เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 293
บทที่เกี่ยวข้อง
ธุลีใจ บทที่ 294
“คุณช่วยปล่อยเอมม่าไปได้ไหม?” ฉันขอร้องอย่างอ่อนโยนนี่คือสิ่งที่ถูกต้องที่จะทำ ฉันไม่สามารถสอนโนอาเกี่ยวกับความเกลียดชังได้ในขณะที่ฉันยังเก็บความเกลียดชังนั้นไว้ในใจ มันไม่มีผลดีกับฉันเลย ฉันไม่อยากถือโทษโกรธแค้น ฉันมีโรแวน ฉันจึงมุ่งความสนใจไปที่การสร้างสัมพันธ์ในการแต่งงานกับเขาเขาวางช้อนลง “ไม่ครับ”“ได้โปรดนะคะ? สิ่งที่เธอทำมันผิดแต่ฉันไม่อยากยึดถือในความขมขื่นและความโกรธ ฉันไม่อยากให้เธอถูกทำโทษเพราะฉันเชื่อว่ากรรมนั้นมีจริง ฉันทำแบบนี้เพื่อตัวเอง โรแวน ไม่ใช่เพื่อเธอหรือทราวิสเลย ฉันอยากจะหายดีและก้าวต่อไป และฉันจะทำได้ด้วยการปล่อยวางอดีตลงเท่านั้น”“แต่เธอทำร้ายคุณ” เขาถอนหายใจ โดยปฏิเสธที่จะปล่อยเรื่องนี้ไป“ใช่ค่ะ และตามสิ่งที่ทราวิสบอกฉันมา สำหรับสองสัปดาห์นั้นที่เธอได้ชดใช้สำหรับความผิดพลาดนั้นของเธอ เธออาจได้เรียนรู้บทเรียนของเธอแล้วก็ได้”เขาดื้อรั้น และฉันเห็นได้ถึงความไม่เต็มใจในสายตาของเขา เขากำลังต่อสู้กับความจริงในคำพูดของฉันอยู่“ได้โปรดนะคะ?” ฉันอ้อนวอนอย่างอ่อนหวาน โดยกุมแก้มของเขาไว้อย่างอ่อนโยนสายตาของเขาจับจ้องอยู่กับฉัน และในทันทีนั้น พวกมันก็อ่อนโยน
ธุลีใจ บทที่ 295
เอมม่าฉันเดินโขยกเขยกช้า ๆ กลับไปยังห้องขังของตัวเอง คุกเปรียบเสมือนนรกบนดินโดยแท้ หน้าที่การงานของฉันคือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์และส่งเหล่าอาชญากรมารับโทษในนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมาอยู่ที่นี่เลยสองสัปดาห์ที่ผ่านมาตั้งแต่เข้ามาฉันไม่เคยได้นอนหลับสนิทสักคืน เพียงก้าวเข้ามาในห้องขังเท่านั้น ฉันก็เหมือนกลายเป็นศัตรูของทุกคนในทันที ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม คนพวกนี้เกลียดฉันและยังแสดงความเกลียดชังนี้ให้ประจักษ์ชัดอีกลึกลงไปในใจ ฉันรู้ดีว่านี่เป็นฝีมือของโรแวนทั้งหมด ฉันไม่ควรขัดขวางเขา ฉันไม่ควรประมาทความรักที่เขามีต่อเอวาเลย โรแวนที่ฉันเคยรู้จัก โรแวนของฉันไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยทำอะไรที่จะทำให้ฉันต้องเจ็บปวดแต่ตอนนี้คงพูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วว่าชายหนุ่มที่ฉันรักและหวงแหนมาตลอดหลายปีได้หายไปแล้ว ชายหนุ่มที่ฉันเคยรักตายหายไปจากดวงตาคู่นี้แล้ว เขากลายเป็นชายผู้เย็นชา คนที่พร้อมจะทำลายฉันเพียงเพราะฉันกล้าล้ำเส้นเอวาฉันถอนหายใจเมื่อเดินมาถึงห้องขัง ทั้งเหนื่อยล้าและโทรม ไม่มีโอกาสได้อาบน้ำหรือกินอาหารดี ๆ เลยตั้งแต่ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ทุกครั้งเมื่อถึงเวลาอาหาร เพื่
ธุลีใจ บทที่ 296
