10.ไม่ยอม

“ชื่อคาเรนสินะคะ ลูกสามารถเรียกแม่ว่าแม่ได้เลยน้า..อันที่จริงแม่เองก็มีลูกสาวที่น่ารักคนหนึ่งเหมือนกัน การเป็นลูกคนเดียวมันเหงามากใช่ไหมล่ะ จากนี้ไปคาเรนจะมีพี่สาว ส่วนเมลลี่ก็จะมีน้องชายที่แสนน่ารัก..”

คาเรนยกยิ้มขึ้นมา เขาพยักหน้าตามคำบอกเล่าของท่านแม่ มือของเขานั้นจับมือของท่านแม่โรวีนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

จริงอยู่ที่ท่านพ่อรักเขามากแต่ความรักนั้นมันมักจะมาในรูปแบบของสิ่งของมากกว่าเวลา งานของท่านพ่อยุ่งมากพอสมควร ทำให้เขาและท่านพ่อไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันสักเท่าไหร่

“ข้า..ชอบท่านแม่ครับ และข้าอยากมีพี่สาว พี่เมลลี่จะต้องสวยเหมือนท่านแม่แน่ๆ เลย”

โรวีนาพยักหน้าเร็วๆ

“ลูกเองก็งดงามและเจิดจรัสเหมือนท่านพ่อมากเลยนะคาเรน จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ”

อยากอุ้มกลับไปที่ซารังต์ด้วยชะมัด อยากพาคาเรนไปหาเมลลี่ อยากพาเด็กทั้งสองคนไปทำความรู้จักกัน

ตามเนื้อเรื่องเดิมคาเรนคือพระเอก ส่วนเมลลี่คือตัวร้าย..แต่เมลลี่ไม่ใช่ตัวร้ายที่มาชอบพระเอก แค่นางมีปมในใจและต้องการทำลายนางเอกที่ได้รับความรักจากทุกคนเท่านั้นเอง..อันที่จริงคนแรกที่เมลลี่สังหารคือโรวีนา มารดาของนาง..แต่เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ท่านแม่คนนี้จะไม่ตายเพราะถูกลูกสาวที่แสนน่ารักสังหารหรอก..ไม่เป็นแบบนั้นแน่ๆ

“ท่านแม่จะย้ายมาที่นี่เมื่อไหร่กันครับ”

โรวีนายื่นมือไปลูบผมของคาเรนเบาๆ

“อีกหนึ่งเดือน..เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกหนึ่งเดือน เอาไว้โอกาสหน้าแม่จะพาเมลลี่มาที่นี่นะ มาทำความรู้จักกับลูกเอาไว้”

คาเรนส่งยิ้มให้กับโรวีนาอีกครั้งหนึ่งและครั้งนี้ดูเหมือนว่าเธอจะอดใจไม่ไหว โรวีนาอุ้มคาเรนขึ้นมาก่อนจะกอดเขาเอาไว้แนบอก

“มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ..คาเรน”

..................

โรวีนาเดินลงจากรถม้าของตระกูลฮาสคลาว เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อบอกลาท่านดยุคที่นั่งอยู่ด้านในรถม้า

“เอาไว้โอกาสหน้า ข้าจะมาที่นี่เพื่อทำความรู้จักกับ..เมลลี่”

เธอส่งยิ้มที่ผลิบานราวกับกลีบดอกไม้ให้เขา

“ขอบคุณในความเมตตานะคะ”

ฟลอยด์พยักหน้า เขาสั่งให้คนขับรถม้าขับรถม้าออกไปในทันที ฉันมองตามรถม้านั้นจนลับตาถึงเดินเข้าไปในคฤหาสน์

ที่น่าแปลกใจคือวันนี้เมลลี่มายืนรอฉันอยู่ที่สวนด้านหน้าคฤหาสน์ซารังต์

“วันนี้เรียนเสร็จเร็วอย่างนั้นหรือลูกรัก”

โรวีนาเดินเข้าไปหาเมลลี่พร้อมกับจับมือของเด็กน้อยให้เดินเข้าไปด้านในพร้อมกันกับเธอ

“...ท่านแม่..จะแต่งงานกับท่านลุงคนนั้นหรือคะ”

คิดเอาไว้แล้วว่าข่าวเรื่องการแต่งงานของเธอกับว่าที่เจ้าบ่าวที่สตรีทุกคนในจักรวรรดิต้องการจะต้องปิดเอาไว้ไม่มิด

“ตามมาสิ มาคุยกันหน่อยเมลลี่..”

เมลลี่นั่งลงข้างๆ ท่านแม่ผู้งดงามของเธอ ไม่ว่าจะกี่ครั้งความงามของท่านแม่ก็ไม่เคยจืดจางเลยสักครั้ง ท่านแม่คือสตรีที่งดงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นในชีวิตนี้เลย

“แม่กำลังจะแต่งงานใหม่ แม่ผิดเองที่ไม่ได้บอกลูกจนลูกต้องรับรู้เรื่องสำคัญเช่นนี้จากปากของคนอื่น”

เมลลี่ขบเม้มริมฝีปากไปมา

“เพราะลูกอย่างนั้นหรือคะ ลูกไม่ต้องการเป็นเลดี้หรือว่าชนชั้นสูงหรอกค่ะ เราเป็นสามัญชนด้วยกันก็ได้ ลูกไม่อยากทำให้ท่านแม่ลำบาก..”

