บทที่ 4

หลินซีดีใจสุดขีด ก่อนจะพูดด้วยท่าทางจอมปลอมว่า “เห็นแก่หน้าพี่หานฮุ่ยหรอกนะ ฉันถึงยกโทษให้เธอ”

จ้าวซีซียืดหลังตรง มองไปยังฮั่วหานฮุ่ย “ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ?”

เธอไม่อยากอยู่ต่อแม้เพียงสักเสี้ยววินาทีเดียว

เธอก้มเก็บหนังสือข้อตกลงการหย่าที่พื้นยื่นส่งให้เขา ครั้งนี้ท่าทางของเธอแน่วแน่กว่าทุกครั้ง

ฮั่วหานฮุ่ยเหลือบมองหนังสือข้อตกลงการหย่า ขมวดคิ้วด้วยจิตใต้สำนึก คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เธอยอมเซ็นด้วยความเด็ดเดี่ยวขนาดนี้ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงไปขอให้คุณย่าช่วย เดิมทีเขาคิดไว้แล้วว่าจะพูดโน้มน้าวใจคุณย่าอย่างไร แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว

ชายหนุ่มรู้สึกแย่ขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก เขามองเห็นกระเป๋าเดินทางที่พื้น เธอเตรียมตัวจะไปแล้วงั้นเหรอ?

ฮั่วหานฮุ่ยยกสายตาขึ้น “หาที่พักได้แล้วเหรอ?”

“ยังค่ะ”

หลังจากจ้าวซีซีตอบกลับด้วยสัญชาตญาณ ก็มองเขาด้วยความแปลกใจ เมื่อกี้เขาเป็นห่วงเธออยู่เหรอ?

ฮั่วหานฮุ่ยรีบมองไปทางอื่น “ไปหยิบน้ำแข็งมาประคบเย็นให้ซีซี เธอข้อเท้าพลิกเพราะคุณ คุณคิดจะไปทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ?”

เหอะ ทำเพื่อหลินซีตามคาด

เมื่อกี้มีอยู่ชั่ววินาทีหนึ่งที่เธอคิดว่าฮั่วหานฮุ่ยเป็นห่วงตน แต่งงานมาสามปี แต่เทียบกับผมเส้นเดียวของรักแรกไม่ได้ด้วยซ้ำ

จ้าวซีซีเดินก้าวเท้าหนักออกจากห้องนอน เมียน้อยบุกมานอนบนเตียงแต่งงานในห้อง แต่เธอกลับต้องไปเอาน้ำแข็งมาส่งให้เมียน้อย

จ้าวซีซี นี่เธอต่ำตมเกินไปหรือเปล่า?

เธอก้าวพลาดในขณะที่ลงจากบันได เธอยื่นมือออกไปด้วยจิตใต้สำนึกแต่ก็คว้ามาได้เพียงกระถางต้นไม้ที่อยู่ใกล้สุด จึงกลิ้งตกบันไดไปพร้อมกับกระถางนั้น

ในจังหวะวิกฤตินี้กลับมีคนดึงมือเธอไว้

จ้าวซีซีจ้องฮั่วหานฮุ่ยนิ่ง นึกไม่ถึงว่าเป็นเขาที่ช่วยตนไว้!

ชายหนุ่มออกแรงดึงร่างเธอกลับมา ศีรษะของเธอกระแทกหน้าอกของเขา ใบหน้าด้านข้างแนบอกที่ตำแหน่งหัวใจของเขา จึงได้ยินเสียงใจเต้นแรงของเขาพอดี

จ้าวซีซีรีบถอยหลังด้วยความลนลาน อยากผละตัวออกห่างจากเขา

แต่ผลที่ได้คือเธอรู้สึกตัวเบาหวิว เพราะถูกอีกฝ่ายช้อนเอวอุ้มลงบันได ใบหน้าของเธอแนบชิดติดกับหน้าอกของเขา ก็ถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของฮอร์โมนความเป็นผู้ใหญ่เต็มประดา

เธอถูกวางลง อุณหภูมิบนใบหน้าพุ่งสูงขึ้นเยอะ

แม้แต่งงานมาสามปีแล้ว แต่ทั้งคู่ยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกันมาก่อน ยกเว้น เรื่องไม่คาดฝันครั้งนั้นเมื่อเดือนก่อน

น้ำเสียงเย็นเยียบของชายหนุ่มดังมาจากบนศีรษะ “จะเดินจะเหินก็อย่าลืมใช้สมองหน่อย จะได้ไม่ต้องหกล้มจนกลายเป็นคนโง่”

จ้าวซีซีเม้มปาก อารมณ์ค่อย ๆ เย็นลงแล้ว เธอเห็นกระถางดอกไม้แตกอยู่บนบันได ดินกระจัดกระจายเต็มพื้น “ฉันจะไปเก็บกวาดเดี๋ยวนี้”

“ให้คนรับใช้ทำเถอะ คุณไม่มีเรื่องอื่นต้องทำหรือไง?”

ฮั่วหานฮุ่ยขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เขาจ้างบ่าวรับใช้ตั้งมากมาย ไม่ได้ให้มาอยู่ฟรีกินฟรีสักหน่อย

จ้าวซีซีถึงค่อยนึกขึ้นได้ว่าตนลงมาทำอะไร——เอาน้ำแข็งให้หลินซี

ดวงตาของจ้าวซีซีฉายวาบด้วยความเยาะเย้ยตัวเอง เธอเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าเสื้อของเขาเปื้อนดิน คงเปื้อนตอนที่ได้ช่วยตนไว้เมื่อครู่

ชายหนุ่มผู้นี้เป็นโรครักสะอาด คงไม่อาจยอมรับเรื่องพวกนี้ได้แน่นอน

เดิมทีเธออยากเอ่ยเตือนสักหน่อย แต่เขากลับสาวเท้ายาวขึ้นบันไดไปแล้ว เดาจากทิศทางคงไปห้องนอนหลัก เขาเป็นห่วงหลินซีขนาดนี้เชียวเหรอ? ถึงขั้นว่าไม่สนใจแม้แต่ดินที่อยู่บนตัว

จ้าวซีซีพ่นลมออกมาอย่างยากลำบาก หยิบน้ำแข็งเดินขึ้นชั้นบน ผลักประตูเดินเข้าไปแล้วกลับไม่เห็นฮั่วหานฮุ่ย เขาไปไหนแล้วล่ะ?

หลินซีพิงหัวเตียงอยู่ ริมฝีปากแดงยกยิ้มเล็กน้อย “วางน้ำแข็งลงแล้วไปเถอะ หรือว่าเธอยังอยากจะอยู่ปรนนิบัติฉันที่นี่จริงๆ หรือไม่เธอยังอยากดูภาพที่ฉันกับพี่หานฮุ่ยพลอดรักกันหรือไง ฉันกับเขาไม่ได้เจอกันมาสามปีเชียวนะ”

คำพูดของหลินซีก็ฟังดูมีเค้ามูล!

จ้าวซีซีเวลานี้ถึงเพิ่งได้ยินเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องอาบน้ำ ฮั่วหานฮุ่ยอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำ!

สีเลือดบนใบหน้าของเธอซีดจางลงไปในพริบตา!

พวกเขาเพิ่งหย่ากันสด ๆ ร้อน ๆ เขาก็อดใจรอที่จะนอนขลุกบนเตียงกับคนรักเก่าไม่ได้ซะแล้วเหรอ!