"นังโง่นี่ยังคิดว่าตัวเองสำคัญอยู่อีก" เบลล่า เพื่อนร่วมห้องขังอีกคนพูดขึ้น "ไม่รู้ตัวเลยว่าในนี้แกก็แค่ไอ้เศษขยะเหมือนพวกเราล่ะเว้ย"ฉันไม่เงยหน้ามองพวกเธอ เพียงจดจ่ออยู่ที่ข้อเท้าของตัวเองเท่านั้น มันบวมและแดงจนเห็นชัด หลังจากที่นังพวกนี่เล่นงานฉันจนหนำใจ ฉันควรให้พยาบาลตรวจดูอีกรอบแต่เพราะมัวแต่สนใจข้อเท้า ฉันจึงไม่ทันสังเกตว่ามีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาใกล้ หนึ่งในนั้นกระชากผมฉันอย่างแรง ตอนนั้นฉันไม่ทันตั้งตัว จึงสะดุ้งเฮือกพร้อมเสียงร้องเจ็บปวด“ขอร้องแหละ ปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันพูดอย่างตะกุกตะกัก ความเหนื่อยล้าถาโถมจนแทบทนไม่ไหวฉันรู้ดีว่าควรจะเงียบตั้งแต่แรก แต่คำพูดของฉันกลับทำให้จอยเผยยิ้มอันโหดเหี้ยมก่อนจะฟาดมือลงบนหน้าฉันอย่างแรง ฉันยกมือขึ้นพยายามปัดป้องทันทีที่เห็นเธอเงื้อมือเพื่อตบหน้าฉันอีกครั้ง"นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?" เสียงหนึ่งระเบิดขึ้นซึ่งทำให้พวกมันถอยห่างออกไปด้วยความกลัวฉันกลับไปนั่งงอตัวพร้อมกับสั่นเทิ้มไม่หยุด ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะสามารถทนรับเรื่องเหล่านี้ได้อีกนานเท่าใด ฉันอยากให้คนพวกนี้เลิกซ้อมฉันเสียที ฉันหวาดกลัวเหลือเกินว่าตนเองจะตายไปเสียแล้ว“เปล
ธุลีใจ บทที่ 297
เอวา“แม่ครับ กันเนอร์มานอนค้างเสาร์อาทิตย์นี้ได้ไหมครับ?” โนอาถาม แต่จิตใจของฉันล่องลอยไปอยู่ที่ไกลแสนไกลฉันเต็มไปด้วยความประหม่า จำได้ขึ้นใจว่าตนเองเคยพูดเอาไว้ว่าจะไปหาอีธานเมื่อพร้อม แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ตามกวนใจฉันอยู่เรื่อย ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน มันเหมือนฝังอยู่ในหัวตลอดเวลาฉันยังไม่ได้คุยกับโรแวนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เขาเกลียดอีธานอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องเป็นอัจฉริยะมาจากไหนก็รู้ได้ทันที ไม่ใช่ว่าจะไปขออนุญาตเขาหรืออะไรแบบนั้น ต่อให้เขาจะชอบหรือไม่ ฉันก็จะไปหาอีธานอยู่ดีสิ่งที่ฉันรู้กังวลคือปฏิกิริยามากกว่า โรแวนรักไอริสเหมือนลูกแท้ ๆ ของตัวเอง และมันเห็นได้ชัด แต่อย่างที่ฉันบอก เขาก็แสดงออกชัดเจนเช่นกันว่าเขารังเกียจพ่อของหนูน้อย ฉันมั่นใจว่าเขาไม่มีทางพอใจกับการที่ฉันจะไปหาอีธานแน่ แต่สิ่งที่ฉันไม่มั่นใจคือ เขาจะเกลียดความคิดนี้เพราะเขาเกลียดอีธาน หรือเพราะอย่างอื่น หรืออาจจะทั้งสองอย่าง“แม่ครับ ฟังอยู่ไหมเนี่ย?”เสียงหงุดหงิดของโนอาดึงฉันกลับมาสู่ปัจจุบัน ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่าตัวเองเหม่ออีกแล้ว“ว่าไงนะลูก?”เขามองฉันด้วยดวงต
ธุลีใจ บทที่ 298
