Maxnus #2 ไม่ชอบขี้หน้า

เย็นวันนี้แม็กนัสถูกแม่เรียกตัวกลับบ้าน โดยบอกว่ามีเรื่องด่วน เมื่อเขาถามกลับแม่ก็บอกว่าอยากรู้ต้องมาดูเอง แม็กนัสต้องโทรเลื่อนนัดสาว แล้วกลับบ้านตามคำบอกของแม่ เขาเดินเข้ามาภายในบ้านก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่กับแม่ ตัวเล็กๆ ผิวขาว น่ารัก โคตรตรงสเปคเขาทุกอย่างเลย แต่ทำไมคุ้นๆ และผู้หญิงคนนี้แหละคือเรื่องด่วนที่แม่เขาพูดถึง เรียกเขากลับบ้านเพื่อให้มาทำความรู้จักกับลูกสาวเพื่อนแม่

“แม็กมาทำความรู้จักกับหนูขมิ้นสิลูก”

“สวัสดีค่ะ..คุณ!” ขมิ้นถึงกับตกใจไม่อยากจะเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนั้น เขาคือผู้ชายคนเมื่อคืนที่เกือบจะขับรถชนเธอ และยังเป็นลูกชายของคุณป้าเอเลนอ เพื่อนสนิทของแม่เธอ

“เธอ!” แม็กนัสยืนนิ่งคนที่ยืนด่าเขาเมื่อคืน ตอนนี้มานั่งอยู่ในบ้านของเขา

“รู้จักกันเหรอลูก” เอเลนอมองลูกสาวสลับกับขมิ้น ทั้งสองเหมือนเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

“ปะ...” เขากำลังจะปฏิเสธ

“คนนิสัยไม่ดีค่ะคุณป้าที่ขมิ้นเล่าให้ฟัง ขับรถไม่เกรงใจเพื่อนร่วมถนน ยังปากดีด่าขมิ้นข้ามถนนไม่มองทางอีกค่ะ”

ยัยเด็กขี้ฟ้องแม็กนัสจะอ้าปากพูดแต่โดนเด็กมันสวนกลับจึงเงียบ เพราะต่อจากนี้เขาต้องถูกมารดาต่อว่าจนหูชาแน่

“แม็กนัส! หม่ามี้บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว”

“มาดามเอเลนอแต่ผมเบรกทันเห็นไหมคนของแม่ไม่เป็นอะไรเลย ว่าแต่เธอมานั่งอะไรอยู่ในบ้านของฉันไม่ทราบ”

“หนูขมิ้นจะมาอยู่กับเราจนกว่าจะเรียนจบ”

“หม่ามี้จะพาใครเข้าบ้านไม่แนะนำให้ผมรู้หน่อยเหรอเป็นใครมาจากไหนเกิดยกเค้าบ้านมาจะทำยังไง”

“แม็กนัสหนูขมิ้นเป็นลูกสาวของเพื่อนหม่ามี้ น้องเขาจะมาพักอยู่กับเราจนกว่าจะเรียนจบ”

แต่ก่อนขมิ้นอยู่หอพักคนเดียว แต่แม่ของเขาอาสาจะดูแลซึ่งบอกให้หญิงสาวเข้ามาพักที่บ้านด้วย ผู้หญิงตัวคนเดียวจะพักอยู่คนเดียวก็อันตราย

“แต่ก่อนทำไมอยู่คนเดียวได้ละ”

“นั่นมันแต่ก่อนต่อจากนี้แม็กช่วยดูแลน้องด้วยนะ”

ให้เขาช่วยดูแลผู้หญิงคนนี้ ซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าโตจะเรียนมหาลัยได้แล้วยังต้องมีคนคอยดูแลอีกหรือ อ่อนแอ ไร้เดียงสา เกินไปแล้วมั้ง

“แต่ผม...ก็ได้ครับ” เห็นสายตาของมาดามเอเลนอแล้วไม่กล้าขัด หงุดหงิดทำไมต้องให้เขาดูแลทั้งๆ ที่ยังมีเรียวตะ เขาไม่พอใจอย่างมาก

“พี่แม็กนัสเหมือนไม่พอใจเลยนะคะคุณป้า”

“พี่เขาก็เป็นแบบนั้นแหละลูกเอาของขึ้นไปเก็บตอนเย็นรอกินข้าวพร้อมกันนะ” เอเลนนอเอ็นดูขมิ้นเคยเจอตอนที่ขมิ้นยังเด็กมาเห็นอีกทีตอนโตเป็นสาวแถมยังสวยไม่มีที่ติ

.

