LOGINShare
บทที่ 1011
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1012
หมานต๋าถูกับหมานจิ้งกำลังนั่งอยู่ในกระโจม สายตาจับจ้องไปที่แผนผังจำลองทำด้วยทรายหลังจากที่หมานจิ้งรู้ข่าว สายตานางก็เคร่งขรึม ขณะถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ท่านพี่ พวกเราจะต่อสู้กับต้าเย่จริงหรือเจ้าคะ?”“แน่นอน”หมานต๋าถูยกยิ้มอ่อนด้วยสีหน้าสงบใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ขณะพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าตั้งตารอวันนี้มานานแล้ว!”เมื่อเห็นพี่ชายดูมีความสุขมาก หมานจิ้งก็ยิ้มกว้างทันที แล้วพูดว่า “ท่านพี่ ดูเหมือนท่านจะมั่นใจมากเลยนะเจ้าคะ”“จะตัดสินใจเรื่องนี้อย่างไร?”สีหน้าของหมานต๋าถูเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด แล้วพูดว่า “ความจริงข้าอยากจะเริ่มสงครามมานานแล้ว การต่อสู้ระหว่างตระกูลเซิ่งและราชวงศ์ครั้งนี้ เป็นโอกาสที่หายากสำหรับเรา!”“โอกาสหรือเจ้าคะ? ท่านพี่ นี่หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?”หมานจิ้งถามด้วยความสับสน“ฮ่าฮ่า ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถบุกเมืองสู่ได้แล้ว!”“และตอนนี้ในต้าเย่ ตระกูลเซิ่งได้ดำเนินการกับราชวงศ์แล้ว ฮองเฮาแห่งต้าเย่คงประสบปัญหาทั้งภายในและภายนอก ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะเริ่มดำเนินการกับต้าเย่!”“นั่นเป็นข่าวดีจริง ๆ เจ้าค่ะ ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1013
“เด็กหนุ่มหวังหยวนคนนั้น เป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากในแผ่นดินจริง ๆ!”“ความสามารถและกลยุทธ์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ หากเขาดำเนินการเพราะเรื่องนี้จริง ๆ มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะรับมือ”“แต่เราไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้หรอก อู๋หลิงมาถึงถิ่นของเราแล้ว ขณะที่เมืองหวงเดินทัพ หวังหยวนทำได้เพียงไปจัดการกับเมืองหวงเท่านั้น”หมานต๋าถูยกยิ้มมุมปาก พยักหน้าแล้วพูดว่า “ดังนั้นให้เมืองหวงปวดหัวกับเรื่องนี้ไปเถิด”หลังจากได้ยินดังนั้น หมานจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเมืองหวงล้มเหลว เพราะหวังหยวนนั้นเก่งกาจมาก หากเขาต้องการจัดการกับเมืองหวง มันก็น่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาใช่หรือไม่?”“เจ้าพูดถูก”หมานต๋าถูตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “แต่หวังหยวนอาจจะไม่ดำเนินการใด ๆ เลย”“เอ๊ะ เหตุใดหรือเจ้าคะ?”หมานจิ้งถามอย่างสงสัย“เพราะหวังหยวนเป็นคนฉลาด เขาจึงเห็นแล้วว่าแผ่นดินกำลังสับสนวุ่นวาย”น้ำเสียงของหมานต๋าถูเคร่งขรึมมากขณะอธิบาย “ตอนนี้ตระกูลเซิ่งกำลังกระหายอำนาจ เพื่อที่จะได้ครองบัลลังก์ อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาปฏิเสธญาติพี่น้องทั้งหมด และใช้วิธีการที่โหดเหี้ยม!”“เพราะเรื่องเหล่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1014
