เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1313
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1314
“ความจริงแล้วเงินบรรเทาทุกข์นี้มีทั้งหมดหนึ่งล้านตำลึงทอง เมื่อราชสำนักหักไปครึ่งหนึ่งทันทีก็เหลือห้าแสนตำลึงทอง ตอนนี้ได้จ่ายไปแล้วร้อยละสามสิบ ตอนนี้จึงเหลือเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น!”“เรื่องนี้... เฮ้อ... ข้าก็รู้สึกไม่สะดวกใจจริง ๆ!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ เฉียนทงก็งุนงงไปหมด!นั่นหมายความว่าเหลือเงินเพียงหนึ่งแสนตำลึงทอง!หากพวกเขาสามคนแบ่งกันคนละส่วน ก็เท่ากับสามหมื่นกว่าตำลึง!นี่...มันยังน้อยกว่าที่พวกเขาหาได้เองเสียอีก!นี่มันเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า!“ท่านอ๋อง ท่านอย่ามาล้อข้าเล่นนะ นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่?”เฉียนทงรีบพูดขึ้น ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์!หวังหยวนรีบกล่าวว่า “นี่... นี่ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร มันคือความจริง เฮ้อ... เฉียนทง ข้ามาบอกเจ้าก่อนก็เพราะเห็นว่าเจ้าเป็นคนดี ดังนั้น... ข้าจึงอยากรู้ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรเมื่อรู้เรื่องนี้”เฉียนทงเป็นคนหยาบคาย เขาหรี่ตาขณะกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านจะเรียกข้ามาคนเดียวเพื่อเหตุใดกัน ผู้รับผิดชอบเรื่องนี้คือใต้เท้าหลี่ว์ต่างหาก ท่านควรจะบอกใต้เท้าหลี่ว์ให้เรียกมานั่งคุยกันไม่ดีกว่าหรือ?”เมื่อหวังหยวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1315
หลังจากที่หวังหยวนพูดประโยคนี้ เฉียนทงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านมีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดกับข้าหรือ?”แม้ว่าจิตใจของเฉียนทงจะจดจ่ออยู่กับเรื่องเงินสำหรับการบรรเทาทุกข์ แต่เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่ หากไม่จัดการให้ดี อาจจะทำให้เกิดความโกลาหลได้!ดังนั้นเขาจึงอยากฟังว่าหวังหยวนจะพูดอะไร!หวังหยวนจึงกล่าวว่า “ท่านเฉียน อันที่จริงแล้วที่ตามท่านมาในวันนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือข้าต้องการให้ท่านช่วยทำให้หลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานสงบลง เพราะว่าเงินที่สามารถเบิกได้มีเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น อีกทั้งราชสำนักยังจะถอดถอนหลี่ว์ไฉหลิงออกด้วย เขามีทหารอยู่ในมือหนึ่งพันนาย เราจึงไม่ต้องการยั่วยุเขา”“เหตุผลนี้ท่านก็คงเข้าใจดีอยู่แล้ว อย่างไรเสียข้าก็ไม่ใช่อ๋องที่แท้จริงแห่งเมืองหวงของพวกท่าน แต่เป็นเพียงในนามเท่านั้น ที่ให้ข้ามานี้ก็เพราะว่ามีคนต้องการกำจัดข้า”“ดังนั้นข้าจึงคิดว่าพวกเราควรจะร่วมมือกัน!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เฉียนทงจึงเข้าใจว่าหวังหยวนตามเขามาในวันนี้เพื่ออะไร!เฉียนทงรู้สึกลังเล เขาไม่ได้ไม่เชื่อหวังหยวน แต่ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูแปลกไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1316
ในเมื่อหลี่ว์ไฉหลิงผู้นี้ต้องพินาศไปในไม่ช้า การร่วมมือกับหวังหยวนนั้นดีที่สุด!เขาเป็นถึงท่านอ๋องจึงสามารถช่วยเหลือเขาได้หลายเรื่อง!อีกอย่างหนึ่งก็คือทรัพย์สมบัติของหลี่ว์ไฉหลิงนั้นก็ไม่น้อยเช่นกัน!หากเขาสามารถกลืนกินมันได้ เขาก็จะกลายเป็นดั่งราชาแห่งหลิงหนาน!เขาจึงคิดคำนวณในใจแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นให้ข้าพาคนไปฆ่าเขาเลยดีหรือไม่?”เฉียนทงเป็นคนโหดเหี้ยม หากไม่ลงรอยกันก็ลงมือฆ่าได้!เรื่องนี้ทำให้หวังหยวนถึงกับตกใจ...ความคืบหน้ารวดเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ?จะฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงทันทีเลยหรือ?เช่นนี้ก็ได้เหมือนกัน!หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ฆ่าเลยก็ได้ แต่เรื่องนี้ต้องจัดการอย่างเป็นความลับที่สุด ยิ่งลับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อย่าให้มีการสาวมาถึงตัวท่านได้ เพราะการฆ่าเจ้าหน้าที่ของราชสำนักถือเป็นความผิดร้ายแรง!”เฉียนทงยกยิ้มทันทีแล้วกล่าวว่า “วางใจเถิด เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าจัดการได้ ข้าจะทำอย่างไม่มีร่องรอย!”“เพียงแต่ว่าท่านอ๋อง หากหลี่ว์ไฉหลิงตายแล้ว ท่านจะสามารถควบคุมเมืองนี้รวมถึง หารหนึ่งพันนายของเขาได้ใช่หรือไม่?”เฉียนทงพูดขึ้นทันที เมื่อได้ยิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1317
เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เฉียนทงก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที!นี่ต่างหากคือประเด็นสำคัญของเรื่อง!สิ่งอื่นใดล้วนไม่สำคัญ!ฆ่าคนหรือ?ไม่ฆ่าคนหรือ?สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องง่ายดายเกินไป!สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล อย่างไรเสียก็ต้องฆ่าคนปีละสองคนอยู่แล้ว!เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเท่านั้น!ถ้าเงินมากพอ ต่อให้ต้องฆ่าไท่จื่อในหลิงหนาน เขาก็กล้าลงมือ!ถึงจะดูเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องโอ้อวด เพราะเฉียนทงสามารถทำเช่นนั้นได้จริง ๆ!ตราบใดที่ทำได้อย่างสะอาดหมดจด ใครจะกล่าวว่าเป็นฝีมือเขาได้?การหาแพะรับบาปสักสองสามตัวนั้นง่ายดายที่สุดแล้ว!ในหลิงหนานนี้ เฉียนทงก็ถือว่าเป็นเจ้าพ่ออยู่แล้ว!“ดี ดี ดี เช่นนั้นข้าจะรอท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”เฉียนทงหัวเราะแล้วเดินจากไปหลังจากที่เขาไปแล้ว เกาเล่อก็เดินออกมาด้วยความสงสัย “พี่หยวน ท่านจะยืมมือคนอื่นฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงงั้นหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็ส่ายหน้าทันที“ผิดแล้ว ฆ่าเขาไปก็ไร้ประโยชน์ ประเด็นสำคัญคือฆ่าเจ้าของที่ดินทั้งสองคนนั้นต่างหาก หลี่ว์ไฉหลิงถึงจะโลภ แต่ก็ยังมีไหวพริบอยู่บ้าง เพราะเขาเป็นขุนนางผู้ปกครองบ้านเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1318
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่ว์ไฉหลิงก็ตกใจมากหวังหยวนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หลี่ว์ไฉหลิง ข้ายังพูดไม่ชัดเจนพอหรือ? หรือท่านฟังไม่เข้าใจ? ท่านทำอะไรไปบ้าง ท่านไม่รู้ตัวเองจริงหรือ?”“ข้าจะบอกให้นะ หลี่ว์ไฉหลิง ที่ข้าพูดเรื่องเหล่านี้กับท่านตอนนี้ก็เพราะว่าจำเป็นต้องพูด! ไม่เช่นนั้นตอนนี้ท่านคงตายไปแล้ว รู้หรือไม่!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงก็เคร่งเครียดอย่างมาก หลายปีที่ผ่านมานี้เขาทำอะไรไปบ้าง เขาย่อมรู้ดี!แต่เขาไม่เชื่อว่าราชสำนักจะทำอะไรเขาได้!สถานที่ที่สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกลเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะโลภ แต่จะมีใครทำอะไรเขาได้?“ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องมาขู่ข้า!”หลี่ว์ไฉหลิงหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววเย็นชา!หวังหยวนก็มองไปที่เขาด้วยความเย้ยหยัน“หลี่ว์ไฉหลิง อย่างไร ไม่พอใจหรือ?”เมื่อพูดจบ หวังหยวนก็หยิบปืนคาบศิลาออกมายิงนัดหนึ่งลงที่พื้นว่างตรงหน้าเขา!เสียงปืนทำให้สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารู้ว่าถ้าปืนกระบอกนี้ยิงที่หัวของเขา ตอนนี้เขาก็คงตายไปแล้ว!“ท่านอ๋อง ท่านต้องการทำอะไรกันแน่!”หลี่ว์ไฉหลิงถามเสียงเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ!เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1319
