LOGINShare
เหลี่ยมมาเหลี่ยมกลับ
Last Updated:
2025-02-11 10:00:00หลังจากที่นิลคีรียอมหยุดทั้งมือที่ลูบคลำจมูกปากที่ซุกไซร้แต่โดยดีตามคำห้ามปรามกึ่งขอร้องของชลทิตย์เพราะชายหนุ่มไม่ไหวแล้วความเหนื่อยล้าเข้าถาโถมจนเปลือกตาหนักอึ้งและผลอยหลับไปอีกครั้งในที่สุด
“อื้อ”
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งกำลังจะบิดขี้เกียจยังไม่ทันได้ลืมตากลับรู้สึกว่าร่างกายถูกห่อหุ้มอบอุ่นด้วยอะไรสักอย่างทั้งหนักและขยับไม่ได้จึงพยายามพลิกตัวสุดท้ายแพขาตาหนาขยับเปิดออกเผยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนง่วงงุนหงุดหงิด
สิ่งแรกที่เห็นเลยก็คือหัวของสิ่งมีชีวิตสีนิลขนาดใหญ่ที่รูม่านตาหดตัวบ่งบอกพฤติกรรมว่ากำลังหลับพริ้มเกยชิดแนบไหล่ฝั่งซ้าย ม้วนขดลำตัวโดยให้คนตัวเล็กนอนอยู่ข้างบนและพาดส่วนที่เหลือบนเรือนกายมนุษย์ตัวหอมแทนผ้าห่มที่กองอยู่บนพื้นจนมิด ดวงตาคู่สวยหันมองพิจารณาตั้งแต่ส่วนหัวไล่ลงไปข้างล่าง
เกล็ดสวยจังถ้าตัวเล็กก็คงจะน่ารักดีอยู่หรอก ส่วนตอนนี้มันขยับไม่ได้เลยไง
ร่างกายตอนนี้เหมือนมัมมี่ขยับได้แค่ส่วนหัวหากเป็นคนอื่นก็คงหัวใจวายไปแล้วที่เจองูยักษ์เกล็ดสีดำมะเมื่อมน่าเกรงขามระยะประชิดแบบนี้ ทางด้านชลทิตย์ก็มีหวั่นใจบ้างกับขนาดตั
Related chapters
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ พ่อหมอจิณณ์
โอมเอยพญาครุฑเวหาหน วิหคลมจงพัดพาสิทธิกิจจัง สิทธิกัมมัง สิทธิลาภัง ภะวันตุเมยามอาทิตย์อัสดงเสียงการบริกรรมคาถาพญาครุฑราชสุบรรณดังแผ่วแว่วมาตามสายลม แม้ไม่ได้อยู่ในงานพิธีเพียงแค่น้ำหนักเสียงที่ได้ยินถึงจะแผ่วเบาแต่กลับเข้มขลังชวนขนลุก ซึ่งต้นเสียงไม่ได้มาจากที่ไหนไกลแต่เป็นเรือนไม้สักหลังใหญ่มูลค่าหลายสิบล้านท้ายหมู่บ้านอาณาบริเวณล้วนกว้างขวางติดริมแม่น้ำบ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี โอม วิษณุยะ วะตา อิทธิโยอัญชะลียายะคุณังปูชิตตะวาโดยปกติแล้วที่นี่มักจะมีคนเข้าออกอยู่ตลอดเพราะเป็นตำหนักอาคมที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนานลูกศิษย์ลูกหาล้วนมากมาย รวมไปถึงคนที่ต้องการว่าจ้างส่วนใหญ่ก็ระดับผู้มีอิทธิพลแทบทั้งสิ้นทั้งในและนอกพื้นที่ แต่วันนี้กลับพิเศษมากกว่าทุกพิธีกรรมที่เคยจัดขึ้นจึงจำเป็นต้องปิดตำหนัก 7 วัน เข้าได้เพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตเพราะพิธีนี้หนึ่งร้อยปีถูกจัดขึ้นเพียงครั้งเดียวและวันแรกต้องตรงกับคืนเดือนดับแรม 15 ค่ำ เดือน 12 เท่านั้นห้ามผิดเพี้ยนเป็นอันขาดเพื่อเตรียมการสำหรับงานสำคัญ อาฉายะ อาฉาหิ ปักการา ปักการะกาเรติสัมผัสโส สัมผัสสะ กายะยานังมะนุสสานัง อัญชะลียายะ น
Last Updated : 2025-02-11นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ เพชรถวนาเคนทร์
