อารัมภบท

ขึ้นชื่อว่า ‘ป่า’ ล้วนมีอันตรายซุกซ่อนอยู่โดยเฉพาะเรื่องความอาถรรพ์และสิ่งลี้ลับที่น่าขนลุกเกินกว่าจะจิตนาการได้ ยิ่งสมบูรณ์มากเท่าไหร่เชื่อกันว่าผู้ปกปักษ์ผืนป่าแห่งนั้นยิ่งน่ากลัว จึงเป็นสาเหตุให้บางที่พื้นยากเกินความสามารถมนุษย์จะเข้าไปสำรวจเฉกเช่นพนาทั้งสี่ทิศที่โอบล้อมอยู่ภายนอกเขตอุทยานแห่งชาติพนาดร

หากใครเคยลองไปเยี่ยมชมครบทั้งสี่ทิศต้องห้ามพิศเพียงแค่ภายนอกจะพบว่าพืชพันธุ์ของผืนป่าทั้งสี่ไม่มีความคล้ายคลึงกันแม้เพียงนิดรวมไปถึงลักษณะทางภูมิศาสตร์ จึงเป็นเหตุให้ทางหน่วยงานของรัฐภายใต้สังกัดของกรมป่าไม้เกิดความสนใจอยากทำการศึกษาวิจัยเผื่อค้นพบพันธุ์ไม้ชนิดใหม่ของโลกก่อนจะรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูลที่เกี่ยวข้องเรื่องอัตราการเจริญเติบโตในสภาพแวดล้อมนั้นๆต่อไป

ไม่ใช่ว่าไม่เคยส่งทีมนักสำรวจเข้าไปแต่ทุกครั้งช่วงทำพิธีเซ่นไหว้ด้วยของสดเพื่อเปิดป่ากลับพบว่า ‘ป่าปิด’ ไม่ยินยอมให้ผู้ใดย่างกรายเข้าไปหรือเป็นเพราะว่าจริงๆแล้วของไหว้ทำพิธีนั้นยังไม่ตรงตามความต้องการก็ไม่อาจทราบได้ ในคราแรกเมื่อประมาณสักห้าสิบปีที่แล้วเหล่าคนเมืองผู้ไม่มีความเชื่อเรื่องพิธีกรรมเติบโตมากับวิทยาศาสตร์พวกหลักการและเหตุผลมาทั้งชีวิตมองว่าเป็นเรื่องที่งมงายไร้สาระ

“ความเชื่ออะไรไร้สาระฉิบหายกูบอกแล้ว”

“เออแม่งกูไม่เห็นประตูสักบานเอาอะไรมาปิดวะ”

“งมงายว่ะก็แค่เดินเข้าไป”

เมื่อมีคนเปิดก็ย่อมมีคนตามในหัวข้อการสนทนานี้พอพูดจบบ้างก็พากันหัวเราะลั่นบางคนพอมีมารยาทหน่อยก็กลั้นไว้จนไหล่สั่นเบาๆ

“หากพวกคุณไม่เชื่อก็แล้วกันไปแต่อย่านำมาพูดล้อเล่นสนุกปากเช่นนี้เลยครับ”

พรานจักรถูกว่าจ้างให้นำทีมนักวิชาการป่าไม้ปฏิบัติการเพื่อนำทางเข้าไปด้วยค่าจ้างที่ค่อนข้างสูงเนื่องจากไม่มีใครกล้ารับแม้กระทั่งผู้มีวิชาอาคมแก่กล้าหรือว่าเป็นพรานป่ามากประสบการณ์เพราะก่อนหน้านั้นมีเรื่องเล่าขานตั้งแต่รุ่นปู่ย่า เคยมีพรานหนุ่มฝ่าฝืนเข้าไปล่าสัตว์ในป่านิลคีรีโดยที่ผู้ปกปักษ์ไม่ยินยอมให้ก้าวล้ำและหายตัวไปถึงเจ็ดวันหลังจากนั้นผู้เป็นแม่ได้ฝันเห็นลูกชายมายืนร้องไห้ในความมืดบอกว่าปวดท้องอยู่หน้าบ้านเสียงสะอื้นสั่นหวาดกลัวทั้งลุกลี้ลุกลนพร้อมกับการคำรามของสัตว์ใหญ่ที่น่าเกรงขามดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“แม่จ๋าพาฉันไปหาหมอหน่อยทรมานเหลือเกินปวดไปหมด”

