สับเปลี่ยนเครื่องเซ่น

“กำลังจะมีงานเลี้ยงกันเหรอครับ”

ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัยมาหลังจากเข้ามาด้านในก็เห็นว่ามีการรวมตัวของชาวบ้านมากมายตรงลานกว้างซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นจุดศูนย์กลางประกอบพิธีกรรมของหมู่บ้านมีการแบ่งหน้าที่ของใครของมัน อย่างพวกชายฉกรรจ์ที่แข็งแรงหน่อยก็ช่วยกันแบกแท่นขนาดใหญ่มาตั้งไว้ตรงกลางลานที่ตอนนี้ถูกประดับตกแต่งรอบๆอย่างสวยงามตามความเชื่อ บ้างก็ช่วยกันหุงหาอาหารส่วนทางนั้นก็มีกลุ่มหญิงสาวที่กำลังพับบายศรี

การที่ทุกคนเห็นคนต่างถิ่นแปลกหน้าเข้ามาถึงด้านในนิลคีรีได้ย่อมสร้างความประหลาดใจเหมือนกับตอนที่กอหลิ่งเจอชลทิตย์ครั้งแรกและตกใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเสียงกระซิบกระซาบเป็นภาษาเผ่าจึงดังขึ้นแผ่วตลอดทางที่ผ่าน

“ใช่ เป็นพิธีบูชาประจำเผ่าจัดขึ้นตอนเย็นเดี๋ยวคืนนี้เอ็งไปพักที่เรือนข้าแล้วกันเพราะอย่างไรข้าก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลยใช่หรือไม่”

หนุ่มชาติพันธุ์พาร่างสันทัดเดินเลี่ยงเส้นทางตรงมายังบ้านของตนที่อยู่เกือบท้ายหมู่บ้านเพราะไม่อยากให้คนนอกรู้เห็นอะไรในเผ่ามากนัก ที่พามากลับมาก็เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงถูกยอมรับจากท่านนิลคีรีแล้วไม่อย่างนั้นคงเป็นผีเฝ้าป่าไปก่อนแน่นอน

“ใช่ครับ ตอนนี้ทั้งตัวมีแค่ชุดนี้กับสมาร์ทโฟนเครื่องเดียว”

แม้จะไม่ได้รู้จักไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมสีดำที่คนตรงหน้าบอกแต่ก็ปล่อยผ่านไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

“แปลกที่รอดมาได้”

เสียงพึมพำเบาๆฟังไม่ชัดจนชลทิตย์เอ่ยถาม

“อะไรนะครับ”

“ไม่มีอะไร งั้นเอ็งขึ้นเรือนตามข้ามาแล้วไปนั่งแคร่นั้นรอนะเดี๋ยวข้ายกสำรับมาให้กินข้าวกินปลาก่อนดูท่าว่าจะหิวแล้วใช่หรือไม่ 

“ให้ผมช่วยนะครับ”

“ไม่ต้องหรอกแค่สำรับเดียวว่าแต่เอ็งจะกินได้ไหม”

“สบายมากครับผมทานง่าย”

กอหลิ่งพยักหน้าก่อนจะพากันเดินขึ้นไปบนบ้านไม้ยกพื้นใต้ถุนมีบันไดพาดห้าขั้นขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ทำชานยื่นออกมาเหมือนกับหลังอื่นๆ ข้าวของเครื่องใช้ที่มีไม่ได้มากตามประสาคนที่ยังไม่มีครอบครัว

อาหารพื้นถิ่นง่ายๆถูกจัดลงบนถาดไม้ไผ่สานลักษณะคล้ายกับขันโตกวางลงบนแคร่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายเพราะชอบลิ้มลองรสชาติอาหารใหม่ๆในละพื้นที่นั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเพราะถึงส่วนใหญ่แม้เขาจะไม่รู้จักแต่แทบทุกอย่างล้วนอร่อยถูกปาก

“เอ็งต้องอยู่แค่ที่เรือนนี้นะอย่าเดินเพ่นพ่านออกไปไหนเสียล่ะวันนี้ในหมู่บ้านจัดงานประจำเผ่ามีข้อห้ามหลายอย่างโดยเฉพาะคนนอก ส่วนตอนเย็นเดี๋ยวข้ายกสำรับมาให้”