“ถ้าขึ้นประโยคแบบนี้มา ไม่น่าจะมีเรื่องดีแล้วล่ะ” เขาขมวดคิ้วจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้ากังวล นั่นราวกับกำลังพยายามหาคำตอบว่าตนเองทำอะไรผิดหรือเปล่าฉันไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อเลย ก่อนอื่นฉันพยายามลดความรู้สึกที่ยังคงค้างอยู่จากความปรารถนาอันร้อนแรงเมื่อครู่ลง ต่อมาฉันก็ยังไม่รู้จะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กับเขาอย่างไรดี จึงพยายามรวบรวมความคิดให้เป็นระเบียบเสียก่อน“คุณทำผมกลัวนะ เอวา” เขาพูด ทำให้ฉันตกใจและหัวเราะออกมาเบา ๆ“ไม่มีอะไรทำให้คุณกลัวได้หรอกค่ะ”และนี่ก็คือความจริงของโลกเลยแหละ ไม่มีอะไรทำให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันกลัวได้เลย มีอะไรเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือมีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ฉันจำไม่ได้จนทำให้เขากลัวอย่างนั้นเหรอ?เขายืนขึ้นและเดินเข้ามาใกล้จนถึงที่ฉันยืนอยู่ ใช้มือประคองแก้มฉันและจูบเบา ๆ อย่างรวดเร็ว ไม่ได้เร่าร้อนเหมือนเมื่อครู่ แต่ก็เข่าฉันก็อ่อนลงอยู่ดี“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้น่ะเหรอ? ตอนนี้ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปไงล่ะ” เขาหยุดพูดก่อนมองดวงตาฉัน นั่นคือการแสดงความจริงใจในคำพูด “ผมกลัวว่าจะต้องอยู่ในโลกที่ไม่คุณไง”ฉันแทบหยุดหายใจเมื่อคำสารภาพนี้ออกมา ไม่เ
ธุลีใจ บทที่ 299
“แบบนั้นไม่เรียกว่าเป็นคำตอบนะ” ฉันเหน็บแนมดวงตาของเขาเหมือนพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ คล้ายกับคลื่นที่หมุนวนในห้วงทะเลสีเทา ซึ่งกำลังกระชากฉันให้จมลงไปในนั้นพร้อมทั้งกักขังเอาไว้เช่นนั้นนิรันดร์จากนั้นฉันก็สังเกตเห็นบางสิ่งทันที ความสั่นกลัวจากตัวตนแสนแข็งแกร่งนี้ และนี่เองก็เป็นสาเหตุว่าทำไมโรแวนถึงไม่ต้องให้ฉันไปพบอีธานนับเป็นครั้งที่สองของวันนี้แล้วที่ฉันต้องตกตะลึงเช่นนี้“คุณกลัวอย่างนั้นเหรอ?” ฉันเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนขณะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งค้นพบตรงหน้าโรแวนขยับตัวเล็กน้อยก่อนหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ก็สายไปเสียแล้ว ฉันสังเกตเห็นความหวาดกลัวในสายตาคู่สีเทานี้ ไม่มีทางไหนที่เขาจะถอยหนีได้อีกฉันเดินเข้าไปใกล้พลางวางมือไว้บนไหล่เขา “โรแวน บอกฉันเถอะ”มือฉันนวดไหล่ของเขาโดยไม่รู้ตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่ส่งผ่านออกมา ฉันเพียงอยากเข้าใจถึงเหตุผลนั้นเขาปล่อยลมหายใจลึกที่เก็บไว้ก่อนจะหันกลับมามองฉันตั้งแต่ที่ฉันรู้จักโรแวนคนนี้มา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นความหวาดหวั่นลึกลงไปในดวงตา“เอวา คุณพูดถูกแล้วล่ะ ผมรู้สึกกลัว” โรแวนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า
ธุลีใจ บทที่ 300
ฉันรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจะพังทลาย ทุกอย่างในร่างกายสั่นสะเทือนอย่างน่ากลัว หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ ส่วนท้องก็ปั่นป่วนเหมือนถูกมัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกฉันยืนจ้องกำแพงเรือนจำนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่แน่ใจว่าควรก้าวเข้าไปหรือไม่ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยมาเยี่ยมอีธานหรือเปล่า แต่สิ่งนี้สำคัญ ในตอนนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะพบคนแปลกหน้า“จะเข้าไปข้างในหรือยืนจ้องกำแพงอยู่อย่างนี้ทั้งวันครับ? มันเสียเวลาผมนะคุณ” เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูพูดเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงหยาบคาย ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มแสนดูถูกฉันอุ้มไอริสแน่นในอ้อมแขนพลางจ้องมองเขา เข้าใจดี แต่จุดนี้เขาไม่มีสิทธิ์มาหยาบคายกับฉันแบบนี้…และยิ่งไปกว่านั้น มันคืองานของเขาที่ต้องยืนเฝ้า ฉันนึกสงสัยว่ามันจะทำให้เขาเสียเวลาอันมีค่าอะไรนักหนา“พูดว่าอะไรมิทราบ?” ฉันโต้กลับหากมีสิ่งหนึ่งที่ฉันทนไม่ได้ ก็คือความหยาบคายโดยไร้เหตุผลของเจ้าหน้าที่คนนี้เขากลอกตาใส่ฉัน การกระทำนี้ยิ่งทำให้ฉันโกรธจนอยากจะฟาดหน้าเขาสักที“ได้ยินแล้วนะครับ หูคุณคงไม่ได้หนวกหรอกมั้ง… มาทำอะไรที่นี่ครับคุณ? เมายาเหรอ? หรือเป็นพวกขายตัวเลยมาหาเง
ธุลีใจ บทที่ 301
ฉันจ้องมองชายตรงหน้าที่เป็นพ่อของลูกสาวฉัน คนที่ฉันเคยไว้ใจมากพอที่จะร่วมสร้างชีวิตใหม่กับเขา สายตากวาดมองใบหน้าเขา พยายามเรียกสติกลับมาเขาดูเปลี่ยนไป อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่น่ามองหรืออะไรทำนองนั้น แต่เขาดูแตกต่างจากชายที่ปรากฏในเศษเสี้ยวความทรงจำ ตอนนี้เขามีหนวดเครา ซึ่งยิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีกฉันรู้ดีว่าฉันรักโรแวน แล้วทำไมฉันถึงมองอีธานแบบนั้น? ไม่หรอก ฉันไม่ได้มองเขาแบบนั้น ฉันแค่สังเกตว่าเขายังดูหล่ออยู่เช่นเดิม“สวัสดีค่ะ” ในที่สุดฉันก็เอ่ยคำตอบออกไป มันเป็นเพียงคำเดียวที่ฉันสามารถพูดได้ความอึดอัดพลันเกาะกุม ฉันไม่รู้ว่าควรทำอะไรหรือพูดอะไรดีสายตาเขาเลื่อนลงจากฉันไปยังลูกสาวของเรา ท่าทีแข็งกระด้างแปรเปลี่ยนไป ดวงตาพลันอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก“ขอผมอุ้มหน่อยได้ไหม?” เขาถาม ดวงตายังไม่ละจากไอริสช่างชัดเจนเหลือเกินว่าเขารักลูกสาวของเราขนาดไหน เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจฉันอบอุ่น ฉันกลัวมาตลอดว่าเขาอาจจะไม่ต้องการเธอ หรือคิดว่าเธอเป็นความผิดพลาดไหม? เพราะเขาเคยใช้ฉันเป็นเครื่องมือในแผนการร้ายมาก่อน“ได้สิคะ”ฉันลุกขึ้นและค่อย ๆ วางไอริสลงในอ้อมแขนที่ยื่นออก
บทล่าสุด
ธุลีใจ บทที่ 478
