อุทยานแห่งชาติพนาดรสู่ผืนป่าต้องห้ามนิลคีรี

“ผ่านแล้ว เย้”

อีกไม่กี่วันต่อมาชลทิตย์ส่งงานให้ลูกค้าเสร็จเร็วกว่ากำหนดหนึ่งวันเพราะเจ้านี้ไม่ได้ปรับแก้ดีเทลอะไรเพิ่มเติมคอนเฟิร์มแบบทันทีที่ส่งภาพโลโก้ตามบรีฟกลับไปให้

เมื่อวานเลยได้ออกไปซื้อของใช้บางอย่างที่ยังขาดเหลืออยู่สำหรับจัดลงกระเป๋าสัมภาระที่จะเเบกมาอุทยานตอนบ่ายในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน

ปกติชายหนุ่มจะเดินทางโดยรถยนต์ส่วนตัวหากว่าไปคนเดียวและถ้ามีไอ้พวกเพื่อนๆด้วยจะใช้รถบ้านของกันตพลหรือกรขับรับลมชมวิวสองข้างทางไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนเจอจุดไหนน่าสนใจก็แวะ ส่วนตอนนี้อีกไม่ไกลเขาก็จะถึงอุทยานแห่งชาติพนาดรแล้วซึ่งชลทิตย์เดินทางออกมาจากบ้านตั้งแต่ตีห้าขับมาเรื่อยๆตามจีพีเอสที่ตั้งไว้ก็

“อีก 200 เมตร เลี้ยวขวา”

เมื่อเลี้ยวตามที่จีพีเอสบอกจากถนนสายหลักเปลี่ยนเป็นคอนกรีตที่แคบลงพอให้รถสองคันสวนทางกันได้สองข้างทางเป็นป่ายางสูงจากนั้นก็ต้องระมัดระวังมากขึ้นเพราะทางเริ่มเป็นถนนดิน เนื่องจากยังอยู่ในช่วงปลายฝนเลยมีการทิ้งรอยเละของล้อรถยนต์บางคันก็น่าจะเคยติดหล่ม

ความจริงแล้วอุทยานนั้นเข้าได้ทั้งหมดสี่ช่องทางส่วนที่ใกล้สุดสำหรับชายหนุ่มคือเส้นที่ต้องผ่านป่านิลคีรี

“ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวนี่นา เอ๊ะ มีชาวบ้านไปหาของป่าได้ด้วยเหรอไหนว่าเข้าไม่ได้ไง”

ระหว่างที่สายตากำลังชื่นชมความสวยงามในช่วงหันกลับมาแล้วต้องหันไปดูอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าตาไม่ได้ฝาดเพราะเหมือนเห็นกลุ่มคนที่หางตา แล้วก็ใช่จริงๆว่าเป็นกลุ่มชาวบ้านที่มีตะกร้าสานสะพายอยู่ด้านหลังแม้จะค่อนข้างไกลแต่ยังมองลักษณะออกจากแสงที่ลอดผ่านต้นไม้ลงมาพอดี

“สงสัยรอบๆตรงนั้นเข้าได้มั้งช่างเถอะ”

พอขับมาถึงเอารถยนต์จอดไว้แล้วมาลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่

“คนเดียวครับ”

“ค่าเข้า 40 บาท ค่าฝากรถยนต์ 30 บาท รวม 70 บาทครับ”

“เหมือนดอกกล้วยไม้เลยครับ”

อีกหนึ่งไฮไลท์นอกจากตราอุทยานแล้วก็คงไม่พ้นลายเซ็นของเจ้าหน้าที่ที่มักเอาจุดเด่นของพื้นที่นั้นมาประยุกต์จนเกิดเป็นกระแสโซเชียลเมื่อไม่นานมานี้

“ใช่ครับ เป็นรองเท้านารีที่พบเห็นได้เยอะในเขตอุทยานถ้าอยากได้กวางต้องไปขอกับเจ้าหน้าที่ข้างบนนะครับ”

“ขอบคุณครับ”

“กฎของที่นี่รบกวนอ่านให้ครบและห้ามละเมิดอย่างเด็ดขาดเพราะมันจะอันตรายกับคุณเองนะครับ”

