เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 3 เลวร้ายกว่าเดิม
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-18 15:25:53ความหวังของนางที่คิดว่าเขาจะหันมาสนใจนางบ้าง หลังจากกลายเป็นผัวเมียกันแล้ว กลายเป็นหมัน เมื่อเขายิ่งรังเกียจนางเข้าไส้กว่าเดิม พบเห็นนางเมื่อเดินสวนกันเขาจะทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านไปเหมือนไร้ตัวตน สั่งพ่อบ้านมาบอกว่าถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาพบเขา ให้อยู่ในที่ของนาง หากมีงานของทางการที่จำต้องพาครอบครัวไปนั้น เขาจะให้คนมาบอกนาง จะให้ดีไม่ต้องมาให้เขาเห็นหน้า
ตรงกันข้ามแม่นางลู่ชิงอันมาหาเขาที่จวนบ่อยมาก นั่งพลอดรักกัน ทานอาหารที่นางนำมาให้อย่างเต็มอกเต็มใจ และเริ่มมีข่าวว่าเขาจะไปสู่ขอนางมาเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง เรื่องนี้ใช่ใช่ได้ยินมาจากวงสนทนาของฮูหยินจวนอื่นๆที่ตลาด และ นำมาบอกเพ่ยอิหลังจากนั้นไม่นานข่าวลือที่ว่าก็เป็นจริง เฉินหลี่หมิงที่ปกติไม่เคยเหยียบย่างมาที่เรือนของเพ่ยอิงเลยตั้งแต่ กลับเปิดประตูเข้ามา และบอกนางว่า "ข้าจะตบแต่งลี่ชิงอันเข้ามาเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง ในอีกไม่กี่วันนี้ ที่จวนจะมีงาน ให้เจ้าเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนนี้ อย่าออกไปวุ่นวายให้งานข้าเสียหายเป็นอันขาด" เมื่อพูดจบ ก็เดินออกไป ใช่ใช่มองหน้าเพ่ยอิงมสายตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ "คูณหนูเจ้าขาจะยังอยู่ที่จวนนี้อีกหรือเจ้าคะ " เพ่ยอิงนั่งอึ้ง นางนั่งทวบทวนตัวเองว่าสิ่งที่นางทำไปทั้งหมดนั้นเพื่ออะไร นางรักคนที่ตลอดเวลาไม่เคยเห็นค่าความรักของนางเลย ทั้งๆที่นางก็ไม่ขี้ริ้วที่ตรงไหน แม่สื่อหลายๆคนมาวนเวียนที่จวนอยู่บ่อยๆเพื่อทาบทามนางให้บุรุษหลายๆคนในเมืองนี้ หรือแม้แต่บุรุษต่างเมืองก็ยัังเคยมีมาทาบทาม
บุรุษเหล่านั้นหลายๆคนเป็นบุตรขุนนางจวนใหญ่หลายจวน หรือแม้บุตรชายของคหบดีใหญ่ทั้งในเมืองนี้และเมืองใกล้ๆนี้ นางเฝ้าร่ำเรียนศาสตร์ทั้ง 4 เฝ้าเรียนดีดพิณ ขับกลอน เรียนการเข้าสัังคมของสตรีชั้นสูง เรียนทุกๆอย่างที่สตรีในยุคสมัยนี้ร่ำเรียนกันเพื่อเป็นฮูหยินที่เพียบพร้อมของเขาเพื่ออะไร แม้จะมีชื่อเสียงที่เสียไปบ้างเพราะนางตามเทียวไล้เทียวขื่อเขา อาจจะมีเรื่องทะเลาะกับหญิงสาวหลายคนที่มาวอแวเขาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดเป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้นางน่ารังเกียจในสายตาเขาขนาดนี้ นางอาจต้้องทบทวนตัวเอง เรื่องที่นางดิ้นรนอยากจะเป็นฮูหยินจวนนี้นั้น