เมลลี่หลับตาลงเมื่อโรวีนายกมือขึ้นมา เธอพยายามบอกตัวเองแล้วว่าไม่ให้แสดงท่าทีหวาดกลัวต่อท่านแม่แต่ทว่าร่างกายมันตอบสนองเองก่อนที่ความคิดจะสั่งการซะอีก

โรวีนาลูบผมของเมลลี่เบาๆ

“เพื่อลูกก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกเหตุผลคือแม่รักเขา..แม่มีความรักกับชายคนหนึ่ง..เมลลี่ต่อให้แม่เป็นภรรยาของใครแต่แม่ก็คือแม่ของลูกตลอดไป เรื่องนั้นมันไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นได้หรอก ลูกเข้าใจรึเปล่า”

รักอย่างนั้นหรือ?

“การที่ลูกทำหน้าแบบนั้นแม่มั่นใจว่าลูกกำลังไม่เข้าใจแน่นอน เอาอย่างนี้นะแม่จะอธิบายให้ลูกฟัง สมมุติว่าลูกกำลังทำไร่และปลูกต้นพีชขึ้นมา ลูกไปนำน้ำในทะเลสาบมารดต้นพีชของลูก ส่วนลุงพอลก็นำน้ำในทะเลสาบมารดต้นแอปเปิ้ลของเขาเหมือนกัน น้ำในทะเลสาบนั้นทั้งลูกและลุงพอลต่างใช้มันเพื่อรดต้นไม้ของตัวเอง น้ำในทะเลสาบนั้นมันย่อมไม่มีวันหมดหากว่าลูกและลุงพอลแบ่งกันใช้อย่างเท่าเทียมถูกต้องไหม”

เมลลี่คิดตาม ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“แต่น้ำในทะเลสาบอาจจะแห้งเหือดไปหากว่าทั้งลูกและลุงพอลใช้มันมากเกินพอดี น้ำในทะเลสาบนั่นเหมือนกับความรักของแม่ ความรักในส่วนที่แม่ให้เมลลี่จะไม่มีวันจางหายไป แม่จะสามารถรักลูกและรักท่านดยุคไปด้วยกันได้หากทุกอย่างมันตั้งอยู่บนความพอดี..”

เมลลี่เงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าของท่านแม่

“แล้ว..กับลูกชายของท่านดยุคล่ะคะ แม่จะรักเขาเท่าลูกรึเปล่า”

โรวีนาอุ้มลูกสาวของเธอขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะโอบกอดเมลลี่เอาไว้ให้แน่น

“ในขณะที่ลูกมีแม่ คาเรนกลับไม่มีแม่แต่ในเวลาเดียวกันคาเรนมีพ่อแต่ลูกกลับไม่มี..อันที่จริงลูกก็มีนั่นแหละแต่อย่างว่าพ่อของลูกมัน..หายหัวไปไหนไม่รู้ แม่คิดว่าลูกควรจะมองในมุมที่แตกต่างนะเมลลี่ เราทั้งสองครอบครัวอาจจะเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปของเราก็ได้ ลูกจะมีพ่อใหม่ในขณะที่คาเรนมีแม่ใหม่..คาเรนไม่ได้มาแย่งชิงความรักจากแม่ไป แต่เขานำความอบอุ่นมาเติมเต็มให้เราต่างหาก..และลูกจะได้เป็นพี่สาวของเขาด้วย”

ไม่ได้มาแย่งความรักไปงั้นเหรอ? แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ชอบอยู่ดี!

“ลูกจะจดจำเอาไว้ค่ะท่านแม่”

ถึงแม้ว่าเมลลี่จะกล่าวเช่นนั้นแต่เธอไม่มีทางยินยอมด้วยดีอย่างเด็ดขาด

ท่านแม่จะต้องเป็นของเธอเพียงผู้เดียว เธอไม่ได้ต้องการพ่อหรือว่าน้องชาย เธอต้องการแค่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของท่านแม่เท่านั้น..

คาเรน..ส่วนนายก็กลับไปกอดพ่อของนายเลยไป!

โรวีนาซบใบหน้าลงบนศีรษะของลูกสาวด้วยท่าทีรักใคร่ เรื่องราวการแต่งงานของเธอมันควรจะจบลงด้วยดีใช่ไหม หวังอย่างยิ่งว่าระหว่างเมลลี่และคาเรนคงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก

"สัปดาห์หน้าท่านดยุคนัดเราไปที่    คฤหาสน์ฮาสคลาวด้วย พรุ่งนี้เราไปซื้อชุดเดรสด้วยกันท่าจะดี ลูกเองก็ไม่ได้ซื้อเสื้อใหม่นานแล้วไหม”

ขอแค่ได้ไปกับท่านแม่จะที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น

“ค่ะ..ลูกจะไปกับท่านแม่เอง”