อีกไม่นานข้าก็มีท่านพ่อแล้ว

เสิ่นชิงผิงที่ถือจานขนมออกมาจากด้านในเอ่ยชมหลานชาย เสียงเด็กน้อยร้องไห้ออกมาจากในบ้าน ซู่ซู่อุ้มเจ้าตัวน้อยกล่อมให้นอน หลิวเย่วฉางเอื้อมไปรับก่อนจะเอาเข้าเต้า

แต่หลิวเยี่ยนเฟยกลับไม่ยอมร้องไห้งอแงไม่หยุด เสิ่นชิงเวยเข้าไปหาก่อนจะรับเอามาอุ้มเอง นางแกว่งไปมาสามสี่ทีเด็กน้อยก็หลับไป

"เว่ยเว่ย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ยอมนอนเลย พี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน"

"ผายลมไหมเจ้าคะ ท้องอืดหรือเปล่า"

"ไม่ เพิ่งกินนมอิ่มยังผายลมออกมาเมื่อสักครู่ อีกทั้งเรอออกมาเอิกใหญ่ด้วย"

"คงไม่สบายตัว ซู่ซู่..ถ้าไงก็เหนื่อยหน่อยนะ เดี๋ยวพี่มาขึ้นเขาสักพักมิได้ไปไกลนัก"

"เจ้าค่ะพี่เว่ยเว่ย"

ซู่ซู่รับหลิวเยี่ยนเฟยที่หลับแล้วมา ส่วนเสิ่นชิงเวยออกไปเตรียมตะกร้าก่อนจะจุงมือบุตรชายขึ้นเขา เสิ่นชิงผิงที่เดิมจะไปด้วยแต่เพราะหลิวเยี่ยนเฟยงอแงนางจึงอยู่ช่วยซู่ซู่

สองแม่ลูกเดินขึ้นเขาไปยังดงของต้นเกาลัด แม้ว่าเสิ่นชิงเวยจะสอนเรื่องหาอาหารให้กับชาวบ้านว่าสิ่งใดกินได้ แต่ชาวบ้านมักจะหาบริเวณตีนเขามากกว่า ซึ่งเกาลัดเป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ จึงขึ้นลึกเข้าไปอีก

ป่าแห่งนี้ไม่มีสัตว์ดุร้าย แต่หมูป่าก็ไม่อาจดูเบา พวกมันเจอมนุษย์ก็พร้