เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1323
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1324
ส่วนโอวหยางซานนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย หากเขาอาศัยช่วงชุลมุนกำจัดโอวหยางซานทิ้งเสีย แล้วเขาจะไม่ได้ทุกอย่างกลับคืนมาหรือ?หลังจากออกจากที่นี่แล้ว เฉียนทงก็ยิ้มเยาะ จากนั้นไปหาโอวหยางซาน“พี่โอวหยาง ใต้เท้าหลี่ว์มาหาท่านแล้วหรือใช่หรือไม่?”โอวหยางซานได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมรู้ว่าเฉียนทงหมายความว่าอย่างไร“มาหาแล้ว บอกให้ข้าช่วยเอาเงินมาบรรเทาทุกข์!”หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะพลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ฮึ่ม ตาเฒ่าคนนี้ เขาสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง แล้วมาให้พวกเราตามล้างตามเช็ดให้”เมื่อโอวหยางซานได้ฟังคำพูดนี้ก็ถึงกับตกตะลึง“เอ๊ะ! นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”โอวหยางซานไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉียนทงจึงพูดเช่นนี้เฉียนทงย่อมไม่สามารถบอกได้ว่าหวังหยวนให้เงินเขาสองแสนตำลึงทอง เขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้!แต่กลับเปลี่ยนไปพูดว่า “พี่โอวหยาง ท่านหลงเชื่อเสียแล้ว ยังมองไม่ชัดอีกหรือ?”“หลี่ว์ไฉหลิงหวังจะทำความดีความชอบ ในครั้งนี้ภัยพิบัติรุนแรงที่สุด เขาที่เป็นข้าหลวงปกครองที่นี่ย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ หากไม่สามารถบรรเทาทุกข์ได้อย่างรวดเร็ว ราชสำนักก็คงจะไม่ละเว้นเขา”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1325
โอวหยางซานรู้สึกว่าเฉียนทงนั้นเป็นภัยร้าย เป็นปัจจัยที่ไม่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าร่วมมือกับเฉียนทงอีกต่อไป!หากเกิดเรื่องขึ้น เขาก็จะต้องได้รับผลกระทบไปด้วย!เดิมทีเขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะโจ่งแจ้งมากเกินไป ดังเช่นที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวไว้ ปัญหาที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่หวังหยวน!แต่กลับอยู่ที่ราชสำนัก!หากราชสำนักคิดจะจัดการกับพวกเขาจริง พวกเขาก็จะต้านทานไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะเก่งกาจเพียงใดก็ตาม!ทั้งยังมีอีกประการหนึ่งที่สำคัญยิ่ง!นั่นคือบัดนี้หลิงหนานเกิดภัยแล้ง สายตาของราชสำนักจึงจับจ้องมาที่นี่ หากพวกเขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ราชสำนักก็จะต้องลงโทษพวกเขาอย่างแน่นอนในสิ่งที่กระทำลงไป!ซึ่งนั่นก็เหมือนกับการขุนให้อ้วนแล้วจึงเชือดเสีย!ดังนั้น...เขาจึงรีบไปหาหลี่ว์ไฉหลิง แล้วเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง!หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงได้ฟังแล้วก็พ่นลมหายใจด้วยความเย้ยหยัน แล้วกล่าวว่า “เจ้าโง่คนนี้ คิดว่าตัวเองฉลาดนักหรือ แท้จริงแล้วโง่เง่าสิ้นดี!”“ถึงตอนนี้ คนผู้นี้... เราปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวจบ โอวหยางซานก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกแล้ว ใต้เท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1326
แต่หวังหยวนก็ยังคงไม่จากไปเขายังมีเงินอีกห้าแสนตำลึงทองอยู่ในมือ ซึ่งสามารถทำอะไรได้อีกมากมายสำหรับหลิงหนาน!ยังมีอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่ง นอกจากการบรรเทาทุกข์แล้ว หากเขาไม่เห็นสภาพเช่นนี้ก็คงจะไม่เป็นอะไร แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้!ดังนั้นจึงต้องแก้ไขเสียหน่อย!เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ็ดวันผ่านไปไวเหมือนโกหก!ขณะที่ฝุ่นยังตลบอยู่ ตอนนี้หวังหยวนได้เรียกหลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานมาหา แล้วมองไปที่ทั้งสอง“การบรรเทาทุกข์ในครั้งนี้ลำบากพวกท่านทั้งสองมากนัก ขอให้วางใจเถิด ข้าจะขอรางวัลตอบแทนความดีความชอบให้แก่พวกท่านจากราชสำนัก”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ คนทั้งสองก็รู้สึกตึงเครียดยังจะขอความดีความชอบอีกหรือ?