บทที่ 1 เหนื่อย ท้อ

น้ำเสียงที่ดูแสนจะผิดหวังดังเล็ดลอดเข้ามาทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่อยู่ภายในบ้านเผลอได้ยิน ก่อนจะเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าของกัน และกันด้วยความตกใจ

"ใบพัด! แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"กลับมาตั้งแต่ที่ได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน เรื่องที่เอาบ้านไปจำนอง หนูเพิ่งเอาบ้านออกมาจากธนาคารโดยใช้เงินไปเป็นล้าน ไม่ว่าหนูจะทำงานหาเงินมาได้มากมายขนาดไหน มันก็ไม่เพียงพอที่จะใช้หนี้ให้กับที่บ้าน"

มือเล็กกำซองเงิน 200,000 บาทที่เพิ่งได้มาเอาไว้แน่น ทั้งชีวิตหาเงินได้ไม่รู้กี่ล้านบาท เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจนเอาตัวเองแทบไม่รอด แต่ทว่ากลับไม่เคยได้ใช้มันซื้อความสุขให้กับตัวเองเลย ต้องเอามาใช้หนี้ให้กับความไม่รู้จักพอของครอบครัว ติดหนี้การพนันมีอะไรก็เอาไปขายหมด ไม่รู้ว่าเวรกรรมตั้งแต่ชาติปางไหนถึงทำให้เธอตกอยู่ในชีวิตที่ลำบากมากมายขนาดนี้

"แกฟังพ่อกับแม่ก่อนนะ พ่อแกนั่นแหละเอาบ้านไปจำนองแล้วก็ไปเล่นพนัน แม่ไม่รู้เรื่องเลยนะ"

"แต่แกก็เอาเงินส่วนหนึ่งไปกินเหล้ากับเพื่อนนะ จะมาโทษฉันฝ่ายเดียวได้ยังไง"

สองสามีภรรยาหันไปทะเลาะกันต่อหน้าลูกสาว พวกเขาควรจะนึกถึงลูกให้มาก อาชีพของเธอเป็นงานที่เสี่ยงต่อชีวิตของตัวเอง และถ้าวันหนึ่งคนพวกนั้นจับได้ว่าเธอเป็นใครขึ้นมา รับรองว่าอาจจะไม่มีชีวิตได้หายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป แทนที่จะช่วยกันเก็บเงินเพื่อให้เธอหลุดพ้นจากอาชีพพวกนั้น แต่กลับต้องเอาตัวเองไปทำงานที่เสี่ยงมากกว่าเดิม เพื่อให้ได้เงินจำนวนมากในการมาใช้หนี้

"หนูไม่โกรธพ่อกับแม่หรอกค่ะ อยากจะเอาอะไรในบ้านไปขายก็ทำเลยค่ะ พ่อกับแม่ก็รู้ว่าหนูหาเงินได้เยอะ อาชีพเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมันหาเงินได้เยอะนี่ พ่อกับแม่ก็เลยไม่ได้รู้สึกเสียดาย และก็ยังทำอีกเรื่อยๆ เพราะรู้ว่ายังไงหนูก็ต้องหาเงินมาจ่าย ไม่ต้องห่วงนะคะหนูจะเอาตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อพวกมาเฟียเลวๆ เพื่อที่จะได้เงินมาก้อนใหญ่ เอามาจ่ายหนี้ที่พ่อกับแม่สร้างไว้ และถ้าวันใดที่หนูไม่กลับมาเหยียบที่นี่ ก็รู้ไว้นะคะว่าหนูตายไปแล้ว ถึงตอนนั้นหวังว่าพ่อกับแม่จะเลิกเป็นแบบนี้สักที"

ใบหน้าของเธอมีแต่ความเหนื่อยล้า และก็รู้สึกท้อแท้กับชีวิตที่เป็นอยู่ ครอบครัวไม่เคยซัพพอร์ตอะไรแม้แต่อย่างเดียว แต่หญิงสาวเองก็ไม่เคยบ่นแม้แต่น้อย ก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อที่จะให้ครอบครัวสามารถลืมตาอ้าปากได้ เพียงแค่พวกท่านทั้งสองคนคิดได้ ช่วยเธอเก็บเงิน ป่านนี้คงร่ำรวยมีเงินเก็บหลายล้านแล้ว

"ทำไมเอ็งพูดแบบนั้นล่ะ พ่อขอโทษหลังจากนี้พ่อจะไม่ทำอีกแล้ว"

พ่อเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด ถึงปากจะบอกว่าจะไม่ทำอีกแต่เขาไม่เคยที่จะทำได้เลย และยิ่งลูกหาเงินไม่ได้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งใช้จ่ายเยอะมากขึ้นเท่านั้น แถมยังฟุ่มเฟือยไปกับเรื่องไร้สาระ โดยเฉพาะการเล่นหวย พนัน ชนไก่ สิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยคิดที่จะเลิกได้เลย

