เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1023
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1024
เมื่อเห็นว่าประตูเมืองกำลังจะพังทลาย ฮั่วไป่หมิงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว มีสีหน้าหวาดกลัวชัดเจน!รองขุนพลจางผิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็มีสีหน้าตื่นตระหนก หายใจถี่ อดไม่ได้ที่จะรีบถามฮั่วไป่หมิง “ขุนพลฮั่ว เราควรจะ... ทำอย่างไรต่อไป!”ข้าศึกยกทัพมาบุก ทำได้เพียงหวาดกลัว พวกเขาไม่มีทางต่อสู้ได้เลย!จู่ ๆ ฮั่วไป่หมิงก็กัดฟัน ก่อนโบกมือพูดด้วยความโกรธ “ประตูเมืองแตกไปแล้ว ถ้าเรายังอยู่ต่อไป เราจะต้องตายกันอยู่ที่นี่!”“ท่านขุนพลหมายความว่า...”ความไม่สบายใจฉายแววในดวงตาของขุนพล เขาระงับความตื่นตระหนกในใจ แล้วรีบสั่งว่า “ถอย ถอยทัพเดี๋ยวนี้!”จางผิงที่อยู่ด้านข้างตกตะลึงถอยทัพหรือ?ขุนพลกำลังจะละทิ้งเมือง และเพิกเฉยต่อชาวเมืองเหลียง!ขณะนี้สายตาของรองขุนพลจางผิงเต็มไปด้วยความกลัว เขากลืนน้ำลายอย่างไม่สบายใจ และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พบว่าฮั่วไป่หมิงวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่งแล้ว!จางผิงมองผู้คนในเมืองเหลียงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกัดฟันแล้วรีบหันหลังวิ่งหนีไป!หลังจากที่เขาจากไปแล้ว อากู่ต๋าใช้เวลาไม่นานในการยกทัพตรงมาที่ประตูเมือง!ก่อนที่ทหารใต้บัญชาของอากู่ต๋าจะตะโกนเสียงดังให้ยอมแพ้ ประ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1025
หมานอี๋จะบุกเมืองสู่ และอากู่ต๋าก็ถ่วงเวลาเอาไว้!กล่าวคือตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป พวกเขาตกเป็นฝ่ายถูกกระทำเต็มรูปแบบแล้ว!ซ้ำยัง...ไม่มีโอกาสต่อต้านได้เลย!“ฮ่าฮ่า ระยะทางจากที่นี่ไกลเกินไป เสียงดังแค่ไหนก็ไปไม่ถึง…”“เฮ้อ... น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เห็นกองทัพอันเกรียงไกรที่มีกว่าห้าหมื่นนายของเจ้า ถูกตีจนแตกพ่ายดั่งกองทรายที่แตกกระเจิง”หมานต๋าถูยกยิ้ม หลังจากได้ฟังเช่นนี้ ใบหน้าของอู๋หลิงก็โกรธเกรี้ยว!“อู๋หลิง ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร เจ้ากังวลว่าเมืองหวงจะยกทัพเต็มรูปแบบ เพื่อบุกโจมตีจนถึงใจกลางต้าเย่ ไม่ต้องกังวล ไม่ทำเช่นนั้นหรอก”เมื่อหมานต๋าถูพูดเช่นนี้ อู๋หลิงก็หรี่ตาครุ่นคิดอย่างระมัดระวัง แล้วเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายสื่อ“พวกเจ้า... อยากได้ดินแดน!”“แล้วก็... จะครอบครองถาวรใช่หรือไม่!”ใบหน้าของอู๋หลิงบึ้งตึง ขณะพูดอย่างเย็นชาหมานต๋าถูหัวเราะแล้วตอบว่า “ใช่ ในเมื่อเจ้าคิดเรื่องนี้ได้ เช่นนั้นก็มาเริ่มคุยกันเถอะ ข้าคิดว่าเจ้าก็สามารถเป็นตัวแทนของต้าเย่ได้ แน่นอน แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมเป็น ข้าก็เชื่อว่าต้าเย่ของเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!”นี่เป็นเรื่องจริง ตอนนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1026
