บทที่ 16

จนถึงตอนนี้ โหลวฉางเยว่ถึงจะมองไปที่เขา “นี่เป็นเดิมพันระหว่างฉันกับเธอ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ รวมทั้งคุณประธานเหวิน ล้วนเป็นพยานกันทั้งนั้น ฉันก็แค่ทำตามผลของเดิมพัน ประธานเหวินคิดว่าฉันมีปัญหาตรงไหนเหรอคะ? ฉันทำผิดตรงไหนเหรอ?”

เธอดูเหมือนเม่นที่มีหนามอยู่ทั่วตัว เม่นที่แยกเขี้ยวอยู่ มันต่างจากท่าทีที่สุขุม ไม่ทำตัวเด่นและถ่อมตัวตามปกติของเธออย่างสิ้นเชิง

เหวินเหยียนโจวรู้สึกถึงความแปลกไปเล็กน้อย

“เธอให้ร้ายฉัน และทำแม้กระทั่งใส่ร้ายฉัน บางทีเธออาจดึงเชือกแล้วมาตำหนิฉัน หากไม่ใช่เพราะมีหลักฐาน อาศัยแค่คำพูดสองสามคำของเธอ บวกกับอาศัยการปกป้องที่ลำเอียงของคุณประธานเหวิน วันนี้ต่อให้ฉันกระโดดลงแม่น้ำหวงผู่ก็เกรงว่าจะต้องโดนพูดว่าฆ่าตัวตายเพราะเกรงกลัวต่อความผิด ทำไมฉันต้องรับความไม่ยุติธรรมนี้ไว้ด้วยคะ? แล้วพอรับความยุติธรรมนี้ไว้แล้วทำไมถึงคืนความบริสุทธิ์กลับมาไม่ได้คะ?”

โหลวฉางเยว่โต้ตอบไปคำต่อคำ และมองตรงเข้าไปในดวงตาของเหวินเหยียนโจว ไม่หลบไม่ซ่อน ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิงและไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย!

“และถ้าหากว่า ลูกค้าโดนเรือทับเป็นอะไรขึ้นมา ไม่ไว้หน้ากัน ก็จะต้องรับผิดชอบแน่นอน ฉันยังต้องไปขอโทษ ชดใช้ หรือแม้แต่รับผิดชอบทางกฎหมายด้วยใช่ไหม? แค่ตบหนึ่งฉาด ฉันก็ออมมือให้มากแล้วนะ!”

“……”

เหวินเหยียนโจวไม่เคยเห็นโหลวฉางเยว่เฉียบคมแบบนี้มาก่อน

ในความทรงจำ เธอเป็นคนที่หวานอมขมกลืน และไม่แก่งแย่งกับใคร

ไป๋โหยวนอนคว่ำหน้าร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างขมขื่น ได้ยินถึงตรงนี้ก็เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างปล่อยเลยตามเลยว่า “ใช่! ฉันยอมรับว่าฉันใส่ร้ายคุณ ตบนี้ ฉันสมควรได้รับ!”

“แต่ฉันก็แค่ใช้เป็นข้ออ้าง ฉันเองก็ไม่ได้ดึงเชือก ในคลิปวิดีโอก็ไม่ได้ถ่ายติดภาพที่ฉันสัมผัสเชือกเลย คุณพูดแบบนี้ก็เป็นการใช้ข้ออ้างใส่ร้ายฉันด้วยไม่ใช่เหรอ? พฤติกรรมของคุณในตอนนี้ มีอะไรต่างจากฉันเมื่อกี้กัน!”

