บทที่ 2 งานใหม่

ใบพัดขับรถออกมาที่บ้านของรุ่นพี่ที่สนิทสนมกัน และเขาเป็นคนคอยป้อนงานให้เธอทุกอย่าง เมื่อก่อนหญิงสาวเป็นตำรวจที่เก่งมาก แต่ทว่ารายได้กลับไม่เพียงพอที่จะดูแลครอบครัวได้ เธอจึงเลือกที่จะลาออก และผันตัวมาทำงานเป็นสายลับ แน่นอนว่าเป็นอาชีพพิเศษแต่ได้เงินเยอะมาก นึกสภาพถ้าเกิดว่าครอบครัวของเธอไม่ทำตัวแบบนี้ ป่านนี้เธอคงมีเงินมากพอที่จะตั้งตัว หาอาชีพอะไรเป็นหลักแหล่งได้โดยที่ไม่ต้องเดือดร้อนเรื่องเงิน

กริ่ง!

หญิงสาวกดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้านของรุ่นพี่ แค่เพียงไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมกับใบหน้างัวเงีย หัวฟูเนื่องจากว่ายังไม่ได้หวีผมเลยด้วยซ้ำ เพราะ ณ เวลานี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ซึ่งโดยปกติเธอจะไม่มาหาเขาที่นี่

"อะไรของแกเนี่ยไอ้ใบ นี่มันเพิ่งจะกี่โมงกี่ยามทำไมแกมาแล้ว ปกติตื่นสายไม่ใช่เหรอ ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นล่ะเกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าพ่อแม่สร้างเรื่องอีกแล้ว"

และเมื่อรุ่นพี่เห็นสภาพของรุ่นน้องก็รีบเอ่ยทักทายด้วยความเป็นห่วง เขารู้ว่าครอบครัวของหญิงสาวเป็นอย่างไร แต่ทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่หางานดี ๆ ให้ทำ เธอจะได้มีเงินไปใช้จ่ายเกี่ยวกับครอบครัว แต่ดูเหมือนว่าทางนั้นจะไม่คิดสงสารลูกเลยแม้แต่นิดเดียว เวรกรรมอะไรก็ไม่รู้ถึงได้เกิดมาอยู่ในครอบครัวแบบนั้น

"มีงานให้หนูทำไหม"

"เดี๋ยวก่อนนะฉันเพิ่งให้แกไป 200,000 บาท มาหางานทำอีกแล้วเหรอ พักบ้างดีไหมเดี๋ยวก็น็อคตายหรอก"

อาตี๋ถึงกับกุมขมับเมื่อใบพัดมาหางานทำอีกแล้ว การสายลับไม่ใช่ว่าจะมีงานทุกวัน แล้วถ้าเกิดว่างานไหนที่เสี่ยงอย่างเช่นเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพวกมาเฟีย เธอจะต้องหลบซ่อนเก็บตัวอยู่เป็นอาทิตย์ เพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัยถึงจะออกมาทำงานต่อไป แต่นี่เพิ่งจะข้ามวันมาหางานทำอีกแล้ว

"พ่อกับแม่ฉันแล้วบ้านไปจำนองอีกแล้ว คราวนี้น่าจะหลายแสน ก่อนออกมาวางเงินให้ 200,000 บาท ไม่รู้ว่าจะเอาไปเล่นพนันหรือจะเอาไปใช้หนี้"

ใบหน้าสวยดูเหนื่อยล้า ดูเหมือนเธอจะไม่บ่น หรือพูดว่ากล่าวอะไร แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะรู้สึกดี และไม่ได้เครียดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เพียงแค่คิดว่าทำงานใช้หนี้ให้พ่อแม่ไปวัน ๆ เพื่อที่วันหนึ่งเธอจะหลุดพ้นจากเรื่องราวพวกนี้สักที

"พี่ว่าแกพอเถอะ ไม่ต้องเอาเงินไปให้อีกแล้ว ปล่อยครอบครัวเขาได้เรียนรู้บ้าง"

"ฉันทิ้งพ่อกับแม่ไม่ได้หรอกพี่ก็รู้ ฮือออ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับร้องไห้โฮเสียงดังลั่น อาตี๋ต้องดึงเธอให้เข้าไปในบ้าน เพราะไม่อย่างนั้นข้างบ้านจะได้เอากระทะมาปาไล่ เนื่องจากว่ามาร้องไห้เสียงดังลั่นรบกวนคนอื่นตั้งแต่เช้าตรู่

"แกจะเสียงดังทำไมเนี่ยเข้ามาก่อน"

"สรุปว่ามีงานอะไรให้ทำไหม ฉันอยากทำงาน"

"มี... แต่ว่าลงเรือสำราญนะ งานสายลับอะไรไม่มีหรอก ประมาณ 2 อาทิตย์ เงินดีอยู่นะเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่บาร์บนเรือสำราญ รายวัน 3,000บาท แต่ว่าทิปน่าจะหนักอยู่"

เมื่อหญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ตาโต และรีบพยักหน้าตกลงทันที ไม่ว่าจะเป็นเงินหลักพัน หรือหลักหมื่นเธอก็ไม่เคยดูถูก และไม่ว่าจะเป็นงานอะไรหญิงสาวก็ทำได้ทั้งนั้น

"เอาสิ แล้วต้องไปที่ไหนล่ะ"

