บทที่ 4 เขาแต่งงานกันแล้ว

เป็นเช้าวันแต่งงาน ที่วุ่นวายกันมากเพราะครั้งนี้เฉินหลี่หมิงจัดงานใหญ่โตมาก เพื่อแสดงความสำคัญของเจ้าสาวที่จะแต่งเข้าจวนมาใหม่นี้ เขาไปรับเจ้าสาวด้วยตนเอง งานแต่งจัดเต็มพิธีการ เมื่อทำพิธีสร็จส่งตัวเจ้าสาวแล้ว ก็เริ่มงานกินเลี้ยง คนมาร่วมงานในจวนคึกคักมากแขกมากกว่างานที่แล้วของเพ่ยอิงหลายเท่า

เสียงดื่มฉลองอวยพรกันเกรียวกราว เพ่ยอิงนั่ง ร้องไห้เงียบๆ ในเรือนของตนเอง บรรยากาศข้างนอกกับในเรือนของนางนั้นแตกต่างกันราวกับไม่ได้อยู่ในจวนเดียวกัน เมื่องานเลี้ยงจบลงแล้ว แขกต่างแยกย้ายกันกลับจวนของตัวเอง  จงเพ่ยอิงจึงค่อยๆ เดินออกไปยืนข้างเรือนใหญ่ตรงตำแหน่งห้องหอของสามีที่เขาไม่ต้องการนาง

ได้ยินเสียงพลอดรัก และเสียงครวญครางผสานกันทั้งหญิงและชาย นางจำได้ดีว่าเสียงคำรามด้วยความสุขสมนั้นคือเสียงของสามีมีนางเอง  ใช่ใช่เอื้อมมือมาจับมือนางแน่น  เพ่ยอิงน้ำตาคลอเล็กน้อย ปล่อยน้ำตาไหลรินลงมาเงียบๆ  วันรุ่งขึ้นนางตัดสินใจว่า  นางจะเลิกทำบ้าๆแบบนี้เสียที

จะไปเฝ้ารักเฝ้าหวงคนที่เขาไม่ต้องการทำไม ความรักเป็นสิ่งที่บังคับใจกันไม่ได้ นางหลงรักเขาคิดไปเองว่าทำดีกับเขามากๆเขาคงเห็นใจและหันกลับมารักนางบ้าง แต่มันเป็นเพียงความคิดไร้เดียงสาของเด็กสาวเท่านั้น เมื่อคิดได้อย่างนั้น

นางสั่งให้ใช่ใช่ เริ่มรวบรวมข้าวของกลับจวนเสนาบดีจงทันที ใช่ใช่หน้าบานเป็นจานเชิง ดีใจที่คุณหนูคิดได้เสียที

จวนนี้มีอะไรน่าอยู่กัน จวนหรือก็เล็กกว่าจวนเสนาบดีตั้งหลายเท่า สวยงามหรือก็ไม่อาจเทียบกันได้ นางคิดว่าคุณหนูเห็นแก่ความรักจนละทิ้งความสะดวกสบายใจ เป็นคุณหนูจวนเสนาบดีสบายกว่านี้ไม่รู้กี่เท่าจะมาอยากเป็นเมียขุนนางที่ยศยังน้อยกว่าท่านพ่อตัวเองไปทำไม ทนลำบากไม่เท่าไหร่ แต่คนที่เรารักก็มองไม่เห็นในสิ่งที่เราเสียสละ เพื่อเขาแม้เพียงน้อยนิด

รุ่งขึ้นสองนายบ่าวเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ให้เงินบ่าวชายในจวนไปตามรถม้าของจวนเสนาบดีจง และบ่าวชายที่จวนมาอีก 4 คนเพื่อให้มาขนข้าวของและสินเดิมเจ้าสาวกลับจวน  เมื่อขนของเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ให้ใช่ใช่ไปบอกพ่อบ้านว่า นางจะกลับจวนเสนาบดีแล้ว ส่วนเรื่องหย่าจะให้ท่านพ่อช่วยจะจัดการในภายหลัง จากนั้นนางก็เดินออกจากจวนเฉินไป

ก่อนจะเดินขึ้นรถม้าหน้าจวนนางหันมองจวนนี้เป็นครั้งสุดท้าย จวนนี้เป็นความฝันของนางที่เคยฝันมาตลอดว่าอยากจะมาอยู่เป็นฮูหยินของคนที่นางเฝ้าหลงรัก เมื่อก่อนวันแต่งงานนางดีใจมาก ทำชุดเจ้าสาวเองสุดฝีมือด้วยความตื่นเต้น แต่วันนี้นางตาสว่างแล้ว นางจะเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจหัวใจคนอื่นไม่ได้ และที่นางทำแบบนี้มันจะดีกับทุกคน 

ในวันหน้าหากนางจะมีความรักอีกครั้ง จะมองหาคนที่รักและต้องการนางจริง และนางก็รักเขาก็พอแล้ว หากหาไม่ได้นางจะอยู่คนเดียวกับท่านพ่อก็มีความสุขมากๆแล้ว  จากนั้นจึงขึ้นรถม้าไปจากจวนเฉิน ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น

 

เมื่อถึงจวนเสนาบดี ท่านเสนาบดีจงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่บุตรเขยตัวดี แต่งงานใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ไว้หน้าเขาซึ่งเป็นถึงเสนาบดีเลย แต่บุตรสาวบอกว่าทุกอย่างเป็นความผิดนางที่ไปบังคับคนที่เขาไม่รักนางให้จำใจต้องตบแต่งนางไปเป็นภรรยา อย่าได้โกรธเคืองใครเลย วันนี้นางคิดได้แล้วว่าอยู่ที่ไหนไม่มีความสุขเท่าจวนของตัวเอง สองพ่อลูกกอดกัน นางร้องไห้เบาๆกับอกของท่านพ่อ นางคิดว่านางลืมคนที่รักนางอย่างแท้จริงไปได้อย่างไร ทิ้งเขาไปหาคนที่ไม่เห็นคุณค่าของนางแม้เพียงน้อยนิด เมื่อคิดดังนั้นนางกอดท่านพ่อแน่นเข้า และคิดในใจว่านางจะทำทุกอย่างให้ท่านพ่อสบายใจจะดีกว่า ไปทุ่มเทเพื่อคนอื่นอีก