ชลทิตย์ยิ้มรับขอบคุณเจ้าหน้าที่อีกครั้งแต่ก็ไม่คิดว่าจะติดป้ายแผ่นใหญ่อลังการขนาดนี้ไว้ที่หน้าทางขึ้นทั้งกฎระเบียบข้อบังคับและข้อห้าม

ปกติวันธรรมดาคนจะไม่เยอะมากแต่ก่อนหน้าเขาเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นสี่คนนำไปก่อนหน้านั้นแล้วเหมือนกัน คิดว่าน่าจะยังเรียนมหา’ลัยกันอยู่เห็นแล้วก็คิดถึงสองคนนั้นชะมัดส่วนด้านหลังก็มีรถเพิ่งเข้ามาจอดอีกสองคัน

ชายหนุ่มตั้งใจมานอนที่นี่สักสองคืนวันนี้ท้องฟ้าดูปลอดโปร่งไม่มีเค้าลางว่าฝนจะตกแต่นั่นแหละเดาใจไม่ได้หรอกต้องพกเสื้อกันฝนเผื่อไว้

ลักษณะทางภูมิศาสตร์ของอุทยานแห่งชาติพนาดรค่อนข้างชันเป็นหินเสียส่วนใหญ่อาจจะต้องปีนป่ายบ้างแต่ไม่ได้ลำบากอะไรเพราะยังไงเขาก็คนออกกำลังกายประจำ ไม่งั้นคงหอบตั้งแต่ทางขึ้นในแต่ละพื้นที่ที่ไปเป็นแน่นอนวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายชื่นชมธรรมชาติสองข้างทางได้เรื่อยๆ

แวะถ่ายรูปตามจุดต่างๆที่สนใจระหว่างทางมีป้ายบอกอย่างชัดเจนเพื่อป้องกันการหลงป่าออกนอกเส้นทาง ด้วยความที่ไม่ได้ซับซ้อนจึงไม่จำเป็นว่าต้องมีไกด์นำทางส่วนบางคนอยากได้ลูกหาบก็จะมีพวกชาวบ้านในพื้นที่นี่แหละมารับงาน

“เฮ้ยๆๆ จับไว้สิวะ”

“ตัวแม่งอย่างใหญ่เลย สวยด้วย”

ร่างสูงได้ยินเสียงดังเอะอะดูตื่นเต้นดีใจจากกลุ่มคนข้างหน้าก็คิดว่าน่าจะเจอสัตว์ป่าสักชนิดเลยชี้ชวนให้กันดู แต่เมื่อเดินเข้าไปในระยะสายตากลับพบกว่าคนพวกนั้นกำลังดึงหางงูตัวหนึ่งที่พยายามเลื้อยหนีข้ามไปยังเขตหวงห้ามที่มีเส้นกั้นไว้พร้อมหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ไอ้เด็กเปรตพวกนี้นี่น่ากระโดดถีบให้หน้าคว่ำ

“ทำอะไรกันน่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงมาจากทางด้านหลังคนทั้งหมดเลยหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองโดยที่มือยังไม่ปล่อยหางงู พอเห็นว่าไม่ใช่เจ้าหน้าที่แต่กลับเป็นชายหนุ่มตัวสูงในชุดรัดกุมสีดำคลุมทับด้วยกั๊กสีครีมแถมยังน่าสนใจอีกต่างหากก็เลยพูดจากวนประสาททันที

“ตาบอดเหรอครับ”

ชลทิตย์ถอนหายใจพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เผลอเตะก้านคออีกฝ่าย ปกติเขาเป็นคนใจเย็นแต่ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับสัตว์

“มาเดินป่าทั้งที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแล้วจะทำไปทำไม”

“ก็อยากจะทำพอใจมีอะไรไหมล่ะหรือจะให้พวกผมเปลี่ยนไปจับพี่แทนเอาแบบนั้นก็ได้นะ”

จากนั้นก็หัวเราะอย่างชอบใจแล้วหนึ่งในนั้นทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาคุกคาม

“งั้นก็ไม่รู้สินะว่าเดินไปอีกหน่อยจะมีเจ้าหน้าที่ประจำการอยู่”

แม้น้ำเสียงจะยังคงราบเรียบไม่สื่ออารมณ์ความรู้สึกใดๆแต่ในหัวเริ่มวางแผนว่าจะไล่จัดการสั่งสอนสี่คนตรงหน้านี้แบบไหนบ้าง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจดจ้องอย่างมั่นคงไร้แววขลาดกลัวแต่กลับระยิบระยับชอบใจ ท่าทีสบายๆแต่ร่างกายเตรียมพร้อมแล้ว

เปรี๊ยง!

