บทที่ 14

พยาบาลใช้น้ำยาฆ่าเชื้อช่วยเช็ดแผลให้กับไป๋โหยว น้ำยาได้ไปกระตุ้น จนไป๋โหยวร้อง “โอ้ย” ขึ้นมาเล็กน้อย เหวินเหยียนโจวรีบเดินเข้าไปทันที “เป็นไงบ้าง?”

“ไม่เป็นไร ๆ ค่ะ ฉันเป็นแผลแค่นิดเดียวค่ะ” ไป๋โหยวมองเขาอย่างเป็นห่วง “ประธานเหวินคะ ไหล่ของคุณเป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บไหมคะ? รีบให้คุณหมอตรวจดูหน่อยเถอะค่ะ”

ไหล่ของเหวินเหยียนโจว ถูกมุมเรือมังกรกระแทกเข้าในตอนที่ปกป้องไป๋โหยว

เหวินเหยียนโจวไม่ได้สนใจ “ผมไม่ต้องหรอก”

แต่พอเห็นฝ่ามือของไป๋โหยว กลับเตือนอย่างใส่ใจ “อย่าโดนน้ำจนกว่าแผลจะหายดีนะ ติดเชื้อแบคทีเรียจะหายยาก เดี๋ยวผมจะจัดเตรียมแม่บ้านให้มาดูแลคุณ”

“ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ ประธานเหวินคะ คุณอย่าปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรสิคะ”

โหลวฉางเยว่มองดูพวกเขาที่เป็นห่วงเป็นใยกันและกันด้วยสายตาที่เย็นชา นับตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไปความเหนื่อยล้าและความผิดหวัง ในที่สุดสะสมจนเป็นน้ำทะเล และดึงเธอจมลงไปจนหมดสิ้น

ช่างน่าเบื่อจริง ๆ

โหลวฉางเยว่วางขาที่บาดเจ็บที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยลงไปบนพื้นอย่างไม่มีเสียงใด ๆ ก่อนจะลองลุกขึ้นยืน ความเจ็บปวดได้พุ่งขึ้นไปจากเท้าจนแทงเข้าไปในหัวใจของเธอ

เธอเกือบจะพิการ แต่เหวินเหยียนโจวไม่ได้เป็นห่วงเธอแม้แต่ประโยคเดียว แต่กับไป๋โหยวที่ผิวถลอก เขาก็ให้คำแนะนำมากมาย และยังจะส่งคนไปดูแลให้อีกด้วย

เธอยิ้มอย่างไม่มีความรู้สึกไปกับรอยยิ้ม ถ้าไม่ยอมทนอีกต่อไปแล้ว งั้นก็ต้องเด็ดขาด——ให้มองหน้ากันไม่ติดไปเลย!

เธอก็ถามขึ้นว่า “ไป๋โหยว เธอแน่ใจ และเธอจะไม่กลับคำใช่ไหม?”

“พี่ฉางเยว่ ฉันชอบคุณมาโดยตลอดนะคะ และอยากจะช่วยคุณมากด้วย แต่วันนี้เกิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ขึ้น……ฉันไม่คุ้นชินกับการโกหกหรอกค่ะ”

ไม่คุ้นชินกับการโกหก ความหมายก็คือ เมื่อกี้ที่เธอพูดคือเรื่องจริง ตอนนี้พูดอะไรไม่ออก คำโกหกที่ว่าเธอไม่ได้พูดมั่วคำนี้ช่วยเธอหลุดพ้นไปจนหมด

ความหมายแฝงนั้นโหลวฉางเยว่ฟังออก แต่เธอต้องการคำตอบที่ชัดเจน ดังนั้นเธอจึงถามขึ้นอีกครั้ง “เธอเห็นกับตาจริง ๆ ว่าฉันขยับเชือกเหรอ?”

เหวินเหยียนโจวทนไม่ไหวขึ้นมาก่อน “คุณจะถามคำเดิม ๆ ไปอีกกี่ครั้ง?”

ไป๋โหยวหันมาเกลี้ยกล่อมเขาเบา ๆ “ประธานเหวินคะ คุณอย่าโมโหไปเลยค่ะ พี่ฉางเยว่แค่ต้องการการยืนยันจากฉันค่ะ นี่ไม่ได้มีอะไรเลย พี่ฉางเยว่คะสำหรับเรื่องนี้ คุณและฉันต่างก็ต้องรับผิดชอบกันทั้งคู่ คุณต้องรับผิดชอบที่ดึงเชือก ส่วนฉันต้องรับผิดชอบที่ไม่ได้เตือนออกไป เดี๋ยวรอให้ลูกค้าฟื้นขึ้นมาก่อน แล้วพวกเราก็ไปขอโทษด้วยกันค่ะ”

เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้ว “เรื่องนี้คุณไม่ผิดนะ”

โหลวฉางเยว่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินว่าชายหนุ่มพูดอะไร สิ่งที่เธอต้องการคือคำตอบที่ยืนยันจากไป๋โหยว

“ถ้าหาก ฉันพบหลักฐาน พิสูจน์ได้ว่าเธอโกหก ไป๋โหยว เธอจะขอโทษฉันอย่างไร?”

