บทที่ 12

วันรุ่งขึ้น โหลวฉางเยว่ได้ติดตามเหวินเหยียนโจว เพื่อตามมิสเตอร์สมิธคนเมื่อวานนั้นไปยังโรงงานผลิตเรือมังกร

ปี๋หยุนกรุ๊ปร่วมลงทุนเป็นสิ่งหลัก เป็นหนึ่งในบริษัทการลงทุนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ซึ่งล้วนมีโครงการในการลงทุนทั้งในและนอกประเทศ และมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก ส่วนสถานะทางสังคมก็มีบทบาทที่สำคัญมากเช่นกัน ดังนั้นจึงได้เป็นผู้นำในการสนับสนุนโครงการของรัฐบาลอีกด้วย

อาทิ โรงงานผลิตเรือมังกรที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้แห่งนี้

โหลวฉางเยว่เก็บกิริยาท่าทางและอารมณ์แบบเมื่อคืนไว้ และยืนเคียงข้างเหวินเหยียนโจวตามปกติของตำแหน่งเลขานุการของท่านประธาน ในเวลาที่เธอจำเป็นต้องพูดก็จะพูด และในเวลาที่เธอไม่จำเป็นต้องพูดเธอก็จะติดตามไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

ภายในโรงงานขนาดใหญ่นี้ เรือมังกรหลายสิบลำที่หลากหลายสีสันและลวดลาย รวมทั้งรูปลักษณ์ที่ต่างกันออกไป ได้ถูกจัดวางเอาไว้ หัวหน้าโรงงานได้แนะนำให้กับพวกเขา และสมิธได้ยินแล้วก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

หัวหน้าโรงงานภาคภูมิใจ “เรือเหล่านี้มีความยาวเพียงสิบแปดเมตรเท่านั้นครับ ซึ่งเรากำลังผลิตเรือมังกรที่ยาวที่สุดในโลกอยู่ โดยมีความยาวทั้งหมด 101 เมตรครับ รอให้ผลิตเสร็จแล้ว พวกเราจะยื่นขอบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ครับ เพื่อให้ผู้คนรู้จักเรือมังกรเมืองเซินเฉิงของเรามากยิ่งขึ้น”

สมิธตกใจ “101 เมตรเลยเหรอครับ? สูงกว่าตึกอีกนะครับ พอลงไปในน้ำแล้ว จะงดงามขนาดไหนกันนะ! ผมจะมีเกียรติได้เห็นด้วยหรือเปล่าครับ?”

เจ้าของโรงงานยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “แน่นอนว่าต้องได้เห็นครับ อันที่จริงมันก็อยู่เหนือศีรษะเราไปนี่เองครับ ดูสิ——”

ทุกคนเงยหน้าขึ้นไป และพบว่า กลางโรงงานนั้น มีเรือลำยาวมากจนมองไม่เห็นหัวเรือแขวนอยู่ลำหนึ่ง

เจ้าของโรงงานพูดขึ้นอีกว่า “มันค่อนข้างใช้พื้นที่เยอะเกินไปหน่อย จึงทำได้เพียงต้องแขวนไว้เพื่อประหยัดพื้นที่ ตอนนี้ทำเสร็จแค่โครงสร้างพื้นฐานอยู่ครับ หลังจากนี้ยังมีกระบวนการรออยู่อีกยาวเหยียด ซึ่งขั้นตอนต่อไปจะเป็นการทำส่วนของตัวมังกรให้เสร็จสิ้นครับ”

ทุกคนต่างพากันมองไปยังเรือลำยาว แต่โหลวฉางเยว่กลับรู้สึกถึงความอ่อนไหว ราวกับว่าตัวเองถูกใครเพ่งเล็งอยู่

เธอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นมุมที่ไกลออกไปมีคนสวมหมวกและหน้ากากอนามัยอยู่ เป็นชายร่างสูงคนหนึ่ง ถือกล้องเลนส์ยาวกำลังถ่ายรูปมาทางพวกเขา

โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้ว “คุณเจ้าของโรงงานคะ คนนั้นเป็นใครเหรอคะ?”

