เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1313
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1314
“ความจริงแล้วเงินบรรเทาทุกข์นี้มีทั้งหมดหนึ่งล้านตำลึงทอง เมื่อราชสำนักหักไปครึ่งหนึ่งทันทีก็เหลือห้าแสนตำลึงทอง ตอนนี้ได้จ่ายไปแล้วร้อยละสามสิบ ตอนนี้จึงเหลือเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น!”“เรื่องนี้... เฮ้อ... ข้าก็รู้สึกไม่สะดวกใจจริง ๆ!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ เฉียนทงก็งุนงงไปหมด!นั่นหมายความว่าเหลือเงินเพียงหนึ่งแสนตำลึงทอง!หากพวกเขาสามคนแบ่งกันคนละส่วน ก็เท่ากับสามหมื่นกว่าตำลึง!นี่...มันยังน้อยกว่าที่พวกเขาหาได้เองเสียอีก!นี่มันเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า!“ท่านอ๋อง ท่านอย่ามาล้อข้าเล่นนะ นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่?”เฉียนทงรีบพูดขึ้น ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์!หวังหยวนรีบกล่าวว่า “นี่... นี่ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร มันคือความจริง เฮ้อ... เฉียนทง ข้ามาบอกเจ้าก่อนก็เพราะเห็นว่าเจ้าเป็นคนดี ดังนั้น... ข้าจึงอยากรู้ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรเมื่อรู้เรื่องนี้”เฉียนทงเป็นคนหยาบคาย เขาหรี่ตาขณะกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านจะเรียกข้ามาคนเดียวเพื่อเหตุใดกัน ผู้รับผิดชอบเรื่องนี้คือใต้เท้าหลี่ว์ต่างหาก ท่านควรจะบอกใต้เท้าหลี่ว์ให้เรียกมานั่งคุยกันไม่ดีกว่าหรือ?”เมื่อหวังหยวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1315
หลังจากที่หวังหยวนพูดประโยคนี้ เฉียนทงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านมีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดกับข้าหรือ?”แม้ว่าจิตใจของเฉียนทงจะจดจ่ออยู่กับเรื่องเงินสำหรับการบรรเทาทุกข์ แต่เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่ หากไม่จัดการให้ดี อาจจะทำให้เกิดความโกลาหลได้!ดังนั้นเขาจึงอยากฟังว่าหวังหยวนจะพูดอะไร!หวังหยวนจึงกล่าวว่า “ท่านเฉียน อันที่จริงแล้วที่ตามท่านมาในวันนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือข้าต้องการให้ท่านช่วยทำให้หลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานสงบลง เพราะว่าเงินที่สามารถเบิกได้มีเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น อีกทั้งราชสำนักยังจะถอดถอนหลี่ว์ไฉหลิงออกด้วย เขามีทหารอยู่ในมือหนึ่งพันนาย เราจึงไม่ต้องการยั่วยุเขา”“เหตุผลนี้ท่านก็คงเข้าใจดีอยู่แล้ว อย่างไรเสียข้าก็ไม่ใช่อ๋องที่แท้จริงแห่งเมืองหวงของพวกท่าน แต่เป็นเพียงในนามเท่านั้น ที่ให้ข้ามานี้ก็เพราะว่ามีคนต้องการกำจัดข้า”“ดังนั้นข้าจึงคิดว่าพวกเราควรจะร่วมมือกัน!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เฉียนทงจึงเข้าใจว่าหวังหยวนตามเขามาในวันนี้เพื่ออะไร!เฉียนทงรู้สึกลังเล เขาไม่ได้ไม่เชื่อหวังหยวน แต่ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูแปลกไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1316
ในเมื่อหลี่ว์ไฉหลิงผู้นี้ต้องพินาศไปในไม่ช้า การร่วมมือกับหวังหยวนนั้นดีที่สุด!เขาเป็นถึงท่านอ๋องจึงสามารถช่วยเหลือเขาได้หลายเรื่อง!อีกอย่างหนึ่งก็คือทรัพย์สมบัติของหลี่ว์ไฉหลิงนั้นก็ไม่น้อยเช่นกัน!หากเขาสามารถกลืนกินมันได้ เขาก็จะกลายเป็นดั่งราชาแห่งหลิงหนาน!เขาจึงคิดคำนวณในใจแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นให้ข้าพาคนไปฆ่าเขาเลยดีหรือไม่?”เฉียนทงเป็นคนโหดเหี้ยม หากไม่ลงรอยกันก็ลงมือฆ่าได้!เรื่องนี้ทำให้หวังหยวนถึงกับตกใจ...ความคืบหน้ารวดเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ?จะฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงทันทีเลยหรือ?เช่นนี้ก็ได้เหมือนกัน!หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ฆ่าเลยก็ได้ แต่เรื่องนี้ต้องจัดการอย่างเป็นความลับที่สุด ยิ่งลับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อย่าให้มีการสาวมาถึงตัวท่านได้ เพราะการฆ่าเจ้าหน้าที่ของราชสำนักถือเป็นความผิดร้ายแรง!”เฉียนทงยกยิ้มทันทีแล้วกล่าวว่า “วางใจเถิด เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าจัดการได้ ข้าจะทำอย่างไม่มีร่องรอย!”“เพียงแต่ว่าท่านอ๋อง หากหลี่ว์ไฉหลิงตายแล้ว ท่านจะสามารถควบคุมเมืองนี้รวมถึง หารหนึ่งพันนายของเขาได้ใช่หรือไม่?”เฉียนทงพูดขึ้นทันที เมื่อได้ยิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1317
เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เฉียนทงก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที!นี่ต่างหากคือประเด็นสำคัญของเรื่อง!สิ่งอื่นใดล้วนไม่สำคัญ!ฆ่าคนหรือ?ไม่ฆ่าคนหรือ?สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องง่ายดายเกินไป!สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล อย่างไรเสียก็ต้องฆ่าคนปีละสองคนอยู่แล้ว!เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเท่านั้น!ถ้าเงินมากพอ ต่อให้ต้องฆ่าไท่จื่อในหลิงหนาน เขาก็กล้าลงมือ!ถึงจะดูเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องโอ้อวด เพราะเฉียนทงสามารถทำเช่นนั้นได้จริง ๆ!ตราบใดที่ทำได้อย่างสะอาดหมดจด ใครจะกล่าวว่าเป็นฝีมือเขาได้?การหาแพะรับบาปสักสองสามตัวนั้นง่ายดายที่สุดแล้ว!ในหลิงหนานนี้ เฉียนทงก็ถือว่าเป็นเจ้าพ่ออยู่แล้ว!“ดี ดี ดี เช่นนั้นข้าจะรอท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”เฉียนทงหัวเราะแล้วเดินจากไปหลังจากที่เขาไปแล้ว เกาเล่อก็เดินออกมาด้วยความสงสัย “พี่หยวน ท่านจะยืมมือคนอื่นฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงงั้นหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็ส่ายหน้าทันที“ผิดแล้ว ฆ่าเขาไปก็ไร้ประโยชน์ ประเด็นสำคัญคือฆ่าเจ้าของที่ดินทั้งสองคนนั้นต่างหาก หลี่ว์ไฉหลิงถึงจะโลภ แต่ก็ยังมีไหวพริบอยู่บ้าง เพราะเขาเป็นขุนนางผู้ปกครองบ้านเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1318
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่ว์ไฉหลิงก็ตกใจมากหวังหยวนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หลี่ว์ไฉหลิง ข้ายังพูดไม่ชัดเจนพอหรือ? หรือท่านฟังไม่เข้าใจ? ท่านทำอะไรไปบ้าง ท่านไม่รู้ตัวเองจริงหรือ?”“ข้าจะบอกให้นะ หลี่ว์ไฉหลิง ที่ข้าพูดเรื่องเหล่านี้กับท่านตอนนี้ก็เพราะว่าจำเป็นต้องพูด! ไม่เช่นนั้นตอนนี้ท่านคงตายไปแล้ว รู้หรือไม่!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงก็เคร่งเครียดอย่างมาก หลายปีที่ผ่านมานี้เขาทำอะไรไปบ้าง เขาย่อมรู้ดี!แต่เขาไม่เชื่อว่าราชสำนักจะทำอะไรเขาได้!สถานที่ที่สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกลเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะโลภ แต่จะมีใครทำอะไรเขาได้?“ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องมาขู่ข้า!”หลี่ว์ไฉหลิงหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววเย็นชา!หวังหยวนก็มองไปที่เขาด้วยความเย้ยหยัน“หลี่ว์ไฉหลิง อย่างไร ไม่พอใจหรือ?”เมื่อพูดจบ หวังหยวนก็หยิบปืนคาบศิลาออกมายิงนัดหนึ่งลงที่พื้นว่างตรงหน้าเขา!เสียงปืนทำให้สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารู้ว่าถ้าปืนกระบอกนี้ยิงที่หัวของเขา ตอนนี้เขาก็คงตายไปแล้ว!“ท่านอ๋อง ท่านต้องการทำอะไรกันแน่!”หลี่ว์ไฉหลิงถามเสียงเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ!เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1319
