บทที่ 13

อุบัติเหตุจู่ ๆ ก็เกิดขึ้น อย่างไม่คาดฝัน

ที่เกิดเหตุเกิดความโกลาหลขึ้น คนที่ขนย้ายท่อนไม้ก็ขนย้ายท่อนไม้ออกไป ส่วนคนที่ต้องส่งไปโรงพยาบาลก็ถูกส่งไปยังโรงพยาบาล

โชคดีที่เรือมังกรยังมีแค่โครง จึงไม่ได้หนักมากนัก น่องของโหลวฉางเยว่ผ่านการเอกซเรย์ดูแล้วก็ไม่ได้หักแต่อย่างใด ถ้าหากเรือมังกรที่สร้างเสร็จแล้ว ซึ่งมีน้ำหนักหลายตัน เช่นนั้นขาข้างนี้ของเธอก็คงจะพิการไปแล้ว

แต่ที่เห็นท่าจะไม่ดีคือ สมิธหมดสติอยู่ตรงนั้น ดังนั้นสำหรับเรื่องนี้ จะต้องมีคำอธิบายอย่างแน่นอน

ในระหว่างที่พวกเขาถูกส่งไปยังโรงพยาบาล เจ้าของโรงงานก็รีบไปตรวจสอบเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบอย่างชัดเจน——ปรากฏว่าเชือกป่านเส้นหนึ่งที่ค้ำเรือมังกรที่แขวนอยู่กลางอากาศนั้นคลายออก นี่จึงทำให้เรือมังกรสูญเสียสมดุลจนเกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ แล้วเกิดเป็นอุบัติเหตุนี้ขึ้น

แล้วเชือกเส้นนั้น ทำไมถึงคลายออกมาล่ะ?

ในห้องพักรักษาตัวผู้ป่วย เจ้าของโรงงานหัวเราะฮ่า ๆ อย่างขมขื่น “เชือกที่คลายออกคือเบอร์ 4 แต่ในโรงงานกลับไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่รู้ทำไมถึงคลายออกมาได้ ตามความทรงจำของทุกคน ก่อนและหลังเกิดเรื่องขึ้น มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ตรงบริเวณนั้น คือ…”

ใบหน้าของเหวินเหยียนโจวไม่มีการแสดงออกใด ๆ แต่คนที่สนิทกับเขาต่างก็รู้ดี ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ ก็คือโกรธอยู่

“ใคร”

เจ้าของโรงงานมองไปทางด้านหนึ่งอย่างลังเล “คือ……”

โหลวฉางเยว่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “คือฉันเอง”

เหวินเหยียนโจวหันไปมองที่โหลวฉางเยว่

เพราะอุบัติเหตุเมื่อกี้นี้ ผมของโหลวฉางเยว่จึงยุ่งเหยิงไปหมด เสื้อผ้าก็สกปรก และน่องเรียวก็พันเอาไว้ด้วยผ้าก๊อซหนา เห็นแล้วน่าสงสารอยู่เล็กน้อย

เหวินเหยียนโจวคิดถึงเมื่อคืนขึ้นมา

เมื่อคืนเธอก็มองเขาด้วยตาแดงก่ำ และน่าสงสารแบบนี้เช่นกัน

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชา “คุณยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นกัน?”

โหลวฉางเยว่บอกไปตามความจริง “ไป๋โหยวถามฉันว่าลงทุนกับโรงงานเรือมังกรบริษัทจะได้กำไรหรือไม่ ฉันจึงหยุดตอบเธอค่ะ”

เจ้าของโรงงานยิ่งอยากร้องไห้แต่ร้องไห้ไม่ออก “กำไรไม่กำไรอะไรกัน พวกเราใช้ไม้สนมาสร้างเรือมังกร ตั้งแต่เหนือจรดใต้ก็หาอยู่ห้าปีถึงจะหาไม้ที่เหมาะสมขนาดนั้นเจอ เรือมังกรหนึ่งร้อยเมตร หากไม่มีไม้สนที่เหมาะสมก็สร้างขึ้นมาไม่ได้ แต่ตอนนี้พังไปหมดแล้ว และไม่รู้ว่าจะซ่อมได้หรือเปล่า ขาดทุนย่อยยับแล้ว…”

เหวินเหยียนโจวก็ถามขึ้นอีกว่า “คุณได้สัมผัสเชือกบ้างหรือเปล่า?”

