บทที่ 7

เดิมทีเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะแต่งงานกับเธอ แต่เขาก็แต่งงานกับเธอแล้ว ถ้าหากว่าเธอเชื่อฟัง เขาก็ไม่สนใจเรื่องภูมิหลังที่ย่ำแย่ของเธอ เนื่องจากเขามีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูเธอ

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้สร้างเรื่องมาหลายครั้ง ตอนนี้นึกไม่ถึงเลยว่าเธอไม่อยากเสแสร้งอีกต่อไปแล้ว และในที่สุดก็แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา!

เดิมทีเขาควรจะรู้สึกโล่งใจ แต่เมื่อเห็นเธอเซ็นใบหย่าแล้ว จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนไม่มีแรง อ่อนแรงไปหมด

ในสายตาของจ้าวซีซีแอบซ่อนความเศร้าโศกเอาไว้ เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เธอยังทิ้งศักดิ์ศรีของเธอเอาไว้เพื่อให้เขาก้าวต่อไปหลังจากที่เธอได้ก้าวจากที่นี่ไปแล้ว

หลินซีเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีจึงรีบเสริมว่า “จ้าวซีซี เธอรีบเซ็นใบหย่าขนาดนี้ เธอมีรักครั้งใหม่แล้วใช่ไหม?” สีหน้าของฮั่วหานฮุ่ยเย็นลงมาก เขาจ้องตากับจ้าวซีซีอย่างไม่วางตา แววตาของเขานั้นมองอย่างครุ่น

จ้าวซีซีเห็นสีหน้าที่ไม่ไว้วางใจของฮั่วหานฮุ่ย เธอไม่ยอมพ่ายแพ้และตอบว่า “ใช่น่ะสิ ขอเพียงแค่มีรักครั้งใหม่ที่ดีพอ ไม่มีหรอกที่จะไม่ลืมแฟนเก่า”

ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “อยู่กินด้วยกันกับฉัน แต่ไปเลี้ยงชายข้างนอกเหรอ?”

จ้าวซีซีเหลือบมองเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้น “ฉันคืนให้”

เธอหยิบเสื้อผ้าที่ดูไม่สะดุดตาไปเพียงไม่กี่ตัว เธอไม่หยิบกระเป๋าและเครื่องประดับแบรนด์เนมที่เหลือนั้นไปเลยสักชิ้น

ฮั่วหานฮุ่ยไม่มองเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นพวกนั้นเลย สายตามองไปที่เรือนร่างของเธอ “แล้วที่คุณใส่อยู่น่ะ ก็ผมซื้อให้นะ”

“งั้นฉันคืนให้ด้วย”

ดวงตาฮั่วหานฮุ่ยนั้นจ้องมองที่เธออย่างเย็นชา

ตาของหลินซีลุกวาว เธอแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความตื่นเต้น อยากจะเก็บฉากที่แสนจะน่ามหัศจรรย์นี้ไว้

จ้าวซีซียืนอยู่กับที่ราวกับเธอกำลังเสี่ยงชีวิต

เธอปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงามและละเอียดอ่อน รวมถึงส่วนโค้งของเธอที่ปรากฏออกมา

ตาของเขาหรี่ลง ไม่คิดว่าเธอจะกล้าถอดจริง ๆ!

เขาหน้าเขียวและพูดว่า “พอได้แล้ว! จ้าวซีซี คุณคือผู้หญิงที่ไม่มีเส้นแบ่งกั้นมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา คุณออกไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว!”

เมื่อพูดจบ ฮั่วหานฮุ่ยก็เดินไปที่ห้องโถง ด้านหลังของเขาดูเย็นชาเช่นเคย

มือของจ้าวซีซีได้หยุดลง สายตามองด้วยความเยาะเย้ย ไม่ใช่เขาเหรอที่บอกให้เธอถอด?

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอเสี่ยงชีวิตจริง ๆ เมื่อกี้นี้

หลินซีเก็บโทรศัพท์ของเธอด้วยความเสียดาย ยักคิ้วขึ้นแล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง “เธอยอมลดตัวที่จะถอดเอง ก็ควรจะดูให้ดีก่อนว่ามีผู้ชายดีๆยอมจ่ายแทนไหม ไม่อย่างนั้นถอดไปก็เหมือนถอดไปฟรี ๆ! ใครใช้ให้เธอมีภูมิหลังที่ไม่ดี ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นแค่คนธรรมดาสามัญและอย่าพยายามเป็นฟีนิกซ์เลย”

จ้าวซีซีหิ้วถุงกระสอบที่สกปรกนั้นแล้วเธอก็สูดจมูก บางทีเธอก็อิจฉาคนที่เกิดมาชีวิตดีจริงๆ

ทุกครั้งที่เธอถูกกลั่นแกล้ง เธอก็จินตนาการว่าครอบครัวของเธอจะตกลงมาจากฟ้า เพื่อช่วยเธอระบายความโกรธแค้น!

แต่เธอก็รู้ดีว่าความคิดเพ้อฝันนี้ก็มีแค่ในละครทีวี แม้ว่าตอนนี้เธอจะพบครอบครัวของเธอแล้วก็ตาม เรื่องดังกล่าวก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี

ในเวลานี้ มีเสียงหึ่ง ๆ บนท้องฟ้าดังขึ้น เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งจอดอยู่บนสนามหญ้าอย่างโดดเด่น

บอดี้การ์ดตัวสูงในชุดดำหลายคนเดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์อย่างดุดัน

ตรงนั้น หลังจากฮั่วหานฮุ่ยได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ เขาก็ยืนอยู่ที่ประตูห้องโถง เขาเห็นบอดี้การ์ดตัวสูงในชุดดำหลายคนยืนอยู่หน้าจ้าวซีซีด้วยตาของเขาเอง

บอดี้การ์ดชุดดำพูดด้วยความเคารพ “คุณหญิงจ้าวครับ พวกเรามารับคุณหญิงออกจากที่นี่ครับ!”