“ขึ้นบ้านมาก่อนสิลูกแม่จะได้ให้พ่อดู”

“ฉันมาได้แป๊บเดียวเขาไม่ยอม ฮึก อยู่นิลคีรีแม่จ๋าพาฉันกลับบ้านนะ อ๊าก ผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ ไม่หนีแล้ว ยะ อย่า”

เสียงครวญโหยหวนเจ็บปวดสะท้อนความสิ้นหวังของลูกชายตรึงลึกในความรู้สึกของผู้เป็นแม่ที่วิ่งลงบันไดบ้านไปช่วยลูกที่กำลังถูกตัวอะไรบางอย่างกัดฝังคมเขี้ยวเข้าที่เอวแล้วกระชากร่างหายไปท่ามกลางความมืดมิด เสียงกรีดร้องของผู้เป็นภรรยาปลุกให้สามีตื่นขึ้นมาพบว่าเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากกว่ายี่สิบปีที่นอนข้างกันกำลังละเมอไขว่ขว้าอากาศร่ำไห้ปานจะขาดใจปากพร่ำเรียกแต่ชื่อของลูกชาย จึงเขย่าปลุกให้รู้สึกตัวสะดุ้งเฮือกพร้อมคราบน้ำตาที่เปียกปอนทั้งดวงหน้าที่มีริ้วรอยแห่งกาลเวลาไปตามวัย

ม่านน้ำตาทำให้ภาพพร่าเบลอแต่ก็รีบผุดลุกทันทีทำให้หน้ามืดสามีค่อยๆช่วยประคองคนที่ยังสะอื้นไห้ขึ้นมาถามไถ่จึงเล่าให้ฟังเมื่อประคองสติได้ ลางสังหรณ์ที่เกิดจากความฝันกำลังบอกพวกเขาว่าลูกชายเพียงคนเดียวกำลังพบเจอกับอันตรายถึงชีวิตจึงตกลงกันว่าย่ำรุ่งจะพากันไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านแม้ร้อนใจมากเพียงใดแต่ยังไปกันไม่ได้อยู่ดีเพราะตอนนี้เป็นเวลาตีสองถึงจะข่มตาหลับไม่ได้แล้วก็ตาม

ยามเส้นขอบฟ้าเริ่มทอแสงเลือนลางก็รีบเดินทางไปหาผู้ใหญ่บ้านที่ห่างกันไม่มากนักราวหนึ่งกิโลเมตรได้หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวก็เกณฑ์พวกชาวบ้านมุ่งหน้าไปตามหายังผืนพนาต้องห้ามทางทิศใต้ไกลจากหมู่บ้านสิบกิโลเมตร พร้อมทั้งคิดว่าจะเข้าไปตามหาด้านในได้อย่างไรกลุ่มคนทั้งหมดจึงปรึกษากันตลอดทางเหมือนกับการโต้วาทีที่มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ความกังวลยิ่งฉายชัด

จนเมื่อเลี้ยวเข้าแค่ปากทางกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงจนคลื่นเหียนต้องดึงคอเสื้อขึ้นปิดทั้งจมูกปากราวกับมีสัตว์ใหญ่ตายอยู่บริเวณนั้นมาหลายวันแล้วก็พากันใจคอไม่ดี ยังไม่ทันลงจากรถกระบะสายตาคนทั้งหมดก็ปะทะต้นตอของกลิ่นทันทีที่เขตแนวกั้นของป่าจากฝูงแมลงวันหัวเขียวจำนวนมหาศาลบินตอมจนเกิดเสียงหึ่งชัด

