เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1319
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1320
“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานก็ล้วนจัดการได้ง่ายมาก พวกเขาได้กระทำความชั่วไว้มากมาย จึงยิ่งไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายได้ เพียงแค่เกณฑ์ทหารมาห้าพันนายก็สามารถกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากได้!”“แล้วทุกสิ่งทุกอย่างในที่แห่งนี้ก็จะได้รับการแก้ไข!”“แต่เหตุผลที่ข้าไม่ได้กระทำเช่นนั้นเพราะว่ายุ่งยากเกินไป ดังนั้น...ราชสำนักจึงตั้งใจที่จะให้โอกาสแก่ท่าน โอกาสที่จะได้แสดงความสามารถ”“ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานนั้น ข้าจะหาวิธีจัดการเองเมื่อถึงเวลานั้น ท่านเพียงแค่ช่วยข้าลงมือก็เพียงพอ”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้จบ หลี่ว์ไฉหลิงที่ได้ฟังแล้วก็เข้าใจแท้จริงแล้วเป้าหมายในครั้งนี้ไม่ใช่ตัวเขาเอง!แต่เป็นการพัฒนาด้านงบประมาณท้องถิ่น!“ท่านอ๋อง ข้าเข้าใจแล้ว วันนี้ได้ฟังคำพูดของท่านจึงได้กระจ่างแจ้ง”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็คำนับหวังหยวนด้วยความเคารพอย่างใจจริง“ฮ่าฮ่าฮ่า การได้พูดคุยกับบัณฑิตนั้นช่างสบายใจนัก หลี่ว์ไฉหลิง เมื่อท่านเข้าใจคำพูดของข้าก็จัดการได้ง่ายขึ้นมาก”หวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นหลี่ว์ไฉหลิงจึงจากไปอย่างนอบน้อมเพียงแต่ว่าเกาเล่อเดินออกมาถามว่า “พี่หยวน ท่านคิดว่า... หล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1321
ยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ภารกิจบรรเทาทุกข์ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากไตร่ตรองตลอดทั้งคืน หลี่ว์ไฉหลิงก็ตัดสินใจว่าจะลงมือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์จริง ๆ!ขั้นตอนแรกที่เขารู้ดีก็คือการกำจัดโอวหยางซานและเฉียนทง!แต่เฉียนทงคนนี้เป็นหัวหน้าโจร เขาไม่เข้าใจเรื่องอะไรมากมายนัก ทำอะไรก็ไม่คิดหน้าคิดหลัง คนเช่นนี้หลี่ว์ไฉหลิงไม่อยากมีความขัดแย้งด้วยตั้งแต่แรก!ดังนั้น...เขาจึงไปหาโอวหยางซานก่อน“พี่โอวหยาง ข้าเกรงว่าคราวนี้ที่หวังหยวนกับพวกของเขามาที่นี่ อาจจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!”หลี่ว์ไฉหลิงรู้ดีว่าโอวหยางซานมีที่ดินมากมาย เขาเป็นคนร่ำรวยที่สุดแต่คนผู้นี้เป็นพ่อค้าย่อมมีความคิดแบบพ่อค้า กล่าวได้ว่าเห็นแก่ได้ เน้นการแสวงหากำไรและกลัวความตาย!ทว่าเขาไม่ใช่เฉียนทง คนผู้นั้นใช้ชีวิตอยู่บนคมดาบ อารมณ์ฉุนเฉียว สามารถทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงได้โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาแต่โอวหยางซานไม่เหมือนกัน!เขาต้องคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจทำ!“ใต้เท้าหลี่ว์พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”โอวหยางซานหรี่ตามอง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม“ท่านดูสิ หวังหยวนมาท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1322
นอกจากพวกเขาแล้วยังจะมีใครอีก?“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านหมายความว่า... ราชสำนักต้องการให้พวกเรารับผิดชอบแทนหรือ?”โอวหยางซานกลืนน้ำลาย สีหน้าแย่ลงเล็กน้อย!“ข้าคิดว่าเป็นเช่นนั้น หากเงินบรรเทาทุกข์และเสบียงจากราชสำนักไม่มาเสียที แล้วจะบรรเทาภัยพิบัติอย่างไร?”“หากจู่ ๆ หวังหยวนก็จากไป แล้วข้าได้รับมอบหมายให้เป็นผู้รับผิดชอบ ข้าก็จะกลายเป็นผู้ต้องหาหลักหรือเปล่า?”“แน่นอนว่าหากเกิดเรื่องขึ้นกับข้า พวกท่าน... ก็คงไม่รอด!”“เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ครั้งนี้เป็นการบรรเทาทุกข์ แน่นอนว่าสิ่งที่ต้องการคือเงิน หากพูดถึงเรื่องเงิน ท่านกับเฉียนทงมีเยอะที่สุด!”“หรือแม้แต่ท่านเองก็เป็นคนที่โด่งดังมากที่สุดด้วยไม่ใช่หรือ?”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบ โอวหยางซานก็เบิกตากว้างทันทีนี่หมายความว่าราชสำนักต้องการจัดการกับเขาหรือ?คิดจะถลกหนังเขาหรือ?เลี้ยงให้อ้วนแล้วค่อยฆ่า ฆ่าเขาแล้วให้หลิงหนานผ่านพ้นภัยแล้งครั้งนี้ไป!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านอย่าทำให้ข้ากลัวสิ ข้ายิ่งขี้กลัวอยู่!”โอวหยางซานรีบพูด หลี่ว์ไฉหลิงจึงหัวเราะ“ขู่ท่านหรือ? โอวหยางซาน ท่านลองบอกมาสิว่าในบรรดาพวกเราสามคน ราชสำนักต้องการฆ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1323
