เมื่อไหร่ท่านจะหย่าให้ข้าสักที

จวนสกุลหยาง

หยางเช่อแต่งงานกับหลิวเย่วฉางได้ครึ่งปีแล้ว นางดื้อรั้นต่อต้านเขาทุกเรื่องไม่อยู่ในกฎเกณฑ์สักอย่าง เช่นวันนี้เขาสั่งให้นางคัดกฎสกุลนางก็ไม่ทำ หยางเช่อชอบนักเวลาที่นางดื้อดึง เขาจะได้มีเหตุผลลงโทษนาง

นับแต่คืนแต่งงานแม้ว่าเขาจะขึ้นชื่อว่าคนสารเลวที่ขืนใจเมียตนเองเขาก็ไม่สน ใครใช้ให้นางต่อต้านเขาไม่เลิก ตอนนี้ริมฝีปากหยักครอบครองปลายถันคนตัวเล็กอย่างไม่เคยเบื่อ

เขาหลงใหลนางก็ว่าได้ หลิวเย่วฉางแอ่นอกขึ้นหาริมฝีปากร้อนชื้นของเขา แม้ว่านางจะไม่ต้องการแต่ร่างกายกลับตอบสนองเขาอย่างน่าอายทุกครั้ง

"อืม หวานขนาดนี้ข้าชอบจริงๆ เย่วฉาง เจ้าก็รู้ว่าเวลาดื้อจะถูกข้าลงโทษเช่นไร หรือจริงๆ แล้วเจ้าชอบบทลงโทษของข้ากันแน่ หอมหวานไปทั้งตัวเลยเมียข้า"

"ข้าเกลียดท่าน หยางเช่อท่านสมใจที่ทำลายข้าแล้วก็หย่าข้าสักที อ่าห์ อื้อ"

"หย่าหรือ หึ เย่วฉางคงต้องรออีกหน่อย อ่าห์ เจ้าแน่นนักแม่ตัวดี"

หยางเช่อค่อยๆ สอดท่อนเนื้อร้อนผ่าวที่แข็งเป็นเหล็กร้อนของตนเข้าไปยังกายสาวที่ชุ่มฉ่ำ หลิวเย่วฉางกระตุกทันทีที่เขาเข้ามาข้างใน คนตัวโตยิ้มบังคับให้นางสบตาก่อนจะเอ่ยเสียงพร่ากระเส่า

"เกลียดข้าหรือ แต่เหตุใดตอดรัดด