หืม? อะไรเช้านี้ชลทิตย์ตื่นมาบนเตียงนุ่มพอพลิกกายฝ่ามือไปสัมผัสกับความนุ่มลื่นขนาดเล็กข้างตัวลองแตะๆคลำๆดูก็ยิ่งแปลกใจ เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้นแล้วกระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัสพบกับเจ้างูน้อยสีดำสนิทขนาดเท่าข้อมือความยาวกะจากสายตาน่าจะประมาณหนึ่งเมตรม้วนขดเป็นก้อนกลมลองเอานิ้วชี้ลูบไปมาก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิมไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียวราวกับว่าสบายใจทำไมต้องทำตัวน่ารักด้วยเนี่ยการเป็นทาสงูทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังพยายามหักห้ามใจไม่ให้ยื่นแขนออกไปโอบงูน้อยเข้าสู่อ้อมอกตัวเองเพราะอีกเดี๋ยวก็จะกลายร่างเป็นงูหื่นทันทีเหมือนกับเมื่อคืนนี้หลังจากกู๊ดไนท์คิสคนตัวโตเพิ่มเงื่อนไขคือการกอดตอนนอนหากไม่ตกลงก็ยกเลิกสัญญาไอ้นอนกอดเฉยๆน่ะมันก็ได้อยู่แต่ทั้งจมูกปากกลับกดจูบลงผิวเนื้ออ่อนตั้งแต่หลังคอวนไปซอกคออย่างไม่ทันตั้งตัว รวมถึงมือซุกซนของอีกฝ่ายหากเผลอเมื่อไหร่มักสอดมุดเข้ามาในเสื้อเพื่อลูบไล้ผิวด้านในยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกอดแน่นจนแทบจะสิงอยู่แล้ว“พี่คีรีอย่าทำแบบนี้ อื้อ ปล่อย”“พี่ชอบกลิ่นหอมจากตัวน้อง&rdqu
Last Updated : 2025-02-12นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ ภูสิงห์ เพลินพา
“เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”ชลทิตย์ละมือจากการวาดรูปตรงหน้าหันไปถามเจ้าของดวงตาสีทับทิมที่มายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ วันนี้ชายหนุ่มหอบหิ้วอุปกรณ์วาดรูปพร้อมเฟรมผ้าใบออกมาที่บริเวณน้ำตก“พี่จะพาน้องไปที่ที่หนึ่งและคิดว่าน้องต้องชอบ”หลังจากคืนนั้นคนเด็กกว่ารู้สึกว่านิลคีรีทำตัวดีขึ้นไม่รุ่มร่ามบีบบังคับในสิ่งที่ชายหนุ่มไม่เต็มใจเหมือนก่อน แต่ยังคงติดสัมผัสกอดเจ้าของกลิ่นกายหอมจนจมอกกว้างแบบไม่มีช่องว่างตอนนอนไม่เปลี่ยนสิ่งที่ชลทิตย์ไม่รู้หลังจากเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วก็คงจะเป็นการถูกจรดปากลากตั้งแต่หน้าผากมน สันจมูกโด่งรั้นและแก้มนวลในทุกๆคืนแม้จะอยากประทับบนกลีบปากอิ่มแต่ก็ชะงักไว้เสมอเพราะคำพูดของร่างโปร่งตรงหน้าพร้อมกับมีสายใยบางอย่างฉุดรั้งเอาไว้“ได้ครับ งั้นผมขอเอาอันนี้ไปเก็บก่อนนะครับ”ชายหนุ่มกลัวว่าหากมีกระแสลมพัดแรงจะหอบข้าวของกระจายไปเสียก่อน“อยากมาวาดต่ออีกหรือไม่”“เราไปกันนานไหมครับแต่ผมไม่อยากทิ้งไว้เผื่อมีลมพัดแรงมาแล้วจะล้มเอา”“พี่บอกไม่ได้ว่านานหรือไม่นานเพราะหากว่าเจ้าชอบก็คงอยู่ได้สักพักงั้นตรงนี้พี่เก็บให้”คิ้วเข้มเหนือดวงตาหางหงส์เลิกขึ้นอย่างประหลา
Last Updated : 2025-02-15นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ เหตุไฉนข้าต้องเห็นใจ
“ท่านนิลคีรี!เป็นอะไรไปหรือขอรับ”ภูสิงห์รีบเข้าไปประคองผู้เป็นนายเหนือหัวหลังจากมาถึงชายป่าอยู่ๆอุรคหนุ่มก็ทรุดตัวเอามือคว้าต้นไม้ใหญ่ไว้เพราะอาการปวดหัวอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันเหมือนถูกบีบรัดจากมือที่มองไม่เห็น หน้าอกกระเพื่อมหอบถี่สะกดกลั้นความเจ็บปวดแม้ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนักแต่คิ้วเข้มขมวดแน่นเป็นปมเหงื่อกลับผุดพรายจนเปียกชื้น“ข้าไม่เป็นอะไร”ร่างสูงสง่าหยัดขึ้นอย่างมั่นคงดังเดิมแม้จะยังปวดตุบอยู่บ้างแต่ไม่มากนักพร้อมกับคิดแปลกใจโดยปกติแล้วอาการเจ็บป่วยเฉกเช่นมนุษย์พวกเขาล้วนไม่มี