Share
บทที่ 1391
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1392
โม่ชิงอีเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หัวหน้าเผ่าลี่ก็หัวเราะอย่างร่าเริง“เหล่าโม่ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เหตุใดถึงไม่แวะเวียนมาเยี่ยมข้าบ้างเลยเล่า?”“หรือว่าข้าต้อนรับเจ้าไม่ดี?”หัวหน้าเผ่าลี่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งกำยำและมีผมสีดอกเลาดูเหมือนจะอายุห้าสิบกว่า แต่สภาพร่างกายนี้ แม้แต่คนอายุสามสิบก็ยังเทียบไม่ได้!“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าพูดเช่นนั้นเลย พี่ใหญ่ ข้ามาเยี่ยมเจ้าทุกครั้ง ข้าต้องนอนหลับไปหลายวันหลายคืน ไม่เคยอดใจได้เลย สุราของเจ้ามีฤทธิ์แรงเกินไป!”เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก หวังหยวนเองก็ประทับใจหัวหน้าเผ่าลี่เช่นกันร่างกายเช่นนี้น่าจะต่อยกระทิงตายได้ด้วยหมัดเดียวกระมัง!“ท่านผู้นี้คือ...”หัวหน้าเผ่าลี่มองไปที่หวังหยวนแล้วชะงักไปเล็กน้อย เพราะรู้สึกประหลาดใจ“ท่านผู้นี้คือ... สหายของข้าเอง ข้าพาเขามาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญต้องทำ!”หลังจากที่โม่ชิงอีพูดประโยคนี้จบ หัวหน้าเผ่าลี่ก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น“เรื่องสำคัญหรือ? เรื่องอะไร!?”โม่ชิงอียกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก็คือการฝึกฝนเขา ให้เขาฝึกเหมือนกับเผ่าลี่ของพวกเจ้า ข้าอยากให้เขาฝึกด้วยเป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1393
“พี่หวังหยวน ว่าอย่างไร อยากจะลองหรือไม่?”ขณะนี้กู่หลางเอ่ยขึ้นทันใด คำพูดนี้ทำให้หวังหยวนกะพริบตาพวกคนนี้ล้วนแข็งแกร่งกันทั้งสิ้น หวังหยวนพูดตามตรงว่าเขายังขาดความมั่นใจอยู่มาก!กระนั้นเมื่อได้มาถึงเช่นนี้แล้ว หวังหยวนก็ย่อมไม่ลังเล!“ลองดู”กู่หลางได้ฟังดังนั้นก็กระโดดลงไปในน้ำทันที ก่อนมองหวังหยวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มาเถิด พี่หวังหยวน”หวังหยวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกระโดดลงไปในน้ำ!น้ำนั้นไม่ลึกไม่ตื้น ลึกระดับไหล่พอดี!ทุกคนย่อมรู้กันดีว่าการออกแรงในน้ำนั้นลำบาก เพียงแค่เดินในน้ำก็ยากเย็นแสนเข็ญแล้ว นับประสาอะไรกับการต่อสู้!ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเผชิญหน้ากับกู่หลางอีก!แม้หวังหยวนจะคิดเช่นนั้น แต่ก็ยังรีบตรงเข้าไปต่อสู้ทันทีแม้ความเร็วของเขาจะช้ามาก แต่ก็ยังมีพลังเหลือเฟือ ชาวเผ่าลี่จำนวนมากที่เห็นภาพนี้ต่างก็มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ฮ่าฮ่าฮ่า ระวัง”กู่หลางหัวเราะ เขาเห็นว่าดวงตาของหวังหยวนเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะต่อสู้ จึงมองว่าหวังหยวนเป็นคนที่พอมีฝีมืออยู่บ้างแต่ก็ไม่มากนัก!เขาจึงไม่ได้คิดจะต่อสู้จริงจัง!แต่กลับใช้ฝ่ามือตบลงไปที่ผิวน้ำอย่างแรงทันท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1394
