บทที่ 2

สายตาของจ้าวซีซีมีการเยาะเย้ยแวบเข้ามาครู่หนึ่ง หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เธอก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอได้หย่ากับฮั่วหานฮุ่ยไปแล้ว ผู้หญิงคนไหนจะมาอยู่ที่นี่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองอีกต่อไป

จ้าวซีซีก้าวไปข้างหน้า “สวัสดีค่ะ…”

เธอพูดยังไม่ทันจับ สาวสวยคนนั้นก็เมินเธอ แล้วเดินไปรอบ ๆ ห้องโถง จากนั้นก็สั่งแม่บ้านขึ้นว่า “สีผ้าม่านไม่โอเค ยังมีโซฟาอีกที่ไม่โอเค และก็ยังมีเตียงในห้องนอนด้วย ทั้งหมดนี้ไปเปลี่ยนเป็นแบรนด์ที่ฉันชอบมาให้หมด”

มองไปที่แขกผู้มีเกียรติที่มาชี้นิ้วสั่งการส่งเดชกับเรือนหอ จ้าวซีซีก็เอ่ยขึ้นว่า “คุณเป็นใครเหรอคะ? บ้านหลังนี้ไม่ได้เตรียมจะปรับปรุงใหม่ค่ะ”

“ฉันจะแนะนำตัวเองหน่อยนะ ฉันชื่อว่าหลินซี ในอนาคตจะมาเป็นนายหญิงของเรือนหอแห่งนี้ ดังนั้นสไตล์ของการตกแต่งวิลล่านี้ ก็ต้องทำตามที่ฉันพูดอยู่แล้วล่ะค่ะ”

“คุณก็คือหลินซี?”

หัวใจของจ้าวซีซีรู้สึกขมขื่น ไม่น่าแปลกใจที่จู่ ๆ ฮั่วหานฮุ่ยก็ขอหย่า ที่แท้ก็เป็นเพราะหลินซีกลับมาแล้วนี่เอง

คนรักเก่าที่เขาไม่เคยลืมกลับประเทศมาแล้ว เธอที่เป็นของทดแทนก็ต้องถอยไป

“ดูเหมือนว่าเธอจะเคยได้ยินเรื่องฉันมาก่อน รีบลงนามหย่าไปให้เร็วเข้าสิ เธอครองตำแหน่งนี้มาสามปีแล้ว ก็ควรจะส่งคืนให้เจ้าของเดิมได้แล้ว”

จ้าวซีซีค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “พูดอย่างน้ำใสใจจริงขนาดนี้ แล้วตอนที่ฮั่วหานฮุ่ยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนนอนโคม่าไม่ได้สติ ทำไมไม่เห็นคุณมาแต่งงานกับเขาล่ะคะ?”

ตอนแรกที่ฮั่วหานฮุ่ยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ร้ายแรง คุณย่าฮั่วอยากหาเด็กสาวสักคนมาทิ้งทายาทเอาไว้ แต่สตรีผู้ดีอันงาม เหล่านั้นกลับหลบซ่อนไปอยู่ห่างกันหมด

ตอนนั้นเธอเป็นพยาบาลดูแลคุณย่าฮั่ว คุณย่าฮั่วนั้นดีกับเธอมาก ทั้งยังให้ตัวเธอยืมเงินไปใช้หนี้อีกด้วย เธอทนเห็นคุณย่าฮั่วคนผมหงอกต้องส่งคนผมดำไปก่อนไม่ไหว จึงตอบตกลงกับคุณย่าฮั่วเพื่อแต่งเข้ามาในตระกูลฮั่ว

ทุกคนต่างก็คิดว่าฮั่วหานฮุ่ยไม่น่ารอดแล้ว รวมถึงเธอด้วย ที่คิดว่าการแต่งงานนี้เป็นเพียงพิธีการ! แต่คาดไม่ถึงว่าฮั่วหานฮุ่ยจะกลับมามีชีวิตขึ้นอีกครั้ง!

