"ข้าไม่เป็นไรแล้ว เชิญใต้เท้ากลับเถอะ"
ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินเข้าห้องแต่กลับกะเผลก คังซื่อฮั่นไม่รีรออุ้มเจิ้งเหมยเข้าห้องไปวางไว้ที่เก้าอี้
"ร่างกายเจ็บปวดกับใช้งานไม่หยุดหย่อน หากเจ้าไม่ฝืนก็ไม่เจ็บ"
"ขอบคุณใต้เท้า เจิ้งเหมยจะจำใส่ใจ"
คำพูดห่างเหินอย่างที่คังซื่อฮั่นไม่อยากได้ยิน
"เจ้าคราวหลังก็อยู่ห่างท่านอ๋องไว้ บางอย่างในใจท่านอ๋องไม่มีผู้ใดล่วงรู้นับว่าเป็นคนผู้หนึ่งที่ไม่เปิดเผยตัวตน"
เสี่ยวป๋อกับคังซื่อฮั่นนั่งอยู่ด้วยกันบนโต๊ะมี ไหสุรา
"นาง มักยุ่งเกี่ยววนเวียนอยู่กับท่านอ๋องแม้จะเรื่องบังเอิญก็เหมือนจงใจอีกทั้งนางยังสาวและสวยจนชายใดที่ประสบพบนางไม่ชายตาเป็นไม่ได้ ใต้เท้าคังคิดหรือไรว่าท่านอ๋องจะ ...เพียงแค่ต้องการนางเป็นแค่สาวใช้ในจวนอย่างที่พูด"
เสี่ยวป๋อหารือกับคังซื่อฮั่น ที่ยกจอกสุรากระดกลงคอถี่ๆ ด้วยความคิดหลากหลาย
"ท่านอ๋อง หลายครั้งที่ปฏิเสธเรื่องชายารองจากฝ่าบาท ครั้งนี้หากยอมเป็นหมากเดินตามทางที่ฝ่าบาทตั้งใจวางไว้ นับว่าแผนหญิงงามที่เคยกล่าวไว้ตั้งแต่โบราณกาลกลับใช้ได้ผล"
"หากคิดในด้านดีฝ่าบาทอาจจะเห็นว่าท่านอ๋องตรากตรำทำงานเพื่อราชสำนักอีกทั้งพระชายายังร่างกายอ่อนแอไร้คนปรนนิบัติผ่อนคลาย"
รู้ดีว่าไม่เป็นเช่นนั้น
"ฮะแฮ่ม…"
จินเฉิงอู่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เสี่ยวป๋อทำหน้าตาเหลอหลา คังซื่อฮั่นประสานมือคารวะ
"นานแล้วที่ข้าไม่ได้เมามาย"
นั่งลงข้างๆคังซื่อฮั่น เสี่ยวป๋อรินสุราใส่ในจอกให้อย่างรู้ใจ
"เชิญท่านอ๋อง"
ยกจอกสุราส่งให้ คนมาใหม่ยกจอกสุราเทลงคอหายวับไปกับตาแล้วยื่นจอกสุราให้เสี่ยวป๋อรินเติม
"ฝ่าบาท ระแวงว่าข้าจะชิงบัลลังก์ตั้งใจส่งนางสอดแนม หากไม่รับเท่ากับขัดบัญชาอย่างที่เคยบอก แต่เมื่อรับนางมาแล้วจะอยู่ในฐานะอะไรก็คือคนของข้า"
คังซื่อฮั่นสำลักสุราที่กำลังเทลงคอ
เสี่ยวป๋ออมยิ้ม ท่านอ๋องมักเป็นคนปากแข็งเช่นนี้หรือว่าสร้างเกราะขึ้นมาเพื่อให้ผู้อื่นมองตัวเองว่าแข็งแกร่งดุดันทั้งๆ ที่ภายใน ..เหน็บหนาวเดียวดาย…
การร่ำสุรา ในค่ำคืนที่ยาวนานภายใต้แสงจันทร์สุกสว่าง คังซื่อฮั่นฟุบลงกับโต๊ะเสี่ยวป๋อไปต้มน้ำชงชาสร่างเมา