ขณะที่เราคุยกัน ดวงตาของเอวาก็ยังคงมองกลับไปหาโรแวน คุณจะเห็นความรักในแววตาเธอ จากทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอ เธอก็ยังคงให้โอกาสเขาอีกครั้งและแน่นอนดวงตาของโรแวนก็คอยมองไปที่ภรรยาของเขาเช่นกัน มันเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ รวมถึงมือของเขาด้วยเพราะเขาหาทางแตะเนื้อต้องตัวเธอตลอดฉันรู้จากเกเบรียลว่าโรแวนโหดร้ายกับเอวาขนาดไหนในช่วงสามปีของชีวิตแต่งงาน เขาปฏิบัติเหมือนเธอไร้ค่า แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนจะเป็นโลกทั้งใบของเขา ความรักที่เขามีต่อเธอแสดงออกมาให้เห็นชัด ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะเปลี่ยนเพื่อเธอมากขนาดนี้ แต่หลักฐานการเปลี่ยนแปลงและความรักของเขาประจักษ์อยู่ตรงหน้าฉัน“มีอะไรกวนใจสิท่า” เอวากระซิบ ดึงฉันออกจากห้วงความคิดฉันหันหน้าไปหา ดวงตากวาดทั่วใบหน้าของเธอ "เธอให้อภัยโรแวนจริง ๆ เหรอ? ทำได้ยังไง? เธอปล่อยวางอดีตได้ไง?”ฉันเพียงแค่ไม่เข้าใจ และถ้าฉันจะพูดตามตรง ฉันกลัวที่จะก้าวเดินไปพร้อมกับเกเบรียลในอนาคตดวงตาเอวาเลื่อนไปมองสามีก่อนที่จะกลับมาที่ฉัน"ฉันยกโทษให้เขาแล้วนะและนั่นเป็นเรื่องง่ายที่สุดด้วย ส่วนเรื่องยากคือการปล่อยวางและลืมมันไป ฉันจะไม่โกหกเธอหรอกนะฮาร์เปอร์
ธุลีใจ บทที่ 477
“รีบไปกันก่อนจะสายเถอะค่ะ” ฉันบอกหลังจากที่เราหายใจหายคอกันทันแล้วเขาพยักหน้าขณะที่มือลูบไล้มือของฉันก่อนประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกันและดึงฉันออกจากห้องนอน"คุณสวยมากเลยค่ะ คุณฮาร์เปอร์!" หนูเซียร่าร้องออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดีเมื่อเธอเห็นฉัน"ใช่! แม่สวยมากเลยค่ะ" ลิลลี่กล่าวเสริมพร้อมกระโดดโลดเต้น“ขอบใจจ้ะ สาว ๆ”อีกครู่หนึ่งเซียร่าก็จะกลับบ้านเพราะต้องไปโรงเรียนวันพรุ่งนี้ เนื่องจากทั้งฉันและกาเบรียลไม่อยู่ที่นี่เพื่อรอส่งเธอกลับบ้าน เราจึงได้จัดเตรียมกับคนขับรถให้ไปส่งเธอ เขาจะดูแลให้เธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย"ตอนนี้พวกลูกต้องทำตัวดี ๆ กับคุณชารอนด้วยนะ อย่าสร้างปัญหาให้เธอด้วย เข้าใจกันไหมเอ่ย?" ฉันหยอกล้อเชิงตักเตือน“ไม่สร้างปัญหาแน่นอนค่ะ” ทั้งสองพูดพร้อมกันตั้งแต่ที่สบตากับเซียร่า ฉันก็คอยจะมองเธอเสมอ อย่างที่ฉันบอกมีบางอย่างเกี่ยวกับเธอที่ดึงดูดฉัน บางสิ่งที่ดูคุ้นเคยหลังจากบอกลาเด็กหญิงทั้งสองคน เกเบรียลและฉันก็ออกเดินทาง ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก แต่เขาจับมือฉันไว้ตลอดเวลาซึ่งทำให้ฉันรู้สึกสบายใจเราไปถึงสถานที่จัดงานในเวลาอันรวดเร็ว และฉันเริ่ม
ธุลีใจ บทที่ 476
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”เพราะฉันหาชุดที่เหมาะกับโอกาสเช่นนี้ไม่ได้ เกเบรียลก็เลยให้ความช่วยเหลือ ทีมงานทั้งหมดมาถึงเมื่อประมาณสามชั่วโมงที่แล้วเพื่อช่วยฉันแต่งหน้าและแต่งตัวการแต่งหน้านั้นไร้ที่ติ ช่างแต่งหน้าเลือกใช้แนวหรูหรา ดวงตาแต่งแต้มด้วยอายแชโดว์อันนุ่มนวลแต่โดดเด่นซึ่งช่วยเพิ่มความลุ่มลึกของดวงตาเพิ่มด้วยขนตายาวหนา ทำให้แววตาน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้น ช่างแตะแต้มสีทองระยิบระยับที่หัวตาทำให้ดวงตาดูสว่างขึ้นช่วยดึงดูดความสนใจมาที่ดวงตาแสนอบอุ่นนี้ ในขณะที่ทรงผมม้วนเป็นลอนหลวม เงางามเหมือนผ้าไหมภายใต้แสงอ่อนโยนเรื่องชุด เราเลือกชุดราตรีสีแดงยาวเพราะสีแดงกลายเป็นสีโปรดที่เกเบรียลชอบให้ฉันสวม ชุดราตรีเป็นการผสมผสานที่น่าทึ่งระหว่างความเย้ายวนและความสง่างาม ถักทอจากผ้าซาตินสีแดงทับทิมเข้มทิ้งตัวอย่างสวยงามไปตามส่วนโค้งเว้า คอเสื้อเว้าลงเล็กน้อยพอที่จะขับเสน่ห์ออกมา ในขณะที่รายละเอียดลูกไม้อันสลับซับซ้อนตามริมผ้าช่วยเพิ่มความหรูหรา เสื้อท่อนบนที่พอดีเน้นบริเวณเอว ตัวกระโปรงบานออกเล็กน้อยยาวพริ้วลากพื้นเมื่อฉันขยับ ผ้าจะเล่นแสง ส่องประกายเหมือนของผืนน้ำขณะที่เผยเรียวขาให้เห็นเพียงเล็ก
ธุลีใจ บทที่ 475
"เข้ามาได้" ในที่สุดเขาก็ตอบ ขณะฉันกำลังจะยอมแพ้คิดว่าเขายังหลับอยู่เมื่อเปิดประตูฉันก็เข้าไป ฉันพบเขานั่งอยู่บนเตียง เมื่อเขาเห็นฉัน เขาก็ขยับลงมานั่งอยู่ตรงขอบเตียง ฉันปิดประตูและเดินตรงไปหาเขา"วันของสาว ๆ เป็นยังไงบ้างครับ?" เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงงัวเงีย“ว้าวมากค่ะ”“ยังไงครับ?”“ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? ช่วยสัญญาด้วยนะคะว่าจะพูดความจริง”เขาหันมาหาฉันอย่างเต็มที่ ตอนนี้เขาตื่นเต็มที่แล้ว ดวงตาจ้องมองมาที่ใบหน้าของฉันราวกับว่าเขากำลังพยายามคิดว่าฉันกำลังจะถามอะไร หลังจากนั้นสักครู่ เขาก็พยักหน้า"ฉันรู้ว่าพี่แอนดรูว์ต้องแบล็กเมล์คุณให้แต่งงานกับฉันในครั้งแรกแน่ พอคิดเรื่องที่คุณอกหักแล้ว คุณคงไม่เต็มใจจะแต่งงานในตอนนั้นแน่นอนค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับต้องมาแต่งงานผู้หญิงที่คุณแทบไม่รู้จัก ช่วยบอกทีได้ไหมคะว่าพี่เขาใช้อะไรบังคับคุณ?"ฉันบอกได้ว่าเขาไม่อยากทำจริง ๆ แต่ฉันต้องการคำตอบ ฉันอยากรู้ว่าพี่แอนดรูว์สามารถจัดการเรื่องแต่งงานระหว่างเราได้อย่างไร“ฮาร์เปอร์…”“นะคะ?”“พอโรแวนแต่งงานกับเอวา พี่เขาก็ดูแย่ลงจริง ๆ พี่เขาดูไม่ดีเลย แอนดรูว์ได้หลักฐานว่าโรแวนดื่มเหล้าและใช้ยาเส
ธุลีใจ บทที่ 474
อย่างที่ฉันบอก ฉันให้อภัยเกเบรียลแล้ว แต่ทำไมฉันยังคงยึดติดกับอดีตอีก? ทำไมฉันยังคงเปรียบเทียบเขากับตัวตนที่เขาเคยเป็น? เห็นได้ชัดว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่สมองยังคงสงสัยเขาคุณรู้จักคำกล่าวที่ว่า 'ถ้าเขาอยากทำ เขาคงทำไปแล้ว?' นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับเกเบรียลในตอนนี้ ในตอนนั้นเขาไม่อยากทำ เขาไม่อยากรักฉัน เขาไม่อยากสนใจฉัน ให้ตายสิ เขาแค่ไม่อยากได้ฉันด้วยซ้ำ... และเพราะเขาไม่อยากได้ฉัน เขาเลยปฏิบัติกับฉันเหมือนไม่สำคัญอะไรลึกลงไปฉันเข้าใจเขาดี ถ้าฉันคิดไม่ผิด เขาแต่งงานกับฉันหนึ่งปีครึ่งหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นหักอกเขา หากพี่แอนดรูว์รู้ พี่คงจะแบล็กเมล์เขาหรืออะไรบางอย่างเพื่อให้เกเบรียลแต่งงานกับฉันแน่ฉันไม่ได้คิดถึงมันตอนที่เราแต่งงานกัน