ยกเว้นแต่ว่าถูกทำร้ายด้วยอาวุธที่อานุภาพสูงตบะหนึ่งพันปีขึ้นไป เช่น ศรนาคบาศแห่งวังบาดาล ซึ่งมีโอกาสน้อยมากเพราะทั้งสองราวกับโลกคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันต่างคนต่างอยู่เสียมากกว่านับตั้งแต่วันที่ช่วยเพลินพาเข้ามาอยู่ใต้อาณัติเมื่อ 400 ปีก่อน“วันนี้พวกมันมากันกี่รอบ”“รอบเดียวขอรับแต่กลับแปลกนักราวกับเตรียมการอะไรบางอย่าง”“ไอ้พวกจัญไรพวกนี้มันกัดไม่ปล่อยมาตั้งแต่รุ่นโคตรของมันครั้งน
Last Updated : 2025-02-16นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ วิชาศิลเปรอะ
เอ่อ..ตอนนี้ชลทิตย์กำลังอยากจะทึ้งหัวตัวเองเป็นอย่างมากติดแค่ว่าถ้าขยับคนที่เขาทาบทับต่างที่นอนจะรู้ตัวทันทีฉิบหายละเผลองีบไปแป๊บเดียวเป็นแบบงี้ได้ไงวะ ไหนว่าให้กลับพร้อมเพลินพาไงแล้วเพลินพาหายไปไหนทำไมถึงไม่ปลุกเขาเล่า!หลังจากที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาภาพแรกที่เห็นหลังจากปรับโฟกัสได้เลยก็คือปลายคางที่ชนกับสันจมูกของคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่อีกจนได้กลิ่นหอมอ่อนที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นของอะไร พอเงยหน้าขึ้นอีกนิดเจอกับสันกรามและใบหน้าคมคายหลับนิ่งสนิทพร้อมทั้งแกมหมั่นไส้นิดๆแล้วทำไมต้องผิวดีแทบไม่เห็นรูขุมขนาดนั้นล่ะดวงตาสีอ่อนคู่สวยไล่ระดับลงมาพวงแก้มเริ่มเห่อร้อนไม่ใช่เพราะเขินแต่กำลังอายมากกว่าที่ทั้งตัวย้ำว่าทั้งตัวจริงๆ ต่างกันเพียงอริยาบทซึ่งชลทิตย์นอนคว่ำอยู่ในแนวระนาบเดียวกันแนบชิดกับคนพี่ไม่มีแม้แต่ช่องว่างแถมกำลังกอดอีกฝ่ายแน่น โดยอุรคหนุ่มเพียงวางแขนทั้งสองข้างก็ประคองช่วงตัวไว้อย่างหลวมๆไม่ให้ร่างโปร่งกลิ้งตกลงไป ในขณะที่คนด้านบนกำลังคิดสะระตะตบตีกับตัวเองอยู่นั้นไม่ทันสังเกตว่ามุมปากของคนเจ้าเล่ห์กำลังยกยิ้มทั
Last Updated : 2025-02-16นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ ข้าสัญญา
นับแต่นี้มิมีวาสนาได้เคียงข้างเพราะดวงจิตแลวิญญาณพี่จักต้องแตกสลายไร้การเวียนว่ายสู่สังสารวัฏ ฮึก ไม่ฟังข้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้นไปเถิดมันจักต้องมีสักวิธีอย่าร้องไห้ไปเลยหนาน้ำตาของเจ้ากำลังทำให้พี่เจ็บปวดทำไมต้องเป็นท่านเหตุไฉนไม่เป็นข้าเล่าถวดีภัทรนาทอย่าลืมเลือนพี่ออกจากใจเจ้าได้หรือไม่ข้าสัญญา..ร่างโปร่งบนเตียงสะดุ้งเฮือกเปลือกอ่อนเปิดขึ้นท่ามกลางความมืดมีแสงจันทร์กระจ่างเล็ดลอดเข้ามาเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวนิ้วเรียวแตะลงที่หางตาสัมผัสกับความเปียกชื้นที่ไหลออกมาเป็นทางยาวร้องไห้?ตะกอนความรู้สึกยังคงตกค้างแม้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราหลุดพ้นความฝันมาแล้วก็ตามความเจ็บหน่วงในอกซ้ายที่เกิดขึ้นเพียงเพราะว่าการจากลาชั่วนิรันดร์ของบุคคลทั้งสอง แม้ไม่เห็นภาพนิมิตรมีเพียงความมืดมิดอันว่างเปล่ามองไม่เห็นแม้กระทั่งฝ่ามือตัวเองแต่ชลทิตย์กลับรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ลอยฟุ้งอยู่รอบๆ ตัวของคนทั้งคู่ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งดีๆ หันมองข้างกายจึงรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่คนเดียวไร้เงาของอุรคผู้เป็นใหญ่ที่เข้านอนพร้อมกันในตอนแรกซึ่งชลทิตย์คิดว่าเป็นการดีหากอีกคนเอ่ยถามถึงสาเหตุของการร้องไห้ก็คงให้คำตอบไม่ได