ท่านพ่อของนางไม่ได้เห็นด้วยเลยที่นางทำแบบนี้ แต่่ด้วยความรักลูกสาวคนเดียวที่ขาดแม่่ ด้วยเลี้ยงดูมาตามใจมาตลอดไม่เคยให้ต้องผิดหวังอะไรเลยในชีวิตนี้ ย้อนนึกถึงเวลาที่นางพบเขาครั้งแรก เพียงเขาช่วยเหลือนางจากการถูกรถม้าชนทำ
ให้ครั้งนั้นนางประทับใจในตัวเขา เฝ้ามองเขาเมื่อพบเขาตามงานเลี้ยง หรืือตามที่ต่างๆจนกลายเป็นความหลงรัก มัวเมาอย่างขาดสติ คิดเองว่าเมื่อนางรักเขา และนางเพียบพร้อมขนาดนี้ เขาคงไม่ปฏิเสธนาง แต่นางคงไร้เดียงสาจนเกินไปมองโลกในแบบเด็กสาวไร้ประสบการณ์ คิดอะไรง่ายดาย การที่เขาช่วยคนอื่นมันแสดงถึงเขามีคุณธรรมประจำใจของเขาไม่ได้แปลว่าเขามีใจให้กับนางเสียหน่อย หากวันนั้นเป็นคนอื่นเขาก็คงช่วยเช่นกัน ช่างไร้เดียงสาจริงๆเลย นางนึกตำหนิตัวเองพลางสะอื้นให้แต่คงในอีกไม่นานนี้ นางคงไม่ต้องโง่่ง่มอย่างนี้อีกแล้ว
บทที่เกี่ยวข้อง
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 4 เขาแต่งงานกันแล้ว
เป็นเช้าวันแต่งงาน ที่วุ่นวายกันมากเพราะครั้งนี้เฉินหลี่หมิงจัดงานใหญ่โตมาก เพื่อแสดงความสำคัญของเจ้าสาวที่จะแต่งเข้าจวนมาใหม่นี้ เขาไปรับเจ้าสาวด้วยตนเอง งานแต่งจัดเต็มพิธีการ เมื่อทำพิธีสร็จส่งตัวเจ้าสาวแล้ว ก็เริ่มงานกินเลี้ยง คนมาร่วมงานในจวนคึกคักมากแขกมากกว่างานที่แล้วของเพ่ยอิงหลายเท่าเสียงดื่มฉลองอวยพรกันเกรียวกราว เพ่ยอิงนั่ง ร้องไห้เงียบๆ ในเรือนของตนเอง บรรยากาศข้างนอกกับในเรือนของนางนั้นแตกต่างกันราวกับไม่ได้อยู่ในจวนเดียวกัน เมื่องานเลี้ยงจบลงแล้ว แขกต่างแยกย้ายกันกลับจวนของตัวเอง จงเพ่ยอิงจึงค่อยๆ เดินออกไปยืนข้างเรือนใหญ่ตรงตำแหน่งห้องหอของสามีที่เขาไม่ต้องการนางได้ยินเสียงพลอดรัก และเสียงครวญครางผสานกันทั้งหญิงและชาย นางจำได้ดีว่าเสียงคำรามด้วยความสุขสมนั้นคือเสียงของสามีมีนางเอง ใช่ใช่เอื้อมมือมาจับมือนางแน่น เพ่ยอิงน้ำตาคลอเล็กน้อย ปล่อยน้ำตาไหลรินลงมาเงียบๆ วันรุ่งขึ้นนางตัดสินใจว่า นางจะเลิกทำบ้าๆแบบนี้เสียทีจะไปเฝ้ารักเฝ้าหวงคนที่เขาไม่ต้องการทำไม ความรักเป็นสิ่งที่บังคับใจกันไม่ได้ นางหลงรักเขาคิดไปเองว่าทำดีกับเขามากๆเขาคงเห็นใจและหันกลับมารักนางบ้าง แต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 5 เรือนเล็กที่เงียบเหงา
เฉินหลี่หมิงบังเอิญเดินผ่านเรือนหลังเล็กที่เขาเคยให้จงเพ่ยอิงอยู่ เมื่อเดินถึงหน้าเรือนเขาเห็นใบไม้ร่วงหล่นที่หน้าเรือนเต็มไปหมด มองไปที่ชิงช้าที่เขาเคยเห็นนางเคยนั่งเล่นตอนบ่ายๆ ดอกไม้ที่นางปลูกเมื่อมาอยู่ที่เรือนนี้ใหม่ๆเริ่มเหี่ยวเฉาเพราะเจ้าของมันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว มองเข้าไปในเรือนเงียบเชียบ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวในนั้น เขารู้สึกแปลบๆในใจเล็กน้อย จึงเปิดประตูเรือนก้าวเข้าไปภายในเรือนนั้น นับเป็นครั้งที่สองตั้งแต่เพ่ยอิงเข้ามาอยู่ที่เรือนนี้ที่เขาเหยียบย่างเข้ามา