อู๋หลิงรีบนำทหารทั้งหมดมุ่งหน้าไปที่เมืองสู่อย่างรวดเร็ว!หลังจากมาถึงเมืองสู่ เมื่อมองจากระยะไกลก็เห็นกองทัพหมานอี๋กำลังเข้าใกล้ชายแดนจำนวนห้าหมื่นคน เหตุการณ์นี้น่าตกใจและน่ากลัวมาก!เมื่อเห็นเช่นนี้ แม้ว่าอู๋หลิงจะตกใจจริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกกดดันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า!แต่เขาไม่ได้เครียดมากเกินไป เพราะเขามีความมั่นใจในความสามารถในการต่อสู้ของตนมาก!อู๋หลิงจึงนำกองทัพเตรียมประจำการที่นี่ทันที!ในไม่ช้ากองทัพก็ประจำการ จากนั้นอู๋หลิงก็เริ่มวางแผนการรบและเริ่มฝึกทหาร!แม้ว่าอู๋หลิงจะมีคนไม่มากนัก เมื่อรวมกับเชลยศึกและคนจากตระกูลไป๋ที่ช่วยเขา ก็มีทั้งหมดสี่หมื่นห้าพันคน ซึ่งเพียงพอที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ยิ่งฝึกฝนมากเท่าใด อู๋หลิงก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นเท่านั้น!เขายังคงสร้างขวัญกำลังใจอย่างต่อเนื่อง โดยหวังว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด จากนั้นจึงค่อยอธิบายให้ฮองเฮาและทั่วต้าเย่รับรู้!แต่ไม่กี่วันก็มีข่าวมาถึง!กองทหารฝ่ายศัตรูแอบเข้ามา และพยายามเผาเสบียงและหญ้า!สีหน้าของรองขุนพลจางผิงเคร่งขรึมมาก เขาโค้งคำนับ แล้วมองอู๋หลิงขณะกำมือแน่น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ขุนพลอู๋
“มันแปลกจริง ๆ” อู๋หลิงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเหตุใดพวกเขาถึงใช้กลอุบายเช่นนี้“เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขารู้ว่าเอาชนะพวกเราไม่ได้ จึงยอมพ่ายแพ้ด้วยการถอยทัพกลับ ไม่ยอมต่อสู้?”“เพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียง จึงแสร้งทำเป็นอยากทำศึกกับพวกเรา ใช้กลอุบายเล็กน้อยแล้วก็จากไปงั้นหรือ?”หลังจากได้ฟังคำพูดของจางผิง สีหน้าของอู๋หลิงก็ดูจริงจังมากในขณะนี้สายตาเขาเคร่งขรึมและมืดมน ก่อนพูดด้วยเสียงเย็นชาคนกลุ่มนี้แสร้งทำเช่นนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?ขณะที่ทั้งสองคนยังคงงุนงงสับสน พวกเขาก็เห็นทหารคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ขณะยื่นจดหมายให้อู๋หลิงทันที“รายงานขุนพลอู๋ หมานอี๋ได้ส่งจดหมายมาแล้วขอรับ!”“จดหมายจากหมานอี๋หรือ?”อู๋หลิงรีบจดหมายมาเปิดอ่านด้วยความสับสน เมื่อเขาอ่านเนื้อหาในจดหมายชัดเจน สีหน้าก็ยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม ก่อนจะกล่าวว่า “พวกเขาจะสู้กับข้าหรือ?”“อะไรนะขอรับ?”รองขุนพลจางผิงเงยหน้าขึ้นถามด้วยความสับสน “ขุนพลอู๋ หมานอี๋มีไพร่พลมากมาย ถ้าต้องต่อสู้จริง ๆ ทั้งข้าศึกและเราจะประสบความสูญเสียอย่างหนักแน่นอนขอรับ!”“แต่เขาเพิ่งส่งจดหมายมาที่นี่ ตอนนี้เข