Last Updated : 2025-02-17นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ มนุษย์น่ากลัวกว่าอสูรกาย
ตำหนักราพณาลัยหลังจากผ่านพ้นงานมนต์พิธีสำนักกลับมาเปิดรับลูกค้ากระเป๋าหนักที่ต้องการพึ่งวิธีทางศาสตร์มืดตามปกติ ผู้คนต่างเข้ามาไม่ขาดสายเช่นก่อนหน้านี้และแน่นอนว่าส่วนใหญ่ให้ช่วยเรื่องที่ผิดศีลธรรมโดยเฉพาะศีลข้อที่หนึ่งกับสาม เมื่อมีการตายเกิดขึ้นทั้งพิสูจน์และเอาผิดตามข้อกฎหมายหรือใช้เป็นหลักฐานไม่ได้แม้จะรู้ตัวผู้กระทำก็ตาม นอกเสียจากว่ากระทรวงแพทยาคมที่ถูกยุบไปแล้วเปิดขึ้นอีกครั้งซึ่งโอกาสมันช่างติดลบเพราะความเจริญทางเทคโนโลยีที่คนรุ่นใหม่มองว่างมงาย แต่กลับสวนทางจนหน้าขันตรงที่ว่าความเจริญทางวัตถุก้าวล้ำแต่ศีลธรรมต่ำเตี้ย ทั้งยังถูกซุกซ่อนภายใต้หน้ากากหน้าเนื้อใจเสือที่มักแปะไว้กลางหน้าผากว่าเพื่อนผู้แสนดีหรือคนในครอบครัวเพียงเพราะความริษยาวันนี้ทางตำหนักราพณาลัยปิดในตอนเช้าและเปิดอีกครั้งในช่วงบ่ายเพราะพ่อหมอจิณณ์ติดดีลธุรกิจผ่านการแนะนำจากลูกค้าคนสำคัญอย่างส.ส.การันต์ ซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ที่ร่วมงานมาตั้งแต่รุ่นปู่เพราะนักการเมืองบ้านนี้เมื่อใดที่เสียผลประโยชน์จากการกอบโกยที่พึงมีย่อมอยากกำจัดคู่แข่งที่อยากเข้ามาพัฒนาด้วยเจตนารมณ์ที่แท้จริงเป็นธรรมดารวมทั้งหาของดีคุ้ม
Last Updated : 2025-03-02นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ คำสาปอนธการ
“ท่านนิลคีรีได้โปรดลงโทษพวกข้าด้วยเถิดขอรับ”หนึ่งนาคหนึ่งสิงห์ในร่างมนุษย์ผู้งามสง่าคุกเข่าค้อมตัวลงมาตรงหน้าผู้เป็นนายเหนือหัวแห่งผืนพนานี้ด้วยความรู้สึกผิดในใจอันเหลือนับคณาเพราะกำลังจะนำพาความเดือดร้อนมาสู่ที่นี่อย่างให้อภัยไม่ได้ หากเน้นหนักฝั่งป่าพรหมินทร์มากขึ้นทุกระเบียดนิ้วพร้อมกางตาข่ายกระแสพลังสอดส่องเพื่อไม่ให้สิ่งใดเล็ดลอดผ่านสายตาได้ยิ่งเวลาขยับใกล้เข้ามามากขึ้นเท่าไหร่เหล่ามนุษย์ผู้ละโมบพวกนั้นกลับยิ่งเหิมเกริมหนักข้อขึ้นครั้งแรกเพียงฝังของต่ำลงข่ายอาคมมนต์ดำอันน่ารังเกียจตรงแนวเขตหลังจากวันนั้นที่นิลคีรีทำลายไป พวกนั้นกลับเข้ามาทำแบบเดิมอีกหลายๆครั้งแต่เพราะภูสิงห์ตรวจตราเข้มงวดมากขึ้นพร้อมกับเพลินพาได้เข้าไปทำลายเหรียญรากษสเหยียบโลกาทั้งหมดจนสิ้นในตอนที่ยังไม่มีพลังจากการดูดซับไอทมิฬมากพอจนส่งผลร้ายไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่นำพาพวกมันมาล้วนตกตายทั้งหมดแต่แล้วเพิ่งรับรู้ว่าถูกเล่ห์เหลี่ยมพ่อหมอจิณณ์เข้าให้แล้วโดยใช้เวลาเพียงเสี้ยววิในขณะที่เข้าจัดการกับของอาถรรพ์อยู่นั้นตำหนักราพณาลัยได้ส่งผีร้ายที่แฝงเป็นรูปลักษณ์เป็นสัตว์ประเภทต่ออาคมเล็ดลอดเข้ามาภายในได้สำเร็จ จุดมุ่