โหลวฉางเยว่มองไปที่เธอ——ไม่ผิด เด็กคนนี้ไม่ได้โง่แบบที่เธอคิดขนาดนั้น ทั้งยังสามารถต่อสู้กลับได้อีก สมแล้วที่เป็นคนที่คุมเหวินเหยียนโจวเอาไว้ได้

ไป๋โหยวร้องไห้แต่ยังดูดีราวกับดอกสาลี่ที่ต้องหยาดฝน “ฉันก็แค่ ก็แค่หึงที่ข้างกายของประธานเหวินมีคุณอยู่ ดังนั้นก็เลยวู่วาม พูดคำแบบนั้นออกไป……ประธานเหวิน ขอโทษ ขอโทษนะคะ”

“ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรจะใจแคบขนาดนั้น ไม่ควรจะไปคิด ว่าหากพี่ฉางเยว่ก็มีข้อบกพร่อง และไม่ได้สมบูรณ์แบบขนาดนั้น บางทีคุณก็อาจไม่ได้ชอบเธอขนาดนั้น และก็มองเห็นฉันบ้างค่ะ ฉันรู้ว่าความคิดแบบนี้ของฉันมันน่ารังเกียจ เดิมทีก็คือพี่ฉางเยว่อยู่ข้างกายคุณมาก่อน ฉันก็เป็นแค่บุคคลที่สาม……”

เหวินเหยียนโจวขัดจังหวะขึ้น “คุณไม่ใช่”

โหลวฉางเยว่แม้แต่ความปรารถนา ที่จะยกมุมปากขึ้นก็ไม่มีอีกต่อไป

เหวินเหยียนโจวก็คือยอมรับคำอธิบายของไป๋โหยว ไม่เพียงแต่ยอมรับ แต่ยังเอ็นดูและชอบเธอมากอีกด้วย

เธอไม่ใช่บุคคลที่สามเหรอ? เธอไม่ใช่แน่นอน คนที่ไม่ได้รับความรักถึงจะเป็นบุคคลที่สาม และเธอโหลวฉางเยว่ถึงจะใช่ต่างหาก

เหวินเหยียนโจวหันกลับมามองโหลวฉางเยว่ และไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี สุดท้ายก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “พอแค่นี้ก่อน คุณเองก็พอได้แล้ว”

โหลวฉางเยว่พยายามที่จะหลุดออกจากการที่เขาจับข้อมือของเธอเอาไว้อย่างเต็มที่ เช่นเดียวกับที่จะหลุดพ้นออกจากพันธนาการของเขาต่อเธอตลอดสามปีที่ผ่านมา

เธอไม่ใช่แค่พอแล้ว

เธอนั้นพอมาก ๆ แล้ว

โหลวฉางเยว่เงยหน้าขึ้น หายใจเข้ายาว ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเหวิน สัญญางานของฉันกับปี๋หยุน เหลืออีกแค่หนึ่งเดือนพอดี ฉันจะส่งรายงานการลาออกไปยังฝ่ายบุคคล รวมทั้งอีเมลไปให้คุณเป็นลายลักษณ์อักษร สัญญาจะหมดลงในอีกหนึ่งเดือน แล้วฉันจะลาออกตามปกติค่ะ”

ใช่ เธอไม่ทำแล้ว

ใครก็คิดไม่ถึงว่าโหลวฉางเยว่จะตัดสินใจแบบนี้ แม้แต่ไป๋โหยวที่ร้องไห้อยู่ก็หยุดสะอึกสะอื้นทันที

——เธอเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บ แล้วทำไมเธอถึงไม่ควรที่จะเป็นคนจากไป!

“การบาดเจ็บนี้ของฉัน เป็นการบาดเจ็บระหว่างการทำงาน ฉันจะให้โรงพยาบาลออกใบรับรองมาให้ แล้วจะส่งไปให้ฝ่ายทรัพยากรบุคคลเพื่อขอลากับขอเงินชดเชย หนึ่งเดือนนี้ ฉันก็ไม่มีทางไปทำงานได้แล้วนะคะ”

การเปลี่ยนใจ การนอกใจ การลำเอียง การละลาย การดูถูก การสงสัย และแม้กระทั่งการไม่เชื่อใจ โหลวฉางเยว่ไม่อยากอดทนกับมันอีกต่อไป และหาเหตุผลที่จะมาอดทนต่อไปไม่ได้อีกแล้วเช่นกัน

ดังนั้นเกรงว่าถึงจะเป็นหนึ่งเดือนสุดท้าย เธอก็ไม่อยากเจอเขา!