ตอนเย็นทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมหน้ากันที่ห้องอาหารเรียวตะพูดคุยกับขมิ้นอย่างถูกคอประมุขของบ้านอย่างกฤตินหัวเราะออกมายามที่ขมิ้นเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง

มีคนเดียวที่นั่งหน้ายักษ์บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจที่มีหญิงสาวมานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย เด็กบ้านนอกเวลาทานข้าวยังคุยเสียงดังแต่พ่อแม่เขาไม่ว่าเลยสักคำ

“ตักอันนั้นให้พี่เขาหน่อย”

ขมิ้นทำตามที่คุณป้าบอกเธอตักแกงฟักใส่ไก่ให้แม็กนัส แต่ไม่ตักเนื้อไก่ให้เพราะอยากแกล้งเขา

“กินเยอะๆ นะฟัก! อร่อยนั่งหน้ายักษ์แบบนั้นจะแก่เร็วนะคะ” ขมิ้นเน้นคำว่าฟักจนแม็กนัสตาโตเท่าไข่ห่าน เด็กนี่ร้ายทั้งต่อหน้าและลับหลังเขา

“นี่เธอยัยกาฝาก!”

“แม็กนัส!” กฤตินรู้ว่าลูกชายจะพูดอะไรจึงห้ามไว้ แม็กนัสไม่พอใจจึงลูกออกไปจากห้องอาหารทั้งที่กินข้าวได้ไม่กี่คำ แต่ไม่มีใครตามไปง้อทุกคนต่างพูดคุยกันต่อ

ตกดึกขมิ้นที่สงสารคนอดข้าวจึงลงมือทำข้าวผัดและทอดไข่เจียว เมนูง่ายๆ เธอยกขึ้นไปให้แม็กนัส

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          “ใครมาเคาะประตูดึกๆ วะ!” แม็กนัสหัวเสียเพราะเพิ่งเล่นเกมแพ้ แถมยังหงุดหงิดเด็กฝากของแม่อีก

          “มาทำอะไร!”

          “ขมิ้นเอาข้าวมาให้พี่แม็กนัสจ๊ะ”

          แม็กนัสมองถาดข้าวตรงหน้า และจ้องหน้าขมิ้นอย่างเอาเรื่อง เพิ่งเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่ถึงวันก็ทำให้เขากลายเป็นหมาหัวเน่าแล้ว

          “เอากลับไป”

          “ขมิ้นทำเองเลยนะจ๊ะอร่อยเหาะเลย”

          “ฉันไม่กิน! เอาออกไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้า” เขาจะหันหลังกลับเข้าห้องแต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมไปไหน จนเขาหันกลับมาตะคอกใส่อีกครั้ง

          “อย่าให้ฉันต้องโมโห”

          “ตอนเย็นพี่แม็กนัสก็ทานข้าวนิดเดียว กินรองท้องหน่อยก็ดีจะได้ไม่ปวดท้อง”

          “อย่าเข้ามาในห้องฉันออกไป พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ!”

          เพล้ง!

          ทุกอย่างเงียบลงแม็กนัสไม่ได้ตั้งใจจะปัดมือโดนถาดจนมันคว่ำ ข้าวกระจายอยู่เต็มพื้นเขามองขมิ้นที่กำลังก้มลงใช้มือกวาดข้าวขึ้นมาไว้ที่ถอด และเก็บเศษจานที่แตกกระจายเต็มพื้น

          “ฉะ...ฉันไม่ได้”

          “ไม่กินก็ไม่เห็นทำถึงขนาดนี้เลย” ขมิ้นลุกขึ้นและออกไป แม็กนัสได้แต่มองตามอย่างรู้สึกผิดยามที่เห็นใบหน้าของคนตัวเล็กหม่นหมองลง ‘แล้วใครสนวะ’

          เช้าวันต่อมาแม็กนัสไม่มีเรียนตอนเช้าเขามองลงไปที่สวนหย่อมกลับเห็นคนกำลังโหนต้นไม้เป็นลิง ขมิ้นกำลังขึ้นไปทำอะไรบนต้นไม้

          “หนูขมิ้นลงมาเถอะจ้ะเดี๋ยวตก”

          “ขออีกนิดเดียวค่ะ” เธอขึ้นไปเก็บมะม่วงซึ่งใช้ไม้สอยไม่ถึง แต่พอจะลงดันขึ้นมาสูงมากจึงค่อยๆ ไต่ลงมาขาพยายามหาว่าบันไดอยู่ตรงไหน

          แดงที่จับบรรไดอยู่เมื่อเห็นว่าแม็กนัสไล่จึงยอมออกไป แม็กนัสคิดอะไรสนุกๆ ได้จึงแกล้งเอาบันไดออกและยืนมองคนอยากเป็นลิงกำลังปืนลงจากต้นไม้

          “พี่แม็กนัส”

          “เป็นคนอยู่ดีๆ ไม่ชอบ”

          “เอาบันไดมานะ” ขมิ้นเริ่มจะโมโหให้เขาจริงๆ เมื่อคืนก็แกล้งเธอจนต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ

          “เก่งจริงก็ลงมาเองดิ” แม็กนัสปล่อยมือจากบันไดทำให้มันล้มลงเขากอดอกมองคนปากเก่ง ที่ไม่กล้าปืนลงจากต้นไม้

          “เอ้า ลงมาสิเก่งให้เหมือนปาก”

          “ไอ้ฝรั่งหัวแดงอย่าให้เอาคืนนะ”

          “ฉันได้ยิน!” รู้สึกมีความสุขจังเลยได้แกล้งคน

          “กรี๊ดดด”

          ตุ้บ!