เจ้าของโรงงานเหลือบมอง “เขาบอกว่าตัวเองเป็นบล็อกเกอร์อะไรสักอย่างครับ แต่ก็แค่ถ่ายนู่นนี่ไปโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ตเฉย ๆ ครับ ได้ยินมาว่าพวกเราเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ ทั้งยังผลิตเรื่องมังกรที่ยาว 101 เมตร ก็เลยอยากมาถ่ายทำน่ะครับ ผมคิดว่านี่ก็เป็นวิธีโฆษณาอีกอย่างหนึ่ง เลยปล่อยให้เขาถ่ายไปน่ะครับ”

ทิศทางของกล้องของผู้ชายคนนี้นั้น พูดแล้วก็สมเหตุสมผลอยู่ที่บอกว่าเขากำลังถ่ายเรือมังกร อันที่จริงเรือมังกรลำนี้ก็ยาวมากเป็นพิเศษ และพวกเขาเองก็กำลังเดินอยู่ตรงใต้ท้องของเรือมังกรอีกด้วย

เธออาจจะกังวลมากไปหน่อย

โหลวฉางเยว่ถอนสายตากลับมา จากนั้นเหวินเหยียนโจวก็ยื่นมือมาหาเธอ แต่เธอไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไปเลย

เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขายื่นมือมาเพื่อจะทำอะไรกัน?

มือของเหวินเหยียนโจวค้างอยู่กลางอากาศอยู่ประมาณยี่สิบสามสิบวินาทีโดยที่ไม่มีใครสนใจเลย เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปที่โหลวฉางเยว่ โหลวฉางเยว่สบตามองไปที่เขา ก่อนจะตระหนักขึ้นได้ว่าเขากำลังขอทิชชูเปียกจากเธอมาเช็ดมืออยู่

ชายหนุ่มเป็นโรครักความสะอาด สัมผัสสิ่งใดก็จะต้องเช็ดมือทันที

ก่อนหน้านี้โหลวฉางเยว่จะใส่ใจทุกการเคลื่อนไหวของเขา และจดจำความเคยชินทั้งหมดของเขาได้หมด หากเขาส่งสายตาหรือเคลื่อนไหวอะไรแค่หนึ่งครั้ง เธอก็เข้าใจทันทีเลย

แต่วันนี้ ความสนใจของเธอไม่ได้อยู่ที่เขา

โหลวฉางเยว่หยิบทิชชูเปียกออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้เขา ลึก ๆ ในใจก็รู้ประหลาดใจที่ตัวเองเมินเขา เธอนั้นไม่ได้คิดอะไรอยู่ เพียงแค่……

ไม่ได้คิดเกี่ยวกับเขาเหมือนเคยอีกแล้ว

และเพราะการละเลยของเธอ เหวินเหยียนโจวจึงมองเธอถึงสองครั้ง

ตบของเธอเมื่อคืนนี้ไม่ได้แรงมากนัก จึงไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้บนใบหน้าของเขา ราวกับไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

วันนี้ไป๋โหยวปรากฏตัวตามปกติ และสังเกตเห็นสายตาของเหวินเหยียนโจวที่จับจ้องแต่โหลวฉางเยว่ ประโยคนั้นที่ว่า “ข้าไม่ตาย เจ้าก็ต้องเป็นสนมตลอดไป” ก็ผ่านเข้ามาในสมองของเธอ

ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนขึ้น “พี่ฉางเยว่คะ”

โหลวฉางเยว่หันมา

เธอเห็นจากหางตาว่าชายคนนั้นถ่ายรูปมาทางเธออีกครั้ง คราวนี้เธอแน่ใจแล้วว่าไม่ได้เข้าใจผิดแน่นอน เขากำลังถ่ายรูปเธออยู่

โหลวฉางเยว่อยากจะเข้าไปถามเขา ว่าถ่ายเธอไปทำอะไร แต่ลูกค้ายังคงอยู่ที่นี่ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นคงส่งผลไม่ดีสักเท่าไหร่

อย่างไรเสียการมาเยี่ยมชมก็ใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว รอให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปหาเขาก็ยังไม่สาย

โหลวฉางเยว่มองไปที่ไป๋โหยว “อะไรเหรอ?”