หลี่ว์ไฉหลิงรีบพยักหน้า พลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “นั่นแหละคือเรื่องที่ข้าพูดถึงเมื่อครู่! ข้าเกรงว่าราชสำนักอาจจะลงมือทำเช่นนั้น!”“หากเป็นเช่นนั้นจริง... เวลาที่เรามีก็แทบจะไม่เหลือแล้ว!”โอวหยางซานได้ฟังเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “เช่นนั้น... เหตุใดจึงไม่แจ้งเรื่องนี้แก่เฉียนทงด้วยเล่า?”โอวหยางซานรู้สึกว่าเรื่องนี้สำคัญมาก อย่างน้อยพวกเขาทั้งสามก็ควรจะรับรู้แต่หลี่ว์ไฉหลิงรีบพูดว่า “บอกเขาหรือ? คนผู้นั้นดื้อรั้นนัก หากเขาไม่ยินยอมและดันทุรังต่อต้านราชสำนักด้วยการนำกองทัพมา เมื่อนั้นพวกเราคงจะถูกกำจัดไปอย่างง่ายดายเป็นแน่”โอวหยางซานได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วยเฉียนทงผู้นี้โหดเหี้ยมที่สุด ทุกครั้งก็เป็นเขาที่ลงมือฆ่าคน!หากเป็นเช่นนั้นจริง หากเขาโกรธแค้นและลงมือฆ่าหวังหยวน!ราชสำนักก็คงจะต้องฆ่าล้างบางทั้งหลิงหนานเป็นแน่!เมื่อถึงเวลานั้น...คงจะพินาศสิ้น!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านหมายความว่า... เราทั้งสองจะต้องลงทุนจ่ายกันเองงั้นหรือ?”โอวหยางซานกล่าวจบจึงหันไปมองหลี่ว์ไฉหลิง“ก็ไม่ใช่เช่นนั้น เรื่องเช่นนี้จะให้เราจ่ายกันเองได้อย่างไร? ก็ให้เฉียนทงรับรู้ด้วย แล้วค่อยดูว่าเขาจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1324
ส่วนโอวหยางซานนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย หากเขาอาศัยช่วงชุลมุนกำจัดโอวหยางซานทิ้งเสีย แล้วเขาจะไม่ได้ทุกอย่างกลับคืนมาหรือ?หลังจากออกจากที่นี่แล้ว เฉียนทงก็ยิ้มเยาะ จากนั้นไปหาโอวหยางซาน“พี่โอวหยาง ใต้เท้าหลี่ว์มาหาท่านแล้วหรือใช่หรือไม่?”โอวหยางซานได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมรู้ว่าเฉียนทงหมายความว่าอย่างไร“มาหาแล้ว บอกให้ข้าช่วยเอาเงินมาบรรเทาทุกข์!”หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะพลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ฮึ่ม ตาเฒ่าคนนี้ เขาสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง แล้วมาให้พวกเราตามล้างตามเช็ดให้”เมื่อโอวหยางซานได้ฟังคำพูดนี้ก็ถึงกับตกตะลึง“เอ๊ะ! นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”โอวหยางซานไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉียนทงจึงพูดเช่นนี้เฉียนทงย่อมไม่สามารถบอกได้ว่าหวังหยวนให้เงินเขาสองแสนตำลึงทอง เขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้!แต่กลับเปลี่ยนไปพูดว่า “พี่โอวหยาง ท่านหลงเชื่อเสียแล้ว ยังมองไม่ชัดอีกหรือ?”“หลี่ว์ไฉหลิงหวังจะทำความดีความชอบ ในครั้งนี้ภัยพิบัติรุนแรงที่สุด เขาที่เป็นข้าหลวงปกครองที่นี่ย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ หากไม่สามารถบรรเทาทุกข์ได้อย่างรวดเร็ว ราชสำนักก็คงจะไม่ละเว้นเขา”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1325
