บทที่ 6

เขาเห็นของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ล้วนเป็นเสื้อผ้าธรรมดา ๆ เธอไม่ได้หยิบของหรูหราแบรนด์เนมไปสักชิ้นเดียว

เธอแต่งงานกับฉันไม่ใช่ว่าต้องการสิ่งเหล่านี้หรอกเหรอ? คิดไม่ถึงว่าจะไม่เอาอะไรไปสักชิ้น

สายตาของฮั่วหานฮุ่ยมองไปที่ถุงกระสอบที่สกปรก พร้อมขมวดคิ้วและพูดว่า “ใช้แผนนี้อีกแล้วเหรอ ครั้งนี้ทำเป็นน่าสงสารให้ใครเห็นเหรอ? คุณย่าไม่อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ!”

แต่งงานมาสามปี นอกจากไม่ชอบเธอแล้ว ในทางการเงินเขาไม่เคยปฏิบัติกับเธอไม่ดีเลย

การหย่าร้างยังให้ค่าชดเชยกับเธอเป็นจำนวนมาก เพียงพอที่จะให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย

เธออยากที่จะไปจริง ๆ หรือเป็นเพียงแค่การแสดงกันแน่นะ?

จ้าวซีซีจับโทรศัพท์ที่แบตหมดไว้แน่น เธอยังไม่เข้าใจข่าวที่ป้าสะใภ้ใหญ่ได้เล่าให้เธอฟังว่าเธอได้พบกับครอบครัวแล้ว เธอยังเคยเพ้อฝันว่าครอบครัวของเธอหาเธอพบแล้ว ตั้งแต่นี้เธอจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป

จ้าวซีซีเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ในสายตาของฮั่วหานฮุ่ยนั้นราวกับยอมรับแล้ว

หลินซีแกล้งทำเป็นเดินกะโผลกกะเผลกและตามออกมา “พี่หานฮุ่ยคะ เมื่อกี้เธอเก็บข้าวของจะออกไป แต่ว่าเธอแค่เอาถุงกระสอบที่สกปรกออกมาจากห้องครัว ฉันพยายามโน้มน้าวเธอแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล”

พ่อบ้านรีบเสริมว่า “คุณผู้ชายครับ ผมเพียงแค่อยากจะโน้มน้าวให้นายหญิงไม่ใช้ถุงใบนี้ แต่ว่านายหญิงท่านไม่ยอม แถมยังทำเสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้นเลยครับ ทั้ง ๆ ที่มีกระเป๋าเดินทางแบรนด์เนมหรู ๆ ก็ไม่ใช้ แสร้งทำเป็นน่าสงสาร ถ้าหากถูกเล่าต่อออกไปล่ะก็คงคิดกันว่าตระกูลฮั่วดูแลเธอไม่ดีแน่ ๆ เลยครับ”

บรรยากาศเงียบสงบเป็นพิเศษ จ้าวซีซีได้ยินสองคนกำลังพูดให้ร้ายตัวเอง เธยืนอยู่กับที่เหมือนกับท่อนไม้อย่างไรอย่างนั้น

เธอมองไปฮั่วหานฮุ่ยที่อยู่ข้างหน้า อยากจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

แววตาของเขานั้นลุกโชน พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่มีอะไรจะพูดเลยเหรอ?”

เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ!

ในสายตาของจ้าวซีซีเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “สิ่งที่ควรจะพูดถูกพวกเขาพูดไปหมดแล้วฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ”

ถึงพูดไปคุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี ทำไมฉันต้องอธิบายให้มันยุ่งยาก

“จ้าวซีซี คุณยังไม่พออีกเหรอ? คุณยังต้องการอะไรอีก?”

ในสายตาของเขา เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งงานกับเขาเพื่อเงิน

จ้าวซีซีเห็นว่าพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นจึงตอบว่า “ฉันแค่อยากจะเป็นภรรยาที่รวยที่ใช้เป็นแต่เงิน คุณดูภรรยาคนอื่นสิ ถ้าไม่ใช่ชอปปิงซื้อของ ก็ทำสวย ดื่มน้ำชายามบ่ายกัน หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณ ที่ที่ไปบ่อยที่สุดคือห้องครัว ไปไกลที่สุดก็ตลาดสด ผ่านไปสามปีกลับถูกคุณไล่ออกจากบ้าน เสียช่วงเวลาวัยเยาว์ไปสามปีเปล่า ๆ! หย่าก็หย่ากันแล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากปรนนิบัติรับใช้แล้วไม่ได้หรือไง?”

เธอระบายความขับข้องใจที่เก็บมานานหลายปีด้วยลมหายใจเดียว แล้วเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที

การทำตัวเป็นคนไม่มีสมบัติผู้ดี ชีวิตก็ราบรื่นขึ้นมากจริง ๆ

“พูดจบแล้วหรือยัง?”

สายตาของฮั่วหานฮุ่ยนั้นมีความสงสัย เขาเคยให้บัตรค่าใช้จ่ายกับเธอ ค่าขนมให้เดือนละห้าล้านบาท

โดยปกติแล้วในทุกฤดูกาลจะให้พ่อบ้านส่งเสื้อผ้าและกระเป๋าแบรนด์ดังมาให้

แถมค่ารักษาพยาบาลคุณลุงของครอบครัวเธอนั้น เขาก็ให้คนไปจัดการให้

ตอนนี้หย่ากันก็ทำให้ทรัพย์สินเธออีกจำนวนมาก เพียงพอที่จะทำให้เธอมีกินมีใช้ได้อย่างสุขสบาย เขาได้ทำดีที่สุดแล้ว

เธอยังคิดว่าไม่พออีก?

“พูดไปก็พูดไม่จบหรอก”

“ต่อสิ!”

“ถ้าอยากฟังก็ได้ ต้องจ่ายเงินเพิ่มนะ”

ฮั่วหานฮุ่ยเม้มริมฝีปากบางของเขาอย่างเย็นชา “จ้าวซีซี คุณรักเงินขนาดนี้ ถ้าคุณยังโลภไม่รู้จักพอต้องจบไม่สวยแน่”

ขนาดพูดมาตั้งเยอะขนาดนี้ เธอยังรู้สึกว่าเงินยังน้อยเกินไป

ฮั่วหานฮุ่ยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นดวงตาที่ดื้อรั้น ใสสะอาดและชัดเจนของจ้าวซีซีคู่นั้น ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่พิสมัยในความฟุ้งเฟ้อและพูดจาโกหกคนนี้ จะมีดวงตาที่ดูสดใสขนาดนี้ได้อย่างไร!