บทที่ 1

“ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้ว ตัวชี้วัดแต่ละรายการก็ปกติดีค่ะ”

จ้าวซีซีเดินถือใบตรวจครรภ์กลับไปยังคฤหาสน์ที่เป็นเรือนหอสุดหรูหรา เธอรู้สึกราวกับกำลังฝัน นี่เธอกำลังตั้งครรภ์จริง ๆ เหรอ?

เธอระดมความกล้าส่งข้อความหาฮั่วหานฮุ่ยผู้เป็นสามี [เย็นนี้จะกลับมาทานข้าวไหมคะ?]

เวลาที่รอคอยช่างแสนยาวนาน เขาไม่ชอบให้ใครรบกวนการทำงาน เธอกังวลว่าจะไม่ได้รับการตอบกลับราวหินจมทะเลเหมือนเมื่อก่อน

วินาทีต่อมาโทรศัพท์ก็สว่างขึ้น และคำตอบของเขาก็ช่างเย็นชา [อือ มีเรื่องจะคุยด้วยพอดี]

หลังจากที่จ้าวซีซีได้รับการตอบกลับจากฮั่วหานฮุ่ย เธอก็รีบไปเตรียมซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารชุดใหญ่ เธอวางใบตรวจครรภ์เอาไว้บนโต๊ะ แต่ก็ดูจะจงใจเกินไปจึงพลิกกลับหน้าใบตรวจครรภ์

ช่วงหัวค่ำ รถหรูคันสีดำขับเข้ามาในคฤหาสน์

ฮั่วหานฮุ่ยก้มตัวลงจากรถ เสื้อนอกของชุดสูทถูกวางพาดบนคอแบบลวก ๆ รูปร่างของเขาสูงโปร่ง กับดวงตาและคิ้วสีดำขลับ

“หานฮุ่ย คุณกลับมาแล้ว”

จ้าวซีซีวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปต้อนรับ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อสูทที่เขาถอดออก แต่เขากลับยื่นเอกสารใบหนึ่งให้เธอ สายตาของเธอเผยความประหลาดใจ

“ลองดูซะ มีข้อเรียกร้องอะไรก็บอกมา”

เธอก้มลงมองดูเอกสารในมือ จากนั้นเธอก็มองเห็นหัวข้อใหญ่สะดุดตา [ข้อตกลงการหย่า]

กระดาษสีขาวแทงตา แทงลึกเข้าไปในตาของเธอจนรู้สึกเจ็บปวด

ฮั่วหานฮุ่ยขยับเนกไทไปมา หว่างคิ้วของเขาเผยความเหน็ดเหนื่อยของการทำงาน เขามองดูภรรยาตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างเขา ใบหน้ากลมมนนุ่มนิ่ม ราวกับคนยังไม่บรรลุนิติภาวะ

เขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอ แต่ย่าของเขาชอบเธอมาก และเธอก็ทำให้คุณย่าสุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นมากแล้ว ทุกคนต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการ

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องไม่คาดฝันเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ค้นพบเลยด้วยซ้ำว่าทั้งคู่แต่งงานกันมาสามปีแล้ว

ถ้ายังเก็บการแต่งงานไว้ต่อไปมีแต่จะสิ้นเปลืองช่วงเยาว์วัยของเธอ ไม่สู้เลิกรากันดีกว่า

จ้าวซีซีใช้มือจับไปที่ท้องน้อยเบา ๆ ก่อนจะถามเขาด้วยความหวัง “ถ้าหาก ฉันบอกว่าฉันมีลูกของเรา คุณจะยังหย่าไหมคะ?”

สายตาของฮั่วหานฮุ่ยจรดลงบนท้องของเธอก่อนจะเริ่มขมวดคิ้ว “ครั้งนั้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อนผมให้คุณกินยาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เรื่องไม่คาดฝันเมื่อหนึ่งเดือนก่อน และเป็นครั้งเดียวตั้งแต่แต่งงานกันมาสามปี

มือของจ้าวซีซีร้อนราวถูกลวก เธอรีบเอามือออกจากท้องน้อย แต่ชายหนุ่มกลับจับข้อมือเธออย่างแรง “ท้องจริงเหรอ?”

