12.ตกลง

“โรวีนา ซารังต์? บอกหน่อยว่าเราไม่ได้อ่านชื่อของสตรีที่อยู่ในใบทะเบียนสมรสนี่ผิด”

ฟลอยด์ส่งยิ้มให้แก่ท่านอาของเขา หรือองค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิแห่งนี้

“ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะแต่งงานกับโรวีนาจริงๆ”

องค์จักรพรรดิคาลิโซมองไปที่จักรพรรดินีของพระองค์ที่กำลังยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว ใครๆต่างก็ล่วงรู้ถึงชื่อเสียงของสตรีที่ฉาวโฉ่แห่งยุค

“ชาล็อต หลานชายของเจ้ากำลังจะแต่งงานใหม่นะ ฟลอยด์กำลังจะแต่งงานกับ..เคาน์เตสซารังต์”

จักรพรรดินีชาล็อตวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะ พระนางมองหน้าของหลานชายก่อนจะหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก เขาแตกต่างจากเมื่อหกปีก่อนมากทีเดียว ในตอนที่เขามาร้องขอแก่เธอ เพื่อให้เธอพระราชทานสมรสให้แก่เขาและเบลินดา

การแต่งงานในครั้งนี้ดูท่าว่าจะไม่ได้เกิดจากความรักอย่างนั้นสินะ..อีกทั้งฟลอยด์เองก็อายุสามสิบแล้ว เขามีสิทธิ์เลือกคู่ชีวิตของตัวเองได้เต็มที่

“โรวีนาถือเป็นสาวงามที่งดงามมากที่สุดจนได้ฉายาว่าเป็นดอกไม้แห่งแดนใต้ เลือกได้ดีนี่ฟลอยด์”

มุมปากของฟลอยด์กดลึกเป็นรอยยิ้ม

“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ..”

เมื่อจักรพรรดินีกล่าวเช่นนั้นแล้วองค์จักรพรรดิยังจะทำเช่นไรได้อีก นอกจากประทับตราลงบนหนังสือแต่งงานของฟลอยด์และโรวีนา

“จะให้ข้าประทับตราลงบนหนังสือหย่าเอาไว้ล่วงหน้าเลยดีหรือไม่”

จักรพรรดินียกมือขึ้นมาตีลงไปที่แขนขององค์จักรพรรดิเบาๆ

“ข้าก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”

“เราควรให้สิทธิ์การตัดสินใจเลือกคู่ครองแก่ฟลอยด์ให้เต็มที่นะเพคะ”

เรื่องนั้นองค์จักรพรรดิรู้ดี แต่ว่า..เพราะอีกฝ่ายคือสตรีที่มีชื่อเสียงไม่ดีเท่าไหร่       ฟลอยด์จะรับมือกับความร้ายกาจและความชั่วช้าของเคาน์เตสซารังต์ไหวไหมนะ นางทั้งคบชู้และผลาญเงินสามีจนหมดตัว อันที่จริงเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนเขาพึ่งจะประทับตราบนหนังสือเรียกคืนยศเคาน์เตสและคฤหาสน์มาจากนางเพราะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมที่ชั่วช้าและไร้เกียรติ แต่มาวันนี้หลานชายคนโปรดของเขากลับยื่นทะเบียนสมรสมาให้เขาลงนามเพื่อจะแต่งงานกับสตรีเช่นนั้น

เขาอยากจะบ้าตายจริงๆ ให้ตายสิ

...................

สายตาของโรวีนาเหลือไปมองที่ประตูของร้านตัดชุดเมื่อเธอมองออกไปด้านนอกแล้วพบว่ามีทหารจำนวนหนึ่งกำลังเฝ้าอยู่ด้านนอก

แสดงว่ามีคนต้องการพูดคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวอย่างนั้นสินะ จะคุยกับเธอนั้นเธอไม่ขัดข้องหรอก แต่ว่าเมลลี่อยู่ที่นี่

“ยูนีก เกิดเรื่องนิดหน่อย เจ้านำเงินนี่ไปแล้วพาเมลลี่ออกด้านหลังร้านตัดชุดนี่ไปก่อน บอกนางว่าข้าติดงานด่วน พานางเดินเล่นรอบๆ ย่านการค้าก่อน แล้วค่อยพากลับบ้าน”

ยูนีกรับถุงเงินในมือของนายหญิงมาโดยไม่ถามมากความ นางเดินเข้าไปในห้องลองชุดเพื่อไปหาคุณหนูเมลลี่ โชคดีจริงๆ ที่ทางร้านวัดตัวและเลือกแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว

โรวีนาเดินไปที่ประตูร้านตัดชุด เธอเบนสายตาไปมองหน้าบุรุษที่กำลังถือร่มเพื่อรอเธอ

“ไปคุยกันหน่อยสิครับ เคาน์เตส..”

เธอคลี่รอยยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนให้เขา

“ด้วยความยินดีค่ะท่านเคาน์ เพียงแต่การพูดคุยในที่ลับตานั้นดูไม่ดีเท่าไหร่นัก ชื่อเสียงของข้าอาจจะทำให้ชื่อเสียงอันดีงามของท่านเคาน์แปดเปื้อนเมื่อท่านอยู่ตามลำพังกับข้าสองคน”

เจโรมส่งยิ้มให้กับโรวีนา มันคือรอยยิ้มที่ดูแปลกตามากกว่าปกติ

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะหากมีข่าวลือออกไปจริงๆ คงจะเป็นข่าวลือว่า เคาน์เตสและข้าแค่ลักลอบนอนด้วยกันเท่านั้นเอง ท่านยังไม่ได้แต่งงานกับดยุคนี่..งานหมั้นก็ยังไม่ได้จัดขึ้น เพราะแบบนั้นใครหน้าไหนก็มาตราหน้าว่าข้าเป็นชู้ของท่านไม่ได้หรอกครับในเมื่อเรายังโสด”

หมอนี่..หาแต่เรื่องมากวนใจเธอจริงๆ

โรวีนาเดินไปกับเขาใต้ร่มกันแดดคันเดียวกัน

“ท่านจะถามอะไรก็ว่ามาสิคะ ข้าไม่ได้มีเวลามากนัก”

เธอกล่าวออกมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำ

เขาไม่ชอบใจ ไม่ชอบท่าทีที่สงบและเยือกเย็นของสตรีผู้นี้เลย เธอไม่กลัวเขาแถมยังเป็นฝ่ายมาขู่ให้เขากลัว มาหลอกเงินเขาไปตั้งหนึ่งพันเหรียญเพียงแค่พูดไม่กี่คำ การกระทำของเธอนั้นมันทำให้เขาเจ็บใจจนจุกอกไปหมด

“รู้เรื่องความสามารถของต้นมาเบียนได้ยังไง หากตอบมา ข้าจะไม่เอาเรื่องที่เคาน์เตสหลอกเงินข้าไป..”

เธอหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดิน โรวีนาเงยหน้ามองหน้าของเจโรมด้วยแววตาเย็นชา

“ทำไมข้าจะต้องตอบคำถามนั้นของท่านด้วยล่ะคะ”

“ก็เพราะว่าข้าต้องการให้เจ้าตอบยังไงล่ะ มันไม่ง่ายหรอกนะครับเคาน์เตสการตั้งตนเพื่อเป็นศัตรูของข้าน่ะ”

เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหมดความอดทน

“ข้าเคยอยู่ในช่วงเวลาที่กำลังจะตายค่ะ..”

“ท่านกำลังตอบไม่ตรงคำถาม..”

“ข้าที่กำลังจะขาดใจตายแต่กลับเข้าไม่ถึงการรักษาของโรงพยาบาลของท่านเลย สาวใช้ของข้าไปตามหมอเพื่อมารักษาแต่ทว่าพวกเขาไม่มา เพราะสาวใช้ของข้าเอ่ยว่าผู้ที่กำลังจะตายคือเคาน์เตสซารังต์ คนของท่านมองว่าเราไม่มีเงินที่จะจ่ายค่ารักษาและเขามองถูกต้อง ข้าในยามนั้นไม่มีเงินเลยจริงๆ ..”

เธอตวาดออกมาเสียงดังจนคนรอบๆ ข้างเริ่มหันมามอง ใบหน้างามบูดบึ้งและไม่ยิ้มแย้ม

“เงินหนึ่งพันเหรียญสำหรับท่านแล้วท่านจ่ายมันได้สบายๆ แต่สำหรับข้ามันมีค่ามากกว่านั้น ข้ายังมีสูตรยาในหัวอีกมากมายที่ในอนาคตข้าจะปรุงยารักษาโรคออกมาเพื่อแย่งลูกค้าของท่านให้หมด!”

เจโรมแค่นหัวเราะออกมาด้วยความเย้ยหยัน

“พื้นที่ที่ให้ท่านยืนในงานเลี้ยงยังแทบไม่มีเลย แล้ว..ท่านจะเอาปัญญาที่ไหนมาต่อสู้กับเวลลิงตัน อย่าคิดว่าดยุคกำลังถือหางแล้วท่านจะทำอะไรก็ได้นะครับ”

เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของโรวีนาเบาๆ

“อันที่จริงข้ายกให้ท่านก็ได้เงินหนึ่งพันเหรียญน่ะ แค่ท่านเดินเข้าไปในโรงแรมนั้นด้วยกันกับข้า และอยู่ที่นั่นกับข้าหนึ่งคืนเท่านั้น..เพื่อเชยชมหญิงงามแล้วข้าจ่ายให้ท่านไหวอยู่แล้วครับ”

เจโรมคิดว่าเขาแทบจะเห็นควันพุ่งออกมาจากสองหูของเธอ โรวีนากำลังโกรธแต่ทว่าในยามที่เธอโกรธยังน่ารักเลยให้ตายสิ เธอพองแก้มออกมาด้วยความน่าเอ็นดู..

“นี่ทำอะไร..กันอยู่เหรอครับ”

ฟลอยด์เอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาจับไหล่ของโรวีนาเพื่อให้เธอถอยหลังออกให้ห่างจากเจโรม

“แหม..บังเอิญจังเลยนะครับท่านดยุค ข้ากำลังตกลงบางอย่างกับเคาน์เตสนิดหน่อย”

ฟลอยด์ปรายสายตามองหน้าของโรวีนาเขาเห็นเธอกำลังโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ

“เรื่องอะไรกันล่ะเจโรม ไปคุยกับข้าแทนดีหรือไม่เพราะอีกไม่นาน นางและข้าจะหมั้นหมายกันแล้วเรื่องของโรวี่ก็เหมือนเรื่องของข้านั่นแหละ”