โอวหยางซานรู้สึกว่าเฉียนทงนั้นเป็นภัยร้าย เป็นปัจจัยที่ไม่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าร่วมมือกับเฉียนทงอีกต่อไป!หากเกิดเรื่องขึ้น เขาก็จะต้องได้รับผลกระทบไปด้วย!เดิมทีเขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะโจ่งแจ้งมากเกินไป ดังเช่นที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวไว้ ปัญหาที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่หวังหยวน!แต่กลับอยู่ที่ราชสำนัก!หากราชสำนักคิดจะจัดการกับพวกเขาจริง พวกเขาก็จะต้านทานไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะเก่งกาจเพียงใดก็ตาม!ทั้งยังมีอีกประการหนึ่งที่สำคัญยิ่ง!นั่นคือบัดนี้หลิงหนานเกิดภัยแล้ง สายตาของราชสำนักจึงจับจ้องมาที่นี่ หากพวกเขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ราชสำนักก็จะต้องลงโทษพวกเขาอย่างแน่นอนในสิ่งที่กระทำลงไป!ซึ่งนั่นก็เหมือนกับการขุนให้อ้วนแล้วจึงเชือดเสีย!ดังนั้น...เขาจึงรีบไปหาหลี่ว์ไฉหลิง แล้วเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง!หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงได้ฟังแล้วก็พ่นลมหายใจด้วยความเย้ยหยัน แล้วกล่าวว่า “เจ้าโง่คนนี้ คิดว่าตัวเองฉลาดนักหรือ แท้จริงแล้วโง่เง่าสิ้นดี!”“ถึงตอนนี้ คนผู้นี้... เราปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวจบ โอวหยางซานก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกแล้ว ใต้เท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1326
แต่หวังหยวนก็ยังคงไม่จากไปเขายังมีเงินอีกห้าแสนตำลึงทองอยู่ในมือ ซึ่งสามารถทำอะไรได้อีกมากมายสำหรับหลิงหนาน!ยังมีอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่ง นอกจากการบรรเทาทุกข์แล้ว หากเขาไม่เห็นสภาพเช่นนี้ก็คงจะไม่เป็นอะไร แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้!ดังนั้นจึงต้องแก้ไขเสียหน่อย!เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ็ดวันผ่านไปไวเหมือนโกหก!ขณะที่ฝุ่นยังตลบอยู่ ตอนนี้หวังหยวนได้เรียกหลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานมาหา แล้วมองไปที่ทั้งสอง“การบรรเทาทุกข์ในครั้งนี้ลำบากพวกท่านทั้งสองมากนัก ขอให้วางใจเถิด ข้าจะขอรางวัลตอบแทนความดีความชอบให้แก่พวกท่านจากราชสำนัก”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ คนทั้งสองก็รู้สึกตึงเครียดยังจะขอความดีความชอบอีกหรือ?ไม่ถูกตำหนิก็ดีมากเพียงใดแล้ว!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่าน... บัดนี้ท่านก็คงจะรู้แล้วว่าปัญหาของหลิงหนานนั้นอยู่ที่ใด ดังนั้น... ท่านคงจะรู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็ย่อมเข้าใจเฉียนทงนั้นจบสิ้นไปแล้ว!แต่ยังมีโอวหยางซานอยู่!คนผู้นี้...ครอบครองที่ดินอุดมสมบูรณ์จำนวนมาก แน่นอนว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้!หลี่ว์ไฉห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1327
หวังหยวนกลับมายังเมืองหลวงของเมืองหวง การที่เขาปฏิบัติภารกิจสำเร็จได้อย่างงดงามเช่นนี้ ย่อมสร้างความประหลาดใจแก่อ๋องหลงซีเป็นอย่างมาก! ส่วนอ๋องเจิ้นตงนั้นไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้ว่าในระยะหลังมานี้จิตใจของเขายังคงวุ่นวายอยู่เสมอ และมีความคิดไม่ดีอยู่บ้างแต่ถึงกระนั้น...เขาก็ยังไม่กล้าลงมือทำสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่!เพราะภายใต้การเฝ้าจับตามองของอ๋องหลงซี เขาจะทำสิ่งใดได้? และจะกล้าทำสิ่งใดได้?ช่างน่าขัน!ตราบใดที่เขายังอยู่ อ๋องเจิ้นตงก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ทั้งสิ้น!หวังหยวนจึงสบายใจขึ้น!เวลาล่วงเลยไปทีละวัน ชั่วพริบตาเดียว สามเดือนก็ผ่านพ้นไปแล้วแล้วเชียนหลงก็กลับมา หวังหยวนจึงรีบซักถามถึงเรื่องราวของเซียวฉู่ฉู่“คุณชายไม่ต้องกังวล ไทเฮาไม่เป็นอันตรายใด ๆ อีกไม่นานนักไทเฮาจะเสด็จกลับมา”เมื่อเชียนหลงตรัสจบ หวังหยวนก็พยักหน้าอย่างถึงพอใจเพียงแต่เขาไม่รู้เลยว่าเชียนหลงพาเซียวฉู่ฉู่ไปที่ใด!หากเขารู้คงจะตกใจเป็นแน่!เพราะคนที่ช่วยรักษาเซียวฉู่ฉู่นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือนักพรตเฒ่าชุดเขียวนั่นเอง!“คุณชาย ข้าได้ยินเรื่องราวล่าสุดที่เกิดขึ้นแล้ว คุณชายเก่งกาจยิ่งนัก!”เชียนห
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