แม้ด้านนอกแสงจากดวงอาทิตย์เริ่มสว่างมองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวได้รำไรแล้วแต่ไม่ใช่กับที่นี่เงาต้นไม้ใหญ่จากป่าฝั่งนิลคีรียังทาบทับทะมึนมืดดั่งภูตผีกำลังกวักเพรียก รวมกับหมอกที่ยังปกคลุมดูน่ากลัวราวกับคนละโลกแต่ใจคนเป็นแม่หาได้กลัวสิ่งอื่นใดอีกรีบวิ่งลงจากรถทันที เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างหญิงวัยกลางคนทรุดตัวลงร่ำให้ราวกับคนเสียสติ

ตรงหน้าเพียงไม่กี่ก้าวพบศพผู้ชายบวมอืดสภาพปริแตกน่าสะอิดสะเอียนจดจำไม่ได้ว่าเป็นใครถูกกัดทึ้งด้วยคมเขี้ยวขนาดใหญ่เข้าที่กลางลำตัวจนขาดออกสองท่อน ดวงตาทั้งสองกระเด็นหลุดออกจากเบ้าปากอ้ากว้างมีเลือดที่กระจุกแห้งเป็นก้อนอยู่ภายใน

ทั้งร่องรอยสะบัดขย้ำซ้ำจนเครื่องในไหลกองทะลักรวมถึงเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เลือดที่แห้งกรังจนดำเป็นทางยาวมีรอยลากออกมาจากด้านในตลอดทางมีเศษซากติดไปตามต้นไม้ใบหญ้าราวอนุสรณ์ย้ำเตือนส่งกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แม้ศพจะไม่เหลือสภาพเดิมแต่ทั้งพ่อและแม่ก็จำชุดที่ลูกชายสวมใส่ตอนออกจากบ้านว่าจะมาล่าสัตว์ในป่านี้ได้แม้จะขาดวิ่นก็ตาม

ซึ่งนี่ไม่ใช่ศพสุดท้ายเพราะหลังจากนั้นก่อนประกาศเป็นเขตหวงห้ามเล่าขานจากรุ่นสู่รุ่นก็ยังมีพรานป่าอีกหลายคนที่อยากอวดอุตริคิดว่าตนเก่งมีวิชาแก่กล้ามากพอจึงเข้าไปล่ากลายเป็นผู้ถูกล่าจนกลายเศษเนื้อไร้ลมหายใจเสียเอง

ในฐานะพรานป่ารุ่นหลังล้วนเคร่งครัดจำเป็นต้องตักเตือนแต่ครั้งนี้คงทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างเคร่งเครียดไปมาทั้งกำลังถูกความหวาดกลัวบีบรัดจิตใจจนแทบหายใจไม่ออก เรื่องอาถรรพ์ผืนป่าต้องห้ามไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นกันได้หากไม่ใช่เพราะว่าต้องใช้เงินรักษาลูกสาวที่ป่วยโรคลิ้นหัวใจรั่วคงไม่รับงานนี้แน่นอน หรือควรปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตากันนะเขากลัวเหลือเกินว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้

กลุ่มนักสำรวจสิบคนกับพรานจักรพากันเดินเข้าไปข้างในและขาดการติดต่อนานถึงครึ่งเดือนจนวันหนึ่งอยู่ๆพรานผู้นำทางวิ่งล้มลุกคลุกคลานออกมาพูดจาไม่รู้ความ ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรังตามเนื้อตามตัวไม่เว้นกระทั่งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยบาดขีดข่วนเป็นแผลลึกทั้งเศษจากพวกกิ่งไม้ยังปักคา เลือดที่เคยไหลอาบเหลือเพียงร่องรอยแห้งกรังเกาะผิวหลังจากพาตัวไปรักษาทางการแพทย์เรื่องขาดสารอาหารอย่างรุนแรงระหว่างนั้นมีอาการเพ้อเผลอทำร้ายตัวเองจนต้องมัดติดกับที่กั้นเตียง พอออกจากโรงพยาบาลก็กลับมาทำพิธีเรียกขวัญตามความเชื่อโบราณจึงฟื้นคืนสติได้แม้ไม่เต็มร้อยก็ตาม