จินเฉิงอู่ลุกขึ้นเดินลัดเลาะไปตามทาง สมองที่ซื่อตรงยามเมามาย สั่งการให้เท้าก้าวเดินไปยังที่พักของเจิ้งเหมย หยุดยืนมองประตูที่ปิดสนิทบางอย่างที่ยังค้างคาใจ กับรอยยิ้มที่เขาเห็นในวันนั้นที่ฝ่าบาทยกนางให้กับเขารอยยิ้มพิสุทธิ์เหมือนกับดีใจผุดขึ้นที่ปากบางสวยสีชมพูระเรื่อนั้น เพียงพริบตาเมื่อเขาเหลือบตามองแล้วมันก็หายไป สื่อความหมายใดกันแน่
ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นบางอย่างบอกเขาว่าเขาคืออ๋องห้า
"ท่านอ๋อง ท่านเมามากแล้วโยวเสวียนพาท่านกลับห้องเอง"
โยวเสียนกอดแขนแน่นดึงจินเฉิงอู่ออกห่างจากตรงนั้น เขาหลับตาส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้น ยอมเดินตามโยวเสวียนไปโดยดี
เข่าที่ปวดหายเป็นปลิดทิ้ง อาจจะเป็นเพราะคังซื่อฮั่นนวดให้หรือจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เจิ้งเหมยกับย่าหนานชวนกันไปตัดดอกไม้ในสวน
ดอกมู่หลานสีชมพูอ่อนงดงามเจิ้งเหมยอดไม่ได้ที่จะดอมดมมันและเผลอยิ้ม ท่านอ๋องยืนเอามือไพล่หลังมองจากระเบียงห้อง เขารีบหันหน้าหนีจากภาพตรงหน้า คังซื่อฮั่นนำบางอย่างมายื่นให้เจิ้งเหมย
"ข้าไปที่ตลาดเห็นว่า...เสี่ยวเหมยไม่ค่อยมีเสื้อผ้าสีสันสดใสจึงไปที่ร้านผ้าในเมือง"
เจิ้งเหมยยิ้ม เป็นยิ้มที่จินเฉิงอู่ไม่อยากเห็น
"ท่านอ๋องใต้เท้าเจิ้งขอพบแม่นางเจิ้งรออยู่ที่ศาลาด้านหน้า"
เสี่ยวป๋อวิ่งมารายงาน
"ตามนาง ...ให้ไปพบใต้เท้าเจิ้งพร้อมกับข้า"
เสี่ยวป๋อเกาหัวแกรกๆ สักพักก็เข้าใจ ท่านอ๋องให้เกียรติใต้เท้าเจิ้งไม่น้อย จึงออกไปพบพร้อมกับพี่สาวเจิ้งเหมย
...ศาลาด้านหน้าจวนอ๋อง...
"เสี่ยวเหมย"
ใต้เท้าเจิ้ง เดินเข้ามาเขย่ามือเจิ้งเหมยเบาๆ
เจิ้งเหมยย่อตัวใต้เท้าเจิ้งจับไหล่ดึงตัวให้ลุกขึ้น
"เจิ้งเหวย คารวะท่านอ๋อง"
เจิ้งเหมยย่อตัวคารวะจินเฉิงอู่เช่นกัน
"เชิญใต้เท้าเจิ้งด้านใน”
ใต้เท้าเจิ้งเดินตามเข้าไปในจวน นั่งลงบนเก้าอี้ต่ำลงมาจากที่จินเฉิงอู่นั่งตามธรรมเนียม
"นางสบายดี ใต้เท้าเจิ้งอย่าได้กังวล"
หันมองเจิ้งเหมยที่ยิ้มบางๆ
"ท่านพ่อเมตตามาเยี่ยมเสี่ยวเหมย เสี่ยวเหมยยินดีไม่น้อย"
ใต้เท้าเจิ้งรู้ดีว่าเจิ้งเหมยมักจะเป็นคนแแบบนี้แม้จะลำบากแค่ไหนหากไม่ถึงที่สุดนางจะไม่มีทางปริปากบอกใคร