ลุงโง่ย้ายภูเขานี่ไม่ใช่สำนวนลุงโง่ย้ายภูเขาในยุคสมัยใหม่หรอกหรือ!หวังหยวนไม่เคยคิดมาก่อนว่าเผ่าลี่จะทรงพลังและมีความสามารถเช่นนี้!“ยอดเยี่ยม!”หวังหยวนอุทานออกมาด้วยความทึ่ง“ต่อไปก็คือการขุดหินก้อนใหญ่ ใช้เครื่องมือเหล่านี้ขุดหินก้อนใหญ่ที่สุดที่ท่านสามารถยกไหว!”“การฝึกฝนประจำวันของเราคือทั้งสามสิ่งนี้”“การฝึกพละกำลังสองอย่าง และการฝึกต่อสู้จริงหนึ่งอย่าง ท่านว่าเป็นอย่างไร?”กู่หลางพูดจบ หวังหยวนก็ยกนิ้วโป้งให้ทันที!เรียบง่ายแต่สุดแสนจะทรหด!เขาไม่เคยเห็นวิธีการฝึกฝนที่เรียบง่ายและทรหดเช่นนี้มาก่อน!เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว!หวังหยวนลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับมาและต้องการจะนอนหลับ แต่เพิ่งจะล้มตัวลงนอนก็ถูกโม่ชิงอีลากตัวขึ้นมา“ลุกขึ้น อย่าเพิ่งนอน”หวังหยวนงุนงงและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “อย่าเพิ่งนอนหรือ? แล้วนี่...”“ตอนนี้ร่างกายของเจ้ากำลังอ่อนแอที่สุด ยิ่งอ่อนแอเท่าไหร่ก็ยิ่งฝึกฝนได้ผลมากขึ้นเท่านั้น!”“ตอนนี้ทำตามข้าด้วยการฝึกจักรวาลน้อย ข้าจะถ่ายทอดลมปราณของข้าพาเจ้าไปให้เร็วขึ้น!”“ตอนนี้จักรวาลน้อยของเจ้าต้องใช้เวลาพัฒนาหลายชั่วยาม นั่นเป็นเพราะเส้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1395
โม่ชิงอีหัวเราะพลางมองไปยังหวังหยวน แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “จากนี้ไปให้ทำตามขั้นตอนเช่นเดียวกับวันนี้ หากอีกหนึ่งเดือนเจ้าสามารถเอาชนะกู่หลางได้ก็ถือว่าผ่านแล้ว!”คำพูดนี้ทำให้หวังหยวนแทบไม่เชื่อหูตนเอง!“เอาชนะกู่หลาง... จะเป็นไปได้หรือขอรับ?”กู่หลางนั้นไม่ธรรมดา ในบรรดาวัยรุ่นทั้งหลายของเผ่าลี่ กู่หลางนั้นโดดเด่นเป็นอันดับหนึ่งเลยทีเดียว!“เหตุใดจะไม่ได้ เขามีพละกำลังมหาศาล แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไร้ซึ่งลมปราณ หากจะเปรียบเทียบกันในแง่ศักยภาพแล้ว เจ้าเหนือกว่าเขาอยู่แล้ว ดังนั้นตราบใดที่เจ้ามุ่งมั่น ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะสามารถแซงหน้าเขาได้อย่างแน่นอน!”โม่ชิงอีมีความมั่นใจในตัวหวังหยวนอย่างมาก!เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น!“ก็ได้ขอรับ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่!”หวังหยวนรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ดังนั้นในการฝึกฝนครั้งต่อ ๆ มา เขาจึงทุ่มเทอย่างหนักหน่วง!แม้ว่ากระบวนการฝึกฝนจะยากลำบาก แต่ก็ทำให้หวังหยวนก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว!ในเวลาเพียงสิบวัน หวังหยวนที่เคยตามหลังผู้อื่นมาโดยตลอดก็สามารถตามทันได้แล้ว!นี่คือความก้าวหน้าของเขา!วิทยายุทธ์ของเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1396