แม้ว่าต้าเย่จะมีปัญหาทั้งภายในและภายนอก แต่ความแข็งแกร่งก็ไม่อาจมองข้ามได้ หากพวกเขาต่อสู้จริง ๆ ย่อมชนะ แต่ก็จะต้องประสบกับความสูญเสียอย่างหนักเช่นกันเมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าต้าเย่จะเจ็บหนัก แต่ก็ยังมีหมานอี๋อยู่ค่อย ๆ กลืนกินต้าเย่ไปทีละน้อยแม้ว่าจะช้า แต่ก็มีความมั่นคงมากกว่า!“ในเมื่อเจ้าทั้งสองมีความตั้งใจนี้ เช่นนั้นก็เดินหน้าต่อไปเลย ทันทีที่หมานอี๋และอู๋หลิงลงมือ เราจะใช้โอกาสนี้โจมตีชายแดน เพื่อยึดครองดินแดน!”หลังจากที่เซียวฉู่ฉู่พูดจบ อากู่ต๋าก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดว่า “ไทเฮา ข้าคิดถึงใครบางคน ... “หลังจากพูดเช่นนี้ อ๋องหลงซีก็ขมวดคิ้วแล้วสูดหายใจเข้าลึกไทเฮาย่อมทราบดีว่าเขากำลังนึกถึงใคร“เจ้าหมายถึง หวังหยวน อ๋องเป่ยหลิง...”หลังจากที่ไทเฮาพูดจบ อากู่ต๋าก็พยักหน้า“ใช่แล้ว ไทเฮา แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับหวังหยวนจะดี แต่เขาจะไม่เฝ้าดูเราโจมตีต้าเย่ ถ้าเขาขัดขวาง... ด้วยกลยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา ข้าเกรงว่า...”อากู่ต๋าชื่นชมหวังหยวนมาก!ชายคนนี้ร้ายกาจเกินไปจริง ๆ! เรื่องวางแผนการ อาจไม่มีใครในแผ่นดินเทียบได้ เขากลัวจริง ๆ ว่าหวังหยวนจะด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1015
ในขณะนี้เซิ่งตงหยวนกล่าวว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้อู๋หลิงได้จัดการกับหมานอี๋แล้ว อาจไม่มีใครในเมืองจิงตูที่เป็นคู่ต่อสู้ของเรา ไม่เช่นนั้น หากเราไปบุกเมืองจิงเลยจะได้หรือไม่ขอรับ?”แม้ว่าแนวคิดนี้จะฟังดูเหิมเกริมมาก แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นไปได้!แต่เมื่อเซิ่งฟางสี่ได้ยินดังนั้น เขาก็ส่ายหน้า“ลูกชาย เจ้ายังคิดว่าราชสำนักต้าเย่นั้นเรียบง่ายเกินไป!”หลังจากที่เซิ่งฟางสี่พูดจบ เซิ่งตงหยวนก็สับสน“เหตุใดล่ะขอรับ ท่านพ่อ หลังจากที่อู๋หลิงจากไป แม้ว่าจะมีทหารในเมืองหลวง พวกเขาก็ไม่อาจสู้กับท่านพ่อได้!”เซิ่งตงหยวนไม่เข้าใจว่าเหตุใดพ่อของเขาถึงระมัดระวังถึงเพียงนี้“เมืองจิง นั่นคือหนึ่งในดินแดนทั้งเก้า สถานที่ที่มีป้อมปราการมากที่สุด มีเมืองล้อมรอบมากกว่าสองดินแดนของเราเสียอีก!”“แต่ละเมืองมีผู้พิทักษ์อย่างน้อยห้าพันคน!”“ดังนั้น กองทหารรักษาการณ์ในเมืองจะต้องมีจำนวนอย่างน้อยสี่หมื่นถึงห้าหมื่นคน!”“ทั้งยังมีกองทหารจักรวรรดิมากกว่าหนึ่งหมื่นนายในเมืองจิง และทั้งหมดล้วนเป็นยอดฝีมือ หากตระกูลเซิ่งของเราต้องการยึดเมืองจิง เราจะไม่สามารถทำได้ หากไม่มีคนถึงหนึ่งแสนคน!”เซิ่งฟางสี่รู้ดีว่าเมืองจิงเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1016