เมื่ออู๋หลิงได้ฟังคำพูดของหมานต๋าถู สีหน้าเขาก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม ทันใดนั้นหมานต๋าถูก็พูดอีก“อู๋หลิง ข้าแค่บอกว่าพวกข้าจะไม่พิชิตต้าเย่ แต่ส่วนที่พวกข้าพิชิตได้จะต้องตกอยู่ในมือของพวกข้า นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่พวกข้าทำเช่นนี้!”“ความจริงตอนนี้เจ้าอยู่ที่นี่แล้ว อากู่ต๋าเป็นผู้นำทัพเมืองหวงแปดหมื่นนาย ย่อมสามารถพิชิตได้อย่างน้อยสามเมือง!”“เขาเดินทัพเร็วมาก เกรงว่าใช้เวลาเพียงแค่สิบวันก็พอแล้ว!”“แต่... ถ้ายึดสามเมืองได้จะเกิดอะไรขึ้น? พวกข้าคงทนไม่ไหว จนต้องยึดสักหนึ่งเมืองเช่นกัน!”“และหนึ่งเมืองนี้ ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าเต็มใจจะยกให้หรือไม่ เพราะพวกเจ้าไม่อาจครอบครองได้ พวกข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าเอาไป!”“ดังนั้น... สิ่งที่พวกข้าต้องทำคือยึดดินแดนแห่งนี้ แล้วเข้าครอบครอง!”หมานต๋าถูพูดด้วยรอยยิ้ม มีความมั่นใจว่าจะชนะ!เมื่ออู๋หลิงได้ยินดังนั้น เขาก็รู้เช่นกันว่าสถานการณ์นี้อาจเป็นเช่นนั้นจริง!ต้าเย่กำลังวุ่นวายมาก พูดตามตรง แม้แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร!อู๋หลิงไม่สามารถเอ่ยคำใดได้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหดหู่ สิ้นหวัง และเจ็บปวดหมานต๋าถูหัวเราะ จากนั้นมองอู๋หลิงแล้วพูด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1027
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋เหยียนเฟยก็โกรธมากจนเกรี้ยวกราด!“ฮึ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเซิ่งขัดขวางต้าเย่ เราจะตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันหรือไม่?”“ยกดินแดนของต้าเย่ให้ปกครอง ได้เป็นเจ้าครอบครองสามแคว้น หากตระกูลเซิ่งไม่เนรคุณคิดการกบฏเช่นนี้ แล้วต้าเย่จะเสี่ยงต่อการสูญเสียดินแดนได้อย่างไร!”“ท่านทั้งหลาย ตอนนี้หากพวกท่านจะโยนความผิดทั้งหมดให้ข้า ก็คงสมกับเป็นข้าราชบริพารที่ภักดีของข้าเสียจริง!”ไป๋เหยียนเฟยตวาดด้วยความโกรธ ทำให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปแน่นอนว่าพวกเขารู้ดีว่าคำพูดของไป๋เหยียนเฟยไม่ได้ผิดตระกูลเซิ่งคิดแบ่งแยกแผ่นดิน จำต้องได้รับการจัดการ ไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลเซิ่งทำเช่นนี้ได้แต่ไม่มีใครคิดว่าหมานอี๋และเมืองหวงจะร่วมมือกัน!ซ้ำยังดำเนินการกันเร็วมาก จนสามารถบรรลุผลเช่นนี้ได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน!นี่คือสิ่งที่ไม่มีใครเคยคาดคิดมาก่อน!ทันใดนั้น เสนาบดีฝ่ายขวาเป้าชิงสื่อลุกขึ้นยืน แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮองเฮา พวกเมืองหวงและหมานอี๋กำลังรุกคืบเข้ามายึดครองดินแดนทีละแห่ง แล้วก็... จะไม่มีวันได้กลับคืนมา แม้ว่าพวกเราอยากจะโจมตีกลับ แต่ก็ไม่มีกำลังคนที่เหม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1028