อยู่ๆเสียงกัมปนาทของสายฟ้าก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวตรงฝั่งเขตป่านิลคีรีอย่างไม่มีที่มาที่ไปทั้งท้องฟ้ายังคงสดใสไร้เมฆบดบังทำให้สี่คนนั้นสะดุ้งสุดตัวเผลอปล่อยหางงูในทันทีก่อนจะชวนกันเดินต่อ

“แม่งขัดความสนุกฉิบหายไปเว้ยพวกเรา”

ดีที่พูดถึงเจ้าหน้าที่ยังยอมถอยออกแล้วปล่อยงูตัวนั้นไปดูท่าเขาจะโดนหมายหัวนะเนี่ยแต่กลัวที่ไหนล่ะ อย่าให้เสียชื่ออดีตนักกีฬาเทควันโดของมหา’ลัยที่ชอบมวยไทยแถมตัวก็พอๆกัน โดยไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าเมื่อสักครู่มีเสียงของอสนีบาตดังขึ้นแล้วได้ยินเพียงแค่สี่คนเท่านั้น

“เสียดายจริงๆที่ไม่ใช่งูกะปะไม่งั้นคงได้สั่งสอนพวกนั้นด้วยตัวเองแล้วทำไมแกยังไม่เลื้อยไปอีกเนี่ยบาดเจ็บหรือเปล่านะ”

พอไล่เด็กพวกนั้นเรียบร้อยแล้วก็จะไปเหมือนกันแต่กลับพบว่า ‘งูกาบหมากหางนิล’ ตัวเขื่องยังไม่ได้เลื้อยไปไหนเลยนั่งลงมาดูใกล้ๆเผื่อถูกทำร้ายจนกระดูกสันหลังหักและแปลกใจอยู่ไม่น้อยเพราะปกติแล้วงูชนิดนี้เป็นงูที่อาศัยอยู่ในถ้ำ รักสันโดด นิสัยดี ไม่ก้าวร้าว เป็นหนึ่งในสัตว์ป่าคุ้มครองที่หายากและใกล้จะสูญพันธุ์

ดวงตาสีอ่อนไล่สำรวจอาการบาดเจ็บมือนุ่มค่อยๆแตะลงบนลำตัวไม่ให้งูรู้สึกว่าถูกคุกคามแม้ไม่มีพิษและนิสัยดี แต่ถ้าตกใจขึ้นมาก็อาจจะต้องลงไปฉีดยาบาดทะยักเป็นแน่แล้วก็อดเที่ยวอีกตามไล่ดูแล้วก็ไม่เห็นอาการบาดเจ็บอะไรรอยถลอกก็ไม่มี

“อยากไปแต่เลื้อยไม่ไหวเหรอจะให้พาไปส่งตรงนั้น”

อยู่ๆก็รู้สึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมเหมือนสื่อสารกับงูตัวนี้ได้จนต้องตบแก้มเรียกสติที่ฟุ้งซ่านกลับคืนมา ประเด็นคือถึงจะสื่อได้มันก็ข้ามไปไม่ได้ไงนี่มันสุดเขตกั้นระหว่างพนาดรกับนิลคีรีแล้วมีเส้นแบ่งชัดเจนขนาดนี้

“ให้ตายเถอะอย่าหันมาส่งสายตาแบบนั้นยังไงฉันก็ข้ามไปส่งแกไม่ได้”

ได้สิ ข้าชวนเจ้าเข้ามาเองมนุษย์แล้วเจ้าก็เป็นคนดีนายท่านไม่ว่าหรอกน่า ช่วยข้าหน่อยเถิดนะ

ชลทิตย์หมือนกำลังถูกอ้อนจากตากลมแป๋วคู่นั้นเขากำลังจะใจอ่อนพร้อมตบตีกับตัวเองในความคิดเพราะกฎห้ามที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามละเมิดเป็นอันขาด

“ก็ได้ๆแต่แค่ข้ามไปเท่านั้นนะ เฮ้อ อะไรวะเนี่ย”