เมื่อนึกถึงเชียนหลง หวังหยวนรู้ว่าเวลาสามเดือนนั้นกระชั้นชิดมาก แต่หากใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ก็อาจมีโอกาสทำสำเร็จเพียงแต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าในสามเดือนนี้จะต้องทำอะไรบ้างโม่ชิงอีไม่พูดและหวังหยวนก็ไม่ถาม บางทีอาจจะไม่พูดเพื่อไม่ให้เขาคิดฟุ้งซ่านก็เป็นได้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใกล้จะครบหนึ่งเดือนแล้ว!“มาเถิด พี่หวังหยวน วัยรุ่นของเผ่าลี่ทุกคนพ่ายแพ้ต่อท่านหมดแล้ว เหลือเพียงข้าแล้ว!”“แต่ข้าคิดว่าขณะนี้ข้าก็ไม่คู่ควรกับการเป็นคู่ต่อสู้ของท่านแล้วเช่นกัน!”กู่หลางยืนอยู่ในน้ำพลางหัวเราะอย่างร่าเริง“พี่หวังหยวนจัดการเลย!”“เอาชนะกู่หลาง!”“เจ้านี่ชอบรังแกพวกข้าตลอด ทุบตีเขาให้น่วมไปเลย!”“ฮ่าฮ่า สั่งสอนเขาให้เข็ด!”วัยรุ่นของเผ่าลี่ต่างก็มารวมตัวกันที่ริมทะเลสาบ เพื่อรับชมการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยความตื่นเต้น!หวังหยวนก็หัวเราะเช่นกัน แล้วกระโดดลงไปในน้ำคราวนี้ใจเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและกู่หลางก็พุ่งเข้าใส่เขาทันที พละกำลังมหาศาลของเขาทำให้ขณะที่พุ่งเข้ามา ผิวน้ำก็สั่นสะเทือนเป็นวงกว้างกู่หลางก้าวมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนได้ในก้าวเดียว มือใหญ่คว้าร่างของหวังหยวนขึ้นแล้วพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1397
ดูแล้วชายชราคนนี้คงจะไม่ได้อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้ามานานแล้ว กลิ่นตัวเหม็นเปรี้ยวไปทั้งตัวจนแสบจมูก!เมื่อโม่ชิงอีเห็นชายชราคนนี้ก็รีบกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านผู้อาวุโส ข้าน้อยมาเยี่ยมท่านแล้ว และได้หาเพื่อนเล่นมาให้ท่านด้วยขอรับ”ชายชรายืนอยู่ตรงหน้าหวังหยวนพลางจ้องมองหวังหยวนเขม็งหวังหยวนรีบประสานมือคำนับ “ข้าน้อยนามว่าหวังหยวน ขอคารวะท่านผู้อาวุโสขอรับ”ทว่าเมื่อพูดจบ ชายชราก็ยังจ้องเขาเขม็งอยู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแววตาของชายชราเต็มไปด้วยความซื่อบื้อหวังหยวนรู้สึกสงสัยจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองโม่ชิงอี แต่โม่ชิงอีส่ายหน้าทันใดนั้นชายชราก็พูดขึ้นมาทันใด คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนถึงกับตะลึง “เจ้าหนุ่ม... เจ้าเล่นซ่อนหาเป็นหรือไม่?”คำพูดนี้ทำให้หวังหยวนงุนงง แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าเขารู้สึกว่าชายชราคนนี้คงมีปัญหาทางสมอง“ดีมาก ดีมาก เจ้ามาจับข้าให้ได้สิ...”ชายชราพูดจบก็วิ่งหนีไปทันที เพียงชั่วพริบตาเขาก็หายวับไปในป่าแล้วหวังหยวนรู้สึกงุนงงมาก เร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ?ให้เขาไล่ตามหรือ?เป็นไปไม่ได้!“พี่ชิงอี นี่...”หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ชายชราคนนี้ช่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1398