“ครับ”

หลังจากที่อิ่มแล้วชลทิตย์อาสาจะล้างภาชนะให้แต่กอหลิ่งปฏิเสธเพราะเดี๋ยวเอาไปจัดการทีเดียวตรงลานครัวพร้อมกำชับอีกครั้งก่อนจะมีเสียงเรียกจากหน้าเรือน

“พี่กอหลิ่งอยู่ไหม”

“อยู่ๆว่าไงวะปีซอ”

“แม่เฒ่าเรียกให้ไปหา”

“เดี๋ยวข้าตามไป”

หลังจากที่คุยกับปีซอเสร็จก็หันมาพูดกับชลทิตย์เพิ่มเติมก่อนที่จะเดินตามปีซอออกไป

“ส่วนเสื้อผ้าข้าเอามาพร้อมสำรับเย็นนะเพราะเอ็งใส่ของข้าไม่ได้ เดี๋ยวไปยืมจากพวกผู้ชายที่ตัวพอๆกันมาให้”

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง”

กอหลิ่งที่เดินตามหลังปีซอมาถึงเรือนแม่เฒ่าจันตาก็พากันเข้ามาด้านในเห็นหญิงชรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เอ็งพาใครมากอหลิ่ง”

“แม่เฒ่ารู้หรือจ๊ะ”

ชายหนุ่มร่างเล็กถามด้วยความกังวลใจว่าการให้ความช่วยเหลือคนนอกมันจะนำความเดือดร้อนมาสู่หมู่บ้านจึงเป็นสาเหตุที่แม่เฒ่าเรียกเขามา

“ข้ารู้สึกได้ถึงท่านนิลคิรี”

“งั้นเดี๋ยวข้าจะพาไอ้หนุ่มนั่นออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ได้ยินดังนั้นกอหลิ่งก็ระล่ำระลักหน้าซีดทันที

“ไม่ต้องหรอกข้าก็ยังแปลกใจที่ไม่ได้สัมผัสถึงความโกรธมีแค่การหยั่งเชิงเพียงเสี้ยวเท่านั้นก่อนจะเลือนหายไป หากยามปกติแล้วไม่ว่าใครแค่พ้นเขตเข้ามาก็ไม่อาจมีลมหายใจได้หรือว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

“เรื่องอะไรหรือจ๊ะ”

หญิงชรามองหน้าปีซอที่สภาพอิดโรยเหนื่อยล้าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเพราะหากพ้นคืนนี้ไปเขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับลูกและเมียตลอดกาล

“คนผู้นี้แหละชะตาแทนที่เอ็งได้ปีซอ”

“แม่เฒ่า…”

ดวงตาเบิกกว้างสั่นระริกอย่างตกใจปากพะงาบเปิดแล้วปิดลงสมองราวกับถูกสับสวิตช์กระทันหันไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกไปก่อนดี ถึงแม้จะเคยคิดว่าหากมีใครสักคนเป็นเครื่องสังเวยแทนเขาได้ก็ดีไม่น้อย แต่พอเจอสถานการณ์จริงความรู้สึกผิดกลับมีมากเกินกว่าจะลากคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาตายแทนแถมอีกฝ่ายก็เป็นเพียงคนจากภายนอกเพราะหลงทางมา

“เอ็งคิดให้ดีและข้าก็รู้ว่าเอ็งเป็นคนดีนะปีซอแต่อย่าลืมว่าอีกไม่นานลูกก็จะคลอดแล้วหรือถ้ายอมรับชะตากรรมได้ข้าก็ไม่ติดขัดอะไร”

ไม่ใช่แค่ปีซอตอนนี้กอหลิ่งก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกเช่นเดียวกัน

“ข้าเรียกพวกเอ็งมาแค่นี้แหละเสร็จเรื่องแล้วไปเถอะ”

หญิงชราพูดเสร็จก็ลุกออกไปไม่ได้หันกลับมามองคนทั้งคู่อีกส่วนตัวแล้วเข้าใจความรู้สึกของปีซอเป็นอย่างดีทั้งไอ้หนุ่มนั่นก็ไม่ได้มีความผิดอะไรด้วยซ้ำถึงต้องส่งไปเซ่นสังเวยชีวิตแทนผู้อื่น แม่เฒ่าจันตาเพียงแค่มาแจ้งสารที่ผีปู่ย่าสื่อมาเท่านั้น