"หน้าตาเจ้าแจ่มใสไม่น้อยข้าก็วางใจแล้ว ต่อไปตั้งใจรับใช้ท่านอ๋อง ข้าจะแวะมาเยี่ยมเจ้าบ่อยๆ "
“เจิ้งเหมย ชายาเรียกเจ้า”ย่าหนานทำสีหน้ากังวล เจิ้งเหมยยิ้ม เดินมายังห้องพักที่เป็นทั้งที่อยู่ที่กิน“มาแล้วหรือเจิ้งเหมย”เจิ้งเหมย เดินเข้าไปย่อกามยต่อหน้าพระชายาที่นอนอยู่บนแท่นนอน เหมือนกำลังป่วย ยื่นขวดยาสมานแผลที่คังซื่อฮั่นมอบให้ตรงหน้าเจิ้งเหมย“ข้าลืมเลือนเสียสนิท องครักษ์คังให้ข้านำมันมามอบให้เจ้า ในคราวนั้น”เจิ้งเหมยรับมากำไว้ในมือ“เจิ้งเหมยซาบซึ้งใจยิ่งนัก ในน้ำใจของทุกคนที่นี่”พระชายายิ้มอ่อนหวานเหมือนจะไม่เคยโกรธใคร“เรื่องที่เจ้าถูกโบยถ้าหากจะโกรธใครสักคนขอให้เป็นข้าเถิด ท่านอ๋องเป็นคนที่ดุดันในแบบฉบับของแม่ทัพ ทุกอย่างในจวนล้วนมีกฏเกณฑ์ เพียงแค่เจ้าไม่ทำผิดข้าก็พอจะออกรับแทนได้ ครั้งนั้นหากไม่สั่งโบยเจ้าเสียก่อนเกรงว่าแม้แต่ชีวิตก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้”“เจิ้งเหมยจะจำคำสอนของพระชายา ต่อแต่นี้เจิ้งเหมยจะไม่ทำให้พระชายาลำบากใจ ”“หลายอย่างในจวนเจ้ายังต้องปรับตัวอีกมาก มีสิ่งใดที่ไม่สบายใจข้ายินดีรับฟังเสมอ คิดเสียว่าข้าเป็นดั่งพี่สาว เจ้าเองก็ใช่จะต่ำต้อยเป็นถึงบุตรตรีของใต้เท้าเจิ้ง จะให้อยู่อย่างสาวใช้เลยทีเดียวก็คงจะไม่เหมาะ”พูดเสียยืดยาว ออกจากห้องของชายาตามทางเด
"พี่สาวเจิ้งเหมย ท่านอ๋องให้ท่านสวมชุดนี้ตามเข้าวัง"เสี่ยวป๋อส่งชุดเรียบหรูในแบบ ที่ใช้ในราชสำนักให้กับเจิ้งเหมยก่อนหน้านั้น"ท่านอ๋อง จำเป็นต้องเป็นนางด้วยหรือ""ฝ่าบาทจะด้วยจงใจหรือไม่ แต่ทรงระบุมาว่าให้ข้าพานางไปรับไทฮองไทเฮาในวังหลวง"โยวเสวียนยิ้มเศร้าๆ"ข้าร่างกายอ่อนแอ เรื่องเช่นนี้ยังไม่อาจแบ่งเบาท่านอ๋องจึงต้องฝืนใจพานางเข้าวังรับไทฮองไทเฮา""หวางเฟย อีกไม่นานก็จะแข็งแรงและเมื่อนั้นต้องเป็นเจ้าที่ข้างกายข้างทุกยาม"เกี้ยวหลังใหญ่ รอท่าอยู่ที่หน้าจวนอ๋อง เจิ้งเหมยในชุดผ้าแพรบางเบาพลิ้วไหวงดงามราวรูปวาดพู่กันจีนช่างเขียนภาพอันดับหนึ่ง ใบหน้าสว่างสดใสหากไม่ติดที่ดวงตาเศร้าสร้อยของนาง จินเฉิงอู่ขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวเสี่ยวป๋อเปิดผ้ากั้นผายมือเชิญเจิ้งเหมยที่ทำท่าจะเดินตามเกี้ยวกระซิบเบาๆ"พี่สาว