18.ทำไมกันนะ

ราวกับร่างกายของเธอกำลังร่วงหล่นลงไปสู่ห้วงเหวที่ไร้ก้นบึ้ง ความหอมหวานที่ไม่เคยคาดคิดและจินตนาการมาก่อนในชีวิตมันกำลังเกิดขึ้นมา

เธอแค่คิดว่าจุมพิตนี้คงทำให้เบลินดานั่งไม่ติดพื้นและทำให้องค์หญิงริโอนาทานข้าวไม่อร่อยไปสักสามวัน

แต่เธอลืมคิดไปว่าจุมพิตนี้ก็กำลังทำให้เธอรู้สึกเจียนตายเหมือนกัน หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก ปลายนิ้วเลื่อนไล้ไปตามลำคอในขณะที่ริมฝีปากของเรายังคงแนบชิด ต่างฝ่ายต่างดูดริมฝีปากของอีกฝ่ายทั้งยังเปลี่ยนมุมเพื่อให้ลึกล้ำมากยิ่งขึ้น มันคือจูบที่เริ่มต้นช้าๆ และค่อยๆ เร่าร้อนมากยิ่งขึ้น

ฟลอยด์แน่ใจว่าเขาไม่ชอบการสัมผัสร่างกายของสตรีอย่างแน่นอน ชีวิตของเขานั้นมักจะเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้นมาเพราะสตรี เช่นนั้นแล้วเขาจึงพยายามหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่จะนำไปสู่ความใกล้ชิด แต่ทว่าในยามที่โรวีนาร้องขอจุมพิตจากเขานั้น เขากลับไม่มีความลังเลใดๆ อยู่เลย เขารู้ว่าเธอกำลังต้องการทำสิ่งใด และจุมพิตนี้มันเอาไว้ใช้เพื่อตอบโต้เหล่าสตรีที่ตั้งใจจะทำร้ายเธอ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงยินยอมส่งมอบจุมพิตให้เธอ ถึงแม้ว่าหัวใจของเขาจะรู้สึกประหม่ามากก็ตามที

การเริ่มจูบของเรามันเป็นไปอย่างเงอะงะ แต่เมื่อเราจับมือกันเดินข้ามผ่านช่วงแรกมาแล้ว เขากลับหยุดตัวเองไม่ได้อีกเลย เธอหอมหวานและมันรู้สีกดีในแบบที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน ฟลอยด์มั่นใจว่านั่นไม่ใช่ความรู้สึกรังเกียจแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงจะผลักไสเธอออกไปในทันทีที่นักข่าวผู้นั้นถ่ายรูปจบลงแล้ว แต่นี่ไม่เลย..เธอกอดเขาแน่นและเขาเองก็เป็นฝ่ายโอบแผ่นหลังนั้นเอาไว้ เราต่างไม่อยากให้จุมพิตนี้มันจบสิ้นลง..

ทว่าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา โรวีนาค่อยๆ ผละริมฝีปากของเธอออกไปอย่างเชื่องช้า ใบหน้างามนั้นถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อบริเวณแก้มทั้งสองข้าง

“พะ..พอแล้วค่ะ”

บ้าเอ้ย! เธอไม่ได้ตั้งใจว่าจะละริมฝีปากออก แต่เธอหายใจไม่ออกจึงแค่ขยับใบหน้าออกเล็กน้อยเท่านั้นเอง และนั่นทำให้จุมพิตนี้จบลงในทันทีแบบน่าเสียดายสุดๆ

“ขอโทษด้วยครับ..ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ..”

เมื่อเขากล่าวจบฟลอยด์ก็รีบเดินจากไปในทันที เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นรถม้าโดยที่โรวีนายังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอยกมือค้างขึ้นมาเพราะในคราแรกตั้งใจจะรั้งเขาเอาไว้อีกหน่อย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เปิดโอกาสนั้นให้เธอเลย

ไม่เป็นไร วันนี้มันดีมากๆ แล้ว วันนี้..มันดีสุดๆ ไปเลยโว้ย!!

.......................

ฟลอยด์กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากของเขา มันเหมือนกับว่าเขาในยามนี้กำลังมีอาการกระหายน้ำอย่างรุนแรง และโรวีนาคือแหล่งน้ำเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะระงับความกระหายอยากนี้ได้ เพราะแบบนั้นหากเขายังรั้งอยู่ต่อก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรแย่ๆ กับเธอไปรึเปล่า

บางอย่างในร่างกายของเขากำลังตื่นตัวขึ้นมาจนน่าโมโห เขาเคยจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนวันนี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้น เขาควบคุมอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง หลังจากที่ริมฝีปากนี้แนบประกบลงไปบนกลีบปากสีเชอร์รี่นั่น

ปลายนิ้วของฟลอยด์แตะลงไปบนริมฝีปากของตัวเอง..จูบ..มันรู้สึกดีแบบนี้เองสินะ

รถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าคฤหาสน์ฮาสคลาว ฟลอยด์เดินลงไปก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกส่งให้ไมเนอร์

“ข้าจะอาบน้ำสักหน่อย สั่งให้สาวใช้ไปเตรียมน้ำด้วย”