ทั้งสองต่างชมเชยกัน แต่แล้วจู่ ๆ อ๋องหมานอี๋ก็ยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ขณะจ้องมองอู๋หลิงด้วยดวงตาดั่งลุกเป็นไฟ แล้วพูดเสียงเบา “ขุนพลอู๋ โชคชะตานำพาให้พวกเรามาพบกันในวันนี้”“ข้าไม่ได้อยากต่อสู้กับเจ้า คนมากมายกำลังตกที่นั่งลำบาก เจ้าควรถอยทัพออกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้”“เอ๊ะ?”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของอู๋หลิงก็กลายเป็นตกตะลึงทันทีเขามองอ๋องหมานอี๋ด้วยความสับสน ทันใดนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก แล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าอ๋องหมานอี๋หมายความว่าอย่างไร เจ้าคิดว่าข้า อู๋หลิงจะกลัวเจ้างั้นหรือ?”“ฮ่าฮ่าฮ่า”อ๋องหมานอี๋แสยะยิ้ม ความเย้ยหยันในสีหน้าของเขาปรากฏชัด“ขุนพลอู๋พูดผิดแล้ว ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะเอาชนะพวกข้าไม่ได้ เพราะเจ้าทำศึกแต่ละครั้งย่อมประสบความสำเร็จ เก่งกาจทรงพลังไปทั่วทุกสารทิศ ใครบ้างไม่ทราบเรื่องนี้?”“ต้าเย่มีขุนพลผู้แข็งแกร่งเช่นเจ้า ดั่งเสาค้ำทะเลบูรพาอย่างแท้จริง!”หลังจากถ้อยคำสรรเสริญนั้นออกมาจากปากอีกฝ่าย สีหน้าของอู๋หลิงก็จริงจังมากขึ้น เขาขมวดคิ้วถามอย่างเคร่งขรึม “เช่นนั้นเพราะเหตุใด?”“มันง่ายมาก”หมานต๋าถูยกยิ้มมุมปาก แล้วพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “ความจริงแล้ว พวกเราชาวหมา
ไม่ต้องพูดถึงว่าใบหน้าของเขาดูสงบเพียงใด เขาหัวเราะเบา ๆ ยกสุราขึ้นมาจิบ ก่อนโบกมือแล้วพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย “ไม่ต้องกังวล พวกทหารจากเมืองหวงเหล่านั้นไม่มีทางบุกเข้ามาหรอก!”“ใช่แล้ว พวกเจ้ากังวลเรื่องเหล่านี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะดื่มกันให้สนุกสนาน มาเถอะ ทุกคนไม่เมาไม่กลับ!”ในขณะนี้ ความกังวลและความสับสนในใจของพวกทหารเหล่านั้นหายไปทันที!เพราะในเมื่อขุนพลพูดเช่นนั้นแล้ว แล้วเหตุใดทหารเหล่านี้ยังต้องกังวลอีก?ทุกคนจึงเริ่มร่ำสุรากันอย่างหนัก ร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนานทันที ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาดูมีความสุขเพียงใด!เสียงร้องเพลงดังลั่นเช่นนั้น ทำให้หลี่เฟิงเข้ามาดูสายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความกระตือรือร้น เขารีบเดินเข้ามามองหน้าขุนพลฮั่วไป่หมิง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ขุนพลฮั่ว นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของศึกระหว่างสองกองทัพ!”“พวกเราควรเฝ้าระวังกันให้ดี หากจู่ ๆ เมืองหวงบุกเข้ามาโจมตีพวกเรากะทันหัน แล้วพวกเราไม่ทันระวังตัวจะทำอย่างไร?”เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วไป่หมิงและเหล่าทหารที่กำลังร่ำสุราก็มองหน้ากันครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะก
“เหลวไหล!”อู๋หลิงมีสีหน้าเหี้ยมเกรียมน่ากลัว ขณะพูดเสียงเข้ม “หยุดความคิดเพ้อฝันของเจ้าเสีย ข้าไม่มีวันเข้าร่วมกับหมานอี๋เช่นพวกเจ้า!”คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของหมานต๋าถูบึ้งตึงหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยกยิ้มเย็นชาแล้วโต้กลับ “ฮ่าฮ่า ถ้าเจ้าไม่ต้องการ แน่นอนข้าจะไม่บังคับเจ้า”ใบหน้าของอู๋หลิงปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน นัยน์ตาก็ฉายแววเหยียดหยามเมื่อพูดว่า “เกรงว่าตอนนี้ทหารเมืองหวง คงเริ่มทำศึกกับทหารรักษาการณ์ที่ชายแดนต้าเย่แล้วใช่หรือไม่?”หมานต๋าถูยกยิ้มเย็นชา ทันใดนั้นนัยน์ตาเขาก็ฉายแววเยาะเย้ย“แม้ว่าเจ้าจะรีบยกทัพกลับไปตอนนี้ เจ้าคิดว่าจะช่วยอะไรพวกเขาได้?”คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของอู๋หลิงกลายเป็นโกรธแค้นยิ่งในใจเขาเต็มไปด้วยความกังวล เพราะเหล่าขุนพลที่ดูแลชายแดนเหล่านั้นล้วนไร้ประโยชน์!ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่การกิน ดื่ม และสนุกสนาน ไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นใดเลย!มีเพียงหลี่เฟิงที่เป็นองครักษ์ส่วนตัวของเขาเพียงคนเดียว ที่ไปคอยอยู่ที่นั่นล่วงหน้า แต่เขาไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โต คนเหล่านั้นย่อมไม่มีวันฟังเขาตอนนี้มีความเป็นความตายเป็นเดิมพัน!สิ่งที่เราทำได้คือหวังว่าหลี่เฟิ
ทันใดนั้น ทหารหลายคนใช้ร่างของตนเป็นกำแพงขวางกั้นให้ แล้วตะโกนบอกหลี่เฟิง “ขุนพลหลี่ หนีไป!”หลี่เฟิงกัดฟันหันหลังกลับ เตรียมจะออกไปจากที่นี่!คาดไม่ถึงว่าก่อนที่เขาจะก้าวไปข้างหน้า เขาก็ถูกชายฉกรรจ์ถือดาบหลายคนล้อมไว้แล้ว ทุกคนรวดเร็วมาก แต่ละคนมีสีหน้าเหี้ยมเกรียม ดูเหมือนว่าต้องการจะฆ่าเพื่อไม่ให้ทิ้งร่องรอย!หลี่เฟิงกัดฟันต่อสู้สุดชีวิต แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกแทงจากข้างหลัง!เขาได้แต่คร่ำครวญ ไม่มีทางหลบอีกต่อไป จากนั้นแขนของเขาก็ถูกตัดออกทันที!เลือดพุ่งกระฉูดออกมา หลี่เฟิงเจ็บปวดสุดขีดจนหายใจไม่ออก ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง!แต่เขายังคงกัดฟันยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองล้ม!ทหารที่อยู่ข้างหลังเขาถูกฆ่าตายทีละคน เลือดสาดกระจาย เศษซากศพกระจัดกระจายไปทั่ว!หลี่เฟิงบาดเจ็บสาหัส ในที่สุดเขาก็กระอักเลือดออกมา สิ้นชีพอย่างอนาถด้วยคมดาบของคนเหล่านี้!ในเวลาเดียวกัน อ๋องถูหนานอากู่ต๋าได้นำกองทัพจำนวนแปดหมื่นคน รีบรุดผ่านสถานที่แห่งนี้ มุ่งหน้าตรงไปยังค่ายชายแดน!ขณะนี้ฮั่วไป่หมิงกำลังดื่มกินกับเหล่าทหารอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน!ทันใดนั้นเอง ทหารคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่