ไม่ถูกตำหนิก็ดีมากเพียงใดแล้ว!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่าน... บัดนี้ท่านก็คงจะรู้แล้วว่าปัญหาของหลิงหนานนั้นอยู่ที่ใด ดังนั้น... ท่านคงจะรู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็ย่อมเข้าใจเฉียนทงนั้นจบสิ้นไปแล้ว!แต่ยังมีโอวหยางซานอยู่!คนผู้นี้...ครอบครองที่ดินอุดมสมบูรณ์จำนวนมาก แน่นอนว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้!หลี่ว์ไฉห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1327
หวังหยวนกลับมายังเมืองหลวงของเมืองหวง การที่เขาปฏิบัติภารกิจสำเร็จได้อย่างงดงามเช่นนี้ ย่อมสร้างความประหลาดใจแก่อ๋องหลงซีเป็นอย่างมาก! ส่วนอ๋องเจิ้นตงนั้นไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้ว่าในระยะหลังมานี้จิตใจของเขายังคงวุ่นวายอยู่เสมอ และมีความคิดไม่ดีอยู่บ้างแต่ถึงกระนั้น...เขาก็ยังไม่กล้าลงมือทำสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่!เพราะภายใต้การเฝ้าจับตามองของอ๋องหลงซี เขาจะทำสิ่งใดได้? และจะกล้าทำสิ่งใดได้?ช่างน่าขัน!ตราบใดที่เขายังอยู่ อ๋องเจิ้นตงก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ทั้งสิ้น!หวังหยวนจึงสบายใจขึ้น!เวลาล่วงเลยไปทีละวัน ชั่วพริบตาเดียว สามเดือนก็ผ่านพ้นไปแล้วแล้วเชียนหลงก็กลับมา หวังหยวนจึงรีบซักถามถึงเรื่องราวของเซียวฉู่ฉู่“คุณชายไม่ต้องกังวล ไทเฮาไม่เป็นอันตรายใด ๆ อีกไม่นานนักไทเฮาจะเสด็จกลับมา”เมื่อเชียนหลงตรัสจบ หวังหยวนก็พยักหน้าอย่างถึงพอใจเพียงแต่เขาไม่รู้เลยว่าเชียนหลงพาเซียวฉู่ฉู่ไปที่ใด!หากเขารู้คงจะตกใจเป็นแน่!เพราะคนที่ช่วยรักษาเซียวฉู่ฉู่นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือนักพรตเฒ่าชุดเขียวนั่นเอง!“คุณชาย ข้าได้ยินเรื่องราวล่าสุดที่เกิดขึ้นแล้ว คุณชายเก่งกาจยิ่งนัก!”เชียนห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1328
สำหรับเรื่องเหล่านี้ หวังหยวนไม่ทราบเลย และยังคงฝึกฝนวิทยายุทธ์ไปตามปกติเช้าวันรุ่งขึ้นหวังหยวนก็ไปราชสำนักตามปกติ เพียงแต่ไม่มีเรื่องราวใดที่สำคัญหวังหยวนจึงปล่อยใจเพลิดเพลินผ่อนคลาย!ภายในพริบตาเดียวก็ผ่านไปอีกหลายเดือนครึ่งปีผ่านไปแล้ว!จิตใจของอ๋องเจิ้นตงเริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขายังคงรู้สึกว่าตนเองมีโอกาส เขาจึงทนไม่ไหวอีกแล้ว!แต่เรื่องนี้ยากเกินไป หากต้องการดำเนินการจริง อย่างน้อยก็ต้องโค่นล้มอ๋องหลงซีให้ได้!แต่อ๋องหลงซีมีรากฐานที่มั่นคง ในเมืองหวงแห่งนี้ เขาเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุด!ไม่มีใครทราบว่าเขามีผู้ติดตามจำนวนมากเพียงใด และไม่ทราบด้วยว่าผู้คนเหล่านี้อยู่ที่ใด!กล่าวได้ว่าแฝงตัวอยู่ทุกหนแห่ง!ดังนั้น...อ๋องเจิ้นตงจึงไม่เคยคิดได้อย่างชัดเจนว่าจะจัดการกับอ๋องหลงซีอย่างไรดี!อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ทำได้เพียงเฝ้ารอโอกาสเท่านั้น!แต่เวลากำลังล่วงเลยไปทีละนาที!โอกาสของเขายิ่งเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ!นัยน์ตาของเขาฉายแววดุร้าย!“ในเมื่อไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เช่นนั้นก็... สังหารเสียเถิด!”เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาฉายแววเย็นชาและโหดเหี้ยม!เพี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1329
