บทที่ 11

โหลวฉางเยว่จอดรถเสร็จแล้ว ก็เดินเข้าไปหา “ประธานเหวินคะ”

ไฟบนถนนสลัว ทำให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่เคร่งขรึมของชายหนุ่มออกมาแค่ราง ๆ เขาไม่ได้มองโหลวฉางเยว่ และบุหรี่ที่อยู่ตรงปลายนิ้วก็กะพริบอยู่

โหลวฉางเยว่ถอนหายใจอยู่ในใจ เธอมองไปรอบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นร้านสะดวกซื้อที่เปิด 24 ชั่วโมงอยู่ไม่ไกล จึงเดินเข้าไปซื้อข้าวปั้น และอุ่นร้อนในร้านสะดวกซื้อมาเรียบร้อย ซึ่งสามารถกินได้เลย

“ตอนเย็นคุณยังไม่ได้กินอะไรสักเท่าไหร่ รองท้องก่อนนะคะ อย่าให้ท้องกระเพาะ อีกค่ะ”

เหวินเหยียนโจวเหลือบมองไปที่เธอ ก่อนจะรับมา

โหลวฉางเยว่พูดเสียงเบา “แม้ว่าคุณจะไม่พอใจในสิ่งที่ท่านผู้อำนวยการเหวินพูด ก็ไม่ควรจะแย้งกลับขนาดนั้นนะคะ ท่านความดันขึ้นได้ง่าย หลายปีก่อนก็เข้าโรงพยาบาลไปครั้งหนึ่งแล้ว……”

เหวินเหยียนโจวหัวเราะเยาะขึ้นมา แล้วโยนข้าวปั้นออกไป ก่อนจะคว้าตัวของโหลวฉางเยว่เอาไว้ จากนั้นก็เปิดประตูรถ แล้วกดเธอลงกับเบาะหลังรถ!

การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลมาก โหลวฉางเยว่รู้สึกแค่ว่าโลกกำลังหมุนอยู่ตรงหน้า และยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ขาทั้งสองข้างก็ถูกเขาจับแยกออกจากกัน

เส้นประสาททุกเส้นของเธอราวกับ แตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วเธอก็รีบสกัดกั้นเหวินเหยียนโจวเอาไว้ “ประธานเหวิน!”

แม้ว่าจะเป็นถนนสายเล็ก ๆ แต่บนถนนก็ยังมีคนสัญจรไปมา ซึ่งเธอรับไม่ได้จริง ๆ

“ประธานเหวิน! อย่าทำที่นี่ค่ะ!”

เหวินเหยียนโจวกดมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้บนหัว แล้วน้ำเสียงของเขาก็พูดอย่างเย็นชาโดยไร้ความรู้สึกใด ๆ ว่า “เลขาโหลวก็เรียนรู้ที่จะปฏิเสธเป็นแล้วเหรอ? คุณไม่ใช่ว่า นิสัยดีที่สุด ใคร ๆ ต่างก็ชอบคุณกันทั้งนั้นใช่ไหม?”

โหลวฉางเยว่ถูกกดลงกับเบาะหลังที่คับแคบ และลมหายใจของชายหนุ่มก็ไหลเวียนเข้าไปในอวัยวะภายในทั้งหมดของเธอ เธอผงะไปครู่หนึ่ง แล้วถามออกมาในที่สุด

“มีใครคนไหนชอบฉันกันล่ะ แม้แต่ประธานเหวินก็ไม่ชอบ……คุณชอบไป๋โหยวใช่ไหมล่ะ? เป็นความชอบแบบนั้นจริง ๆ หรือเป็นแค่ความสนใจชั่วครู่กันเหรอคะ?”

เธอคิดว่าเหวินเหยียนโจวเพียงแค่ตกหลุมรักและสนใจในตัวของไป๋โหยว ถ้าให้พูดตรง ๆ อีก ก็คือถูกใจ มาก และอยากจะนอนด้วยสักหน่อย ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

แต่คำพูดประโยคนั้นของเขาในคืนนั้นว่า “ไม่ชอบพฤติกรรมก่อนแต่งงาน” ในวันก่อนแต่งงาน

ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจผิดพลาดอีกแล้ว

ครั้งก่อนที่ตัดสินใจผิดพลาดไป เธอโดนเนรเทศไปอยู่ที่อื่นอยู่สองเดือน และการตัดสินใจผิดพลาดในครั้งนี้ เธอมีความรู้สึกอยู่นิด ๆ ว่าตัวเองกับเหวินเหยียนโจวกำลังจะจบลงแล้ว……