“ขะ…ข้าจะทำจ้ะ”

ปีซอเอ่ยออกมาหลังตรองดีแล้วจะว่าเขาเห็นแก่ตัวอย่างไรก็ช่าง

“ปีซอ”

“พี่กอหลิ่งข้าไม่มีทางเลือกพี่ก็รู้เมื่อในมีทางรอดที่เป็นแสงสว่างเดียวมาเสนอให้ถึงที่แล้ว ลูกข้ามันยังต้องการพ่อเมียข้ายังต้องการเสาหลัก พี่จำความรู้สึกนั้นไม่ได้หรือวันที่เมียพี่ต้องตกเป็นเครื่องเซ่นสังเวย”

จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้วันนี้ก็ครบรอบหนึ่งปีที่เมียรักของเขาถูกเลือกให้เป็นเครื่องเซ่นกอดกันร่ำไห้แทบขาดใจ รู้สึกแตกสลายเพราะกำลังสูญเสียสิ่งที่รักพวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กผูกพันกันมาตั้งนานแต่แต่งงานได้ไม่กี่เดือนก็ต้องพรากจากกันตลอดชีวิตไม่อาจหวนคืนดังเดิมได้ กว่าจะผ่านแต่ละวันช่างยากเย็นหลังจากพิธีบูชายัญเสร็จสิ้นหากเมียของเขาไม่ฝากฝังดูแลพ่อแม่ชราแทนตนคงตายตามไปนานแล้ว

“ตามใจเอ็ง”

“เย็นนี้ก็จัดการสำรับอาหารกับชุดเปลี่ยนของแขกให้ดีล่ะกอหลิ่ง”

คราวนี้แม่เฒ่าพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องทันที

“ถือเสียว่าเป็นเพราะโชคชะตาที่ต้องพบเจอสำหรับเอ็งแล้วกันนะทะเล”

ทางด้านชลทิตย์เผลองีบหลับอยู่บนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพราะอากาศดียิ่งหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนหาวแล้วหาวอีกสุดท้ายก็เลยไม่ทนฝืนอีกต่อไปเอนตัวลงนอนคิดว่าพักสายตาครู่เดียว แต่พอลมหายใจสม่ำเสมอได้สักพักกลับรู้สึกกระสับกระส่ายไม่ค่อยสบายตัวนักเพราะกำลังฝันว่ามีสัมผัสลื่นๆค่อยๆไล้ผิวกายและถูกโอบรัดจนอึดอัดขยับตัวไม่ได้ กลีบปากนิ่มถูกคลอเคลียจนรู้สึกรำคาญแต่กลับไม่สามารถเบี่ยงหน้าหนีได้สุดท้ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการตัวชา

“หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนของแท้เลยไอ้ทะเล แถมยังนอนทับแขนตัวเองอีก”

ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเองพร้อมนวดแขนทั้งสองทั้งสองข้างไปด้วยหยิบสมาร์ทโฟนไร้สัญญาณมาดูเวลาก็พบว่าเกือบห้าโมงแล้วนั่งตั้งสติอยู่สักพักเพราะยังตื่นไม่เต็มตา 

“นี่ขนาดแค่พักสายตานะยังหลับยาวขนาดนี้แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย” 

โดยหารู้ไม่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นไกลออกไปกำลังยกยิ้มมุมปากภายในถ้ำอนธการ

ชลทิตย์นั่งอยู่สักพักกอหลิ่งก็ยกอาหารมาให้

“ทำอะไรอยู่หรือ”

“แหะ ผมเพิ่งตื่นน่ะครับลมมันเย็นสบายมากตอนแรกกะว่าจะพักสายตาแป๊บเดียวหลับยาวเลย”

“ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มบอกข้าแล้วกัน”

“ขอบคุณครับ แค่นี้ก็พอแล้ว”

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองดูอาหารที่กอหลิ่งเอามาวางก็เห็นว่ามีทั้งคาวหวานกำลังส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ

“เอ็งกินเลยนะเดี๋ยวข้าต้องไปช่วยตรงนั้นต่ออีกหน่อย อ้อ นี่ชุดผลัดอาบน้ำกับผ้าไว้เช็ดตัว เอ็งเดินไปข้างหลังนะแล้วเลี้ยวขวาจะเจอลำธารเลยข้าไปล่ะ”