จ้าวซีซีสูดหายใจ “ฉันบอกว่าถ้าหาก แล้วคุณจะรับไหมคะ?”

“ไม่รับ”

ฮั่วหานฮุ่ยถอนหายใจโล่งอก การแต่งงานที่ไม่มีความสุข ไม่ต้องคลอดลูกออกมารับกรรมหรอก เหมือนอย่างพ่อแม่ของเขา

ชายหนุ่มปล่อยมือ และหัวใจของเธอเองก็ว่างเปล่าเช่นกัน

จ้าวซีซีมองดูเงาร่างที่เดินจากไป เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อเก็บน้ำตา คำพูดของเขาอ่อนโยนราวมีดปักลงกลางอกของเธอ

เธอมองดูอาหารที่เธอตั้งใจเตรียมบนโต๊ะเริ่มเย็นชืด ก่อนจะยกมือขึ้นกวาดทั้งหมดเททิ้งลงถังขยะ กลิ่นน้ำมันทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียน

เธอลูบท้องน้อยของตัวเอง ข้างในกำลังตั้งท้องชีวิตน้อย ๆ อยู่ เธอกล้ำกลืนความทุกข์แสนเจ็บปวด [ลูกแม่ พ่อเขาไม่ต้องการลูก แต่แม่จะปกป้องลูกให้ดีที่สุดเอง]

เธอเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่พ่อแม่บุญธรรมรับเลี้ยงเธอและคลอดลูกแฝด เธอก็ถูกทิ้งไว้ที่บ้านป้าเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง โชคยังดีที่ป้าดีกับเธอมาก

ความหวังสูงสุดของจ้าวซีซีก็คือการมีครอบครัว ทั้งที่รู้ดีว่าฮั่วหานฮุ่ยไม่ชอบตัวเอง แต่เธอก็ยังพยายามเป็นภรรยาที่อ่อนน้อมมาตลอดสามปี แต่ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเราไม่สามารถทำให้ก้อนหินที่หนาวเหน็บอบอุ่นได้

ถึงตอนนี้เธอจะหย่า แต่เธอก็มีลูก ในที่สุดก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว

เธอไม่ได้อ่านเนื้อหาบนข้อตกลงการหย่าและลงมือเซ็นชื่อของตัวเองบนหน้าสุดท้ายทันที

ตอนกลางคืนเธอยังคงนอนที่ห้องนอนหลักตัวคนเดียวเหมือนเช่นเคย ส่วนฮั่วหานฮุ่ยนอนที่ห้องหนังสือ ทุกอย่างเหมือนกับแต่ก่อน แต่งงานสามปีแยกห้องกันสามปี

——

ตอนเช้า จ้าวซีซีได้รับสายโทรศัพท์จากแม่สามี อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “จ้าวซีซี เธอให้คนรับใช้มาทำความสะอาดห้องพักแขกชั้นสองหน่อยสิ มีแขกจะมาพักสองสามวัน ต้องต้อนรับแขกผู้มีเกียรติให้ดีด้วย จำไว้”

จ้าวซีซีไม่ทันได้ถามว่าเป็นใคร แม่สามีก็ตัดสายไปแล้ว

เธอดึงยกมุมปาก เธอเคยชินกับท่าทีรังเกียจเธอของแม่สามีมานานแล้ว ราวกับถ้าพูดกับเธอเพิ่มอีกสักประโยคคงทำให้ตระกูลฮั่วเสื่อมเสีย

ตอนที่จ้าวซีซีลงมาชั้นล่าง ฮั่วหานฮุ่ยก็ออกไปทำงานแล้ว

ตกบ่าย หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัวเดินเข้ามาในโถงคฤหาสน์ แววตาของจ้าวซีซีเต็มไปด้วยความสงสัย หรือนี่ก็คือแขกผู้มีเกียรติที่แม่สามีพูดถึง? เป็นสาวสวยคนหนึ่งเหรอ?