บทที่ 3

จ้าวซีซีถือแผ่นตรวจการตั้งครรภ์เอาไว้แน่น “ถ้าฉันท้องจริง ๆ ก็ไม่หย่าหรอกค่ะ”

“ก็ใช่ สุดท้ายแล้วผู้หญิงที่บูชาเงินแบบเธอจะต้องคว้าโอกาสแม่ของลูกเอาไว้อย่างแน่นอน แต่ถึงแม้เธอจะท้อง พี่หานฮุ่ยก็ไม่ต้องการ ยังไงซะคนธรรมดา ๆ อย่างเธอ ไม่เหมาะให้กำเนิดทายาทของตระกูลฮั่วหรอก”

จ้าวซีซีหันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว แต่หลินซีกลับเดินตามเธอไปด้วย “เดี๋ยวก่อน เอากระดาษที่เธอหยิบมาจากโต๊ะมาให้ฉันดูหน่อย”

หลินซีคิดแล้วก็รู้สึกไม่วางใจขึ้นมา เธอต้องดูให้ชัดก่อน ถ้าผู้หญิงคนนี้ท้องลูก จำเป็นต้องกำจัดออกไป

จ้าวซีซีถือกระดาษที่ตรวจการตั้งครรภ์เอาไว้แน่น “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันค่ะ”

“เรื่องส่วนตัวอะไรกัน ฉันแค่จะดูว่าเธอจะขโมยของมีค่าในวิลล่าไปหรือเปล่า เอามาให้ฉัน!”

หลินซีก้าวไปข้างหน้าจะแยกมือเธอออก และยังอยากจะยกมือขึ้นไปตบเธอ จ้าวซีซีชนไหล่กลับไป แล้วเห็นหลินซีนอนร้องไห้อยู่บนพื้น “เท้าของฉัน เจ็บมากเลย!”

“จ้าวซีซี คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เสียงที่เย็นชาและดุดันของชายหนุ่มนั้นดังขึ้น จ้าวซีซีหันศีรษะไปเห็นฮั่วหานฮุ่ยที่เดินเข้ามาจากด้านนอก จู่ ๆ หัวใจของเธอก็กระตุกขึ้นมา และพึมพำขึ้นว่า “หานฮุ่ย ไม่ใช่แบบที่คุณเห็น…”

ผลคือเขาเดินผ่านเธอไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา ย่อตัวลงอุ้มหลินซีขึ้นมาจากพื้น แต่กลับเห็นใบหย่าอยู่บนพื้น ซึ่งบังเอิญเป็นหน้าสุดท้ายพอดี——จ้าวซีซี

ตาของฮั่วหานฮุ่ยตกตะลึง ครั้งนี้เธอรีบเซ็นขนาดนี้ได้ยังไง?

“พี่หานฮุ่ย?”

ฮั่วหานฮุ่ยรู้สึกตัว และกระซิบถามหลินซี “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“พี่หานฮุ่ย มือของฉันเจ็บมากเลยค่ะ หักหรือเปล่าคะ? อนาคตฉันยังจะเล่นเปียโนต่ออีกได้ไหมคะ?”

ฮั่วหานฮุ่ยวางหลินซีลงบนเตียง “ไม่หรอก ผมจะให้หมอมาตรวจให้คุณดูนะ”

พูดจบ ชายหนุ่มก็หันไปจ้องมองที่เธอ “ขอโทษซีซีซะ”

หลินซีเป็นลูกสาวของตระกูลหลิน ในครอบครัวมีพี่ชายสามคนที่หวงรักน้องสาวอยู่ ถ้าหากถูกตระกูลหลินรู้เข้าว่าหลินซีโดนทุบตี ผู้หญิงคนนี้จะรับผลที่ตามมาไม่ไหวแน่นอน

ได้ยินซีซีสองคำนี้ หัวใจของจ้าวซีซีก็กระตุกขึ้นมาอีกครั้ง

ชื่อของเธอก็ซีซีเหมือนกัน แต่เขาไม่เคยเรียกตัวเธอแบบนี้เลย แม้แต่เรื่องไม่คาดฝัน เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เขากอดตัวเธอเอาไว้อย่างเสน่หา และปากก็เรียกว่าซีซี น่าจะก็คือซีซีนี้สินะ เป็นเธอที่หลงตัวเองไปเอง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอก็เป็นเพียงตัวแทนของหลินซีเท่านั้น

หัวใจของเธอเจ็บปวดจนเริ่มชาขึ้นมาทีละนิด เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอโทษงั้นเหรอ?”

“เธอเป็นคนตบคนอื่นก่อน เด็กสามขวบก็ยังเข้าใจเรื่องนี้เลย นอกจากนี้เธอรู้ไหมว่าสำหรับคนที่เล่นเปียโนน่ะ มือคู่นี้มันสำคัญมากขนาดไหน?”

ใช่สิ ผมทุกเส้นของหลินซีก็ล้วนแต่สำคัญ ส่วนเธอแม้แต่กับวัชพืชริมถนนก็ยังเทียบไม่ได้เลย

ทนมาสามปีแล้ว และเธอไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

จ้าวซีซีตอบอย่างดื้อรั้น “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่เป็นเธอที่เริ่มลงมือก่อน!”

ผู้ดูแลบ้านที่อยู่หน้าประตูก็พูดใส่ไฟขึ้นมา “คุณชายครับ ผมเห็นกับตาว่าคุณนายลงมือผลักคุณหลิน”

ฮั่วหานฮุ่ยขมวดคิ้ว และพูดอย่างรุนแรง “ขอโทษซะ!”

“ถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”

สายตาของฮั่วหานฮุ่ยมีความประหลาดใจแวบเข้ามา ภรรยาตัวน้อยที่ครั้งหนึ่งดูอ่อนน้อมถ่อมตนและมักจะยอมจำนน ก็มีด้านที่ปากคอเราะรายด้วยงั้นเหรอ?

เขาเม้มริมฝีปาก “กล้าหาญมากเลยนะ คิดถึงชะตากรรมของคุณลุงที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยไฮเอนด์ของโรงพยาบาลดูสิ!”

ตอนแรกคุณลุงของเธอลงมือทุบตีคนอื่น แต่ผลคือโดนคนนั้นแจ้งความจะจับเข้าคุก ส่งผลให้คุณลุงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะรีบหลบหนี ตอนนี้จึงยังนอนไม่ได้สติอยู่ในโรงพยาบาล

เธอยังไม่ได้บทเรียนอีกหรือไง?

จ้าวซีซีกลั้นน้ำตา คิดไม่ถึงว่าเขาจะข่มขู่เรื่องลุงกับตัวเธอ เธอมองดูผู้หญิงที่นอนสง่าอยู่บนเตียงแต่งงาน ภาพถ่ายที่แขวนอยู่บนหัวเตียงดูเหมือนจะเยาะเย้ยการมีอยู่ของเธอก็เหมือนกับเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

ในที่สุดจ้าวซีซีก็ก้มหน้ายอมจำนนต่อความเป็นจริงและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ขอโทษค่ะ!”