แต่ก็ใจอ่อนจนได้เพราะกลัวว่ากาบหมากหางนิลจะกลายเป็นงูแดดเดียวถ้าแดดแรงกว่านี้ ร่างสูงมองซ้ายมองขวาวางสัมภาระลงลอดฝ่าเขตแนวกั้นแล้วอุ้มงูตัวใหญ่ขึ้นมาพาไปส่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้กันแต่แล้วหลังจากที่ลุกขึ้นมาขายาวค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆราวกับคนไม่รู้ตัว

‘นายท่านอย่าทำอะไรเจ้ามนุษย์ผู้นี้เลยนะขอรับ’

‘เพราะเหตุใดเจ้าถึงแก้ต่างให้คนพวกนี้’

‘แต่มนุษย์ผู้นี้ช่วยข้าไว้จากพวกใจร้ายนะขอรับไม่งั้นข้าคงตายไปแล้ว’

‘เจ้าเองก็ทำผิดยังกล้ามาแก้ต่างให้เขาอีกหรือ ทั้งที่ถูกห้ามไว้แต่ยังชอบออกไปดูผู้คนฝั่งพนาดรทั้งที่ร่างงูนั้นอ่อนแอ’

‘ข้ายอมรับผิดทุกอย่างขอรับแต่อย่าทำอะไรมนุษย์ผู้นี้เลย’

‘ก็ได้ครั้งนี้ไม่ได้ปล่อยเพราะเจ้า แต่ข้าชอบกลิ่นหอมบนเรือนกายของมนุษย์ผู้นี้หอมจนอยากกลืนกินทั้งตัว’

จากนั้นเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยอำนาจก็เงียบไปผืนป่ากลับมาสงบดังเดิมพร้อมกับชายหนุ่มฟื้นคืนสติเสียงจักจั่นเรไรขับขานดังก้อง ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ส่วนไหนของป่ากันแน่เกิดความตระหนกขึ้นในใจทันที

“ไอ้ทะเลแล้วทีนี้จะทำยังไงเนี่ย”

มองไปทางไหนป่าก็เหมือนกันหมดอยู่ตรงส่วนไหนของนิลคีรียังไม่รู้เลยแม้จะเป็นแค่เวลาเที่ยงวันแต่ภายในป่าที่อุดมสมบูรณ์มักมีแต่ต้นไม้สูงใหญ่เล็กสุดคงจะห้าคนโอบแน่ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกับยามโพล้เพล้ที่ทั้งชื้นและมืดครึ้มจะสุ่มเลือกเดินก็ไม่กล้าเสี่ยงสัญญาณมือถือก็ไม่มีสักขีดราวกับถูกตัดขาดความช่วยเหลือจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิงเส้นประสาทเครียดขึงจนได้ยินแม้กระทั่งลมหายใจตัวเอง

โฮกกกกกก

เสียงคำรามของสัตว์ป่าประเภทสิงโตหรือเสือดังขึ้นไม่มั่นใจนักแต่ที่รู้อย่างแน่ชัดเลยก็คือไม่ไกลตัวเขาแน่ คนที่ยังหาทางออกไม่ได้หน้าซีดเผือดจนไร้สีเลือดแทบจะทันทีมือชื้นเหงื่อสองขาค่อยๆขยับก้าวสอดส่ายสายตาที่ปรับชินกับความมืดครึ้มของเงาไม้ที่บดบังแสงได้แล้วหัวใจเต้นรัวเร็วราวกับกลองศึก

ส่วนเจ้าของดวงตาสีทองที่มักลาดตระเวนเป็นประจำเหมือนอย่างทุกวันรู้สึกถึงกลิ่นอายมนุษย์ต่างถิ่นอยู่ไม่ไกลนักทั้งยังแปลกใจว่าก่อนหน้านั้นทำไมถึงไม่สามารถรับรู้การบุกรุกได้กันนะ

‘ภูสิงห์’จดจ้องฝ่าความมืดมองลงมาจากบนต้นไม้ใหญ่แต่ไม่สามารถเข้าใกล้ไปกว่านี้ได้เนื่องจากมีพลังงานสายหนึ่งที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกแยกกำลังทำหน้าที่เป็นปราการแข็งแกร่งและน่าเกรงขามโอบล้อมป้องกันรอบตัวมนุษย์ผู้นั้นเอาไว้

ภูสิงห์นายท่านยินยอมให้มนุษย์ผู้นั้นเข้ามาแล้วเจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ

เมื่อเสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นร่างกำยำสูงใหญ่จึงคืนรูปลักษณ์สัตว์สี่ขาถอยออกมาและไปหาต้นเสียงทันทีพร้อมทั้งต่อว่าในใจ

‘ข้ายังเข้าถึงตัวไม่ได้เลยแล้วจะไปทำอันตรายอันใดคนผู้นั้นได้เล่า!’