เขาต้องการใช้น้ำเย็นเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ตอนนี้แค่หลับตาใบหน้าแสนงดงามของโรวีนาก็ฉายชัดขึ้นมาแล้ว

“ครับนายท่าน”

ไมเนอร์ทำตามคำสั่งของฟลอยด์ได้ดีเสมอมา ไม่ว่าจะเมื่อใดก็ตาม แต่วันนี้..ไม่สิ ช่วงนี้เจ้านายของเขาแปลกไปจริงๆ

“เตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วครับ นายท่านต้องการไวน์หรือว่าสุราสักหน่อยรึเปล่า”

ฟลอยด์พยักหน้า

“ได้ก็ดี สั่งให้สาวใช้ออกไปด้วย”

ไมเนอร์กวาดสายตามองสาวใช้ทุกคนเพื่อสั่งให้พวกนางออกไปจากห้องอาบน้ำของท่านดยุค

ฟลอยด์เดินลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เขานั่งลงบนนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“โรวีนา..”

เขาเรียกชื่อของเธอออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับว่านั่นคือเสียงครางที่ออกมาจากลำคอ

เธอไม่เหมือนกับข่าวลือเลยแม้แต่น้อย นั่นคือสตรีชั่วช้าแห่งยุคจริงๆ นะหรือ ทำไมเขามองไม่เห็นความร้ายกาจของนางกันนะ มองเห็นเพียงแค่ความงดงามเท่านั้นเอง

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำพร้อมกับเสียงการรินสุราใส่แก้ว ฟลอยด์ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูเพราะเขาคิดว่านั่นคงจะเป็นไมเนอร์แน่ๆ

“วางไว้เถอะไมเนอร์ ข้าอยากอยู่คนเดียว”

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับแต่อยู่ๆ กลับมีมือมาจับลงบนไหล่ของเขาแล้วเริ่มบีบนวดเบาๆ

“หากว่าข้าอยู่ที่นี่ข้าจะสามารถทำให้ท่านดยุคผ่อนคลายได้นะคะ..”

“เพล้ง!!!”

ฟลอยด์ลุกขึ้นจากอ่างน้ำในทันที เขายกมือขึ้นมาเพื่อหมายจะบีบคอของสตรีที่เข้ามาใหม่

นางมีใบหน้าที่เรียกได้ว่าเย้ายวนอีกทั้งยังแทบไม่สวมอาภรณ์ใดๆ เพื่อปกปิดร่างกายเลย

บนใบหน้านั้นมิได้มีทีท่าหวาดกลัว แต่นางกลับมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความใคร่

“เชื่อเถอะว่าข้าจะทำให้ท่านดยุคมีความสุขอย่างแน่นอนค่ะ แค่ท่านยินยอมนอนกับข้าสักครั้งก็พอ..อึ่ก!..ทะ..ท่านดยุค”

เขาเริ่มขยับข้อมือเพื่อบีบลำคอเล็กนั้นเอาไว้แน่นมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพื่อไม่ให้สตรีผู้นี้พ่นคำกล่าวน่าสะอิดสะเอียนพวกนั้นมา

ไมเนอร์วิ่งเข้ามาในห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็วเมื่อเขาได้ยินเสียงแก้วแตก

“นำนาง..ไปโยนทิ้งในป่าด้านหลังของฮาสคลาว..หากพยายามหนีออกมาจากป่านั้นก็จงสังหารนางเสีย..”

“ทะ..ท่านดยุคคะ ข้าก็แค่รักท่านเท่านั้นเอง ความผิดของข้าคือลักลอบเข้ามาที่นี่ถึงกับต้องสังหารกัน..”

ไมเนอร์รีบปิดปากของสตรีผู้นั้นในทันที

“ทำตามคำสั่งของท่านดยุค..พานางไปซะ”

เขาเดินไปเก็บเศษแก้วที่พื้นเพื่อป้องกันไม่ให้ท่านดยุคเดินเหยียบ

“ข้าจะนอนแล้ว..”

ฟลอยด์กล่าวเช่นนั้นก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เขาลืมตาขึ้นมามองเพดานด้วยแววตาหวาดระแวง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีสตรีพยายามเข้าหาเขา ไม่ใช่ครั้งแรกเลยที่มีคนปลอมตัวมาเป็นสาวใช้เพื่อร้องขอให้เขานอนด้วย..

ฟลอยด์ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง เขารู้สึกเหมือนกับว่าจะอาเจียนออกมาด้วยความขยะแขยง เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว..

ทำไมกันนะ ทำไมชีวิตของเขามันถึงได้หาความสงบไม่ได้เลย เขาแค่อยากจะมีชีวิตที่เป็นปกติเหมือนกับคนอื่นเท่านั้นเอง..แค่นั้นก็ไม่ได้งั้นเหรอ..

ไมเนอร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขายืนอยู่ที่ด้านหน้าประตูห้องนอนของท่านดยุคด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาควรจะทำงานให้รอบคอบมากกว่านั้น เป็นเพราะเขา..คืนนี้ท่านดยุคถึงได้นอนไม่หลับ