บทที่ 5 เรือนเล็กที่เงียบเหงา

เฉินหลี่หมิงบังเอิญเดินผ่านเรือนหลังเล็กที่เขาเคยให้จงเพ่ยอิงอยู่ เมื่อเดินถึงหน้าเรือนเขาเห็นใบไม้ร่วงหล่นที่หน้าเรือนเต็มไปหมด มองไปที่ชิงช้าที่เขาเคยเห็นนางเคยนั่งเล่นตอนบ่ายๆ ดอกไม้ที่นางปลูกเมื่อมาอยู่ที่เรือนนี้ใหม่ๆเริ่มเหี่ยวเฉาเพราะเจ้าของมันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว  มองเข้าไปในเรือนเงียบเชียบ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวในนั้น  

เขารู้สึกแปลบๆในใจเล็กน้อย จึงเปิดประตูเรือนก้าวเข้าไปภายในเรือนนั้น นับเป็นครั้งที่สองตั้งแต่เพ่ยอิงเข้ามาอยู่ที่เรือนนี้ที่เขาเหยียบย่างเข้ามา ในเรือนเงียบเชียบทุกอย่างที่เคยเห็นนางตั้งวางไว้ ทุกอย่างที่ดูจะเป็นของนางไม่มีหลงเหลือแม้เพียงชิ้นเดียว ในเรือนเหลือแต่งเครื่องตกแต่งดั้งเดิมของเรือนเท่านั้น หลี่หมิงเดินเข้าไปเรื่อยๆมองโต๊ะกลางห้องที่ว่างเปล่า

มีแจกันที่มีดอกไม้ปักแห้งๆร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะ รวมถึงแจกันรอบๆในเรือนและในห้องก็มีแต่ดอกไม้ที่แห้งๆปักคาอยู่เท่านั้น ฝุ่นเริ่มจับบางๆไปตามเครื่องเรือนที่ตั้งอยู่ไม่กี่ชิ้น  เขาเดินเรื่อยไปจนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของนาง เห็นทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนข้างนอก นางไม่แม้จะทิ้งอะไรที่แสดงให้เห็นว่านางเคยอยู่ที่นี่ โต๊ะเครื่องแป้งของนาง มีตลับเครื่องหอม และเครื่องประทินโฉมของสตรีวางอยู่บนโต๊ะ เขาเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู เปิดดูเป็นเพียงตลับเก่าที่ว่างเปล่า นางเลยไม่หยิบไปด้วย

เขากำมันแน่น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยสนใจจะมองนาง เพราะเขาโกรธที่นางบังคับเขาให้แต่งงานกับนาง โกรธที่นางพยายาม  จะเข้าหาเขาแม้เขาไม่ได้สนใจนางเลยก็ตาม แต่พอมีนางมาอยู่ในจวนหลายเดือนเข้า เขาเริ่มชินที่บางครั้งเห็นนางเดินไปมาในสวนไกลๆ เห็นนางเฝ้าทำอาหารและขนมมาเอาใจเขา แต่พอเขาปฏิเสธ ใบหน้ายิ้มแย้มของนางก็ห่อเหี่ยวลงไปทันตา แต่อีกวันนางก็พยายามทำมันอีก เพื่อจะพบจุดจบแบบเดิมๆทุกครั้งไป 

 

เมื่อเลิกงานเขามักจะเห็นนางไปยืนรับเขาที่หน้าจวน แต่เมื่อเขาลงจากรถแต่ไม่ได้สนใจทักทายนาง และเดินเข้าจวนไปเหมือนนางไร้ตัวตน หลายครั้งเขาเห็นนางยิ้มแย้มให้เขา แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เขาเดินผ่านนางไปแต่หางตาก็เหลือบไปเห็นนางยิ้มค้างทั้งที่ดวงตาก็คลอน้ำตาอย่างนั้น และปล่อยให้มันไหลรินช้าๆ เขาใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับนาง ในหัวใจของเขาเริ่มมีนางเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ด้วยทิฐิของเขาที่ไม่ชอบให้ใครมาบังคับมัดมือชกเขาแบบนี้ เลยโกรธนางและไม่ยอมให้อภัยนางง่ายๆ จึงแสดงออกอย่างใจร้ายกับนางอย่างนั้น วันนี้เมื่อเขากลับมาถึงหน้าจวน มองไปที่ๆนางเคยยืนอยู่มันว่างเปล่า ในบางครั้งเขาลืมไปว่านางไปจากที่นี่แล้ว เขาพยายามมองหาจนนึกขึ้นได้ว่านางไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว  

 

เห็นบ่าวผู้ชายเดินอยู่ไม่ไกลจึงเรียกมา " ทำไมไม่มีใครมาทำความสะอาดเรือน และกวาดใบไม้พวกนี้ รดน้ำดอกไม้ที่หน้าเรือนด้วย มันเหี่ยวเฉาหมดแล้ว ไม่มีคนเห็นหรืออย่างไร "  บ่าวรับใช้ชายตอบว่า “ เมื่อตอนที่ฮูหยินยังอยู่ บ่าวของฮูหยินทำเองขอรับ หรือไม่ฮูหยินก็ทำเองขอรับ จึงไม่มีใครมายุ่งย่ามที่นี่ พวกบ่าวคงลืมไปว่าฮูหยินไปแล้วขอรับ ” ที่บ่าวพูดถึงจงเพ่ยอิง ทำให้เขาคิดได้ว่า นางไปไม่ร่ำลาสักคำ 

ใช้เพียงบ่าวมาบอกพ่อบ้านด้วยซ้ำ ไม่ได้บอกกับตัวเขาเอง นางคงไม่พอใจที่เขาแต่งงานกับชิงอัน แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกขุนนางต่างมีเมียหลายคนเป็นปกติ นางกลับไม่พอใจย้ายกลับไปอยู่จวนเสนาบดีเสียอย่างนั้น เขาเดินหัวเสียกลับไปเรือนใหญ่ ตรงไปห้องหนังสือ  ภาพความหลังเมื่อครั้งที่เขาได้นางเป็นเมียครั้งแรกผุดขึ้นมา ความซาบซ่านในวันนั้นเขายังจำมันได้ดี เมื่อครุ่นคิดถึงตรงนี้เขาพยายามสลัดมันออกไป