ทางด้านชลทิตย์เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวใดๆทั้งป่ายังเงียบสงบดังเดิมจึงถอนหายใจโล่งอกแต่ยังไม่คลายความระแวดระวัง แต่แล้วก็เหมือนกับพบแสงสว่างเพราะมีชาวบ้านสะพายตะกร้าสานแต่งกายแบบชาติพันธุ์คนหนึ่งผ่านมาส่วนเรื่องสิ่งลี้ลับตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในหัวเลยส่งเสียงออกไป

“คุณครับผมหลงทาง”

เมื่อถูกเรียกจึงหันไปตามเสียงและต้องแปลกประหลาดใจเมื่อเห็นคนต่างถิ่นจากภายนอกเข้ามาถึงใจกลางป่าเป็นครั้งแรก

“เอ็งเข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร”

“ผมไม่รู้ครับรู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงนี้แล้วพาผมไปส่งที่เขตอุทยานได้ไหมครับเดี๋ยวมีค่าเสียเวลาให้ด้วย”

“ตอนนี้เอ็งออกไปยังไม่ได้หรอกกว่าข้าจะเดินไปส่งเอ็งแล้วก็ต้องเดินย้อนกลับมาพลบค่ำพอดีมันอันตรายค้างในหมู่บ้านสักคืนเถอะ”

ชายคนนั้นพูดตามความจริงเนื่องจากระยะทางจากตรงนี้ไปถึงแนวเขตพนาดรค่อนข้างไกลกันมากต้องใช้เวลาเดินเท้าทั้งไปและกลับอย่างน้อยก็หกชั่วโมง

“เอ่อ เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”

ยังไงเขาก็ไม่มีทางเลือกไปเองก็พาลจะหลงลึกเรื่อยๆดีไม่ดีถูกสัตว์ป่าทำร้ายอีก

“เอ็งชื่ออะไร ข้ากอหลิ่ง”

“ทะเลครับ”

“พวกเราน่าจะอายุไล่เลี่ยกันเรียกชื่อก็พอ”

“ครับ”

พอพ้นแนวชายป่าความรกครึ้มก็หายไปท้องฟ้าสีฟ้าสดตัดกับสีเขียวเข้มของยอดไม้หรือแม้ตอนนี้พระอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยลอยเด่นอยู่เหนือหัวกลับไม่รู้สึกว่ากำลังถูกแดดเผาแถมยังมีสายลมอ่อนพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ป่ามาเตะจมูกยิ่งรู้สึกสดชื่นเป็นป่าต้องห้ามที่คาดไม่ถึงจริงๆราวกับอยู่คนละมิติกับเมื่อครู่นี้ที่ทั้งชื้นและไม่สบายตัว

ทั้งสองคนเดินเท้าจากใจกลางป่ามาใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านขนาดใหญ่ของชาวชาติพันธุ์เผ่าชะนอ

จากนั้นชลทิตย์ก็เดินตามกอหลิ่งเข้ามาในหมู่บ้านทั้งตื่นตาตื่นใจและแปลกใจถึงการมีอยู่ของชนชาติพันธุ์ที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในป่าแห่งนี้เพราะชายหนุ่มเคยได้ยินรื่องเล่าของป่าต้องห้ามมาพอสมควรและหนึ่งในนั้นคือผู้ปกปักษ์ไม่เคยยินยอมไม่ว่าใครก็เข้ามาไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้แล้วและเจอกับหมู่บ้านขนาดใหญ่ที่มีผู้คนมากมายกำลังวุ่นวายตระเตรียมงานอะไรสักอย่าง

“ปีซอข้าว่าเอ็งมีทางรอดแล้วล่ะ”

แม่เฒ่าประจำหมู่บ้านพึมพำกับตัวเองขึ้นมาเบาๆตรงชานบ้านทันทีที่ชลทิตย์ก้าวเท้าผ่านซุ้มประตูเข้ามาด้านใน