ในเรือนเงียบเชียบทุกอย่างที่เคยเห็นนางตั้งวางไว้ ทุกอย่างที่ดูจะเป็นของนางไม่มีหลงเหลือแม้เพียงชิ้นเดียว ในเรือนเหลือแต่งเครื่องตกแต่งดั้งเดิมของเรือนเท่านั้น หลี่หมิงเดินเข้าไปเรื่อยๆมองโต๊ะกลางห้องที่ว่างเปล่ามีแจกันที่มีดอกไม้ปักแห้งๆร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะ รวมถึงแจกันรอบๆในเรือนและในห้องก็มีแต่ดอกไม้ที่แห้งๆปักคาอยู่เท่านั้น ฝุ่นเริ่มจับบางๆไปตามเครื่องเรือนที่ตั้งอยู่ไม่กี่ชิ้น เขาเดินเรื่อยไปจนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของนาง เห็นทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนข้างนอก นางไม่แม้จะทิ้งอะไรที่แสดงให้เห็นว่านางเคยอยู่ที่นี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 1 เพราะรักจึงทำได้ทุกอย่าง
จงเพ่ยอิง เฝ้ารักเฉินลี่หมิง มานานตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกในงานเลี้ยงขุนนางใหม่เมื่อสองปีก่อน แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจหรือมองนางดังเช่นคนรัก นางประทับใจที่เขาเป็นคนดีช่วยนางจากการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่รถม้าเกือบจะชนนาง เลยเริ่มเฝ้ามองเขาเห็นความน่ารักหลายๆอย่าง นานวันเข้าจึงรู้สึกปักใจว่าจะต้องแต่งงานนกับชายคนนี้ให้ได้ ยิ่งเลยการปักปิ่นมาสองปี นางจึงรบเร้าขอท่านพ่อใช้ความดีความชอบในราชการที่ไปช่วยอุทกภัยที่เมืองติดชายแดน จนชาวเมืองรอดพ้นภัยและยังแก้ปัญหาระยะยาวให้ชาวเมืองไม่ต้องพบปัญหาอุทกภัยนี้ต่อไปอีกด้วย ความดีความชอบนี้ นางขอร้องท่านพ่อให้ขอพระราชทานสมรสให้นาง เพื่อที่นางจะได้ตบแต่งกับเฉินลี่หมิง ขุนนางคลังหนุ่มอนาคตไกล ท่านเสนาบดีจงพ่อของนาง รักลูกสาวคนนี้มาก จึงยอมตามที่นางร้องขอ เมื่อฮ่องเต้พระราชทานราชโองการมานั้น เฉินลี่หมิงกระอักกระอ่วนใจมากเขาไม่เคยมองจงเพ่ยอิงดังเช่นคนรัก พูดคุยกับนางดังคนรู้จักธรรมดา แต่เขารู้ว่านางหลงไหลเขา เฝ้ามองเขาด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เขาพยายามหลีกเลี่ยงนาง นานวันเข้าเปลี่ยนเป็นรังเกียจและไม่อยากจะพบนาง เจอนางที่ไหนเขามักจะหลีกห่าง แต่นางก็ยังไม่รู้ตัวว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 2 ทำดีเอาใจเขามาก ๆ เขาคงจะรักสักวัน
จงเพ่ยอิงลืมตาตื่นมาขึ้นมา แสงร่ำไรสว่างเข้ามาในห้อง เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง สักพักใช่ใช่ก็เดินเข้ามาที่เตียง “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เมื่อคืนดื่มเหล้ามงคลคนเดียวจนหมด ใช่ใช่สงสารคุณหนูเหลือเกิน ” เพ่ยอิงกระพริบตาทบทวบเรื่องราวต่างๆ ตอนนี้นางอยู่ที่จวนของเฉินลี่หมิง แต่งงานแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่มาเข้าหอ เพ่ยอิงถอนใจ ตอนนี้นางถอยกลับไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะเป็นสมรสพระราชทานจำต้องทนอยู่ในจวนนี้ ทำดีกับเขา เอาใจเขามากๆหน่อย เขาอาจจะเห็นมันบ้างกระมังคิดพลางค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ตื่นขึ้นมานั่งกินข้าวที่ใช่ใช่ยกมาให้ที่โต๊ะกลางในห้อง ตามปกติถ้าเป็นคนอื่นคงต้องไปยกน้ำชาให้แม่สามี แต่จวนนี้ พ่อกับแม่สามีอยู่ต่างเมืองออกไปไกลมากไม่ได้มาร่วมงานแต่ง วันนี้นางจึงไม่ต้องไปยกน้ำชาให้ใคร จวนนี้มีเพียงเฉินลี่หยาง อยู่เพียงคนเดียว กับบ่าวไพร่ ไว้ตอนกลางวันนางค่อยไปสำรวจก็แล้วกันว่าอะไรอยู่ที่ไหนบ้างเพื่อจะได้เตรียมทำหน้าที่ ฮูหยินแม้นางจะรู้เต็มอกว่าเจ้าของจวนเขาไม่ต้องการ เขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่า รังเกียจนางขนาดไหน ไม่อยากจะได้นางเป็นภรรยา เขาจึงได้แสดงให้นางรู้โดยการที่เขาทำทั้งหมดเมื่อวาน ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 3 วางยาปลุกกำหนัด nc
หลายวันผ่านไปจงเพ่ยอิง นั่งครุ่นคิดวิธีการว่าจะทำยังไง เฉินลี่หมิงจึงจะหันมาสนใจนาง รักนาง หลงไหลนางอย่าง ลี่ชิงอันบ้าง ทั้งๆนี้รูปโฉมนางก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า ลู่ชิงอันเลย ออกจะงามกว่าด้วยซ้ำ ขณะนั้นนางก็คิดออกมาได้ว่านางจะ วางยาปลุกกำหนัดเขา เพราะตั้งแต่งงานกันมานางยังไม่ได้เข้าหอกับเขาเลย ไม่ลองก็ไม่รู้ เขาอาจจะสนใจนางขึ้นมาบ้างเพราะเป็นผัวเมียกันแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงให้ใช่ใช่ไปแอบซื้อยาปลุกกำหนัดมาใส่ในน้ำชาของลี่หมิง และซื้อแบบที่เป็นกำยานมาด้วย ใ้ห้บ่าวผู้ชายที่จวนเสนาบดีไปซื้อหามาให้ก็ได้ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว จึงให้ใช่ใช่แอบนำไปใส่ไว้ในน้ำชาของหลี่หมิงและแอบจุดกำยานในห้องหนังสือในวันที่บ่าวในจวนได้รับอนุญาตให้ไปดูงิ้วที่งานฉลองตลาดหลังจากคาดว่าหลี่หมิงคงเริ่มดื่มชาไปบ้างแล้วนางค่อยๆแอบเข้าประตูไปเงียบๆ หลี่หมิงนั่งที่เตียงเล็กในห้อง เขาดูกระสับกระส่าย เหงื่อแตก เมื่อหันมาเห็นเพ่ยอิง ก็มองมายังนางดวงตาครึ้มไปด้วยความเสน่หา ตรงเข้ามาประกบจูบดูดดื่ม สอดลิ้นร้อนเข้าพัวกันกับลิ้นเล็ก มือหนาบีบเค้นทรวงอกอวบใหญ่เต็มมือ เมื่อจูบจนพอใจแล้ว จากนั้นไล้เลียใบหน้าหวานดูดดึงใบหูเล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
บทล่าสุด
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 5 เรือนเล็กที่เงียบเหงา