Last Updated : 2025-03-02
Latest chapter
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ รอยยิ้มบนคราบน้ำตา (End)
โลหิตฉานไหลหลั่งชโลมพื้นคำรามครืนคลื่นสายประกายไหววชิระทัณฑ์พาดฟาดก้องไกลสองสายใยโยงเพริศกำเนิดพรายกุดั่นแก้วแวววับระยับแสงทิวาแรงแซงแทรกแหวกธารสายหมอกสีชาดร้อยรัดกระหวัดกลายโอบกำจายเวียนวนล้นคณาราตรีอันมืดมิดและหม่นหมองค่อยๆถูกแทนที่ด้วยแสงแห่งอรุณรุ่งเสียงแว่วหวานขับขานของสกุณาดังขึ้น ความเงียบเดิมถูกเหล่าสรรพชีวิตในผืนป่าเริ่มออกมาใช้ชีวิตกันเป็นเรื่องปกติ บ้างออกล่าหาอาหาร บ้างลงเล่นน้ำในลำธารใส บ้างหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานแต่ไม่ใช่ที่ผืนพนาต้องห้ามทิศใต้อย่างนิลคีรีผลของทัณฑ์อสนีบาตจากฝีมืออรุคผู้ปกปักษ์นั้นทำให้เกือบทั้งป่าราบเป็นหน้ากลองสนั่นฟ้าสะเทือนดินลามไปจนสร้างความประหลาดใจไปถึงป่าต้องห้ามอีกสามทิศที่เหลือเกิดอะไรขึ้นที่นิลคีรี?สร้างความโกลาหลอย่างถ้วนทั่วทิ้งไว้เพียงเศษซากของต้นไม้ที่ถูกฟ้าผ่าจนหักโค่นลงจนล้มระเนระนาดบ้างก็ดำเป็นตอตะโกตายคาต้น รวมไปถึงสัตว์ป่าน้อยใหญ่ที่เคยหนีตายกันจ้าละหวั่นมีส่วนน้อยไม่อาจรอดจากสายฟ้าได้กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณเพราะเพชรถวนาเคนทร์เปล่งประกายแสงคุ้มภัยทันเวลาไม่อย่างนั้นคงไม่เหลืออะไรให้ดูต่างหน้ากลายเป็นป่าที่ดับสูญก
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ ฤทัยร้อยชลาสินธุ์
โครมอุกร่างสูงใหญ่ที่คล่อมทับร่างบางที่เหลือแค่โจงนุ่งเป็นปราการสุดท้ายที่กำลังจะถูกถอดก็มีเสียงดังขึ้นจากทางหน้าต่างพร้อมพรรวินท์ลอยหวือไปกระแทกพื้นปรากฏเชือกพันธนาการรอบตัวหมัดหนักถูกกระแทกเข้าที่ใบหน้าพร้อมกลางอกถูกถีบจนล้มกลิ้งไปกับพื้นอีกครั้ง “พี่อยู่นี่”ร่างสูงของอุรคหนุ่มตรงเข้าไปหยิบแพรผืนใหญ่คลุมกายโอบกอดชายคนรักที่กำลังร้องไห้เนื้อตัวสั่นเทาแน่น“ทะ..ท่านจะรังเกียจข้าหรือไม่ ฮึก”มือหนาเช็ดน้ำตาบนแก้มนวลกุมใบหน้าหวานให้เงยขึ้นมอง“ฟังพี่หนาคนที่น่ารังเกียจคือไอ้ยูงทองชั่วนั่นต่างหาก น้ำตาของเจ้านั้นกำลังทำให้พี่นั้นเจ็บปวดใจยิ่ง”พูดจบปากหยักสีอ่อนจรดทาบทับกลีบปากอิ่มนุ่มนวลก่อนผละออกไปกระทืบตัวต้นเรื่องด้วยสถานะของอีกฝ่ายจึงได้เพียงแค่สั่งสอน ทั้งที่ฆ่ามันได้เพียงแค่พลิกฝ่ามือแต่นิลคีรีเลือกที่จะสะกดกลั้นความเดือดดาลของตน เพราะมันจะกลายเป็นชนวนสงครามระหว่างฝั่งเหนือกับฝั่งใต้ทันทีนำพาความเดือดร้อนมาสู่ผู้บริสุทธิ์จึงทำได้แค่สั่งสอนให้หนักและเนรมิตให้รอยช้ำหายไปหลังจากเสร็จสิ้นก็ถีบส่งพรรวินท์เข้าห้องตัวเองไปเดินทางออกนอกนครฝั่งเหนือเมื่อใดวันนั้นคือวันตายของพวกเจ้าทั้
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ ยูงทองน้อยผู้งดงาม