ไป๋โหยวพูดเสียงเบาขึ้นว่า “โครงการแบบนี้ บริษัททำเงินได้ด้วยเหรอคะ?”

“กำไรจากโครงการแบบนี้ไม่ใช่เงินทองหรอกะ”

“นั่นคือชื่อเสียงเหรอคะ?” ไป๋โหยวโชว์รอยยิ้มหวาน ๆ ออกมา “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

โหลวฉางเยว่เหลือบมองป้ายเบอร์ 4 บนผนัง จากนั้นก็ติดตามเหวินเหยียนโจวไปต่อ

ผู้ชมเยี่ยมชมหนึ่งรอบ แผนการเดินทางสิ้นสุดลงแล้ว เหวินเหยียนโจวได้เชิญลูกค้ามารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันต่อ และในเวลานี้เอง จู่ ๆ ก็มีคนบนชั้นสองตะโกนขึ้นว่า “อันตราย! หลบเร็ว! !”

ปฏิกิริยาแรกเมื่อผู้คนด้านล่างได้ยินเสียงตะโกนก็คือเงยหน้าขึ้นไปมอง

จากนั้นก็เห็นว่าเรือมังกรที่ยาว 101 เมตรลำนั้นเอียงไปทางด้านใดด้านหนึ่ง——ซึ่งมันถูกมัดด้วยเชือกป่านนับสิบกว่าเส้นแขวนอยู่กลางอากาศ แต่ในขณะนี้ เชือกนั้นขาด และเรือมังกรทั้งลำก็สูญเสียการถูกยึดเหนี่ยวเอาไว้ แล้วหล่นลงมาสู่พื้นดิน!

ดวงตาของผู้ชมทุกคนเบิกกว้าง ในเวลาที่รวดเร็วดั่งฟ้าแลบนี้ ก็ไม่ทันได้คิดไตร่ตรองอะไร โหลวฉางเยว่รีบเข้าไปดึงตัวเหวินเหยียนโจวมาโดยไม่รู้ตัว

แต่กลับจับไว้ได้แค่ความว่างเปล่า

ปึง——

ทันทีที่เรือมังกรตกลงมา ผู้คนที่อยู่ด้านล่างล้มกันเป็นกลุ่ม

ส่วนโหลวฉางเยว่เพราะไปดึงเหวินเหยียนโจว การเคลื่อนไหวก็ช้าลงไปชั่วขณะ และไม่สามารถหลบไปได้อย่างสิ้นเชิง และน่องก็โดนเรือมังกรชนเข้า เธอกรีดร้องขึ้นมา “อา!”

เจ็บ

แต่จุดที่โดนชนเข้าดูเหมือนจะไม่ใช่จุดที่เจ็บที่สุด

โหลวฉางเยว่เงยหน้าขึ้นไปมองทางนั้น เหวินเหยียนโจวที่เธอดึงตัวมาไม่ได้กำลังปกป้องไป๋โหยวอยู่ใต้ร่างกายของเขา——จังหวะเมื่อกี้เขากระโจนเข้าไปหาไป๋โหยว

คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยอมได้ทุกอย่างแบบนี้

รักเธออย่างลึกซึ้งขนาดนี้เลยเหรอ?

โหลวฉางเยว่มองไปยังขาที่บาดเจ็บ จู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

หัวเราะที่เวลาสามปีของตัวเอง ช่างไม่มีความหมายอะไรจริง ๆ