บทที่ 2 ทำดีเอาใจเขามาก ๆ เขาคงจะรักสักวัน

จงเพ่ยอิงลืมตาตื่นมาขึ้นมา แสงร่ำไรสว่างเข้ามาในห้อง เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง สักพักใช่ใช่ก็เดินเข้ามาที่เตียง “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เมื่อคืนดื่มเหล้ามงคลคนเดียวจนหมด ใช่ใช่สงสารคุณหนูเหลือเกิน ” เพ่ยอิงกระพริบตาทบทวบเรื่องราวต่างๆ ตอนนี้นางอยู่ที่จวนของเฉินลี่หมิง แต่งงานแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่มาเข้าหอ เพ่ยอิงถอนใจ ตอนนี้นางถอยกลับไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะเป็นสมรสพระราชทานจำต้องทนอยู่ในจวนนี้ ทำดีกับเขา เอาใจเขามากๆหน่อย เขาอาจจะเห็นมันบ้างกระมัง

คิดพลางค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ตื่นขึ้นมานั่งกินข้าวที่ใช่ใช่ยกมาให้ที่โต๊ะกลางในห้อง ตามปกติถ้าเป็นคนอื่นคงต้องไปยกน้ำชาให้แม่สามี แต่จวนนี้ พ่อกับแม่สามีอยู่ต่างเมืองออกไปไกลมากไม่ได้มาร่วมงานแต่ง วันนี้นางจึงไม่ต้องไปยกน้ำชาให้ใคร จวนนี้มีเพียงเฉินลี่หยาง อยู่เพียงคนเดียว กับบ่าวไพร่ ไว้ตอนกลางวันนางค่อยไปสำรวจก็แล้วกันว่าอะไรอยู่ที่ไหนบ้างเพื่อจะได้เตรียมทำหน้าที่ ฮูหยินแม้นางจะรู้เต็มอกว่าเจ้าของจวนเขาไม่ต้องการ เขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่า รังเกียจนางขนาดไหน ไม่อยากจะได้นางเป็นภรรยา เขาจึงได้แสดงให้นางรู้โดยการที่เขาทำทั้งหมดเมื่อวาน ไม่แม้จะสนใจว่านางจะอับอายบ่าวไพร่ที่เขาทำแบบนี้ 

ตอนกลางวันนางค่อยๆเดินสำรวจไปทั้วจวน ว่าโรงครัวอยู่ที่ไหน ท่านเฉินทานอาหารประจำวันที่ไหน  มีเรื่องอะไรที่นางต้องทำบ้าง แต่พ่อบ้านบอกว่าไม่ต้องทำอะไร นายท่านสั่งไว้ให้ทุกอย่างเป็นเหมือนที่นายท่านยังไม่ได้แต่งงาน เพ่ยอิงจึงเข้าใจว่าเขาต้องการแสดงให้รู้ว่าไม่ต้องการนางแต่นางก็จะลองทำดีกับเขา  อย่างเต็มที่ เอาใจเขาให้มากๆ คิดได้ดังนั้นจึงเข้าครัวทำขนมแล้วนำไปให้เขาที่ห้องหนังสือ 

เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องหนังสือ “ข้าเอาขนมมาให้ท่านลองชิมเจ้าค่ะ” เงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่กินไม่หิว เจ้าอยากกินก็กินเองเถิด ” เพ่ยอิงจึงคิดว่าเขาคงไม่ต้องพบนาง จึงถือถาดขนม เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง  ไม่เป็นไรหรอกสักวันเขาอาจจะมองเห็นความตั้งใจของข้าบ้าง ว่าข้ารักเขาอยากทำสิ่งที่ดีที่สุดให้เขา

เมื่อคิดดังนั้นจึงสลัดความน้อยใจนิด ๆออกไปจากใจ ส่งขนมในมือให้ใช่ใช่ นางรับเอาไว้ เงยหน้ามองคุณหนู ตาของใช่ใช่แดงก่ำ คุณหนูของใช่ใช่น่าสงสารเหลือเกิน รักคนที่เขาไม่เห็นค่ามันเจ็บปวดหัวใจไม่น้อย 

แต่ทำไมคุณหนูถึงรักปักใจคนๆนี้นัก ทั้งๆที่คุณหนูใบหน้าสวยงามปานจะล่มเมือง รูปร่างหรือก็อวบอิ่มน่ารัก  ผิวพรรณผุดผ่อง  ที่จริงมีแม่สื่อแวะเวียนมาที่จวนบ่อยๆแต่คุณหนูปฏิเสธไปเพราะรักปักใจชายคนนี้