อันที่จริงฉันไม่อยากคิดถึงมันเพราะมันจะทำลายภาพลวงตาที่ฉันสร้างว่าเขาแต่งงานกับฉันเพราะเขารู้สึกอะไรบางอย่างกับฉัน หลายปีต่อมาฉันยอมรับว่าเกเบรียลแต่งงานกับฉันเพราะเขาถูกบังคับให้ทำ ไม่ใช่เพราะเขาต้องการฉันทำได้แค่จินตนาการว่าเขารู้สึกอย่างไร เขาอาจจะยังไม่หายอกหักจากแฟนเก่า เขาโกรธและขมขื่น และอาจจะคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็เหมือนกัน จากนั้นเขาถูกบังค
ธุลีใจ บทที่ 473
"ใช่เลย! เขาไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไปแล้ว" เธอเปล่งประกายความสุขและความตื่นเต้นแพร่กระจายไปทั่ว "เขาถึงกับขอแต่งงานอย่างไม่เป็นทางการแล้วด้วยนะ""หมายความว่ายังไงก่อนเรื่องขอแต่งงานแบบไม่เป็นทางการ?" ฉันถามด้วยความงงงวยเมื่อมองจากท่าทีของคนอื่น พวกเธอก็สับสนเช่นกัน ปกติก็มีแค่ขอกับไม่ได้ขอแต่งงาน ถูกขอแต่งงานอย่างไม่เป็นทางการมันคืออะไรกัน"คืองี้ตอนที่ฉันบอกเขาว่าท้องน่ะ เขาบอกว่าเขาตั้งใจจะขอแต่งงาน แต่ด้วยเจ้าตัวน้อยนี่มาเซอร์ไพรส์เราก่อน เขาเลยจะเลื่อนการขอแต่งงานขึ้นมาเพื่อให้เราแต่งงานกันก่อนที่ลูกจะเกิดไง" เธอตอบ ดวงตายังคงเปล่งประกายด้วยความปิติและความสุขอย่างแท้จริงนั่นสมเหตุสมผล ฉันเข้าใจว่าทำไมเธอถึงเรียกคำพูดนั้นว่าเป็นการขอแต่งงานอย่างไม่เป็นทางการมีเสียงกรีดร้องด้วยความยินดีดังขึ้นขณะที่เรากอดเธอและแสดงความยินดีอีกครั้ง การที่ผู้ชายของเธอกลับมามีผลกระทบอย่างมาก ตอนนี้เธอดูเหมือนเป็นอิสระ ภาระที่เธอแบกไว้เมื่อครั้งที่เราเจอกันไม่มีอีกต่อไป เธอเปล่งประกายหลังจากที่รีเปอร์กลับมาอยู่กับเธอ"แล้วเธอล่ะ เล็ตตี้?" ฉันหันไปหาเธอ "เธอคบกับทราวิสมานานแล้วนะ ทำไมเขายังไม่ขอแ
ธุลีใจ บทที่ 472
ฉันถอนหายใจและพยายามควบคุมลมหัวใจ นี่คือบทสนทนาหนึ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้คุยกับลิลลี่ในวัยนี้ สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกขอบคุณคือเธอไม่ได้ถามว่าเด็กทารกมาจากที่ไหนกันแน่ นั่นคงจะเป็นบทสนทนาที่ยากมาก“เดี๋ยวแม่ขอกลับไปห้องก่อนแล้วค่อยออกไปนะ” ฉันบอกพวกเขาและเพิกเฉยต่อการพูดคุยเกี่ยวกับเด็กทารกไปเลย“ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าจะไปไหน” เกเบรียลถามย้ำฉันคงจะบอกเขาไปแล้วถ้าไม่ได้มัวแต่นึกปัดป้องตนเองอยู่ แต่เขาทำให้ฉันไขว้เขวไปหมด“ฉันจะออกไปกินข้าวกลางวันกับพวกเอวาค่ะ”ฉันรู้สึกอยากจะยกเลิกนัดกับพวกเธอแล้วนอนพักผ่อน แต่ฉันตัดสินใจไม่ทำแบบนั้น เอวาโทรมาสองสามวันก่อนที่เราจะออกจากโตเกียว เธอเอ่ยถามว่าฉันจะไปร่วมทานอาหารกลางวันกับพวกเธอในวันเสาร์ได้ไหม ฉันตอบตกลงทันทีโดยไม่ได้คิดว่าฉันจะเหนื่อยแค่ไหนหลังจากเที่ยวบินสิบสามชั่วโมงรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขา "ดีใจจริง ๆ ที่เห็นว่าคุณมีเพื่อน"“ค่ะพวกเธอเจ๋งมากเลย”"พูดถึงเพื่อน" ลิลลี่พูดแทรก "คืนนี้เซียร่ามานอนค้างที่บ้านเรานะคะ"“แม่จำได้จ้ะ ลูกรัก” ฉันเอ่ยตอบ “หนูมีอะไรฝากมาแม่ซื้อเตรียมตัวสำหรับคืนนี้บ้างไหมลูก?”เธอส่ายหัว “หนูขอขนมกับน
ธุลีใจ บทที่ 471
ฮาร์เปอร์ฉันมองตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ฉันสวมกางเกงยีนส์เอวสูงและเสื้อผ้าไหม ผมมวยขึ้นเป็นมวยยุ่ง ๆ และนอกจากมาสคาร่าและคอนซีลเลอร์ ฉันไม่ได้แต่งหน้ามากนักเรากลับถึงบ้านประมาณสามทุ่มได้ ลิลลี่หลับไปแล้ว ดังนั้นเราจึงเข้านอนทันทีที่ถึงบ้านฉันหยิบกระเป๋าออกมาจากห้องขณะมองดูเวลา ฉันมีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนที่ฉันจะต้องไปที่ร้านอาหาร"จะไปไหนครับ?" เกเบรียลถามทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้องครัวให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ดูดีมากฉันรักเกเบรียลที่สวมใส่ชุดสูท เขาดูร้อนแรงมากในชุดสูทเสมอ แต่มันก็มีบางอย่างเวลาที่เขาแค่เท้าเปล่าพร้อมสวมเสื้อยืดรัดรูปและกางเกงวอร์ม แล้วก็เวลาที่เขาไม่ได้ใส่เสื้อแต่ใส่แค่กางเกงวอร์มเอวหลวม ๆ ด้วยไม่ว่าจะภาพลักษณ์แบบไหน ฉันก็เห็นมาทั้งหมดแล้ว และฉันยังตัดสินใจไม่ได้ว่าภาพลักษณ์ไหนที่ฉันชอบที่สุด ไม่แน่อาจเป็นตอนที่เขาไม่ใส่อะไรเลยก็ได้นะ "ฮาร์เปอร์?" เสียงขบขันของเขาดังขึ้น "น้ำลายไหลเยิ้มหมดแล้ว"ฉันหัวเราะเบา ๆ พยายามซ่อนความเขินอายไว้ "เยิ้มที่ไหนล่ะ"วันนี้เขาอยู่ในเสื้อยืดรัดรูปและกางเกงวอร์มตัวหนึ่งและเขาดูน่าอร่อยมาก ฉันอยากจะใช้ลิ้นตนเองทดสอ
ธุลีใจ บทที่ 470
คอนนี่ฉันแทบจะยืนไม่อยู่ขณะที่ขึ้นลิฟต์ไปที่เพนท์เฮาส์ของฉัน นี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันผ่านไป ที่ฉันทำงานล่วงเวลาจนเป็นเรื่องปกติเพื่อที่ตนเองจะได้ไม่ต้องกลับมาเจอกับห้องนอนที่ว่างเปล่าฉันคิดถึงรีเปอร์มากจริง ๆตอนที่ฉันได้เห็นเขาครั้งแรกที่โรงพยาบาลหลังจากที่เอวาถูกยิงครั้งนั้น ฉันไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับแรงดึงดูดที่ฉันรู้สึกต่อเขา แน่นอนว่าแรงดึงดูดนั้นเกิดขึ้นทันที และฉันแค่รู้สึกเหมือนจิตวิญญาณตนเองรู้จักเขา แต่เขาคือรีเปอร์เชียวนะ ชายคนเดียวกับที่เคยลักพาตัวเพื่อนสนิทของฉันไปถ้าพูดกันตามตรง ฉันไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนเหมือนที่ฉันรู้สึกกับรีเปอร์ในครั้งแรกนั้นเลย ฉันไม่เคยรู้สึกดึงดูดกับผู้ชายตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นพวกเขา มันเป็นสิ่งที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเมื่อฉันได้รู้จักพวกเขามากขึ้น ทว่ากับรีเปอร์มันแตกต่างออกไป และนั่นทำให้ฉันกลัวแทบตายฉันคิดว่าการพบกันครั้งแรกนั้นจบแล้ว ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอเขา และในไม่ช้าแรงดึงดูดก็จะจากหายไป และนั่นคือความตั้งใจที่เกิดขึ้น จนกระทั่งเขาปรากฏตัวที่หน้าห้องฉันในคืนหนึ่งฉันควรจะรู้สึกอับอายที่จะบอกว่าฉันยอมนอนกับเขาในคืนนั้