หวังหยวนพูดกับเขาให้เห็นแง่มุมอื่น หลังจากที่พูดจบเช่นนี้แล้ว สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆพูดตามจริงแล้วเขาก็เป็นบัณฑิตผู้หนึ่ง และในใจก็ปรารถนาที่จะเป็นคนดีมาโดยตลอดแต่ความเป็นจริงไม่อนุญาตให้เป็นเช่นนั้นบางครั้งความซื่อสัตย์สุจริตและความยุติธรรมก็ไม่สามารถทำให้มีชีวิตอยู่รอดได้เพียงแต่ว่าความตั้งใจของหวังหยวนที่ทำให้กล่าวออกมาเช่นนั้น คือต้องการบอกให้เขารู้ว่าให้เขาทำสิ่งใดก็ได้ตามใจต้องการ แต่สิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือทำให้ความยากจนในที่แห่งนี้หมดไป!หลี่ว์ไฉหลิงย่อมปรารถนาที่จะทำเช่นนั้น แต่ว่า...ด้วยความที่มีเฉียนทงและโอวหยางซานอยู่ แม้ว่าเขาจะปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้!เพราะทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นอันธพาลที่มีอำนาจในท้องถิ่น!เขาคงไม่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้!แท้จริงแล้วในตอนที่เพิ่งเดินทางมาถึงหลิงหนาน เขาปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของที่แห่งนี้ให้ที่แห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์แต่ในวันแรกที่เดินทางมาถึงที่นี่ เขาก็ได้รับของขวัญอันล้ำค่าจากเฉียนทงและโอวหยางซาน มีทั้งเงินทองและสตรีเนื่องจากเขาไม่ได้ต่อต้านจึงจมดิ่งลงไป!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1320
“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานก็ล้วนจัดการได้ง่ายมาก พวกเขาได้กระทำความชั่วไว้มากมาย จึงยิ่งไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายได้ เพียงแค่เกณฑ์ทหารมาห้าพันนายก็สามารถกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากได้!”“แล้วทุกสิ่งทุกอย่างในที่แห่งนี้ก็จะได้รับการแก้ไข!”“แต่เหตุผลที่ข้าไม่ได้กระทำเช่นนั้นเพราะว่ายุ่งยากเกินไป ดังนั้น...ราชสำนักจึงตั้งใจที่จะให้โอกาสแก่ท่าน โอกาสที่จะได้แสดงความสามารถ”“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานนั้น ข้าจะหาวิธีจัดการเองเมื่อถึงเวลานั้น ท่านเพียงแค่ช่วยข้าลงมือก็เพียงพอ”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้จบ หลี่ว์ไฉหลิงที่ได้ฟังแล้วก็เข้าใจแท้จริงแล้วเป้าหมายในครั้งนี้ไม่ใช่ตัวเขาเอง!แต่เป็นการพัฒนาด้านงบประมาณท้องถิ่น!“ท่านอ๋อง ข้าเข้าใจแล้ว วันนี้ได้ฟังคำพูดของท่านจึงได้กระจ่างแจ้ง”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็คำนับหวังหยวนด้วยความเคารพอย่างใจจริง“ฮ่าฮ่าฮ่า การได้พูดคุยกับบัณฑิตนั้นช่างสบายใจนัก หลี่ว์ไฉหลิง เมื่อท่านเข้าใจคำพูดของข้าก็จัดการได้ง่ายขึ้นมาก”หวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นหลี่ว์ไฉหลิงจึงจากไปอย่างนอบน้อมเพียงแต่ว่าเกาเล่อเดินออกมาถามว่า “พี่หยวน ท่านคิดว่า... หล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1321
ยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ภารกิจบรรเทาทุกข์ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากไตร่ตรองตลอดทั้งคืน หลี่ว์ไฉหลิงก็ตัดสินใจว่าจะลงมือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์จริง ๆ!ขั้นตอนแรกที่เขารู้ดีก็คือการกำจัดโอวหยางซานและเฉียนทง!แต่เฉียนทงคนนี้เป็นหัวหน้าโจร เขาไม่เข้าใจเรื่องอะไรมากมายนัก ทำอะไรก็ไม่คิดหน้าคิดหลัง คนเช่นนี้หลี่ว์ไฉหลิงไม่อยากมีความขัดแย้งด้วยตั้งแต่แรก!ดังนั้น...เขาจึงไปหาโอวหยางซานก่อน“พี่โอวหยาง ข้าเกรงว่าคราวนี้ที่หวังหยวนกับพวกของเขามาที่นี่ อาจจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!”หลี่ว์ไฉหลิงรู้ดีว่าโอวหยางซานมีที่ดินมากมาย เขาเป็นคนร่ำรวยที่สุดแต่คนผู้นี้เป็นพ่อค้าย่อมมีความคิดแบบพ่อค้า กล่าวได้ว่าเห็นแก่ได้ เน้นการแสวงหากำไรและกลัวความตาย!