แต่เท่าที่ใช่ใช่เห็นชายคนนี้ทำร้ายจิตใจคุณหนู รังเกียจไม่อยากพบ ไม่เคยสนใจ แม้วันแต่งงานก็ทอดทิ้งคุณหนูไว้ในห้องหออย่างไม่แยแส พิธีแต่งงานทั้งหมดถูกจัดอย่างลวกๆ ขอไปที่ แม้แต่บ่าวไพร่ยัง อดซุบซิบนินทากันไม่ได้ น่าสงสารคุณหนูเหลือเกิน เมื่อไหร่จะได้เห็นคุณหนูได้มีความสุขกับเขาบ้าง

หลายวันผ่านไปเพ่ยอิงยังคงดูแลเอาใจใส่เฉินลี่หมิงอย่างอดทน  นางพยายามทำอาหารไปให้ก็เขา ทำขนมเพื่อเอาใจเขา ทุกครั้งเขาไม่เคยกินของที่นางทำให้  มักจะให้บ่าวไพร่แล้วบอกว่าจะเอาไปกินหรือจะทิ้งก็แล้วแต่  นางจะไปรอรับเขาเวลากลับจากไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทในวัง หรือประชุมขุนนาง นางมักจะไปยืนรอเขาข้างประตู รถม้ามาถึงหน้าจวน เขาลงจากรถม้าเห็นนางยืนรออยู่เขามักไม่สนใจ เดินผ่านเลยไปปล่อยให้นางยืนยิ้มค้างอยู่ตรงนั้น

หรือบางครั้งนางทำขนมมาให้เขารอชิม เขาก็จะบอกให้นางเอาไปกินเอง หรือยกให้บ่าวไพร่ต่อหน้านาง แต่เพ่ยอิงก็แสนจะอดทน นางเฝ้าพยายามเอาอกเอาใจเขาแม้เขาจะเฉยชากับนางก็ตาม  

อยู่มาวันหนึ่ง ลู่ชิงอัน หญิงสาวที่เขาพึงใจ มาหาเขาที่จะจวนนำอาหารมาให้เขาชิม นางบอกว่าหัดทำเองเป็นครั้งแรก จึงนำมาให้เขาลองทาน ทั้สองคนนั้งสนทนากันที่ศาลาริมสระบัวในจวนอย่างสนิทสนม ร่างหนายิ้มแย้มเบิกบานดูมีความสุข  คุยกันสองคนกระหนุงกระหนิง

เมื่อจงเพ่ยอิงกลับจากข้างนอกพร้อมกับใช่ใช่ บ่าวของนางนั้น ขณะที่นางเดินมาตามทางจะกลับเรือนเล็กจองตัวเองนั้น สายตาเหลือบไปเห็นทั้งสองคนคุยกันอยู่ในศาลา นางหยุดชะงักมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินตรงไปหาทั้งสอง เอามือกวาดอาหารบนโต๊ะหล่นแตกจนหมด ร่างหนาตกตะลึง ส่วนลู่ชิงอัน เมื่อหายตกตะลึงแล้วก็ร้องไห้เบาๆลี่หมิงหันไปเห็นนางร้องไห้ เขาลุกขึ้นตะคอกเพ่ยอิงเสียดังว่าเจ้าทำแบบนี้ทำไม

"ก็นางมายุ่งกับสามีของข้า ข้าก็จะทำให้นางได้รู้ว่าท่านมีภรรยาแล้ว นางไม่ควรเทียวไล้เทียวขื่อสามีคนอื่น  "  ร่างหนาทนไม่ไหว "เจ้านี่มันผู้หญิงแพศยา ร้ายกาจ ใครจะอยากได้เจ้าเป็นเมีย ถ้าเจ้าไม่ยัดเยียดตัวเองเข้ามา ข้าก็คงไม่รับเจ้ามาเป็นฮูหยินของข้าหรอก "  ร่างหนาพูดต่อว่าโดยไม่ไว้หน้าเพ่ยอิงต่อหน้าลู่ชิงอัน 

ร่างบางตะลึงกับวาจาของสามี จึงเดินหันหลังกลับออกไปจากศาลา  เมื่อมาถึงห้องปิดประตู น้ำตาของนางไหลรินเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดๆ ใช่ใช่เฝ้ามองคุณหนูของตัวเอง ในใจนางพลอยเจ็บแปลบไปด้วย เมื่อไหร่หนาคุณหนูของนางจะเลิกรักคนๆนี้สักที