เมื่ออุรคหนุ่มก้าวเท้าออกมาจากภายในถ้ำอสนีสีหนาทก็พบว่าด้านนอกนั้นเปลี่ยนแปลงไปมากโข ในความทรงจำเมื่อหนึ่งพันสองร้อยปีก่อนไม่รกครึ้มและเต็มไปด้วยเถาวัลย์น้อยใหญ่ถึงเพียงนี้ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้ไม่มีผู้ใดย่างกรายเข้ามาช้านานแล้วนิลคีรีหลับตาเพ่งสมาธิดูก็พบอีกอย่างว่าอุรคที่เคยอาศัยยังป่าหิมพานต์ได้ย้ายออกไปด้านนอกจนหมดไม่หลงเหลือผู้ใดแล้วก็คงมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่เป็นงูเพียงหนึ่งเดียวอีกทั้งด้านนอกดูแปลกตาไปหมดหอมนักเป็นกลิ่นของดอกไม้ชนิดใดกันทันทีที่หายตัวออกมาถึงด้านหน้าพ้นป่าที่รกชัฏกลับได้กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยลมมา“สมน้ำหน้า เจ้าพวกกินนรนิสัยไม่ดีชอบรังแกผู้อื่นดีนัก”ปึก “อ๊ะ”ในขณะที่นิลคีรีกำลังหาต้นตอของกลิ่นอยู่นั้นก็ถูกร่างอรชรของยูงทองหนุ่มที่วิ่งหนีพวกกินนรเกเรสามตน หลังจากไปแอบขว้างก้อนหินใส่ตอนที่กำลังรุมแกล้งกินนรผู้หนึ่งอยู่จนพวกมันหัวแตกเลือดอาบแต่ไม่ได้มองทางข้างหน้าเลยชนเข้าเต็มอกของอุรคหนุ่ม วงแขนแกร่งคว้าเอวบางทันท่วงทีก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่”คนที่รู้สึกราวกับว่าชนกำแพงเหล็กเงยหน้าขึ้นถามคนตัวโตเพราะเขาเป็นคนผิดที่ไม่มองทางเองตึกหั
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ อุรคน้อยผู้ต่ำต้อย
บ่ายวันหนึ่งในแดนหิมพานต์ฝั่งทิศตะวันออกเปลือกไข่สีครีมใบสุดท้ายถูกกระเทาะออกจนเกิดเป็นรอยร้าวและแตกในที่สุด สิ่งมีชีวิตตัวเล็กจิ๋วค่อยๆเผยดวงตาสีแดงใสแจ๋วโผล่พ้นออกมางูน้อยตัวสีดำสนิทได้ลืมตาขึ้นเป็นวันแรกในป่าหิมพานต์ แต่สีกลับผิดแผกจากบรรดาพี่น้องตนอื่นที่มีดวงตาสีมรกตรับกับสีเกล็ดที่ขาวสว่างนวล จากวันแรกเด็กน้อยแสนสดใสเพราะได้เห็นโลกกว้างมองดูสิ่งมีชีวิตอื่นในป่าหิมพานต์ต่างพากันเล่นสนุกสนานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ผิดจากเขาที่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีผู้ใดอยากเล่นด้วยเพียงเพราะว่ามีเกล็ดสีดำจึงถูกมองว่าตัวกาลกิณีนำพาความโชคร้ายมาสู่ตน ไม่เว้นแม้กระทั่งในครอบครัวที่ถูกเลือกปฏิบัติราวกับคนแปลกหน้า บรรดาพี่น้องทั้งห้าตนที่สีเดียวกันต่างเลือกเล่นกันเองโดยไม่สนใจและกีดกันงูน้อยตัวจิ๋วสีดำที่มองด้วยสายตาเศร้าสร้อยออกจากวงโคจร“ท่านแม่กลับมาแล้ว” “ต่อไปห้ามเรียกข้าว่าแม่ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าหรือลับหลังผู้อื่น” แม้กระทั่งที่ไม่มีสิทธิ์เรียกผู้ให้กำเนิดว่าแม่เลยด้วยซ้ำเพราะในใจอุรคสูงใหญ่ตรงหน้าคิดว่าคงมีงูตนใดแอบเอามาใส่ไว้เป็นแน่เขาผิดหรือที่กำเนิดมาไม่เหมือนใคร ฮึก เหตุใดพวกท่านจึงไม่รักข้าบ้
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ ดวงใจองค์นาเคนทราช
มหาสมุทรฝั่งตะวันออกอยู่ในการปกครองขององค์จักเรศวรนาคราชกษัตริย์นักรบตระกูลกัณหาโคตมะผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความปรีชาและเก่งกาจชำนาญการรบมามากมาย มเหสีคู่พระทัยเพียงหนึ่งเดียวก็คือพระนางจันทราภาวดีนาคราชสีทองตระกูลวิรูปักษ์ ทั้งสองมีพระโอรสหนึ่งพระองค์ที่เกิดแบบโอปปาติกะที่เปรียบดั่งลูกไม้ใต้ต้นถอดแบบผู้เป็นบิดามาแทบทั้งหมดทั้งความปรีชาและยึดมั่นในรักเดียว“เจ้าพี่ท่านทำสิ่งใดอยู่หรือ”“คันศรอันใหม่จากหินศิลากาฬที่เจ้าอยากได้อย่างไรเล่า”“ทำไมถึงตามใจข้าอยู่เรื่อยเลยจนข้าเสียนิสัยแล้วรู้หรือไม่”หนึ่งใบหน้าคมคายสันกรามชัดคิ้วเข้มพาดเฉียงรับกับตาคมดุจเหยี่ยวสีรัตติกาลที่กำลังมองคนตรงหน้าด้วยความเอื้อเอ็นดูปากหยักยกยิ้มยามเห็นอีกฝ่ายบ่นว่าเขาตามใจจนเสียนิสัยแต่กลับตาเป็นประกายทุกครั้งที่ได้ของถูกใจ “งั้นคราวนี้เจ้าต้องให้รางวัลพี่แทนแล้วหนา”“ท่านประสงค์สิ่งใดหากข้าหาได้ย่อมไม่อิดออดเป็นแน่ สัญญา”หนึ่งใบหน้ารูปไข่ทั้งงดงามและสลักเสลาในคนๆเดียวคิ้วเข้มรับกับแพขนตาหนาดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนจมูกโด่งรั้นปากอิ่มสีชมพูอ่อนเอื้อนเอ่ยรับปากคนพี่“เป็นสิ่งที่เจ้านั้นหาได้ง่ายมาก” “จริงหรือ งั้นเจ
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ หวนคืนสู่ทิวากาล
หลังจากอสูรกายปีซอดับสูญบุคคลที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเจ้าของตำหนักราพณาลัยจากตอนแรกที่มองดูผลงานหลังจากฟาดแส้ใส่นิลคีรีด้วยความสะใจ ในระหว่างที่รออสูรกายใต้อาณัติไปพาตัวชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนมาเล่นสนุกแต่แล้วอยู่ๆก็รู้สึกปวดร้าวขึ้นที่เบ้าตาขวาอย่างรุนแรง “อึก ไอ้งูเวรมึงทำอะไรกู อ๊าก”ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ที่ถือแส้อาลัมพายน์ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นหน้าตาบิดเบี้ยวเส้นเลือดข้างขมับปูดโปนเด่นชัด เสียง‘โพล๊ะ’ดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ยกกุมที่ตาข้างขวาเลือดสีแดงฉานทะลักอาบย้อมเปรอะเปื้อนเล็ดลอดออกมาตามง่ามนิ้วไหลยาวลงไปตามหลังมือไม่มีทีน่าว่าจะหยุดง่ายๆ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นยิ่งเมื่ออยู่ภายในถ้ำปิดไร้ช่องลมด้วยแล้วกลับยิ่งสะท้อนหนักดังก้องกว่าปกติ สายใยที่ถูกสะบั้นจึงรับทันทีรู้ว่าอสูรกายที่ตนส่งไปยังเป้าหมายถูกทำลายแล้วสิ้นจนเป็นฝุ่นผงไม่เหลือเศษเสี้ยววิญญาณแม้แต่น้อย หากเป็นในยามปกติแล้วนั้นเมื่อใดที่กายสามานย์ถูกทำลายจนดับสูญจิตวิญญาณย่อมแตกสลายแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงถูกชำระจนสะอาดใสได้เช่นนี้ส่วนกระแสจิตที่เชื่อมใส่เมื่อใดที่ตัดสะบ
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ แผนการถูกทำลาย
เพลินพาเจ้าพาทะเลหนีไปซ่อนตัวที่บึงสัตตบงกชเดี๋ยวนี้!บึงสัตตบงกชที่นิลคีรีเอ่ยถึงเป็นบึงบัวขนาดใหญ่แนวเขตติดต่อกับผืนป่าต้องห้ามรุธิระสิงขรในบึงจะมีบัวที่สามารถบรรจุห่อหุ้มคนได้สองถึงสี่คนกระจายคละไซซ์ออกดอกอย่างสวยงามเพื่อหลบซ่อน ทั้งยังมีสายพลังงานบริสุทธิ์คอยปกป้องไหลเวียนเพียงแค่ตรงจุดนั้นมีพวกสัตว์มีพิษเยอะมากไม่เหมาะสมต่อสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นให้อาศัย จึงเป็นสาเหตุที่ไม่ได้พาคนเด็กกว่าไปตั้งแต่แรกอีกอย่างก็ไม่คาดคิดว่าไอ้พวกเดนมนุษย์มันจะเหลือรอดจากน้ำมือและเขาไม่ได้สาหัสแบบนี้ ข้าห้ามท่านทะเลไม่ได้ขอรับเกิดอะไรขึ้นอสูรกายกลายเป็นฝุ่นผงเพียงแค่มองสบตาข้าถามว่าทะเลอยู่ที่ใดเพลินพา ข้าถาม ท่านนิลคีรีข้าห้ามไม่ได้…จากตอนแรกที่สื่อสารทางจิตด้วยโทนเสียงเรียบขรึมสะกดข่มความเจ็บปวดทั้งจากแส้อาลัมพายน์และอาการทรมานจากคำสาปที่ส่งผลหนักในวันนี้มากที่สุดเพื่อให้ผู้ที่อยู่ใต้อาณัติพาชลทิตย์ไปหลบยังสถานที่ที่ปลอดภัย หลังเพลินพาบอกเล่าเหตุการณ์นิลคีรีรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกลยิ่งนาคราชหนุ่มอ้ำอึ้งด้วยแล้วนั้นความร้อนรนในจิตใจยิ่งนัก หากถามว่าพวกเดรัจฉานวิชาที่เจ้าของตำหนักราพณาลัยส่งผล
