักของเทียนไว่เทียน ทักษะกระบองของพวกเขานั้นหาผู้ใดเทียบในใต้หล้าไม่ได้ เพราะมีความพิเศษมาก”“แต่ประมุขของพวกเขา... กลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้ว วิชากระบองของพวกเขาจึงค่อย ๆ สูญหายไป จนกระทั่งถึงปัจจุบัน แทบไม่มีผู้ใดเข้าร่วมสำนักเซียนกระบองได้”“ดังนั้นประมุขสำนักจึงบอกกับข้าว่าหากมีผู้มีพรสวรรค์พิเศษให้พาตัวมา แล้วเขาจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพื่อถ่ายทอดคัมภีร์ลับให้”เมื่อโม่ชิงอีพูดจบ หวังหยวนจึงเข้าใจแต่ว่าคนอ่อนแอหรือ?แล้วจะสอนวิชากระบองให้เขาได้อย่างไร?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1408
กล่าวจบเหล่ากุ้นก็โยนห่อผ้าห่อหนึ่งให้หวังหยวนหวังหยวนไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากเปิดออกแล้วก็ถึงกับตะลึงทันใดข้างในนี้เป็นชุดเกราะก็จริง!แต่ว่าชุดเกราะนี้มันช่างแปลกประหลาดนัก!มีเพียงหมวกเหล็กใบหนึ่งกับกางเกงในเหล็กตัวหนึ่งนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วงั้นหรือ?“นี่... นี่คือชุดเกราะหรือขอรับ?”หวังหยวนมีสีหน้างุนงง ทันทีที่เขาพูดจบ เหล่ากุ้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที“แน่นอนสิ นี่ก็คือชุดเกราะไงเล่า เป็นอย่างไร ชุดเกราะนี้ดีใช่หรือไม่”“มาเถิด เจ้าหนุ่มน้อย เพื่อป้องกันการบาดเจ็บ รีบสวมเข้าไปเถิด อย่ามัวถามหาเหตุผลอยู่เลย”เหล่ากุ้นพูดกลั้วหัวเราะ ทำให้หวังหยวนถึงกับพูดไม่ออกแต่เมื่อคิดดูแล้วก็ยังคงสวมเข้าไปต้องบอกว่ากางเกงในเหล็กนี้แนบกระชับดีเหลือเกิน แต่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอย่างที่คิดหมวกเหล็กก็มีขนาดพอดีเช่นกันจากนั้นเหล่ากุ้นก็หยิบกระบองสองอันที่ดูแข็งแรง แต่ความจริงแล้วทำจากผ้าฝ้ายออกมาโดยภายในกระบองผ้าเหล่านี้มีกระบองหนาเท่ากับนิ้วมือเพียงอันเดียวส่วนด้านนอกหุ้มด้วยผ้าฝ้าย หากตีโดนก็จะไม่เจ็บมากนัก“ข้าจะใช้สิ่งนี้สอนเจ้า จงเก็บไว้ให้ดี”เหล่ากุ้นโยนกระบองอันหนึ่ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1409
แม้ว่าหวังหยวนจะเพิ่งเข้ามาในยุทธภพได้ไม่นาน แต่เขาก็พอจะรู้เรื่องการต่อสู้มาบ้าง!มีเพียงผู้หญิงเท่านั้นที่จะใช้กลวิธีเล็งโจมตีเป้าหมายตรงหว่างขาของคู่ต่อสู้เมื่อต่อสู้กับผู้ชาย!ลามกอนาจาร!ช่างลามกอนาจารยิ่งนัก!หวังหยวนถึงกับพูดไม่ออก หากรู้เช่นนี้แต่แรก เขาคงไม่เรียนวิชากระบองนี้!หากต้องใช้วิธีนี้ในการต่อสู้จริง คนที่หน้าไม่หนาพอคงไม่สามารถใช้ได้!สีหน้าของหวังหยวนดูไม่ดีนัก เหล่ากุ้นก็เหมือนจะรู้สึกได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ“เหอๆ เจ้าหนุ่มน้อยรู้สึกเขินอายนิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไร ค่อย ๆ ฝึกไป”เหล่ากุ้นเก็บกระบองแล้วหัวเราะคิกคักหวังหยวนตั้งใจจะบอกโม่ชิงอีว่าจะไม่เรียนที่นี่แล้วแต่ใครจะรู้ว่าโม่ชิงอีที่เพิ่งยืนอยู่ตรงนี้เมื่อครู่นี้ได้จากไปแล้วหวังหยวนรู้สึกหงุดหงิดมาก หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “ท่านผู้อาวุโส ข้าคิดว่าวิชากระบองนี้ดูเหมือนจะไม่เหมาะกับข้า... ดังนั้น... ข้าขอไม่เรียนแล้วได้หรือไม่ขอรับ?”หวังหยวนไม่อยากเรียนจริง ๆแม้ว่าจะเรียนรู้แล้ว จะเอาไปใช้อย่างไร?เขาไม่คิดจะใช้วิชากระบองเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายแน่นอน“เอ๊ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ ได้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