"เดี๋ยวส่งโลเคชั่นให้ ถ้าอย่างนั้นแกรีบเดินทางไปเลยเพราะว่าเรือสำราญใกล้จะออกแล้ว เดี๋ยวพี่โทรไปบอกคนรู้จักที่อยู่ในนั้นให้"

ใบพัดจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ด้วยความซาบซึ้งใจ เขายังคงดีกับเธอแบบนี้เสมอ แล้วไม่ว่าหญิงสาวต้องการอะไรเขาก็จะคอยซัพพอร์ตช่วยหางานมาให้ทำอยู่ตลอด

"ขอบคุณมากเลยนะพี่อาตี๋ เอาไว้จบจากงานนี้ฉันจะมารับงานสายลับต่อนะ"

"รีบไปก่อนเถอะไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้น แกควรจะพักงานเสี่ยงตายบ้างนะ คนเราไม่ได้โชคดีแบบนี้ตลอดไปหรอก ถ้าวันหนึ่งถูกจับได้ขึ้นมามันไม่คุ้มกับเงินที่ได้หรอกนะ"

อาตี๋เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง ผู้หญิงที่สวยและมีทัศนคติที่ดี ไม่ควรที่จะเกิดมาพบเจอกับครอบครัวที่ toxic ขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละกรรมใครกรรมมัน บางทีเจ้ากรรมนายเวรอาจจะมาในรูปแบบของพ่อแม่ ซึ่งถ้าเกิดว่าใบพัดขาดการติดต่อ และหนีออกไปเลย ทุกคนก็คงจะมองว่าเธอเป็นเด็กอกตัญญู ทั้งที่ผ่านมาเธอพยายามทำดีที่สุดแล้ว

"ตายไปเสียได้ก็ดี ฉันเองก็ไม่ได้อยากอยู่แล้ว"

"พี่ไม่อยากให้แกคิดแบบนั้นเลยนะใบพัด คนดี ๆแบบแกจะต้องได้เจอคนที่พร้อมจะปกป้อง พี่เชื่อว่าแกจะเจอเร็ว ๆ นี้"

"ฉันไม่เอาตัวเองไปเป็นภาระของใครหรอก ถ้าอย่างนั้นหนูไปก่อนนะพี่ชาย"

ใบพัดยิ้มออกมาก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากบ้านทันที ตอนนี้มีงานอะไรให้ทำเธอก็ทำทุกอย่างแหละ จะให้อยู่เฉยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าเธอทำงานมาตั้งแต่เด็ก แล้วถ้าวันนึงไม่ต้องทำอะไรอยู่เฉย ๆ ก็คงจะรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป

ทางด้านของท่าเรือ Pandorica ในตอนนี้กำลังลำเลียงสินค้าขึ้นไปไว้ใต้ท้องเรือ นอกจากเรือสำราญที่หรูหรามีทุกสิ่งครบครันอยู่ในนั้น นายใหญ่แห่ง Pandorica ยังทำธุรกิจขนสินค้าให้กับพวกมาเฟีย โดยเฉพาะสินค้าที่เป็นของอันตราย อย่างเช่นพวกอาวุธ ซึ่งเป็นการจ่ายในราคาที่หนักเขาถึงยอมที่จะขนสินค้าให้ ยกเว้นพวกยาเสพติดที่เขาไม่ค่อยอยากจะยุ่งวุ่นวายเท่าไหร่ ในบรรดาคนรู้จักของเขารวมถึงเพื่อนสนิทอีกสามคน ไม่มีใครข้องเกี่ยวกับธุรกิจที่เป็นสีดำ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องเทาพวกเขาเหยียบเท้าลงไปข้างหนึ่งแล้ว

"อาวุธพวกนี้ไปส่งที่ท่าเรือของ Allyga ตรงจุดนั้นลูกค้าบนเรือจะขึ้นฝั่งไปที่คาสิโน ระหว่างนั้นก็ขนสินค้าลงได้เลย"

"รับทราบครับนายใหญ่ ว่าแต่นายใหญ่จะไปด้วยตัวเองไหมครับ"

"งานนี้ค่อนข้างใหญ่ ฉันจะลงไปตรวจงานด้วยตัวเอง พวกนายไปเตรียมห้อง VIP ให้ฉันห้องหนึ่ง สองอาทิตย์นี้ฉันจะปาร์ตี้อยู่บนเรือสำราญให้หนำใจ หาสาวสวยมาดูแลสัก 2-3 คนสิ"

ไมลส์ เวยลีย์ นายใหญ่แห่ง Pandorica เจ้าพ่อมาเฟียเจ้าของท่าเรือ และ เจ้าของเรือสำราญภายใต้ชื่อ Pandorica นักธุรกิจที่ร่ำรวยหลักแสนล้าน ความร่ำรวยของเขานั้นเป็นที่เลื่องลือในหมู่มาเฟีย ซึ่งแน่นอนว่าคนระดับนี้ยังไม่มีภรรยาเป็นตัวตน เนื่องจากว่าเขาเป็นคนรักสนุก และยังไม่อยากผูกพันกับใคร แต่ถ้าเจอคนที่ถูกใจ และอยากครอบครอง ก็อาจจะเปลี่ยนความคิดทำให้เขาอยากจะสร้างครอบครัวก็เป็นได้

"เดี๋ยวช่วงค่ำผมจะคัดสาวสวยมาให้นายใหญ่เลือกครับ รับรองว่าสวยถูกใจแน่นอน"