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ พลาดท่า
“ไอ้หมอผีอัปรีย์มึงอย่าคิดหวังว่าจะเข้ามาได้”ทันทีที่สิ้นสุดน้ำเสียงทรงอำนาจที่สะท้อนดังไปทั่วทั้งผืนป่าก็ปรากฏเงาร่างอุรคสีนิลตัวใหญ่ยักษ์ดวงตาสีแดงเพลิงราวกับสีของทับทิมสยามวาววับ นิลคีรีผู้ปกปักษ์ผืนป่าต้องห้ามทิศใต้เอาลำตัวยาวเข้ามาขวางข้างหน้าภูสิงห์และเพลินพาเอาไว้คลายบ่วงบาศที่พันธนาการทั้งสองออกพร้อมทำลายจนสิ้น“เพลินพาเจ้าจงไปปกป้องทะเลส่วนภูสิงห์เจ้าไปดูแลเพชรถวนาเคนทร์ห้ามให้ผู้ใดมาฉกฉวยได้หากย้อนกลับมาข้าจะลงโทษพวกเจ้าให้จงหนัก”ไม่รอฟังคำตอบจากผู้อยู่ใต้อาณัติแต่ส่งไปยังปลายทางทันทีเพราะรู้ดีว่าทั้งสองอยากจะช่วยนายเหนือหัวและต้องการปฏิเสธแต่ตอนนี้หัวใจหลักของผืนป่ากับหัวใจของอุรคหนุ่มกำลังตกอยู่ในอันตรายอีกไม่นานจะถูกค้นพบ “ยอมออกมาแล้วเหรอไอ้งูผี กล้ามากนะที่กันพวกมันออกไปแต่ไม่เป็นไรอีกไม่นานก็ต้องตกตายไปพร้อมมึงอยู่แล้ว ไม่สิกูต้องให้มึงตายเป็นคนสุดท้ายมองดูหายนะที่เกิดขึ้นในป่าแห่งนี้ทั้งหมดด้วยตาตัวเอง”จิณณ์เงยหน้ามองกายสูงใหญ่ด้วยท่าทีไม่เกรงกลัวทั้งยังเหยียดหัวเราะอย่างถือดีก่อนจะกลิ้งหลบสายอัสนีบาตที่ส่งมาจากฝีมือของนิลคีรีอีกหลายๆครั้งก็กัดฟันกรอดบริภาษอีกฝ่าย
นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้ บุกนิลคีรี
ภายใต้ม่านน้ำตกขนาดใหญ่เป็นโถงกว้างเดิมเป็นเพียงถ้ำที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติแต่ทว่ากลับสวยงามราวกับประติมากรรมภาพวาดด้วยริ้วเส้นสีแดงสลับทองทอลวดลายแปลกประหลาดอยู่ตรงผนังถ้ำทั้งความอบอุ่นยังแผ่ซ่านในอกตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้ามาด้านใน ตอนนี้นิลคีรีได้เนรมิตจากถ้ำเปล่าเปลี่ยนเป็นที่พักผ่อนใหม่ให้กับเจ้าของกลิ่นกายหอมที่กำลังหลับพริ้มในอ้อมกอดเขา อุรคหนุ่มจรดปากหยักลงบนหน้าผากมนพร้อมกระชับวงแขนแม้ยามนี้ความเจ็บปวดทางกายกำลังเข้าจู่โจมอย่างหนักแต่บรรเทาแทบหมดสิ้นเมื่ออยู่ใกล้ดอกราชาวดีแสนเย้ายวนตรงหน้า“...คิดถึง”“ทะเล ทะเล”แต่แล้วคนตัวเล็กที่ปกตินอนหลับสนิทถึงเช้านอกเหนือจากวันนั้นที่ร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุอยู่ๆก็กระสับกระส่ายไปมากลางดึกพร้อมกับละเมอออกมา วันนี้เป็นคืนแรกที่ย้ายมานอนก่อนคืนเดือนดับแค่เพียงพ้นเที่ยงคืนไปเท่านั้นไม่ว่าปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นจึงคิดเข้าไปยังห้วงจิตเพื่อดึงชลทิตย์ออกจากความฝัน“ทำไม…ฮึก”อึกนอกจากพลังของอุรคผู้ปกปักษ์มีไม่มากพออีกทั้งยังถูกสายพลังสีทองที่โอบล้อมคนในอ้อมกอดนั้นต่อต้านจับตรึงทั้งตัวจนเขาขยับไม่ได้“ปล่อย!”ในขณะที่ร่างแกร่งกำลังฟาดฟันด้วยความเดื