“ครับ”

ร่างโปร่งคิดว่าตัวเองนั้นโชคดีมากที่ได้เจอคนใจดีทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันและสามารถเลือกที่จะปล่อยผ่านไปได้ด้วยซ้ำ ชุดที่กอหลิ่งเอามาให้เป็นชุดประจำเผ่าของที่นี่แต่กลับเป็นสีขาวแตกต่างจากสีที่เห็นชาวบ้านนั้นสวมใส่

“หรือปกติเขาแยกสีชุดำหรับใส่นอนวะ”

ชลทิตย์ยักไหล่อย่างไม่คิดมากจากนั้นก็คิดว่าจะอาบน้ำก่อนหรือจัดการอาหารตรงหน้าก่อนดี สุดท้ายแล้วก็ทนกลิ่นหอมๆของอาหารไม่ไหวจากที่ไม่หิวเพราะเพิ่งจะทานไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ

“เอาเถอะงั้นทานก่อนแล้วกันค่อยไปอาบน้ำ เสียดายแฮะถ้าไม่มีพิธีกรรมเผ่าคงจะดีอาจจะได้เดินดูรอบหมู่บ้าน”

อาหารทั้งหมดถูกกวาดลงท้องไม่เหลือแต่หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็หาวออกมาภาพตรงหน้าเริ่มจะพร่าเบลอจนต้องสะบัดหัวเรียกสติแต่ไม่สามารถทนได้ก่อนที่จะสลบพับลงไปบนแคร่

“ขอโทษนะทะเลข้าจำเป็นจริงๆ”

ชายชาติพันธุ์ทั้งสองที่เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้นรีบตรงเข้ามาแบกร่างของคนนอกไปอาบน้ำชำระร่างกายด้วยสมุนไพรตามขั้นตอนที่แม่เฒ่าบอกมา จากนั้นก็สวมใส่ชุดประจำเผ่าสีขาวที่เพิ่งทอขึ้นมาใหม่แบบพอดีตัวทั้งที่ชุดนี้เดิมทีนั้นเป็นของปีซอ

ก่อนถูกจัดแจงให้นอนอยู่บนตั่งที่โรยด้วยกลีบดอกไม้ป่ากลิ่นหอมหลากสีตรงกลางลานพิธีโดยมีแม่เฒ่าจันตาเป็นผู้นำกล่าวสรรเสริญบูชาพญางูยักษ์นิลคีรี จากนั้นร่างไร้สติก็ถูกพาออกจากหมู่บ้านโดยการหามสี่มุมแห่ไปยังด้านในปากถ้ำนิลคีรีก่อนนำไปมัดตรึงกับเสาไม้และรีบพากันออกด้านนอกทันที

หลังจากที่ทุกคนกลับไปหมดแล้วจากถ้ำอันมืดมิดกลับปรากฏคบไฟหลายสิบอันจนภายในถ้ำนั้นสว่างจ้าราวกับเวลากลางวัน พญางูยักษ์ตัวเขื่องสีดำเลื้อยออกมาจากด้านในดวงตาสีแดงเพลิงราวกับสีของทับทิมสยามมองมนุษย์ตัวจ้อยเจ้าของกายหอมกลิ่นดอกราชาวดีตรงหน้าที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รับรู้ถึงความเย้ายวนนี้ถูกสับเปลี่ยนตัวเพื่อบูชายัญยังคงสลบไม่รู้เรื่องด้วยความพึงใจ 

กลิ่นหอมจากเรือนกายของเจ้ากำลังทำให้ข้าแทบคลั่งตื่นเถิดเครื่องเซ่นสังเวยของข้า

ลิ้นยาวไล้สัมผัสไปตามกรอบหน้าเนียนไล่ลงมาที่คอขาวส่วนลำตัวนิ่มลื่นค่อยๆม้วนโอบรอบตัวชลทิตย์ไว้ ความรู้สึกอึดอัดจนหัวคิ้วขมวดมุ่นเหมือนกับตอนที่งีบหลับบนแคร่กลับมาอีกครั้งทำให้อยากดิ้นรนฟื้นตื่นขึ้นมา 

เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆขยับก่อนเปิดขึ้นเผยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนยังคงง่วงงุนแต่แล้วก็หายเป็นปลิดทิ้งหลังจากเห็นสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าไม่ใช่แคร่ที่นอนแต่กลับเป็นงูยักษ์ตัวเป็นๆในขณะที่ลำตัวค่อยๆเลื้อยเสียดสีนอกร่มผ้าจนยับย่น ยิ่งนัยน์ตาสีทับทิมที่กำลังจดมองมาให้ความรู้สึกถึงการคุกคามอันหยาบโลนจากดวงตาคู่นั้นจากตอนแรกแววตาสั่นไหวดูตะลึงและขลาดกลัวกลับกรุ่นโกรธทันทีและยิ่งโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้น ตอนที่ปลายหางเริ่มไล่ปลดปมเชือกลางตัวเสื้อที่สวมใส่ยิ่งเห็นถึงการพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการนิลคีรีก็ยิ่งรู้สึกสนุกอยากจะลอกคราบออกให้หมดคงสวยงามน่าดู

“ไอ้งูลามก!!!ปล่อยนะไอ้บ้าเอ้ย !!!”

ยิ่งสาบเสื้อถูกเปิดออกเผยผิวเนียนกระจ่างจนตอนนี้คนที่ดิ้นรนขัดขืนกำลังรู้สึกประสาทเสียมากยิ่งขึ้นเพราะกางเกงที่สวมใส่เป็นปราการสุดท้ายถูกกระตุกคลายปมเชือกจนหลุดไปกองที่ข้อเท้านึกก่นด่าชาวบ้านในใจเปลี่ยนชุดแล้วทำไมไม่ใส่กางเกงในให้เขาด้วยวะ

“รู้หรือไม่ว่าเจ้าช่างงามไปทั้งตัวอย่างที่ข้าคิดไว้”

ลมหนาวปะทะร่างกายเปลือยเปล่าจนขนลุกซู่ยังไม่เท่ากับเรียวขาถูกความลื่นขดม้วนบังคับให้อ้ากว้างแยกออกจากกัน ลำตัวสีนิลเริ่มขยับถูไถกลางกายจนเผลอครางออกมาจนต้องขบปากแน่นความรู้สึกทั้งกลัวทั้งโกรธสิ่งที่ชาวบ้านและงูยักษ์บ้ากามตรงหน้าทำจนน้ำตาไหลอาบแก้ม ข้อมือขาวขึ้นเป็นรอยแดงเลือดซิบจากรอยเชือกที่เสียดสีผิวอ่อนยิ่งถูกกระทำหยาบคายยิ่งกระชากหนัก

“ปล่อย อื้อ”

เจ้าของลำตัวสีดำสนิทกลั่นแกล้งหนักขึ้นเมื่อเห็นว่ากลีบปากสวยขบแน่นไม่ยอมเปล่งเสียงครางออกมา ปลายลิ้นลื่นลากผ่านตรงส่วนไหนจุดนั้นก็ร้อนผ่าววาบหวามจนอุณหภูมิในร่างกายไต่ระดับขึ้นตามแรงกระตุ้น ชลทิตย์หอบฮั่กดวงตาฉ่ำเยิ้มแต่ยังคงคุกกรุ่นด้วยไฟโทสะไม่จางหาย 

“แฮ่ก ไม่นะ!”

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุลิ้นยาวชำแรกเข้าช่องทางคับแคบกลางกายทันทีหมุนควงอยู่ภายในอย่างไม่ทันตั้งตัวจนตาเหลือกลาน รู้สึกมวนท้องด้วยความซ่านสยิวจนขนลุกซู่ สมองขาวโพลนครางลั่น  

แม้ไม่อยากยอมรับแต่แก่นกายกลับแข็งขึงกระตุกหงึกปลายมนชะโลมเยิ้มไปด้วยเมือกสีใส ผนังนุ่มตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างยินดีร่างกายกระตุกถี่สุขสมปลดปล่อยความข้นคาวในเวลาต่อมา สติคืนมาอีกครั้งตอนที่ช่องทางด้านหลังถูกเปลี่ยนจากลิ้นร้อนเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่าจนขาสั่นระริกน้ำตาไหลพรากราวกับท่อนล่างถูกฉีก

"อย่า!!!ไม่!!!!ไอ้งูสารเลว!!!!"