เซิ่งฟางสี่พูดด้วยสายตาเยาะเย้ย“ฮองเฮาเพิ่งจะครองแผ่นดิน ด้วยการบริหารของนาง ทำให้ต้าเย่เกิดความสับสนวุ่นวาย เจ้าคิดว่าผู้คนในแผ่นดินนี้จะคิดอย่างไรกัน?”“สำหรับตระกูลเซิ่งของเรายังมีองค์ชายใหญ่อยู่ จิตใจของทุกคนก็ย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลาใช่หรือไม่?”แผนการของเซิ่งฟางสี่นั้นดีจริง ๆ!หากยังดำเนินต่อไปเช่นนี้ ก็จะประสบความสำเร็จได้จริงๆ!“ใช่แล้ว! หากเราเผยแพร่ข่าวลือต่อไป เกรงว่าข้าราชบริพารและผู้คนในแผ่นดินจะเริ่มคิดอย่างรอบคอบจริง ๆ!”“ใช่แล้ว! เมื่อผู้คนในแผ่นดินผิดหวังในตัวฮองเฮา นางก็จะอยู่ไม่ไกลจากความล้มเหลว!”เซิ่งตงหยวนกับน้องชายยกยิ้ม พลางคิดว่าแผนการของพ่อพวกเขายอดเยี่ยมมาก!“เพราะอย่างไรเสีย ตระกูลเซิ่งของเราก็มีสถานะอันชอบธรรม เรื่องนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!”เซิ่งฟางสี่ยกยิ้มอ่อน ดูเหมือนว่าเขามั่นใจในชัยชนะในขณะนี้ เกาเล่อกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังแล้ว สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมมาก“คุณชาย พวกหมานอี๋ได้ดำเนินการแล้ว มีข่าวมาจากเมืองหวงว่ากองทัพชายแดนได้เคลื่อนไหวแล้ว...”เกาเล่อมาจากเมืองหวง เขาจึงคอยระวังเมืองหวงอยู่เสมอแต่เขาไม่คาดคิดว่าเมืองหวงและหมานอี๋จะตกลง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1017
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้รับผลประโยชน์!ดินแดนทั้งเก้าของต้าเย่ไม่เพียงแต่สวยงามน่าหมายปองเท่านั้น!ต้องใช้เวลาและกองกำลังจำนวนมากในการโจมตี!ดินแดนทั้งเก้านั้นยากที่จะพิชิต ไม่เช่นนั้นคงไม่มีราชวงศ์มากมายในต้าเย่แต่ว่า...แม้ว่าจะยังไม่มีวิกฤติใหญ่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่สามารถละเลยการบุกรุกนี้ได้จิตใจของหวังหยวนฟุ้งซ่านในขณะนี้ พยายามคิดอย่างรอบคอบเพื่อหามาตรการรับมือหลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็พูดออกมา“เกาเล่อ เราอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง“อย่าเข้าไปยุ่งหรือ? เหตุใดกัน?”เกาเล่อไม่เข้าใจ หวังหยวนไม่อยากให้ต้นต้าเย่สั่นคลอน แต่เหตุใดเขาถึงไม่เข้าไปแทรกแซงในเรื่องนี้?หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าเราเข้าไปแทรกแซง เราจะเปิดเผยความแข็งแกร่งของเรา และทำให้ทั้งราชวงศ์ ตระกูลเซิ่ง และตระกูลไป๋เกรงกลัวเราทุกฝ่าย”“เมื่อกลัวแล้ว สถานการณ์ของเราก็จะไม่ดี”“แม้ข้าจะไม่อยากเห็นต้าเย่วุ่นวาย แต่ถ้าเราตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์จะเป็นอันตราย ข้าไม่อาจล้อเล่นกับชีวิตของพวกเจ้าได้!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1018