เฉินหลี่หมิงบังเอิญเดินผ่านเรือนหลังเล็กที่เขาเคยให้จงเพ่ยอิงอยู่ เมื่อเดินถึงหน้าเรือนเขาเห็นใบไม้ร่วงหล่นที่หน้าเรือนเต็มไปหมด มองไปที่ชิงช้าที่เขาเคยเห็นนางเคยนั่งเล่นตอนบ่ายๆ ดอกไม้ที่นางปลูกเมื่อมาอยู่ที่เรือนนี้ใหม่ๆเริ่มเหี่ยวเฉาเพราะเจ้าของมันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว มองเข้าไปในเรือนเงียบเชียบ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวในนั้น เขารู้สึกแปลบๆในใจเล็กน้อย จึงเปิดประตูเรือนก้าวเข้าไปภายในเรือนนั้น นับเป็นครั้งที่สองตั้งแต่เพ่ยอิงเข้ามาอยู่ที่เรือนนี้ที่เขาเหยียบย่างเข้ามา ในเรือนเงียบเชียบทุกอย่างที่เคยเห็นนางตั้งวางไว้ ทุกอย่างที่ดูจะเป็นของนางไม่มีหลงเหลือแม้เพียงชิ้นเดียว ในเรือนเหลือแต่งเครื่องตกแต่งดั้งเดิมของเรือนเท่านั้น หลี่หมิงเดินเข้าไปเรื่อยๆมองโต๊ะกลางห้องที่ว่างเปล่ามีแจกันที่มีดอกไม้ปักแห้งๆร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะ รวมถึงแจกันรอบๆในเรือนและในห้องก็มีแต่ดอกไม้ที่แห้งๆปักคาอยู่เท่านั้น ฝุ่นเริ่มจับบางๆไปตามเครื่องเรือนที่ตั้งอยู่ไม่กี่ชิ้น เขาเดินเรื่อยไปจนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของนาง เห็นทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนข้างนอก นางไม่แม้จะทิ้งอะไรที่แสดงให้เห็นว่านางเคยอยู่ที่นี
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 4 เขาแต่งงานกันแล้ว
เป็นเช้าวันแต่งงาน ที่วุ่นวายกันมากเพราะครั้งนี้เฉินหลี่หมิงจัดงานใหญ่โตมาก เพื่อแสดงความสำคัญของเจ้าสาวที่จะแต่งเข้าจวนมาใหม่นี้ เขาไปรับเจ้าสาวด้วยตนเอง งานแต่งจัดเต็มพิธีการ เมื่อทำพิธีสร็จส่งตัวเจ้าสาวแล้ว ก็เริ่มงานกินเลี้ยง คนมาร่วมงานในจวนคึกคักมากแขกมากกว่างานที่แล้วของเพ่ยอิงหลายเท่าเสียงดื่มฉลองอวยพรกันเกรียวกราว เพ่ยอิงนั่ง ร้องไห้เงียบๆ ในเรือนของตนเอง บรรยากาศข้างนอกกับในเรือนของนางนั้นแตกต่างกันราวกับไม่ได้อยู่ในจวนเดียวกัน เมื่องานเลี้ยงจบลงแล้ว แขกต่างแยกย้ายกันกลับจวนของตัวเอง จงเพ่ยอิงจึงค่อยๆ เดินออกไปยืนข้างเรือนใหญ่ตรงตำแหน่งห้องหอของสามีที่เขาไม่ต้องการนางได้ยินเสียงพลอดรัก และเสียงครวญครางผสานกันทั้งหญิงและชาย นางจำได้ดีว่าเสียงคำรามด้วยความสุขสมนั้นคือเสียงของสามีมีนางเอง ใช่ใช่เอื้อมมือมาจับมือนางแน่น เพ่ยอิงน้ำตาคลอเล็กน้อย ปล่อยน้ำตาไหลรินลงมาเงียบๆ วันรุ่งขึ้นนางตัดสินใจว่า นางจะเลิกทำบ้าๆแบบนี้เสียทีจะไปเฝ้ารักเฝ้าหวงคนที่เขาไม่ต้องการทำไม ความรักเป็นสิ่งที่บังคับใจกันไม่ได้ นางหลงรักเขาคิดไปเองว่าทำดีกับเขามากๆเขาคงเห็นใจและหันกลับมารักนางบ้าง แต่
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 3 เลวร้ายกว่าเดิม
