บทที่ 12

“หลินหนานพี่รองของเธอ ตอนนี้เขียนโค้ดออกมาได้เก่งมาก ถึงกับเคยนำบริษัทไปคว้ารางวัลมามากมาย และยังมีส่วนร่วมในการสร้างไฟร์วอลล์ที่ทำงานด้านความปลอดภัยบนเครือข่ายมากมายบนอินเตอร์เน็ตอีกด้วย หลินเป่ยพี่สามของเธอ เป็นอาสาสมัครของสภากาชาดในต่างประเทศ ช่วยเหลือสัตว์ป่าที่ได้รับบาดเจ็บ และนำผู้คนมาทำความเข้าใจเกี่ยวกับสภาพความเป็นอยู่ของเหล่าสัตว์อย่างลึกซึ้ง ส่วนหลินเปาเหนียนพี่สี่ของเธอนั้น ตอนนี้สอนคนเล่นเปียโน หลินเย่หานพี่ห้าของเธอ ทำงานอยู่ในสำนักงานกฎหมาย และหลินวู่เซิงพี่หกของเธอ เป็นตัวประกอบอยู่ในกองถ่ายน่ะ”

หลินตงเย่รู้สึกว่าคำอธิบายของตัวเองน่าจะโอเคอยู่ และเขาก็ไม่ได้พูดปดแต่อย่างใด

[พี่รองเป็นแฮกเกอร์ชื่อดัง——ก็เป็นโปรแกรมเมอร์ที่เขียนโค้ดไม่ใช่เหรอ?]

[พี่สามเป็นศัลยแพทย์ชั้นนำ——เขาไม่ชอบช่วยชีวิตคน แต่ชอบช่วยชีวิตสัตว์]

[พี่สี่เป็นนักเปียโนชื่อดัง—นอกจากจัดคอนเสิร์ตแล้ว ก็ยังสอนคนเล่นเปียโนในโรงเรียนอีกด้วย]

[พี่ห้าก็เป็นทหายชื่อดัง——ซึ่งทำงานอยู่ในบริษัท เพียงแต่เป็นบริษัทที่เขาเปิดขึ้นเอง]

[ส่วนพี่หกเป็นราชาจอเงิน——แน่นอนว่าต้องผ่านบทตัวประกอบมาก่อน แล้วผลลัพธ์ก็ได้กลายมาเป็นราชาจอเงินไงล่ะ]

จ้าวซีซีพยักหน้า พี่ใหญ่เป็นพนักงานขายอสังหาริมทรัพย์ พี่รองเป็นโปรแกรมเมอร์ พี่สามเป็นสัตวแพทย์ ส่วนพี่สี่เป็นครูสอนเปียโน พี่ห้าเป็นทนายความ

และพี่หกนั้นเป็นนักแสดงตัวประกอบ

ดูเหมือนว่า ภาพลวงตาก็เป็นเพียงภาพลวงตาจริง ๆ

จ้าวซีซีเองก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีพี่ชายมากมายมาปรากฏตัวขึ้นพร้อม ๆ กัน และดูเหมือนว่าอาชีพก็แตกต่างกันออกไป

ป้าสะใภ้ใหญ่เสียดายเล็กน้อยที่พี่ชายของซีซีไม่ใช่คนรวย: “งั้นพวกเรากินข้าวมื้อนี้แล้วก็กลับกันเถอะ โรงแรมนี้จะต้องแพงมากแน่ ๆ ซีซี พี่ชายของเธอขายบ้านให้ได้เงินมาแต่ละนิดมันไม่ง่ายดายนักหรอกนะ”

แต่ไม่มีเงินมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร ตราบใดที่ดีกับซีซีก็ได้แล้ว

“ไม่ต้องน่า เรื่องเงินมันไม่สำคัญ อะแฮ่ม คือฉันหมายความว่าฉันขายบ้านทำเงินได้ก็ไม่ใช่น้อย ๆ อยู่”

จ้าวซีซีรู้ถึงความคิดของพี่ใหญ่ เธอดึงมือของป้าสะใภ้ใหญ่มาจับและพูดว่า “ขายอสังหาริมทรัพย์ค่อนข้างทำเงินได้เยอะเลยนะคะ อย่างไรเสียก็จองเอาไว้แล้ว งั้นก็อย่าลังเลที่จะพักสักคืนเถอะค่ะ”

ป้าสะใภ้ใหญ่จึงตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจ

หลินตงเย่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ วิธีที่ภรรยาคิดออกมานั้นมันได้ผลอย่างที่คาดเอาไว้จริง ๆ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็กลับไปยังห้องชุดเพรสซิเดนเชียลสวีทที่อยู่ชั้นบนสุด เดิมทีจ้าวซีซีวางแผนที่จะคุยกับป้าสะใภ้สักหน่อย แต่ผลคือพอเอนตัวลงไปได้ไม่นานก็ผลอยหลับไป และหลับใหลไปจนฟ้าสว่าง

เช้าวันรุ่งขึ้นจ้าวซีซีถูกนาฬิกาปลุกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

ก่อนหน้านี้เจ็ดโมงเช้าของทุกวันเธอต้องลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าให้กับฮั่วหานฮุ่ย พอทำไปทำมาก็เป็นเวลาสามปีแล้ว เธอปิดนาฬิกาปลุก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไม่ต้องไปคอยเอาใจผู้ชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

แต่หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เธอเหลือบมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา เป็นชื่อที่เธอไม่มีวันลืมแม้แต่ในความฝันก็ตาม——ฮั่วหานฮุ่ย

แต่งงานกันมาสามปี ฮั่วหานฮุ่ยไม่เคยโทรหาตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หากเปลี่ยนมาเป็นก่อนหน้านี้ เธอก็คงจะมีความสุขมากเป็นแน่

แต่ตอนนี้เธอกลับไม่อยากรับสายอีกแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ก็เงียบลงในที่สุด จ้าวซีซีกลับนอนไม่หลับ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธฮั่วหานฮุ่ย ความรู้สึกก็ซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่นานนักเธอก็ได้รับสายจากอีกเบอร์ เป็นสาวใช้ที่บ้านที่โทรเข้ามา ครั้งนี้จ้าวซีซีกดรับสาย “ฮัลโหล มีอะไรเหรอคะ?”

“คุณนายน้อยคะ เนกไทสีน้ำเงินเส้นโปรดของคุณชายเส้นนั้นอยู่ตรงไหนเหรอคะ?”

ตอนแรกจ้าวซีซีไม่อยากตอบ แต่ทนเห็นสาวใช้โดนด่าทอไม่ได้ เธอจึงเอ่ยปากออกไปว่า “อยู่ตรงลิ้นชักที่สองซ้ายมือสุดค่ะ”

วินาทีต่อมา น้ำเสียงที่เย็นชาของฮั่วหานฮุ่ยก็ดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ “จ้าวซีซี คุณรีบกลับมาหาเนกไทเดี๋ยวนี้เลยนะ ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงอื่นเข้ามาในห้องนอนผม!”

พอได้ยินน้ำเสียงที่มั่นใจของชายผู้นั้น จ้าวซีซีก็ยิ้มหยัน “คุณชายฮั่วคะ พวกเราหย่ากันแล้วนะคะ คุณสามารถให้หลินซีหาแทนคุณได้ค่ะ!”