โหลวฉางเยว่ตอบเพียงคำเดียว “เปล่า”

แต่ทันทีที่โหลวฉางเยว่พูดจบ ไป๋โหยวก็พูดเบา ๆ ขึ้นมาหนึ่งประโยคทันทีว่า “…เหมือนจะมี”

สายตาของโหลวฉางเยว่กับเหวินเหยียนโจวมองไปพร้อมกัน

ไป๋โหยวเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุดในที่แห่งนี้ มีเพียงฝ่ามือเท่านั้นที่ถลอกจากตอนล้มลงบนพื้น ถึงกระนั้น เหวินเหยียนโจวก็ยังเรียกให้พยาบาลมาช่วยทำแผลให้กับเธอ

ขณะนี้เธอนั่ง อยู่ตรงขอบเตียง ดวงตากลมโตที่น้ำตาคลออยู่ มองมายังพวกเขา

โหลวฉางเยว่ยืดเอวขึ้น “เหมือนจะมีเหรอ? มีอะไร?”

น้ำเสียงของเธอเย็นชา ไป๋โหยวโดนเธอถามจนหวาดกลัว และกัดริมฝีปากเอาไว้ “พี่ พี่ฉางเยว่ ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ตอนนั้นดูเหมือนคุณจะดึงเชือก ดังฉันจึงคิดว่า…”

เหวินเหยียนโจว “พูดต่อสิ”

“ดังนั้นฉันจึงคิดว่า…เป็นไปได้ไหมที่เผลอดึงเชือกป่านหลุดในตอนนั้น…ประธานเหวิน ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าการขยับเชือกป่านเส้นนั้นจะส่งผลร้ายแรงถึงขนาดนี้ ถ้าหากฉันรู้ ฉันจะห้ามปรามพี่ฉางเยว่แน่นอนค่ะ บางทีเรื่องเหล่านี้ก็อาจจะไม่เป็นดั่งตอนนี้”

โหลวฉางเยว่มองเธอด้วยความสับสน

เหวินเหยียนโจวชอบเธอ ดังนั้นกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คอยก่อกวนอยู่ลับหลังของเธอ โหลวฉางเยว่ก็มองออกแต่ไม่ได้ใส่ใจ เธอเข้าใจว่าเหตุผลไม่อาจยกขึ้นมาพูดได้ต่อหน้าของความลำเอียง แต่เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงเลย ว่าจู่ ๆ ไป๋โหยวจะพูดแบบนี้ออกมา!

สีหน้าของโหลวฉางเยว่เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที “เธอพูดอีกครั้งสิ ฉันสัมผัสอะไรนะ”

ไป๋โหยวย่อตัวไปหลบอยู่ด้านหลังของเหวินเหยียนโจว แล้วตะโกนขึ้นว่า “ประธานเหวิน” ด้วยท่าทางที่หวาดกลัวและน่าสงสาร เหวินเหยียนโจวจึงมองไปที่โหลวฉางเยว่ “ตอนนี้ผมกำลังถามเธออยู่”

ภายใต้คำพูดคือหมายความว่าให้เธออย่าขัดจังหวะ!

กลยุทธ์ต่ำ ๆ ของไป๋โหยวนั้นโหลวฉางเยว่รู้สึกแค่ว่ามันตลกก็เท่านั้น

แต่คำพูดประโยคนี้ของเหวินเหยียนโจว ทำให้เธอรู้สึกว่าของความคับข้องใจ ความแค้นและความโกรธที่สะสมมานาน ความอัดอั้นจาก 95% พุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้ว!

เธอตะโกนขึ้น “งั้นเธอพูดอะไรคุณก็เชื่อหมดเลยงั้นเหรอ!”

เหวินเหยียนโจวถามกลับว่า “ประโยคไหนที่เธอพูดแล้วมันไม่ใช่ความจริงเหรอ?”