ความหวังของนางที่คิดว่าเขาจะหันมาสนใจนางบ้าง หลังจากกลายเป็นผัวเมียกันแล้ว กลายเป็นหมัน เมื่อเขายิ่งรังเกียจนางเข้าไส้กว่าเดิม พบเห็นนางเมื่อเดินสวนกันเขาจะทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านไปเหมือนไร้ตัวตน สั่งพ่อบ้านมาบอกว่าถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาพบเขา ให้อยู่ในที่ของนาง หากมีงานของทางการที่จำต้องพาครอบครัวไปนั้น เขาจะให้คนมาบอกนาง จะให้ดีไม่ต้องมาให้เขาเห็นหน้า ตรงกันข้ามแม่นางลู่ชิงอันมาหาเขาที่จวนบ่อยมาก นั่งพลอดรักกัน ทานอาหารที่นางนำมาให้อย่างเต็มอกเต็มใจ และเริ่มมีข่าวว่าเขาจะไปสู่ขอนางมาเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง เรื่องนี้ใช่ใช่ได้ยินมาจากวงสนทนาของฮูหยินจวนอื่นๆที่ตลาด และ นำมาบอกเพ่ยอิหลังจากนั้นไม่นานข่าวลือที่ว่าก็เป็นจริง เฉินหลี่หมิงที่ปกติไม่เคยเหยียบย่างมาที่เรือนของเพ่ยอิงเลยตั้งแต่ กลับเปิดประตูเข้ามา และบอกนางว่า "ข้าจะตบแต่งลี่ชิงอันเข้ามาเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง ในอีกไม่กี่วันนี้ ที่จวนจะมีงาน ให้เจ้าเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนนี้ อย่าออกไปวุ่นวายให้งานข้าเสียหายเป็นอันขาด" เมื่อพูดจบ ก็เดินออกไป ใช่ใช่มองหน้าเพ่ยอิงมสายตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ "คูณหนูเจ้าขาจะยังอยู่ที่จวนนี้อีกหรือเจ้าคะ "
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 3 วางยาปลุกกำหนัด nc
หลายวันผ่านไปจงเพ่ยอิง นั่งครุ่นคิดวิธีการว่าจะทำยังไง เฉินลี่หมิงจึงจะหันมาสนใจนาง รักนาง หลงไหลนางอย่าง ลี่ชิงอันบ้าง ทั้งๆนี้รูปโฉมนางก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า ลู่ชิงอันเลย ออกจะงามกว่าด้วยซ้ำ ขณะนั้นนางก็คิดออกมาได้ว่านางจะ วางยาปลุกกำหนัดเขา เพราะตั้งแต่งงานกันมานางยังไม่ได้เข้าหอกับเขาเลย ไม่ลองก็ไม่รู้ เขาอาจจะสนใจนางขึ้นมาบ้างเพราะเป็นผัวเมียกันแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงให้ใช่ใช่ไปแอบซื้อยาปลุกกำหนัดมาใส่ในน้ำชาของลี่หมิง และซื้อแบบที่เป็นกำยานมาด้วย ใ้ห้บ่าวผู้ชายที่จวนเสนาบดีไปซื้อหามาให้ก็ได้ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว จึงให้ใช่ใช่แอบนำไปใส่ไว้ในน้ำชาของหลี่หมิงและแอบจุดกำยานในห้องหนังสือในวันที่บ่าวในจวนได้รับอนุญาตให้ไปดูงิ้วที่งานฉลองตลาดหลังจากคาดว่าหลี่หมิงคงเริ่มดื่มชาไปบ้างแล้วนางค่อยๆแอบเข้าประตูไปเงียบๆ หลี่หมิงนั่งที่เตียงเล็กในห้อง เขาดูกระสับกระส่าย เหงื่อแตก เมื่อหันมาเห็นเพ่ยอิง ก็มองมายังนางดวงตาครึ้มไปด้วยความเสน่หา ตรงเข้ามาประกบจูบดูดดื่ม สอดลิ้นร้อนเข้าพัวกันกับลิ้นเล็ก มือหนาบีบเค้นทรวงอกอวบใหญ่เต็มมือ เมื่อจูบจนพอใจแล้ว จากนั้นไล้เลียใบหน้าหวานดูดดึงใบหูเล
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 2 ทำดีเอาใจเขามาก ๆ เขาคงจะรักสักวัน