หวังหยวนพูดกับเขาให้เห็นแง่มุมอื่น หลังจากที่พูดจบเช่นนี้แล้ว สีหน้าของหลี่ว์ไฉหลิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆพูดตามจริงแล้วเขาก็เป็นบัณฑิตผู้หนึ่ง และในใจก็ปรารถนาที่จะเป็นคนดีมาโดยตลอดแต่ความเป็นจริงไม่อนุญาตให้เป็นเช่นนั้นบางครั้งความซื่อสัตย์สุจริตและความยุติธรรมก็ไม่สามารถทำให้มีชีวิตอยู่รอดได้เพียงแต่ว่าความตั้งใจของหวังหยวนที่ทำให้กล่าวออกมาเช่นนั้น คือต้องการบอกให้เขารู้ว่าให้เขาทำสิ่งใดก็ได้ตามใจต้องการ แต่สิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือทำให้ความยากจนในที่แห่งนี้หมดไป!หลี่ว์ไฉหลิงย่อมปรารถนาที่จะทำเช่นนั้น แต่ว่า...ด้วยความที่มีเฉียนทงและโอวหยางซานอยู่ แม้ว่าเขาจะปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้!เพราะทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นอันธพาลที่มีอำนาจในท้องถิ่น!เขาคงไม่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้!แท้จริงแล้วในตอนที่เพิ่งเดินทางมาถึงหลิงหนาน เขาปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของที่แห่งนี้ให้ที่แห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์แต่ในวันแรกที่เดินทางมาถึงที่นี่ เขาก็ได้รับของขวัญอันล้ำค่าจากเฉียนทงและโอวหยางซาน มีทั้งเงินทองและสตรีเนื่องจากเขาไม่ได้ต่อต้านจึงจมดิ่งลงไป!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1320
“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานก็ล้วนจัดการได้ง่ายมาก พวกเขาได้กระทำความชั่วไว้มากมาย จึงยิ่งไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายได้ เพียงแค่เกณฑ์ทหารมาห้าพันนายก็สามารถกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากได้!”“แล้วทุกสิ่งทุกอย่างในที่แห่งนี้ก็จะได้รับการแก้ไข!”“แต่เหตุผลที่ข้าไม่ได้กระทำเช่นนั้นเพราะว่ายุ่งยากเกินไป ดังนั้น...ราชสำนักจึงตั้งใจที่จะให้โอกาสแก่ท่าน โอกาสที่จะได้แสดงความสามารถ”“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานนั้น ข้าจะหาวิธีจัดการเองเมื่อถึงเวลานั้น ท่านเพียงแค่ช่วยข้าลงมือก็เพียงพอ”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้จบ หลี่ว์ไฉหลิงที่ได้ฟังแล้วก็เข้าใจแท้จริงแล้วเป้าหมายในครั้งนี้ไม่ใช่ตัวเขาเอง!แต่เป็นการพัฒนาด้านงบประมาณท้องถิ่น!“ท่านอ๋อง ข้าเข้าใจแล้ว วันนี้ได้ฟังคำพูดของท่านจึงได้กระจ่างแจ้ง”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็คำนับหวังหยวนด้วยความเคารพอย่างใจจริง“ฮ่าฮ่าฮ่า การได้พูดคุยกับบัณฑิตนั้นช่างสบายใจนัก หลี่ว์ไฉหลิง เมื่อท่านเข้าใจคำพูดของข้าก็จัดการได้ง่ายขึ้นมาก”หวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นหลี่ว์ไฉหลิงจึงจากไปอย่างนอบน้อมเพียงแต่ว่าเกาเล่อเดินออกมาถามว่า “พี่หยวน ท่านคิดว่า... หล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1321
ยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ภารกิจบรรเทาทุกข์ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากไตร่ตรองตลอดทั้งคืน หลี่ว์ไฉหลิงก็ตัดสินใจว่าจะลงมือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์จริง ๆ!ขั้นตอนแรกที่เขารู้ดีก็คือการกำจัดโอวหยางซานและเฉียนทง!แต่เฉียนทงคนนี้เป็นหัวหน้าโจร เขาไม่เข้าใจเรื่องอะไรมากมายนัก ทำอะไรก็ไม่คิดหน้าคิดหลัง คนเช่นนี้หลี่ว์ไฉหลิงไม่อยากมีความขัดแย้งด้วยตั้งแต่แรก!ดังนั้น...เขาจึงไปหาโอวหยางซานก่อน“พี่โอวหยาง ข้าเกรงว่าคราวนี้ที่หวังหยวนกับพวกของเขามาที่นี่ อาจจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!”หลี่ว์ไฉหลิงรู้ดีว่าโอวหยางซานมีที่ดินมากมาย เขาเป็นคนร่ำรวยที่สุดแต่คนผู้นี้เป็นพ่อค้าย่อมมีความคิดแบบพ่อค้า กล่าวได้ว่าเห็นแก่ได้ เน้นการแสวงหากำไรและกลัวความตาย!ทว่าเขาไม่ใช่เฉียนทง คนผู้นั้นใช้ชีวิตอยู่บนคมดาบ อารมณ์ฉุนเฉียว สามารถทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงได้โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาแต่โอวหยางซานไม่เหมือนกัน!เขาต้องคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจทำ!“ใต้เท้าหลี่ว์พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”โอวหยางซานหรี่ตามอง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม“ท่านดูสิ หวังหยวนมาท
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