เป้าชิงสื่อไม่ได้พูด แต่ในเวลานี้ ฮองเฮาเป็นฝ่ายพูดก่อน“เช่นนั้นให้หวังหยวนเป็นผู้บังคับบัญชา ใต้เท้าซ่งแห่งกรมกลาโหม ต้าเย่สามารถส่งทหารออกไปได้กี่นาย?”หลังจากที่ฮองเฮาถามจบ ซ่งฉางเฟิง เจ้ากรมกลาโหมก็ถอนหายใจแล้วรีบตอบ“กราบทูลฮองเฮา ปัจจุบันต้าเย่มีทหารม้าที่พร้อมออกรบ... น้อยกว่าหนึ่งแสนสองหมื่นพ่ะย่ะค่ะ!”“แม้ว่าจะสามารถเรียกระดมพล กองทหารรักษาการณ์จากทั่วอาณาจักรได้ รวมถึงที่อยู่ในเมืองหลวงด้วย รวมกันมากที่สุดก็จะมีเพียงหนึ่งแสนสองหมื่นนายเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”“เพราะเรายังต้องระวังตระกูลเซิ่ง หากไม่มีตระกูลเซิ่งจะมีกองกำลังเพิ่มขึ้นอีกสามหมื่นนายในเมืองหลวง ซึ่งจะรวมเป็นหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย…”“แต่... ฮองเฮา เมื่อกองทหารสามหมื่นนายจากเมืองหลวงไปที่ชายแดน แล้วเรา... กระหม่อมเกรงว่าเราจะไม่สามารถต่อสู้กับตระกูลเซิ่งได้พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากซ่งฉางเฟิงพูดจบ ทั้งราชสำนักก็ตกอยู่ในความเงียบงันอู๋หลิงและหวังหยวนนั้นไม่ธรรมดา แต่พวกเขาขาดคนและม้า ดังนั้นพวกเขาจะรับมือกับศัตรูได้อย่างไร?“ฮองเฮา แม้ว่าหมานอี๋จะส่งทหารมาห้าหมื่นนาย แต่พวกชนชั้นสูงยังไม่ปรากฏตัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้คำน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1029
มิฉะนั้น ต้าเย่ที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญรุ่งเรืองจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้!ตอนที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ กองทัพเกราะดำมีกองกำลังถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย!ไม่ว่าจะไปที่ใด ทุกดินแดนล้วนยอมก้มหัวสยบ!มีกองทัพเกราะดำที่นี่ ต่อให้หมานอี๋กับเมืองหวงจะร่วมมือกัน ก็ยังไม่คู่ควรกับการต่อกรกับต้าเย่!น่าเสียดายที่ทันทีที่ฮ่องเต้ซิงหลงคิดเช่นนั้น พ่อของเขาก็ถูกตัดศีรษะ ส่วนกองทัพเกราะดำก็ถูกยุบไป ทำให้ต้าเย่สูญเสียความแข็งแกร่งที่เคยมีไปนานแล้วอู๋หลิงนั่งอยู่ในกระโจมผู้บัญชาการทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น เขาเขียนจดหมายส่งไปให้ฮองเฮาฮองเฮาก็นอนไม่หลับเช่นกัน!แม้ว่าจุดเริ่มต้นจะเป็นการยุยงของตระกูลเซิ่ง แต่หลังจากสูญเสียทั้งสองดินแดนแล้ว นางที่เป็นฮองเฮาก็ถูกแผ่นดินวิพากษ์วิจารณ์!ตระกูลเซิ่งจะใช้เรื่องนี้เป็นเหตุผลในการบังคับให้นางสละราชสมบัติหากการสูญเสียดินแดนเกิดขึ้นตอนนี้ ตระกูลเซิ่งจะยิ่งทำให้แย่ลงแน่นอน เกรงว่าฮองเฮาเช่นนางจะไม่อาจชนะใจข้าราชบริพารและราษฎรได้น้ำสามารถพยุงเรือให้ลอยได้ แต่ก็สามารถจมเรือได้เช่นกัน!ในฐานะฮองเฮา เกรงว่าจะจบลงเช่นนี้!ในตอนเช้า ฮองเฮาได้รับจดหมายจากอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1030