และตั้งแต่นั้นมา ตำแหน่งของเธอในตระกูลฮั่วก็เริ่มอึดอัด ที่ท้ายที่สุดเจ้าชายแห่งตระกูลฮั่วที่ร่ำรวยต้องมาแต่งงานกับนางพยาบาลธรรมดา ๆ คนหนึ่งมาเป็นภรรยา พูดออกไปก็มีแต่ทำให้คนอื่นพากันขำ

สามปีมานี้ ตัวตนของเธอไม่มีใครล่วงรู้

สีหน้าของหลินซีแข็งทื่อไปอยู่ครู่หนึ่ง “นั่นมันเพราะตอนแรกพี่ชายของฉันห้ามไม่ให้ฉันแต่ง และขังฉันไว้ในบ้าน นั่นจึงทำให้ฉันพลาดโอกาสที่จะมาแต่งงานกับพี่หานฮุ่ย ผลคือโดนสาวบ้านนอกคนหนึ่งแย่งไป ฉันจะเตือนเธอให้นะ ฉันเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลหลินในเมือนหนานเฉิง พวกพี่ชายของฉันล้วนแต่แข็งแกร่งมาก ถ้าหากเธอกล้าแข่งกับฉัน ก็ระวังครอบครัวของเธอ เอาไว้ด้วย!”

สีหน้าของจ้าวซีซีเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ถ้าคุณกล้าแตะต้องครอบครัวฉัน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่”

“อยากให้ครอบครัวเธอปลอดภัย งั้นก็เชื่อฟังแล้วก็เซ็นใบหย่าไปซะ”

พอหลินซีเห็นใบหย่าบนโต๊ะชา ในใจก็ผุดความพอใจขึ้นมา รอมาสามปี ในที่สุดเธอก็มีวันนี้

จ้าวซีซีตอบอย่างใจเย็น “ฉันเซ็นไปแล้วค่ะ”

“นับว่าเธอรู้สำนึกอยู่นะ”

หลินซีหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอ “ในนี้มีอยู่ห้าล้านบาท เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากฉัน”

ดวงตาของจ้าวซีซีฉายแววเสียดสี และไม่รับมันมา

“น้อยไปเหรอ? จากเงินเดือนก่อนหน้านี้ของเธอในฐานะพยาบาล นี่เป็นรายได้เป็นเวลาสิบปีของเธอเลยนะ รับเงินก้อนนี้ไปซะ แล้วต่อจากนี้อย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราอีก ฉันกับพี่หานฮุ่ยสิถึงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน ท้ายที่สุดเธอคนธรรมดา ๆ กับคนแบบพวกเราที่ร่ำรวยก็ไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน”

หัวใจของจ้าวซีซีรู้สึกเจ็บอีกครั้ง เธอขึ้นไปในห้องนอนใหญ่ที่อยู่ชั้นบนอย่างลำบากใจ เดิมทีถึงวันนี้หลินซีจะไม่มา เธอก็วางแผนจะออกไปอยู่แล้ว

ในเมื่อหย่ากันแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

ในตอนที่เธอเก็บของก็พบว่าของของตัวเองน้อยมาก จนสามารถใส่ลงในกระเป๋าเดินทางใบเดียวได้ สามปีนี้ผ่านไปราวกับฝัน

จ้าวซีซีเห็นกระดาษที่ตรวจการตั้งครรภ์วางอยู่ข้างเตียง และคิดในใจว่าถึงเวลาที่ต้องจบแล้ว

ในเวลานี้ หลินซีเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่อย่างยิ่งใหญ่ ในมือก็ยังถือใบหย่าอยู่ “เก็บของเสร็จยัง?”

หลินซีเห็นที่กระดาษที่ตรวจการตั้งครรภ์แผ่นนั้น เห็นคำว่าโรงพยาบาลสตรีและเด็กไม่กี่คำจากไกล ๆ ความสงสัยก็แวบเข้ามาในดวงตา

จ้าวซีซีรีบหยิบกระดาษที่ตรวจการตั้งครรภ์นั้นขึ้นมาขยำเป็นก้อน แล้วหลินซีที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “เธอท้องงั้นเหรอ?”