ไป๋โหยวผงะไปชั่วครู่ ยังไม่ทันเข้าใจว่าเธอหมายความว่าอย่างไร โหลวฉางเยว่ก็พูดขึ้นต่อ “ตบสักฉาด เป็นไง?”

ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นปากของเธอ ที่พูดมั่ว ๆ !

เหวินเหยียนโจวโกรธมากจริง ๆ “คุณโวยวายพอหรือยัง? เรื่องยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอ?”

โหลวฉางเยว่มองแต่ไป๋โหยวเท่านั้น “ไม่กล้าเดิมพันเหรอ? เธอไม่ได้บอกว่าเห็นมันหรอกเหรอ? หรือจะพูดอีก ว่าเธอยอมรับว่าโกหก?”

ขนตาของไป๋โหยวกะพริบขึ้นลง ในห้องพักรักษาตัวผู้ป่วยมีเจ้าของโรงงาน เพื่อนร่วมงานในบริษัท และยังมีหมอกับพยาบาลอยู่อีกด้วย ในตอนนี้ต่างก็มองกันมาที่เธอ

โหลวฉางเยว่พูดไม่กี่คำ ก็เผาเธอบนกองไฟได้ หากเธอไม่กล้าเดิมพัน เช่นนั้นความน่าเชื่อถือของคำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดไปเมื่อกี้ก็จะลดลงไปมาก

ในตอนนี้ เธอถอยกลับไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นแม้แต่เหวินเหยียนโจวก็จะยังสงสัยในตัวเธอ

หลักฐานเหรอ? โหลวฉางเยว่จะสามารถหาหลักฐานอะไรเจอได้? เจ้าของโรงงานก็พูดแล้ว ว่าในโรงงานไม่มีกล้องวงจรปิด……เธอจะพยายามขู่ให้เธอกลัวใช่ไหมล่ะ?

จู่ ๆ ไป๋โหยวก็ตระหนักขึ้นได้ ถึงแผนการที่ว่างเปล่าของโหลวฉางเยว่

เธอก็แค่จะพยายามขู่ให้เธอกลัว!

ดึงหรือไม่ดึงเชือก พวกเธอสองคนรู้ดีอยู่แก่ใจ ดังนั้นโหลวฉางเยว่จึงคิดว่า ตราบใดที่โหลวฉางเยว่กล้าก้าวไปแบบนี้ เธอก็จะรู้สึกผิดจนไม่กล้าเดิมพัน และโหลวฉางเยว่ก็จะได้ชัยชนะกลับคืนมา

กว่าไป๋โหยวจะหาโอกาสเตะเธอออกไปได้ไม่ใช่ง่าย ๆ เธอจะต้องคว้ามันเอาไว้!

เธอมองตรงไปที่โหลวฉางเยว่ใหม่อีกครั้ง และพูดออกมาทีละคำ

“ฉันรับผิดชอบต่อคำพูดทุกคำที่ฉันพูดค่ะ ฉันกล้าเดิมพันกับพี่ฉางเยว่แน่นอนค่ะ แต่ว่า ฉันอยากรู้ ว่าพี่ฉางเยว่จะใช้เวลาสอบสวนนานแค่ไหนเหรอคะ? คุณหมอคะ ลูกค้าของพวกเราฟื้นหรือยังคะ?”

หมอมองดูอยู่นาน และไม่ค่อยอยากออกไป แต่เหวินเหยียนโจวก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ฟื้นแล้วล่ะ”

ไป๋โหยวแกล้งทำเป็นหนักใจ “ประธานเหวินรีบไปอธิบายสาเหตุของอุบัติเหตุให้ลูกค้าทราบกันเถอะค่ะ เกรงว่าจะไม่มีเวลารอให้พี่ฉางเยว่ค่อย ๆ สอบสวนแล้วล่ะค่ะ”

เธอยังสงสัยว่าโหลวฉางเยว่กำลังยื้อเวลา ยื้อให้ถึงตอนที่เหวินเหยียนโจวไม่โมโหขนาดนั้นแล้ว แบบนั้นเธอก็จะไม่ต้องโดนลงโทษ

เธอจะไม่ยอมให้เธอทำสำเร็จ!