ไป๋โหยวพูดอย่างขี้ขลาด “ประธานเหวินคะ ฉันไม่ได้โกหกนะคะ สามารถตรวจกล้องวงจรปิดได้เลยค่ะ ที่ฉันพูดล้วนแต่เป็นความจริง…”

โหลวฉางเยว่โดนจุดไฟโกรธขึ้นมา “เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าของโรงงานเหรอ? ว่าในโรงงานไม่มีกล้องวงจรปิด!” เธอกำลังแสร้งทำอะไรอยู่!

เสียงของเธอดังขึ้นกว่าเดิม เหวินเหยียนโจวจึงดุขึ้นมาทันที “คุณตะโกนพอหรือยัง?”

โหลวฉางเยว่สะดุ้งทันที!

จากนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าแขนขาทั้งสี่ข้างโดนแช่แข็งไปเสียอย่างนั้น และเริ่มแข็งทื่อ ทื่อจนไม่สามารถขยับต่อไปได้อีก

นิสัยของเหวินเหยียนโจวไม่ได้ดีนัก แต่เขาไม่เคยอารมณ์เสียกับเธอเลยในช่วงสามปีที่ผ่านมา

นี่เป็นครั้งแรก

ที่เขาให้เธอหุบปาก

ดวงตาของไป๋โหยวเต็มไปด้วยหยดน้ำตา และเสียงของเธอก็ต่ำลงเรื่อย ๆ “ประธานเหวิน ฉันไม่ได้โกหกจริง ๆ นะคะ……”

เหวินเหยียนโจวพูดขึ้นหนึ่งประโยค “ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้โกหก” ร่างกายที่แข็งทื่อของโหลวฉางเยว่ก็เริ่มแตกสลาย

เหวินเหยียนโจวพูดกับโหลวฉางเยว่ “วันนี้คุณใจลอยทั้งวัน คุณแน่ใจเหรอว่าคุณไม่ได้เผลอไปจับเข้า?”

“……” โหลวฉางเยว่เอนตัวกลับไปลงบนเตียงอย่างงุนงง เหวินเหยียนโจวเริ่มแปลกไปแล้วในสายตาของเธอ

เธออยู่เคียงข้างเขามาสามปี เป็นหัวหน้าเลขานุการที่เขาแต่งตั้งขึ้น ไม่ว่าจะในการทำงานหรือการใช้ชีวิต เธอก็ไม่เคยทำผิดพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทำไมเขาถึงคิดว่า เธอจะทำผิดพลาดได้โง่ ๆ แบบนี้กัน?

ก็เพราะว่า ข้อกล่าวหานี้เป็นไป๋โหยวที่พูดขึ้นมาใช่ไหม?

เธอพูดออกมาทีละคำว่า “ถ้าหาก ฉันขยับจริง เป็นเพราะฉันถึงได้เกิดเรื่องขึ้น ฉันก็จะยอมรับ ฉัน……จะไม่เลี่ยงความรับผิดชอบ และจะไม่โกหก”

แต่ประโยคครึ่งหลังยังไม่ได้พูดออกมา เหวินเหยียนโจวก็อ้างประโยคครึ่งแรกของเธอออกมาโดยไม่มีบริบท “งั้นตอนนี้คุณจะปฏิเสธอะไรอีก? ไป๋โหยวก็พูดแล้วว่าเห็นคุณขยับ เธอจะใส่ร้ายคุณงั้นเหรอ?”

โหลวฉางเยว่รู้สึกว่ามันตลกมาก และอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้จริง ๆ

เธอจะใส่ร้ายคุณงั้นเหรอ?

เธอทำแน่นอน

แต่ในขณะนี้ สิ่งที่โหลวฉางเยว่เกลียดมากที่สุดไม่ใช่ไป๋โหยวที่ใส่ร้ายเธอ แต่เป็นเหวินเหยียนโจวต่างหาก!

สามปีนี้ของเธอ สุดท้ายแล้วเป็นยังไง? เธอที่อยู่ในสายตาของเขา สุดท้ายแล้วเป็นอะไรกัน?