จริง ๆ แล้วเธอไม่ต้องถามก็ได้ พูดได้ว่ายากที่จะแกล้งโง่ ให้พูดอีกก็คือรู้พอแค่ผิวเผิน และแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วทุกคนก็จะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ

นับตั้งแต่ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเขาเมื่อสามปีก่อน เธอก็ตกหลุมรักเขาไปอย่างควบคุมไม่ได้ เธอคิดเสมอ อยู่ในใจของตัวเองว่า ตราบใดที่เธอได้อยู่ข้างกายเขา แม้ ว่าจะไม่มีความภาคภูมิใจในตัวเองที่ต้องกลายเป็นเหมือนเครื่องมือชิ้นหนึ่งแต่ก็ไม่เป็นไร ——สุดท้ายแล้ว ถ้าไม่ใช่เขา สามปีก่อนเธอก็คงตกไปอยู่ในมือของคนเหล่านั้นไปแล้ว และจะต้องเน่าเฟะยิ่งกว่านี้อีกแน่นอน

แต่เดิมทีแล้วมันไม่ใช่

ผู้คนต่างโลภกันทั้งนั้น ใกล้เข้ามาอีกก้าวก็จะอยากใกล้เข้าไปอีกก้าว ตั้งแต่วินาทีที่เธอตกหลุมรักเขาขึ้นมา ก็โลภและอยากได้มากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ แต่น่าเสียดายที่ที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้รับมันเลย

และตอนนี้ เธอเฝ้าดูในสิ่งที่เธอไม่สามารถได้มาอย่างช่วยไม่ได้ ความอ่อนโยน ความลำเอียง ความโปรดปรานและการแต่งงานล้วนแต่โดนเขามอบไปให้กับผู้หญิงอีกคน เธออดทนมาได้นานขนาดนี้ ในที่สุดก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป จึงถามออกมา

เขาหลงรักไป๋โหยวเข้าแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? และชอบแบบที่อยากจะแต่งงานด้วยใช่หรือเปล่า?

เหวินเหยียนโจวไม่ตอบอะไรและมองดูเธอในความมืด แต่ว่าความเงียบในบางครั้ง ก็เป็นความหมายของการยืนยันในคำตอบ

โหลวฉางเยว่ยิ้ม “คุณอยากแต่งงานกับเธอ แต่กลับมาแตะต้องฉัน แบบนี้มันไม่ซื่อสัตย์เกินไปหน่อยเหรอคะ?”

“ก็แค่ใช้เครื่องมือนิดหน่อย จะพูดว่าไม่ซื่อสัตย์ได้อย่างไรกัน?”

พูดยังไม่ทันจบ ฝ่ามือข้างหนึ่งก็กระแทกลงบนใบหน้าของเหวินเหยียนโจวอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เพี๊ยะ!

แรงนั้นไม่มากนัก แต่การเคลื่อนไหวนี้ ตัวโหลวฉางเยว่เองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

ทั้งสองมองหน้ากันในระยะใกล้ นี่เป็นครั้งแรกที่เหวินเหยียนโจวโดนคนตบ และยังโดนตบจากผู้หญิงคนนั้นที่เขารังเกียจมากที่สุด เขาชาไปทั้งตัว

โหลวฉางเยว่หัวเราะเยาะตัวเองที่เป็นเครื่องมือ ซึ่งกับคำพูดของเหวินเหยียนโจวที่กล่าวว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือนั้น มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอตบเขา แต่ไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิด

เธอยังรู้สึกว่าตัวเองกำลังตัวสั่นอยู่

ที่แท้โดนคนทำให้โกรธจนตัวสั่นมันเป็นแบบนี้นี่เอง

เหวินเหยียนโจวมองไปที่เธออย่างเย็นชา เห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา จากนั้นเขาก็จัดคอเสื้อของตัวเอง แล้วลุกขึ้นพร้อมกับพูดด้วยความโกรธว่า “ลงจากรถซะ”

โหลวฉางเยว่เม้มริมฝีปาก จัดการเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ลงไปจากรถทันที และยังไม่ทันได้ปิดประตูรถ เหวินเหยียนโจวก็เหยียบคันเร่ง แล้วขับออกไปทันที

โหลวฉางเยว่มองดูท้ายรถ ความเหนื่อยล้านับวันก็ยิ่งหนักหน่วงและหนักขึ้นเรื่อย ๆ เธอดูเหมือนว่า จะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

ท่ามกลางความมืด ราวกับมีมือหนึ่งมาผลักเธอออกไป จุดหัวเลี้ยวหัวต่อนี้เคลื่อนเข้ามาเร็วมาก และเกือบจะเป็นเช้าวันรุ่งขึ้นอยู่แล้ว