ทั้งสองนั่งลงอย่างรวดเร็ว นอกจากหวังหยวนแล้วก็มีเพียงอ๋องเจิ้นตงเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น ไม่มีใครอื่นอีก!แต่อาหารที่เตรียมไว้นั้นมีมากมายหลายอย่าง!“หวังหยวน เจ้ากับข้ารู้จักกันมานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเชิญเจ้ามากินเลี้ยงกัน จึงจัดเตรียมอาหารไว้มากมาย!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ หวังหยวนก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย!“ต้องบอกว่าจัดเตรียมไว้มากมายจริง ๆ!”หวังหยวนพยักหน้า นอกจากจะรู้สึกประหลาดใจแล้ว เขายังมองเห็นความเอาใจใส่ของอ๋องเจิ้นตงอีกด้วย!แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายคนนี้จึงเอาใจใส่เขาถึงเพียงนี้!เรื่องใดทำให้อ๋องเจิ้นตงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเชิญเขามากินเลี้ยง!แต่เมื่อถามไปก็ยังคงไม่ตอบตามตรง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอีกต่อไป!ทั้งสองเริ่มรับประทานอาหารร่วมกันงานเลี้ยงอาหารค่ำของอ๋องเจิ้นตงจัดเตรียมไว้ได้อย่างมีเอกลักษณ์จริง ๆ!อาหารแต่ละจานจับคู่กับสุราแต่ละชนิด!“มาเลย หวังหยวน อาหารจานนี้ทำจากหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิ ต้องจับคู่กับสุรานารีแดง!”“เจ้าลองชิมดูสิ!”อ๋องเจิ้นตงรินสุรานารีแดงให้หวังหยวนอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ดื่มเองจนหมดจอกในอึกเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1330
แล้วให้คนยกไปทั้งหมดในคราวเดียว!ต้องใช้คนกว่ายี่สิบคนในการนำอาหารเหล่านี้ไปยังห้องโถง!เดิมทีอ๋องเจิ้นตงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาคิดว่าแม้จะเป็นอาหารรสเลิศเพียงใด เขาก็เคยกินมาหมดแล้ว จะมีอะไรแปลกใหม่ได้!แต่เมื่อเห็นว่ามีคนยกอาหารมากมายมาที่ห้องโถง เขาก็รู้สึกงุนงง!นี่คืออะไร? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!เมื่อจัดเตรียมอาหารเสร็จแล้ว คนเหล่านั้นก็จากไป หวังหยวนชี้ไปที่หม้อไฟ จากนั้นก็จุดไฟไม่นานนักกลิ่นหอมกรุ่นก็โชยออกมา! หวังหยวนเตรียมน้ำจิ้มที่ปรุงไว้ล่วงหน้าเสร็จแล้วมาวางให้อ๋องเจิ้นตง และตักมาให้ตัวเองด้วย“หวังหยวน นี่... นี่คืออะไรหรือ?”อ๋องเจิ้นตงได้กลิ่นหอมมากแต่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน!“นี่เรียกว่าหม้อไฟ วิธีการรับประทานนั้นง่ายมาก เพียงแค่ใส่ของเหล่านี้ลงไปต้มให้สุก แล้วคีบออกมาจุ่มลงในน้ำจิ้มนี้ แล้วก็รับประทานได้เลย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็สาธิตให้ดูใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวสดหั่นบางที่ยังมีเลือดแดงอยู่ใส่ลงไปในหม้อ ต้มประมาณสิบห้าวินาที จากนั้นก็นำออกมาจุ่มน้ำจิ้มแล้วกินเข้าไปอ๋องเจิ้นตงตากระตุก วิธีการกินเช่นนี้ค่อนข้าง...โหดร้าย!ต้องรู้ว่าเขาไม่เคยกินอะไรเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1331
หวังหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “อ๋องเจิ้นตง หากท่านชื่นชอบ ข้าจะมอบเครื่องปรุงรสให้ท่าน เมื่อใดที่ท่านปรารถนาจะกินก็สามารถปรุงเองได้”อ๋องเจิ้นตงพยักหน้ารับโดยพลัน!“ช่างมีน้ำใจยิ่งนัก!”ทั้งสองกินอาหารร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย!โดยเฉพาะอ๋องเจิ้นตงที่ไม่เคยลิ้มรสอาหารเหล่านี้มาก่อนจึงยิ่งตื่นเต้นมาก!เมื่อกินอาหารปิ้งย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ยังกินอาหารอื่น ๆ ไปอีกมากมาย ด้วยความรู้สึกราวกับว่าได้ลิ้มรสอาหารทิพย์จากสวรรค์!ขณะที่กินอยู่นั้น อ๋องเจิ้นตงก็หาหัวข้อสนทนามาพูดคุย เพราะคงจะไม่เหมาะสมนักหากจะนั่งดื่มกินกันเฉย ๆ ใช่หรือไม่?ด้วยเหตุที่ดื่มไปก็คุยไปด้วย จึงดื่มได้ไม่มากนัก!ดังนั้นอ๋องเจิ้นตงจึงมองไปที่หวังหยวน แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “หวังหยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าในชีวิตนี้ ข้าได้ตระหนักแล้วว่าอำนาจวาสนาใด ๆ ล้วนไม่ได้สำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดคือความสุข...”คำพูดของอ๋องเจิ้นตงทำให้หวังหยวนนิ่งอึ้งไป!ชายผู้นี้...พูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?นี่มันเหมือนกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเลยไม่ใช่หรือ?เหตุใดจึงรู้สึกว่าผิดปกติไปมาก?ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขาชื่นชอบที่สุดใน
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