          ขมิ้นตกลงมาจากต้นมะม่วงดีที่ไม่สูงมากแต่เจ็บพอสมควร หลายคนคงเดาว่าพี่แม็กนัสมารับเธอไว้แน่ๆ แต่ผิดคาดเพราะเขาปล่อยให้เธอตกลงมาก้นกระแทกพื้น ส่วนเขายืนมองอย่างเลือดเย็น

          “ไง! คิดว่าฉันจะรับเธอเหรอตัวอ้วนกลมอย่างกับลูกหมู” ความจริงขมิ้นตัวเล็กดูมีน้ำมีนวลหุ่นแบบนี้แหละที่ผู้ชายชอบ แต่เขาอยากให้คนตัวเล็กเสียความมั่นใจ

          “พี่มีความสุขมากใช่ไหมที่แกล้งขมิ้น ชิ! อ้อบอกไว้ก่อนผู้ชายทั้งคณะเขาจีบขมิ้นกันทั้งนั้นมีแต่พี่ตาถั่วชอบของโสโครกเหมือนตัวเอง”

          “ยัยตัวแสบ!”

          แม็กนัสโกรธจนควันออกหูยัยเด็กนั่นด่าแบบเจ็บแสบไปถึงทรวงผีเจาะปากมาเกิดหรือไง ขนาดแกล้งแบบนี้ยังไม่ยอมไปฟ้องพ่อกับแม่เขาต้องเล่นแรงกว่านี้สิ

          “พี่จะแกล้งน้องเขาไปทำไม?”

          “อวดดี!”

          “แต่พี่ทำเขาก่อนนะ” เรียวตะไม่เข้าใจทำเขาก่อนพอเขาด่ากลับทำมาเป็นรับไม่ได้ พี่ชายคนมีเหตุผลของเขาหายไปไหนแล้ว

          “หุบปากฉันไม่อยากดูแลลูกหลานใครทั้งนั้น”

          “กลัวอะไรน้อ กลัวคู่ขาจะเข้าใจผิดหรือกลัวว่าจะตกหลุมรักน้องเขา”

          “ไอ้เรียวตะมึงอยากดูแลก็เอาไปเลยโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังให้คนตามดูแล” ทั้งโกรธทั้งโมโหเขาจะไปกับใครก็น่าจะยากขึ้น หรือจะเป็นแผนของแม่เขา

          “กัดกันแบบนี้เขาว่าลูกดก”

          “ลูกดกอะไรวะ หมอยดกอ่ะได้อยู่”

          “แต่ที่มหาลัยคนจีบน้องเขาเยอะมากเลยนะ”

          “มึงรู้จักเด็กนั่นเหรอ”

          “ขมิ้นเรียนมหาลัยเดียวกันกับเราไงพี่”

          แม็กนัสไม่เคยเห็นจะรู้เลย ลืมไปว่าตอนรับน้องเขาไม่ค่อยไปทำกิจกรรม แล้วมาเรียนกับใครเรียนคณะอะไร เพื่อนแม่คนนี้บ้านก็อยู่ไกลจากกรุงเทพ

          “ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าไม่รู้จักเรียนสาขาวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจไง ชื่อจริงอะไรนะ...อ๋อ เขมญาดา สุริยะภาคิน”

          “มึงรู้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องตัวเองนะ ตั้งใจเรียนเหมือนที่ชอบเสือกเรื่องคนอื่นด้วย”

          แม็กนัสทำเป็นไม่สนใจยามที่เรียวตะกำลังเล่าประวัติของขมิ้นให้ฟัง ทำไมมันถึงรู้ทุกอย่างที่เขาต่อต้านเพราะไม่อยากให้คนเข้าใจผิดคิดว่าขมิ้นเป็นคนรักของเขา

          และเขากลัวว่าหญิงสาวจะเข้ามาหลอกครอบครัวเขา เพื่อแม่คนนี้เป็นเด็กทุนที่ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสทำให้รู้จักกัน เขาจำหน้าไม่ได้ ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงส่งลูกสาวมาอยู่ที่บ้านของเขาจนกว่าจะเรียนจบ