จงเพ่ยอิงลืมตาตื่นมาขึ้นมา แสงร่ำไรสว่างเข้ามาในห้อง เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง สักพักใช่ใช่ก็เดินเข้ามาที่เตียง “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เมื่อคืนดื่มเหล้ามงคลคนเดียวจนหมด ใช่ใช่สงสารคุณหนูเหลือเกิน ” เพ่ยอิงกระพริบตาทบทวบเรื่องราวต่างๆ ตอนนี้นางอยู่ที่จวนของเฉินลี่หมิง แต่งงานแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่มาเข้าหอ เพ่ยอิงถอนใจ ตอนนี้นางถอยกลับไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะเป็นสมรสพระราชทานจำต้องทนอยู่ในจวนนี้ ทำดีกับเขา เอาใจเขามากๆหน่อย เขาอาจจะเห็นมันบ้างกระมังคิดพลางค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ตื่นขึ้นมานั่งกินข้าวที่ใช่ใช่ยกมาให้ที่โต๊ะกลางในห้อง ตามปกติถ้าเป็นคนอื่นคงต้องไปยกน้ำชาให้แม่สามี แต่จวนนี้ พ่อกับแม่สามีอยู่ต่างเมืองออกไปไกลมากไม่ได้มาร่วมงานแต่ง วันนี้นางจึงไม่ต้องไปยกน้ำชาให้ใคร จวนนี้มีเพียงเฉินลี่หยาง อยู่เพียงคนเดียว กับบ่าวไพร่ ไว้ตอนกลางวันนางค่อยไปสำรวจก็แล้วกันว่าอะไรอยู่ที่ไหนบ้างเพื่อจะได้เตรียมทำหน้าที่ ฮูหยินแม้นางจะรู้เต็มอกว่าเจ้าของจวนเขาไม่ต้องการ เขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่า รังเกียจนางขนาดไหน ไม่อยากจะได้นางเป็นภรรยา เขาจึงได้แสดงให้นางรู้โดยการที่เขาทำทั้งหมดเมื่อวาน ไ
นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน บทที่ 1 เพราะรักจึงทำได้ทุกอย่าง
จงเพ่ยอิง เฝ้ารักเฉินลี่หมิง มานานตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกในงานเลี้ยงขุนนางใหม่เมื่อสองปีก่อน แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจหรือมองนางดังเช่นคนรัก นางประทับใจที่เขาเป็นคนดีช่วยนางจากการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่รถม้าเกือบจะชนนาง เลยเริ่มเฝ้ามองเขาเห็นความน่ารักหลายๆอย่าง นานวันเข้าจึงรู้สึกปักใจว่าจะต้องแต่งงานนกับชายคนนี้ให้ได้ ยิ่งเลยการปักปิ่นมาสองปี นางจึงรบเร้าขอท่านพ่อใช้ความดีความชอบในราชการที่ไปช่วยอุทกภัยที่เมืองติดชายแดน จนชาวเมืองรอดพ้นภัยและยังแก้ปัญหาระยะยาวให้ชาวเมืองไม่ต้องพบปัญหาอุทกภัยนี้ต่อไปอีกด้วย ความดีความชอบนี้ นางขอร้องท่านพ่อให้ขอพระราชทานสมรสให้นาง เพื่อที่นางจะได้ตบแต่งกับเฉินลี่หมิง ขุนนางคลังหนุ่มอนาคตไกล ท่านเสนาบดีจงพ่อของนาง รักลูกสาวคนนี้มาก จึงยอมตามที่นางร้องขอ เมื่อฮ่องเต้พระราชทานราชโองการมานั้น เฉินลี่หมิงกระอักกระอ่วนใจมากเขาไม่เคยมองจงเพ่ยอิงดังเช่นคนรัก พูดคุยกับนางดังคนรู้จักธรรมดา แต่เขารู้ว่านางหลงไหลเขา เฝ้ามองเขาด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เขาพยายามหลีกเลี่ยงนาง นานวันเข้าเปลี่ยนเป็นรังเกียจและไม่อยากจะพบนาง เจอนางที่ไหนเขามักจะหลีกห่าง แต่นางก็ยังไม่รู้ตัวว่