เมื่อเห็นว่าประตูเมืองกำลังจะพังทลาย ฮั่วไป่หมิงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว มีสีหน้าหวาดกลัวชัดเจน!รองขุนพลจางผิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็มีสีหน้าตื่นตระหนก หายใจถี่ อดไม่ได้ที่จะรีบถามฮั่วไป่หมิง “ขุนพลฮั่ว เราควรจะ... ทำอย่างไรต่อไป!”ข้าศึกยกทัพมาบุก ทำได้เพียงหวาดกลัว พวกเขาไม่มีทางต่อสู้ได้เลย!จู่ ๆ ฮั่วไป่หมิงก็กัดฟัน ก่อนโบกมือพูดด้วยความโกรธ “ประตูเมืองแตกไปแล้ว ถ้าเรายังอยู่ต่อไป เราจะต้องตายกันอยู่ที่นี่!”“ท่านขุนพลหมายความว่า...”ความไม่สบายใจฉายแววในดวงตาของขุนพล เขาระงับความตื่นตระหนกในใจ แล้วรีบสั่งว่า “ถอย ถอยทัพเดี๋ยวนี้!”จางผิงที่อยู่ด้านข้างตกตะลึงถอยทัพหรือ?ขุนพลกำลังจะละทิ้งเมือง และเพิกเฉยต่อชาวเมืองเหลียง!ขณะนี้สายตาของรองขุนพลจางผิงเต็มไปด้วยความกลัว เขากลืนน้ำลายอย่างไม่สบายใจ และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พบว่าฮั่วไป่หมิงวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่งแล้ว!จางผิงมองผู้คนในเมืองเหลียงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกัดฟันแล้วรีบหันหลังวิ่งหนีไป!หลังจากที่เขาจากไปแล้ว อากู่ต๋าใช้เวลาไม่นานในการยกทัพตรงมาที่ประตูเมือง!ก่อนที่ทหารใต้บัญชาของอากู่ต๋าจะตะโกนเสียงดังให้ยอมแพ้ ประ
หมานอี๋จะบุกเมืองสู่ และอากู่ต๋าก็ถ่วงเวลาเอาไว้!กล่าวคือตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป พวกเขาตกเป็นฝ่ายถูกกระทำเต็มรูปแบบแล้ว!ซ้ำยัง...ไม่มีโอกาสต่อต้านได้เลย!“ฮ่าฮ่า ระยะทางจากที่นี่ไกลเกินไป เสียงดังแค่ไหนก็ไปไม่ถึง…”“เฮ้อ... น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เห็นกองทัพอันเกรียงไกรที่มีกว่าห้าหมื่นนายของเจ้า ถูกตีจนแตกพ่ายดั่งกองทรายที่แตกกระเจิง”หมานต๋าถูยกยิ้ม หลังจากได้ฟังเช่นนี้ ใบหน้าของอู๋หลิงก็โกรธเกรี้ยว!“อู๋หลิง ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร เจ้ากังวลว่าเมืองหวงจะยกทัพเต็มรูปแบบ เพื่อบุกโจมตีจนถึงใจกลางต้าเย่ ไม่ต้องกังวล ไม่ทำเช่นนั้นหรอก”เมื่อหมานต๋าถูพูดเช่นนี้ อู๋หลิงก็หรี่ตาครุ่นคิดอย่างระมัดระวัง แล้วเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายสื่อ“พวกเจ้า... อยากได้ดินแดน!”“แล้วก็... จะครอบครองถาวรใช่หรือไม่!”ใบหน้าของอู๋หลิงบึ้งตึง ขณะพูดอย่างเย็นชาหมานต๋าถูหัวเราะแล้วตอบว่า “ใช่ ในเมื่อเจ้าคิดเรื่องนี้ได้ เช่นนั้นก็มาเริ่มคุยกันเถอะ ข้าคิดว่าเจ้าก็สามารถเป็นตัวแทนของต้าเย่ได้ แน่นอน แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมเป็น ข้าก็เชื่อว่าต้าเย่ของเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!”นี่เป็นเรื่องจริง ตอนนี