เมื่อเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตฝืนสำรวจพงไพรต้องห้ามกลับกลายเป็นว่าทีมกู้ภัยต้องเดินทางเข้ามาทำพิธีขอขมาผู้ปกปักษ์นิลคีรีโดยแลกกับสัตย์สาบานและเลือดจากกาย ปริมาณเท่ากับแก้วเป๊กเป็นเครื่องเซ่นบูชาเพื่อเข้าไปค้นหาผู้สูญหายเท่านั้นไม่ได้มาล่วงเกินใดๆ หากถามว่ารู้ได้อย่างไรว่าต้องใช้อะไรคงตอบไม่ได้เพียงแค่อยู่ๆก็เกิดนิมิตรเป็นมโนภาพขึ้นในหัวของทุกคนในทีมค้นหาเมื่อถึงปากทางทุกอย่างล้วนเป็นปัจจัตตัง

เพียง 3 ชั่วโมงก็พบแล้วถึง 4 ศพ ในสภาพโดนพวกสัตว์ป่ากัดทึ้งเละเทะกระจัดกระจายเลือดสีแดงฉานที่เปลี่ยนเป็นสีดำแห้งติดไปตามต้นไม้ใบหญ้าส่งกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง จดจำไม่ได้ว่าใครเป็นใครมีเพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่เท่านั้นเป็นเครื่องยืนยันอัตลักษณ์เบื้องต้นก่อนส่งไปแผนกนิติเวชเพื่อใช้ผลยืนยันทางนิติวิทยาศาสตร์คอนเฟิร์มอีกครั้งและอีก 6 ศพ ในสองชั่วโมงต่อมาสภาพที่ไม่ต่างกันจากอีกสองทีมที่แยกกันค้นหา

หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์ประมาณนี้เกิดขึ้นอีกสามครั้งแต่คนละพื้นที่ทางหน่วยงานจึงยกเลิกภารกิจสำรวจไม่ส่งทีมไหนเข้ามาอีกเลยรับรู้แค่เพียงว่ารุธิระสิงขร นิลคีรี อารัญไศล และภูศิขรินทร์ เป็นเพียงผืนป่าต้องห้ามสี่ทิศที่อุดมสมบูรณ์ล้อมอุทยานแห่งชาติพนาดรที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเดินป่าชมธรรมชาติอย่างใกล้ชิดพร้อมลานกางเต้นท์ปีละหนึ่งครั้ง โดยมีกฎเหล็กที่ต้องรู้คือห้ามเดินฝ่าแนวกั้นที่ทำไว้เด็ดขาดหากอยากมีชีวิตรอดกลับออกไปแบบมีลมหายใจ

ทั้งที่มีข้อห้ามชัดเจนแบบนั้นแต่ความอยากรู้อยากลองของมนุษย์ย่อมมีคนฝ่าฝืนเพียงคิดว่าแค่ลอดแนวกั้นยืนตรงนี้ไปไม่ไหนหรอกหรือแค่อยากถ่ายรูปโพสต์อวดในโซเชียลว่าครั้งหนึ่งก็เคยข้ามมาแล้วนะไม่เห็นจะตายอย่างเรื่องเล่าเลย

เสียงกรีดร้องท่ามกลางผืนป่าอันเงียบสงบกลับน่าแปลกที่ไม่มีใครนั้นได้ยินไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวหรือเจ้าหน้าที่อุทยานซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักราวกับว่าไม่ต้องการให้ผู้ใดเข้ามาก้าวก่าย