อู๋หลิงรีบนำทหารทั้งหมดมุ่งหน้าไปที่เมืองสู่อย่างรวดเร็ว!หลังจากมาถึงเมืองสู่ เมื่อมองจากระยะไกลก็เห็นกองทัพหมานอี๋กำลังเข้าใกล้ชายแดนจำนวนห้าหมื่นคน เหตุการณ์นี้น่าตกใจและน่ากลัวมาก!เมื่อเห็นเช่นนี้ แม้ว่าอู๋หลิงจะตกใจจริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกกดดันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า!แต่เขาไม่ได้เครียดมากเกินไป เพราะเขามีความมั่นใจในความสามารถในการต่อสู้ของตนมาก!อู๋หลิงจึงนำกองทัพเตรียมประจำการที่นี่ทันที!ในไม่ช้ากองทัพก็ประจำการ จากนั้นอู๋หลิงก็เริ่มวางแผนการรบและเริ่มฝึกทหาร!แม้ว่าอู๋หลิงจะมีคนไม่มากนัก เมื่อรวมกับเชลยศึกและคนจากตระกูลไป๋ที่ช่วยเขา ก็มีทั้งหมดสี่หมื่นห้าพันคน ซึ่งเพียงพอที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ยิ่งฝึกฝนมากเท่าใด อู๋หลิงก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นเท่านั้น!เขายังคงสร้างขวัญกำลังใจอย่างต่อเนื่อง โดยหวังว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด จากนั้นจึงค่อยอธิบายให้ฮองเฮาและทั่วต้าเย่รับรู้!แต่ไม่กี่วันก็มีข่าวมาถึง!กองทหารฝ่ายศัตรูแอบเข้ามา และพยายามเผาเสบียงและหญ้า!สีหน้าของรองขุนพลจางผิงเคร่งขรึมมาก เขาโค้งคำนับ แล้วมองอู๋หลิงขณะกำมือแน่น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ขุนพลอู๋
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1019
“มันแปลกจริง ๆ” อู๋หลิงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเหตุใดพวกเขาถึงใช้กลอุบายเช่นนี้“เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขารู้ว่าเอาชนะพวกเราไม่ได้ จึงยอมพ่ายแพ้ด้วยการถอยทัพกลับ ไม่ยอมต่อสู้?”“เพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียง จึงแสร้งทำเป็นอยากทำศึกกับพวกเรา ใช้กลอุบายเล็กน้อยแล้วก็จากไปงั้นหรือ?”หลังจากได้ฟังคำพูดของจางผิง สีหน้าของอู๋หลิงก็ดูจริงจังมากในขณะนี้สายตาเขาเคร่งขรึมและมืดมน ก่อนพูดด้วยเสียงเย็นชาคนกลุ่มนี้แสร้งทำเช่นนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?ขณะที่ทั้งสองคนยังคงงุนงงสับสน พวกเขาก็เห็นทหารคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ขณะยื่นจดหมายให้อู๋หลิงทันที“รายงานขุนพลอู๋ หมานอี๋ได้ส่งจดหมายมาแล้วขอรับ!”“จดหมายจากหมานอี๋หรือ?”อู๋หลิงรีบจดหมายมาเปิดอ่านด้วยความสับสน เมื่อเขาอ่านเนื้อหาในจดหมายชัดเจน สีหน้าก็ยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม ก่อนจะกล่าวว่า “พวกเขาจะสู้กับข้าหรือ?”“อะไรนะขอรับ?”รองขุนพลจางผิงเงยหน้าขึ้นถามด้วยความสับสน “ขุนพลอู๋ หมานอี๋มีไพร่พลมากมาย ถ้าต้องต่อสู้จริง ๆ ทั้งข้าศึกและเราจะประสบความสูญเสียอย่างหนักแน่นอนขอรับ!”“แต่เขาเพิ่งส่งจดหมายมาที่นี่ ตอนนี้เข
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