"ทำต่อสิคะพ่อไม่ต้องเลิกหรอก ถ้ามันเป็นความสุขของพ่อแม่ก็ทำไปเถอะค่ะ หนูจะหาเงินมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้กรรมเวรมันจบกันแค่ชาตินี้ก็พอ ชาติหน้าหนูจะได้ไม่ต้องมาชดใช้อีก"

พูดจบหญิงสาวก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไปในทันที ไม่คิดเลยว่าชีวิตครอบครัวของตัวเองจะเลวร้ายมากมายขนาดนี้ ประตูห้องนอนถูกเปิดออกก่อนจะเอาตัวเองก้าวเข้าไปอยู่ข้างใน และเมื่อประตูปิดลง ใบหน้าสวยก็ร้องไห้ออกมาน้ำตานองหน้า

"ฮืออออออ ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้ด้วย ฮึก!"

จากที่เธอเคยบ่นเคยบอกครอบครัวตลอดทุกวันให้หยุดทำเรื่องพวกนี้ จนตอนนี้เธอรู้สึกท้อเพราะว่าพูดอะไรไปก็เหมือนเป็นอากาศ หลังจากนี้เธอจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ชดใช้กับทุกสิ่งเพื่อให้มันจบเพียงแค่ชาตินี้ และชาติหน้าฉันใดขอให้เธออย่าเกิดมาในครอบครัวแบบนี้อีกเลย

วันต่อมา...

คุณพ่อกับคุณแม่รู้สึกผิดกับลูกสาวจึงรีบตื่นนอนขึ้นมา เข้าครัวแต่เช้าเพื่อทำของโปรดของลูก และอยากจะเอ่ยขอโทษที่ทำทุกอย่างพังไปหมด

"เอ็งใส่หมูไปเยอะๆ เลย ติดมันแบบนั้นแหละไอ้ใบมันชอบ"

"ฉันรู้แล้วน่า พี่จะพูดเยอะทำไมเนี่ย"

"ก็อยากจะช่วย"

"ถ้าอยากช่วยก็ไปล้างจานโน้น ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายหน้าเตา ฉันจะหงุดหงิดออกคำสั่งอยู่ได้"

สองสามีภรรยาทะเลาะเบาะแว้งกันตั้งแต่เช้าตรู่ เพียงแค่อยากจะทำของอร่อยให้ลูกสาวกิน แต่ดูเหมือนว่าพูดอะไรนิดหน่อยก็จะต้องขัดใจกันตลอด

ทางด้านของใบพัดเธอตื่นนอนแต่เช้าเพื่อที่จะไปหารุ่นพี่ที่บ้าน เพราะว่าอยากจะหางานทำเสริมเนื่องจากว่าช่วงนี้เธอไม่ได้รับงานสายลับ จึงจำเป็นที่จะต้องทำงานอย่างอื่นเพื่อหาเงินมาจ่ายหนี้ให้ที่บ้าน

เธอเดินถือกระเป๋าลงมาจากห้องนอนด้วยสภาพอดหลับอดนอน ร้องไห้แทบทั้งคืนแต่เหมือนจะได้สติว่าทรมานตัวเองไปก็เท่านั้น เพราะท้ายที่สุดก็ไม่มีใครสงสารเธออยู่ดี

"ไอ้ใบเอ็งตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวก่อนสิแม่ตื่นมาทำตั้งแต่เช้าเลย"

"พ่อกับแม่กินเถอะจ้ะ ฉันจะต้องออกไปทำงานข้างนอก คราวนี้น่าจะไปนานอยู่นะ คงเป็นอาทิตย์แหละไม่ต้องเป็นห่วงนะ นี่เงิน 200,000 บาท ฉันเพิ่งทำงานมาได้เมื่อคืน จะเอาไปเล่นพนัน หรือว่าจะเอาไปใช้หนี้ก็แล้วแต่นะ"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับขอบตาที่มันเริ่มมีน้ำเอ่อล้น หญิงสาวรีบกะพริบตาปริบเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาของตัวเอง มือเล็กที่ถือซองสีน้ำตาลมีเงินอยู่ในนั้นปึกใหญ่ วางลงบนโต๊ะตรงหน้าของพ่อกับแม่ ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน และกัน บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบซึ่งทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก

"ทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นพ่อที่เลวที่สุดเลยวะ"

"เพิ่งรู้ตัวหรือไง เพราะพี่นั่นแหละทำให้ลูกเป็นแบบนี้ ถ้าพี่ไม่ติดพนันเอาเงินที่บ้านไปถลุงหมด ลูกก็คงไม่ต้องไปทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแบบนี้"

ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิด และไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ครอบครัวของเธอจะหยุดสร้างเรื่องสร้างราวเสียที เพราะเธอเองก็เริ่มที่จะรับไม่ไหวแล้ว...