บทที่ 15

คิดไม่ถึงว่า โหลวฉางเยว่จะพูดขึ้นว่า “แค่สิบนาทีก็ได้แล้วค่ะ”

ไป๋โหยวตกตะลึง และเหวินเหยียนโจวก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

โหลวฉางเย่วอดทนต่อความเจ็บปวดที่ขา โดยจับขอบเตียงผู้ป่วยเอาไว้ แล้วเดินตรงไปหาเจ้าของโรงงาน “เจ้าของโรงงานคะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณแค่คนเดียวค่ะ”

เจ้าของโรงงานรีบพูดขึ้นว่า “คุณว่ามาเลย”

โหลวฉางเยว่กระซิบ “รบกวนคุณช่วยไปตามบล็อกเกอร์คนนั้นที่ถ่ายรูปอยู่ในโรงงานมาให้หน่อยได้ไหมคะ เมื่อกี้ฉันเห็นเขาก็ช่วยพาคนเจ็บมาส่งโรงพยาบาลด้วย น่าจะยังอยู่ตรงล็อบบี้ฉุกเฉินน่ะค่ะ”

เจ้าของโรงงานผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระซิบตอบเธอ “ได้ครับ ผมจะไปเรียกเขามาเดี๋ยวนี้เลย”

โหลวฉางเยว่พยักหน้า “ขอบคุณนะคะ”

คนอื่น ๆ ต่างก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่พวกพูด เหวินเหยียนโจวมองไปที่โหลวฉางเยว่อย่างเย็นชา และสีหน้าของไป๋โหยวก็ดูไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าโหลวฉางเยว่แค่แสร้งทำเป็นมีความลับ หรือว่ามีหลักฐานจริง ๆ กันแน่?

เจ้าของโรงงานออกไปไม่นาน ก็ถือกระเป๋าสีดำเข้ามา ทุกคนต่างมองดู และไม่รู้ว่ามันคืออะไร?

เจ้าของโรงงานพูดกับโหลวฉางเยว่ “พอหนุ่มคนนั้นได้ยินผมพูดถึงเรื่องของพวกเราที่นี่ ก็พูดขึ้นว่าเขารู้ว่าคุณตามหาเขาทำไม และให้ผมเอาสิ่งนี้มาให้คุณ เขาไม่สะดวก จึงไม่ได้มาด้วยตัวเองครับ”

โหลวฉางเยว่รับกระเป๋ามา พอเปิดดูก็เห็นว่าเป็นกล้องถ่ายรูป——ไม่ผิด เธอตามหาเขา ก็เพราะอยากดูกล้องถ่ายรูปของเขา

ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นเดาถูกจริง ๆ ด้วย

ตอนนี้โหลวฉางเยว่ไม่มีเวลามาไตร่ตรองถึงเขา แล้วรีบเปิดดูอัลบั้มรูปทันที

ความรู้สึกของเธอตอนอยู่ในโรงงานนั้นไม่ผิดจริง ๆ ชายหนุ่มคนนั้นก็คือกำลังถ่ายเธออยู่จริง ๆ ด้วย และรูปภาพล่าสุดในกล้อง ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นเธอ

ไป๋โหยวอดที่จะถามออกไปไม่ได้ “กล้องนี้คืออะไรเหรอคะ?”

เจ้าของโรงงานอธิบายขึ้นว่า “วันนี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาถ่ายรูปเรือมังกรในโรงงานน่ะครับ นี่เป็นกล้องของเขา ผมเองก็ไม่รู้ว่าเลขาโหลวจะอยากได้กล้องของเขามาทำอะไรกัน? อาจจะถ่ายติดอะไรเข้าก็ได้ใช่ไหมครับ?”

ดวงตาของไป๋โหยวเปล่งประกาย และแอบกำนิ้วเอาไว้แน่น

โหลวฉางเยว่เลื่อนไปเลื่อนมา ก็เห็นวิดีโอหนึ่งเข้า จึงกดเปิดดู

พอดูไปไม่กี่วินาที เธอก็กระตุกมุมปาก แล้วกดหยุดชั่วคราว แล้วหันหน้าจอกล้องไปที่ไป๋โหยว “เธอพูดว่าเธอเห็นฉันดึงเชือกกับตาของตัวเอง ถ้าเช่นนั้น——นี่คืออะไร?”

วิดีโอนี้ มีความเป็นกลาง และจับภาพตอนที่เธอคุยกับไป๋โหยวหน้าเชือกเบอร์ 4 ได้อย่างพอดี และมือทั้งสองข้างของเธอ ก็ไม่ได้ยกขึ้นมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ตรงนั้น!

ทุกคนมาทยอยมารวมตัวกันดูวิดีโอ

นั่นคือความคมชัดระดับ 4k ไม่มีอะไรมาบดบัง และไม่เบลอแต่อย่างใด ทุกอย่างถูกบันทึกเอาไว้อย่างตรงไปตรงมา และไม่มีการปลอมแปลงใด ๆ

ดังนั้น ไป๋โหยวที่พูดจาอย่างมีหลักฐานเมื่อกี้ว่าเห็นโหลวฉางเยว่ดึงเชือก ควรอธิบายอย่างไรดี?

ทุกคนต่างมองไปที่ไป๋โหยว รวมถึง——เหวินเหยียนโจว

เมื่อกี้ไป๋โหยวก็รู้สึกเห็นท่าไม่ค่อยดี และถ่ายติดเอาไว้จริง ๆ ด้วย สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย “ฉัน……”

โหลวฉางเยว่ยกกล้องขึ้น แล้วเดินไปหาเธอช้า ๆ “เธอ อะไรเหรอ?”

ไป๋โหยวถอยหลังไปในขณะที่เธอเข้ามาใกล้ ถอยหลังออกไปตามสัญชาตญาณ “ฉัน……ฉันไม่……”

“เธอไม่คิดว่าฉันจะหาหลักฐานมาได้จริง ๆ หรือว่าไม่คิดว่าฉันจะสามารถหาหลักฐานมาได้เร็วขนาดนี้กัน?”

ไป๋โหยวกัดริมฝีปากล่าง ไม่อยากจะยอมรับเลย ทำไมมันบังเอิญได้ขนาดนั้นกัน? ทำไมถึงบังเอิญได้ขนาดนั้นกันนะ! ถ้าหาไม่ใช่เพราะมีคนถ่ายติดเอาไว้พอดี เดิมทีโหลวฉางเยว่วันนี้ก็คง……

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีคนบังเอิญถ่ายรูปเอาไว้ วันนี้ฉันก็คงจะไม่อาจหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาได้——เธอกำลังคิดแบบนี้อยู่ใช่ไหม?”

ไป๋โหยว “……” ทำไมเธอถึงได้รู้ไปหมดเสียทุกอย่าง? !

นั่นก็เพราะว่าโหลวฉางเยว่เป็นหัวหน้าเลขานุการของปี๋หยุนกรุ๊ป!

ในขณะที่เธอกำลังมีประสบการณ์ไกล่เกลี่ยกับนักธุรกิจเจ้าเล่ห์ในห้างสรรพสินค้า เธอไป๋โหยวยังคงท่องจำบทเรียนอยู่ในโรงเรียนอยู่เลย!

เธอไม่อยากทะเลาะกับเธอ ไม่ได้หมายความว่าเธอสู้ไม่ได้ วิธีการเด็ก ๆ แบบนี้ เธอไม่รู้ว่าเคยเห็นมาตั้งกี่ครั้งกันแล้ว

“ต่อให้ไม่มีวิดีโอ ฉันก็ยังสามารถแจ้งความได้ ว่าบนเชือกมีลายนิ้วมือของฉันอยู่หรือเปล่า? พอตรวจปุ๊บก็รู้ปั๊บแล้ว”

ไป๋โหยว “……”

“เธอใช้กลอุบายต่ำ ๆ ที่เต็มไปด้วยช่องโหว่มาใส่ร้ายฉัน ทำไมถึงคิดว่าจะสำเร็จล่ะ? เพราะว่ามีคนคอยหนุนหลังเธออยู่ เธอก็เลยคิดว่าฉันคงทำได้แค่กล้ำกลืนเหมือนครั้งก่อนอย่างงั้นเหรอ?”

ไป๋โหยวไร้คำโต้เถียง และพ่ายแพ้อย่างราบคาบ จากนั้นก็หาที่หลบภัยอยู่หลังชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว “ประธานเหวิน……”

ผลคือในขณะที่เธอหันไปมองเหวินเหยียนโจว โหลวฉางเยว่ก็ตบมาตรง ๆ หนึ่งฉาดทันที “เพี๊ยะ!”

อย่างไม่ปราณี!

ไป๋โหยวไม่ทันระวัง ก็ถูกตบจนล้มลงบนเตียงผู้ป่วย ทุกคนต่างพากันตกใจ!

เหวินเหยียนโจวคว้าข้อมือของโหลวฉางเยว่ แล้วตะโกนขึ้นว่า “โหลวฉางเยว่!”