พบอีกครั้งกลับกลายเป็นศพโดยที่ลำตัวส่วนบนอยู่ฝั่งอุทยานและลำตัวส่วนล่างพาดอยู่กับแนวกั้นฝั่งผืนป่าต้องห้ามในสภาพไร้ซึ่งการถูกทำร้ายทรัพย์สินทุกอย่างอยู่ครบแต่ดวงตากลับเบิกโพรง เลือดออกจากทวารทั้งเจ็ดจนเป็นที่โจษจันกันไปทั่วทำให้หลังจากนั้นนักท่องเที่ยวที่มาทุกคนต่างรู้ดีว่าอย่าแม้แต่จะคิดเพียงนิดที่อยากละเมิด

หากมีใครสักคนได้รับการยอมรับจากฝืนป่าก็จะรู้ว่าด้านในกลับปรากฏหมู่บ้านขนาดใหญ่ที่ซุกซ่อนตัวอยู่ที่นั่นมาช้านานเป็นกลุ่มชนชาติพันธุ์ ครั้งหนึ่งเคยตกเป็นจำเลยสังคมว่าเป็นต้นเหตุของการเผาป่าทั้งที่จริงแล้วรอยไฟที่จุดเป็นเพียงแสงเล็กๆเพื่อกำจัดใบไม้ที่เริ่มทับถมกระตุ้นผิวหน้าดินเท่านั้น

ผู้ที่กระทำจริงๆคือกลุ่มผู้มีอิทธิพลสั่งการให้มือปืนไล่ฆ่าไม่สนแม้กระทั่งผู้หญิง คนแก่ หรือเด็กเล็กเพราะอยากกวาดล้างออกจากเส้นทางลำเลียงไม้เถื่อนและขนส่งยาเสพติดซึ่งใช้พรมแดนธรรมชาติตรงนี้เลี่ยงสายตาเจ้าหน้าที่บ้านเมืองพร้อมกับเผาทำลายหลักฐานเกิดเป็นกลุ่มไฟป่าลามลุกไหม้

จนมาเจอป่าใหญ่แห่งนี้ซึ่งผู้นำหมู่บ้านรุ่นแรกได้ทำข้อสัญญากับเจ้าอุรคแห่งผืนป่าแต่ละทิศที่ตนอยู่ว่าต้องจัดเครื่องเซ่นสังเวยให้ปีละหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมและสิ่งที่เอามาสังเวยต้องเป็นมนุษย์ตัวเป็นๆเท่านั้นเพียงหนึ่งคน

โดยเกณฑ์การเลือกในแต่ละปีจะให้แม่เฒ่าหรือพ่อเฒ่าผู้มีวิชาประจำหมู่บ้านประกอบพิธีกรรม ทำนายเลือกเหยื่อบูชายัญแน่นอนว่าทุกคนต่างภาวนาว่าในทุกๆปีนี้อย่าต้องเป็นตัวเอง

นิลคีรีพญางูใหญ่เจ้าแห่งป่าประจำทิศใต้ว่ากันว่าตัวสูงใหญ่กว่าต้นตาลมีเกล็ดสีดำมะเมื่อมดวงตาสีแดงเพลิงราวกับสีของทับทิมสยาม มีนิสัยเย่อหยิ่งเย็นชา และดุร้ายที่สุดในบรรดาผู้ปกปักษ์ทั้งสี่ทิศ ปรากฏตัวแค่ปีละหนึ่งครั้งที่ปากถ้ำในตอนมารับเครื่องเซ่นเท่านั้น

ชื่นชอบเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาจึงชอบเล่นสนุกกับความหวาดกลัวในใจมนุษย์แล้วค่อยจัดการเหยื่อตัวจ้อยทีหลัง แต่ไม่เคยมีใครเคยล่วงรู้ว่าเล่นแบบไหนหรือค่อยๆทรมานอย่างไร เพราะหลังจากที่มัดติดเสาด้านในปากถ้ำต่างก็รีบถอยออกมาก่อนที่เสียงทุกอย่างจะดังขึ้นอย่างน่าขนลุก