คำพูดของจีหย่งไม่ได้เกิดมาจากอากาศที่ว่างเปล่า!หากวิเคราะห์เรื่องนี้อย่างรอบคอบ ตัวต้นเหตุคือตระกูลเซิ่งของพวกเขา!หากตระกูลเซิ่งไม่ได้สถาปนาตัวเองเป็นเจ้าแห่งสามแคว้น อู๋หลิงจะต้องเดินทางมาปราบปรามไกลหลายพันลี้ได้อย่างไร?แน่นอนว่าจะไม่มีทางเกิดอันตรายขึ้นที่ชายแดน!หากผู้คนในแผ่นดินวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ ตระกูลเซิ่งจะไม่เดือดร้อนหรือ!แต่เซิ่งฟางสี่หัวเราะ แล้วพูดอย่างใจเย็น “อย่ากังวลเรื่องนี้เลย เรื่องนี้... ลุงมีแผนอื่นเตรียมไว้แล้ว!”แม้ว่าจีหย่งจะยังเด็ก แต่เขาเป็นคนสมองไว เมื่อลุงของเขาพูดเช่นนี้ หัวใจของเขาก็สั่นไหว“ดูเหมือนว่าท่านลุงจะมีวิธีพิชิตแผ่นดินได้จริง ๆ... ถ้าได้ผลจริงเช่นนั้นก็คงยอดเยี่ยมมาก!”...ในหมู่บ้านต้าหวัง หวังหยวนได้รับจดหมายลับจากเกาเล่อหลังจากเห็นจดหมายลับฉบับนี้ หวังหยวนก็ไม่แปลกใจเลย หากหมานอี๋ส่งกองทัพมา เมืองหวงก็จะยกทัพตามอย่างแน่นอน บัดนี้ความวุ่นวายได้เกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้วมันไม่ง่ายเลยที่จะสงบสติอารมณ์“สามี ตอนนี้เมืองหวงและหมานอี๋กำลังยกทัพมากันแล้ว ต้าเย่กำลังจะต้องยอมเสียดินแดนเพื่อเจรจาสันติภาพจริงหรือ?”สตรีทั้งสามถามอย่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1031
เพราะพวกนางเข้าใจว่าหวังหยวนก็สามารถดำเนินการได้ และอย่างที่เขาพูด เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลเซิ่ง ตระกูลไป๋ และราชสำนักต่างก็กลัวพวกเขา!ในกรณีนั้น มันไม่คุ้มกับกำไรเลยจริง ๆ!“แม้ว่าจะมี แต่เราเข้าใจว่าหากเราดำเนินการตอนนี้ จะทำให้เสียเปรียบจริง ๆ”หูเมิ่งอิ๋งสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้หวังหยวนพ่นลมหายใจ แล้วเริ่มพูดต่อ“ในเรื่องนี้ ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าฟังอีกครั้ง”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็มองสตรีทั้งสามแล้วอธิบาย“แผ่นดินอยู่ในความสับสนอลหม่าน ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะมีชีวิตอยู่โดยปราศจากชื่อเสียง แต่ว่า... ฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นเมืองหวงหรือหมานอี๋ พวกเขาล้วนพยายามที่จะยึดครองดินแดน และ...”“คิดจะยึดครองอย่างถาวร และปฏิบัติต่อดินแดนนี้เสมือนเป็นดินแดนของตนเอง ใช่หรือไม่?”สตรีทั้งสามพยักหน้า เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของเมืองหวงและหมานอี๋ ก็เป็นเช่นนี้จริง“ครั้งหนึ่งมีนักการเมืองคนหนึ่งทำเช่นนั้น ยึดครองเมืองศัตรูโดยไม่มีการเผา เข่นฆ่า ปล้นสะดม ยึดไร่นา หรือทำลายอิฐแม้แต่ก้อนเดียว ไม่เพียงเท่านั้น เขายังดำเนินนโยบายท้องถิ่นเพื่อเอาชนะใจประชา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