ทว่าเขาไม่ใช่เฉียนทง คนผู้นั้นใช้ชีวิตอยู่บนคมดาบ อารมณ์ฉุนเฉียว สามารถทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงได้โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาแต่โอวหยางซานไม่เหมือนกัน!เขาต้องคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจทำ!“ใต้เท้าหลี่ว์พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”โอวหยางซานหรี่ตามอง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม“ท่านดูสิ หวังหยวนมาท
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2248
ดูท่าแล้ว เกาเล่อคงจะทุ่มเทไปไม่น้อยเลย!เดินชมอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม หวังหยวนจึงพาหลิ่วหรูเยียนกลับไปยังห้องโถง “คืนนี้พวกเราพักที่นี่ ดีหรือไม่?”แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ยังมีระยะทางที่ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันหลายวันมานี้ หวังหยวนและคนอื่น ๆ เดินทางมาโดยตลอด ย่อมต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้า พลางเอ่ยอย่างสมเหตุสมผลว่า “หากสามารถอยู่ที่นี่ได้ย่อมเป็นเรื่องดี!”“ที่นี่น่าสนุกกว่าเผ่าทางเหนือมาก!”หวังหยวนส่ายหน้ายิ้มขื่นเห็นได้ชัดว่าแต่งงานเป็นภรรยาผู้อื่นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลายเป็นแม่คน แต่กลับยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย!น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!“จริงสิ ไฉจวิ้นเล่าหายไปไหน?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นร่องรอยของไฉจวิ้นเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าทุกคนเข้ามาในหอไร้เทียมทานพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าไฉจวิ้นหายไปตอนไหน?“คงจะออกไปเที่ยวเล่นกระมัง?”“ท่านก็อย่าไปใส่ใจน้องชายคนนี้ของท่านเลย เขายังเป็นเด็ก การเล่นสนุกคือสัญชาตญาณของเขา!”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจช่างเป็นพวกเดียวกันโดยแท้!ทันใดนั้น ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2247
หอไร้เทียมทานตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองอู่เจียง ปกติแล้วแม้ว่าที่นี่จะรกร้าง แต่ก็เงียบสงบยิ่งนักแต่หลังจากที่หอไร้เทียมทานได้ก่อสร้างขึ้น ที่นี่มีผู้คนมากมายเมื่อมองออกไป รอบนอกของหอไร้เทียมทานมีชาวบ้านมากมายยืนชมอยู่ ยามนี้กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่างอย่างไรเสีย พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นสถาปัตยกรรมอันสวยงามยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก!หอไร้เทียมทานมีพื้นที่กว้างใหญ่ เพียงแค่มองผ่านประตูใหญ่ก็สามารถมองเห็นภาพภายในได้อย่างง่ายดาย ต้องยอมรับว่าความโอ่อ่านี้ไม่ด้อยไปกว่าวังหลวงเลย!แม้แต่หวังหยวนยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง“เจ้าใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดจึงสามารถสร้างพระราชวังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ได้?”หวังหยวนมองเกาเล่อด้วยความสงสัยเกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เพราะคนผู้นี้ที่อยู่ข้างกายข้าขอรับ!”ขณะที่พูดคุยกัน เกาเล่อแนะนำคนผู้หนึ่งให้หวังหยวนรู้จัก คนผู้นั้นสวมชุดผ้าป่าน ผิวสีคล้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซื่อ“นี่คือช่างเทวดาอันดับหนึ่งใต้หล้า ความเร็วในการก่อสร้างเร็วกว่าช่างทั่วไปมาก!”“ภายใต้การนำของเขา พระราชวังนี้ไม่เพียงแต่มีคุณภาพ ยังสร้างเสร็จอย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2246
ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา
