11.คนดี

ฉันนั่งอยู่ด้านหลังของเมลลี่ มือทั้งสองข้างกำลังขยับไปมาเพื่อถักเปียผมทั้งสองข้างให้แก่ลูกสาว ไม่อยากยอมรับเท่าไหร่นักแต่ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคุณแม่ไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังมีลูกสาวที่น่ารักราวกับตุ๊กตาอีกด้วย เรือนผมสีแดงของเมลลี่มันโดดเด่นมากทีเดียว ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าของอิไล พ่อของเมลลี่มาก่อนแต่ในนิยายบรรยายเอาไว้ว่าเขาหล่อมาก ดูท่าว่าเขาคงจะหล่อเหลามากจริงๆ นั่นแหละลูกสาวของเราทั้งสองคนถึงได้น่ารักและฉายแววความสวยงามมากขนาดนี้

“สีผมของลูกนั้นมันงดงามมากๆ เลยนะเมลลี่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเด็กน้อยก็ฉีกยิ้มกว้างจนอวดฟันขาว

“ลูกอยากจะมีเส้นผมสีเหมือนท่านแม่มากกว่า..”

มือของโรวีนากำลังกอบกุมใบหน้าของลูกสาวเอาไว้

“ลูกงดงามมากเมลลี่ สตรีทุกคนล้วนแล้วแต่มีความงดงามในแบบฉบับของตัวเอง ลูกไม่จำเป็นต้องอยากเหมือนแม่มากขนาดนั้นก็ได้ ลูกสวยและน่ารักในแบบของตัวเองอยู่แล้ว ขาดแค่ความมั่นใจเท่านั้นเอง เป็นเลดี้จะต้องยืดหลังตรงและอยู่ในท่วงท่าที่สง่างาม..”

ฉันเองก็ไม่ได้รู้เรื่องการเป็นชั้นสูงมากนัก เพราะแบบนั้นเพื่อที่จะสอนเมลลี่ให้รู้จักกับมารยาททางสังคม ช่วงเวลาในยามกลางคืน ฉันถึงต้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับมารยาทและการวางตัวของชนชั้นสูงให้มากหน่อย เพื่อว่าในช่วงเวลาที่ออกงาน ฉันจะได้ไม่อายคนอื่นเขาและไม่ทำให้ลูกสาวอับอายไปด้วย

ยูนีกส่งหมวกบอนเน็ตสีฟ้าอ่อนให้กับฉัน และฉันสวมมันลงไปบนศีรษะของเมลลี่พร้อมกับผูกริบบิ้นใต้คางให้ลูกสาว

“ออกเดินทางไปกันเถอะลูกรัก วันนี้แม่จะเหมาทุกคอลเลคชั่นชุดเดรสที่กำลังนิยมในช่วงนี้ให้ลูกเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

เงินหนึ่งพันเหรียญนั้นไม่ได้คงอยู่ตลอดไป และมันจะหมดไปสักวันหนึ่งอย่างแน่นอนหากว่าฉันไม่หาไปเพิ่ม ฉันทุ่มเงินกว่าห้าร้อยเหรียญในการซื้อที่ดินหนึ่งแปลงเอาไว้ก่อน ปีหน้าที่ดินบริเวณนี้จะเป็นทางที่รถไฟตัดผ่าน และฉันจะสามารถเรียกรับเงินชดเชยจากทางการได้ แต่นั่นมันเป็นเรื่องเงินที่จะได้รับในอนาคต..

เช่นนั้นแล้วการหาเงินจำนวนมากแบบรวดเร็วที่สุดมันคืออะไรล่ะ หากไม่ใช่การวางเดิมพัน

ฉันรู้เรื่องราวในนิยายนี้ดี ดีมากเสียจนอยากจะเปิดสำนักหมอดูเลยด้วยซ้ำแต่ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะว่าฉันยังเป็นขุนนางอยู่ แบบนั้นแล้วฉันจึงปลอมตัวเป็นบุรุษเพื่อวางเดิมพันในตลาดการค้าทาส

ฉันรู้ว่าที่นี่มีการต่อสู้ทุกวันและจดจำได้เกือบทั้งหมดว่าใครกันที่เป็นผู้ชนะ ด้วยเหตุนั้นเองฉันจึงกอบโกยเงินจากตลาดการเดิมพันได้มากมายพอสมควร

และที่นั่นมีทาสผู้หนึ่งที่ฉันหมายตาเอาไว้..แต่ติดตรงที่ว่าเขาพึ่งเข้ามาอยู่ในลานประลอง ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามเจรจาของซื้อตัวเขามากมาแค่ไหนแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเขายังทำเงินให้แก่สนามประลองได้อยู่

เอาไว้อีกหน่อยค่อยไปคิดเรื่องนี้ใหม่ก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันมีเงินแล้วและกำลังลงทุนซื้อที่ดินตรงที่มันจะเกิดประโยชน์ในอนาคต..ตอนนี้เราอาจจะอยู่ในฐานะที่พออยู่พอกิน แต่ในอนาคต เมลลี่จะต้องเป็นสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิ..ตระกูลซารังต์จะต้องมั่นคงมากๆ ในอนาคต ฉันจะทำให้ทางเดินของลูกสาวตัวน้อยมันโรยไปด้วยกลีบกุหลาบเอง

“ยินดีต้อนรับค่ะท่านเคาน์เตส..”

ร้านตัดชุดที่มีแต่ชนชั้นสูงมาใช้บริการ หากไม่ได้นัดก่อนไม่มีทางที่ประตูของร้านนี้จะเปิดต้อนรับ

“ฉันพาลุกสาวมาตัดชุดนะ ขอชุดที่สีอ่อนๆ และน่ารักสดใส ไม่หนักจนเกินไปด้วย..”

มาดามเจ้าของร้านพยักหน้าพร้อมกับจดรายละเอียดลงไปบนกระดาษในมือ

“เชิญมาวัดตัวทางนี้เลยค่ะคุณหนู”

ฉันพยักหน้าเพื่อบอกให้เมลลี่เดินตามช่างตัดชุดไป เมื่อก่อนตอนที่ฉันเข้ามาสวมร่างใหม่ๆ บนร่างกายของเมลลี่มีแต่รอยเขียวช้ำเต็มไปหมด นั่นคือฝีมือของโรวีนาที่พยายามทำร้ายลูกสาวของนาง แต่ในยามนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว ร่องรอยความเจ็บปวดและบาดแผลในใจถูกลบออกไปจนหมดสิ้น ฉันจะไม่ยินยอมให้ใครหน้าไหนสร้างบาดแผลลงบนร่างกายของลูกสาวอีกแล้วล่ะ

“บังเอิญจังเลยนะคะเคาน์เตส..”

อารีเอนเดินเข้ามาทักทายโรวีนาด้วยรอยยิ้มเสแสร้งที่มักจะฉาบอยู่บนใบหน้าของนาง

“สวัสดีค่ะเลดี้แรนเซล คุณเองก็มาตัดชุดเหมือนกันอย่างนั้นหรือคะ”

อารีเอนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ใช่แล้วค่ะ เพราะอีกไม่นานตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเวนสันจะจัดงานเลี้ยง เคาน์เตสไม่ได้รับบัตรเชิญใช่ไหมคะ”

ตระกูลเวนสัน..ชื่อตระกูลนั้นคือตระกูลเก่าของมารดาคาเรน ภรรยาเก่าของท่าน   ดยุคฟลอยด์

“แบบนี้เองสินะคะ เช่นนั้นแล้วงานเลี้ยงคงจะยิ่งใหญ่น่าดูเลย..ขอให้เลดี้สนุกกับงานเลี้ยงนะคะ”

ไม่โกรธเลยงั้นเหรอ? สีหน้านั้นไม่เปลี่ยนสีแม้แต่นิดเดียวด้วยเมื่อเธอกล่าวถึงชื่อตระกูลของภรรยาเก่าท่านดยุค

“ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเหมาะกับเลดี้นะคะ ถ้ายังไงลองสวมชุดนี้ไป..”

“ไม่โกรธข้าเหรอคะ”

อารีเอนเอ่ยถามอย่างเหลืออด เธอเดาใจสตรีงดงามผู้นี้ไม่ได้จริงๆ ว่าที่นางไม่โกรธเธอนั้นเพราะว่านางเก็บซ่อนสีหน้าเก่งหรือเพราะว่านางไม่สนใจจริงๆ

“จะโกรธทำไมกันคะ ก็เลดี้มาที่นี่เพื่อซื้อชุดนี่..”

ให้ตายสิ นี่คงเป็นสตรีที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา

“ข้าแกล้งท่าน พูดจาไม่ดีและยังกล่าวถึงภรรยาเก่าของท่านดยุคด้วย แต่ท่านเคาน์เตสกลับไม่โกรธข้าเลยเหรอคะ ที่งานในวันนั้นข้าก็จงใจพูดเพื่อให้ท่านอับอาย..”

โรวีนาระบายยิ้มหวาน เธอส่ายหน้าเบาๆ ให้แก่ความเป็นเด็กของอารีเอน

“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อยค่ะ เลดี้ออกจะมีน้ำใจกับข้าด้วยซ้ำ หากเลดี้ไม่บอกข้าว่างานในวันนั้นจะต้องสวมชุดสีน้ำเงินข้าคงจะอับอายและขายหน้ามากทีเดียว..ลึกๆ แล้วเลดี้เป็นคนดีมากนะคะ ถึงแม้ว่าจะแสดงออกไม่ค่อยเก่งก็เถอะ”

แก้มของอารีเอนเปลี่ยนเป็นสีเข้มจัด เธอขบเม้มริมฝีปากด้วยอาการประหม่า

“ข้า..ขอตัวก่อนค่ะ”

เมื่อกล่าวจบอารีเอนก็รีบวิ่งออกมาในทันที ใบหน้าของเธอนั้นร้อนฉ่าจนเธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับความเขินอายนั้นอย่างไรดี

คนดี..เธอเนี่ยนะเป็นคนดี ไม่มีทางซะหรอก!!

อารีเอนรีบวิ่งออกไปจากร้านตัดชุด  ในขณะที่ด้านหลังเจโรมกำลังเดินเข้าไปในนั้น เขาโบกมือเบาๆ เพื่อให้ทหารของเขาเฝ้าอยู่ที่ประตูทางเข้าด้านนอก

ทำยังไงได้เขาอยากจะพูดคุยกับหญิงงามเป็นการส่วนตัวสักหน่อย แต่ทว่านางกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาเลย

เช่นนั้นแล้วการที่เขาสร้างโอกาสให้ตัวเองก็คงไม่นับว่าผิดอะไรหรอก