หวังหยวนถึงกับอึ้ง!ความเร็วนี้เร็วเกินไปหรือไม่!เพียงแค่ชั่วพริบตาก็แย่งไปได้แล้วหรือ?หวังหยวนอยากจะไปแย่งคืนมา แต่ชายชราสติฟั่นเฟือนก็กัดเข้าปากเคี้ยวไปแล้ว จากนั้นก็ก้าวเท้าเบา ๆ สองสามก้าวแล้ววิ่งหนีไปไกลหลายเมตรความเร็วนี้ทำให้หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจมากและการก้าวเท้านั้นมีจังหวะที่แปลกประหลาดด้วยมันแปลกมาก ความเร็วนั้นเร็วมากเสียจนเหมือนภาพลวงตาที่หายวับไปต่อหน้าต่อตาหวังหยวน!“ทักษะล้ำเลิศ หากสามารถฝึกฝนเคล็ดวิชานี้ได้ก็คงไม่มีใครตามทันใช่หรือไม่?”หวังหยวนถอนหายใจ ในขณะเดียวกันก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดโม่ชิงอีจึงให้เขามาที่นี่!ในตอนแรกที่ฝึกฝนร่างกาย ก็ทำให้ได้เรียนรู้พลังที่ทำให้แข็งแกร่งยิ่ง แต่ก็ยังเคลื่อนไหวช้าเกินไปแต่ไม่ว่าจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ยามต้องต่อสู้จริง ๆ หากไม่สามารถเข้าถึงตัวอีกฝ่ายได้ก็ไม่มีประโยชน์ดังนั้นสิ่งที่ต้องการก็คือความเร็ว!หากแก้ปัญหานี้ได้ก็จะมีโอกาสชนะ!วรยุทธในใต้หล้าวัดกันด้วยความเร็ว คำกล่าวนี้สมเหตุสมผลหวังหยวนยังคงรู้สึกทึ่งมาก เขากะพริบตาแล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ชายชราสติฟั่นเฟือน จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คือว่า... ท่านผ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1399
หวังหยวนพูดด้วยความหงุดหงิด แต่ชายชราคนนั้นกลับไม่สนใจหวังหยวนเลย เขาวิ่งหายวับไปในทันทีแม้แต่หมูย่างตัวใหญ่ก็หายไปด้วย!หวังหยวนอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาแต่ในใจก็มีกลยุทธ์รับมือแล้ว!ครั้งต่อไปเมื่อเขาย่างเนื้อกินอีก ก็จะย่างทีละชิ้น!ดูสิว่าชายชราคนนี้จะยังสามารถยึดไปหมดในคราวเดียวได้หรือไม่!หวังหยวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากล่าสัตว์ต่อไปในที่สุดเขาก็จับไก่ป่าได้ตัวหนึ่ง หลังจากจัดการทำความสะอาดแล้ว หวังหยวนก็ย่างมันเขาเรียนรู้จากประสบการณ์จึงหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนย่างและเขายังก่อกองไฟไว้เจ็ดแปดกอง โดยแต่ละกองมีเนื้อไก่ย่างหนึ่งชิ้นถูกย่างอยู่!เขาไม่เชื่อว่าชายชราคนนั้นจะสามารถแย่งชิงไปได้ทั้งหมดในคราวเดียว!ไม่นานไก่ก็สุกแล้ว กลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่ว ช่างน่าอร่อยเหลือเกิน!หวังหยวนไม่รีรอ เตรียมจะหยิบขึ้นมากิน แต่ใครจะรู้ว่าชายชรามาตามที่คาดไว้ เขากินหมูย่างในมือไปเกือบหมดแล้ว แล้วยังจะมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนเพื่อเริ่มแย่งชิงไก่ย่างอีกหวังหยวนจึงใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อขัดขวาง แต่...ผลลัพธ์ที่ได้ทำให้เขาโกรธแค้นอย่างที่สุด!ชายชราคนนี้ไม่เหลือไก่ย่างไว้ให้เขาแม้แต่
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