ขึ้นไปนั่งข้างบนเถิดวันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ไม่สู้ดีนัก"เจิ้งเหมยก้าวขาขึ้นไปบนเกี้ยว จินเฉิงอู่นั่งชิดริมหน้าต่างอีกด้าน เจิ้งเหมยจึงเลือกที่จะนั่งชิดอีกฝั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่าง"เดินทาง"เหลียงซานป๋อสั่งคนหามเกี้ยวดังๆ ท่านอ๋องห้ายังนั่งหลับตานิ่งเหมือนคนหลับ ส่วนเจิ่งเหมยเปิดหน้าต่างยื่นหน
เจิ้งเหมยดิ้นรนฮัดฮัดในอ้อมกอด จินเฉิงอู่กดคางลงบนไหล่บางจงใจให้เจิ้งเหมยรู้สึกเจ็บ"อย่าดิ้น"ยังแกะมือข้างที่กอดออกจากเอวไม่ยอมฟังคำเตือน"ท่านอ๋อง ปล่อย""เจ้า มันก็แค่สาวใช้ เช่นไรกล้าออกคำสั่งกับข้า"ใบหน้าเศร้าสร้อยกับคำกล่าวนั้น แต่ยังไม่อยู่นิ่งดึงบังเหียนให้ม้าหยุดวิ่งปล่อยให้ม้าเหยาะย่างตามใจดึงรั้งเอวบางชิดเอวหนา"อย่างไร อยู่กับข้าสองต่อสองกล้าดีอย่างไรถึงกล้าไม่ฟังคำสั่ง"เกยคางลงบนไหล่บางปล่อยให้สันจมูกโด่งเลาะเล็มอยู่ข้างแก้ม"เจิ้งเหมยเป็นเพียงสาวใช้ท่านอ๋องได้โปรด…."พูดได้เพียงแค่นั้นจินเฉิงอู่เอี้ยวตัวใช้ปากอุ่นประกบปากบาง บดขยี้อย่างที่ไม่อาจหักห้ามใจมือใหญ่ช้อนรับที่ต้นคอระหงตรึงไว้กับที่ไม่ให้ขยับบรรจงจูบจนหนำใจ จึงปล่อยเจิ้งเหมยเป็นอิสระทั้งที่เสียดายรสจูบหอมหวานนั้นเหลือเกิน แต่เจิ้งเหมยกลับอ่อนระทวยในอ้อมแขน ทั้งเขินอายและตกใจ"คราวนี้คงอยู่นิ่งได้เสียที"จินเฉิ้งอู๋ยิ้มอย่างผู้ชนะ สวมกอดแนบแน่นกระตุกบังเหียนม้าให้ทะยานไปข้างหน้า…..บ้านตระกูลเจิ้ง…..ฮูหยินตะกูลเจิ้ง และเจิ้งหมิงพี่สาวร่วมบิดากับเจิ้งเหมย ออกมารับจินเฉิงอู่หน้าบ้าน แปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเจิ้
วันส่งตัวเข้าวังเพื่อคัดนางใน ….ผู้คัดตัวนางในหลายสิบคนลงจากเกี้ยวที่หน้าประตูวังจินเฉิงอู่เข้ามาในวังแต่เช้าตรู่เช่นกัน ข้างๆกันนั้นเกี้ยวของเจิ้งเหมยหยุดก่อนถึงประตูวังตามธรรมเนียมร่างเล็กบอบบางก้าวลงจากเกี้ยวด้วยสายตาหวาดหวั่น หันมาร่ำลากับสาวใช้ที่มาส่งหันกลับมาอีกทีชนเข้ากับร่างใหญ่ของจินเฉิงอู่เข้าอย่างจัง รวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนสบตากลมที่มีแววเศร้าสร้อยภายในนิ่งนานบางอย่างบอกเขาว่า นางช่างมีใบหน้างดงามนัก เสียดายคงจะไม่รอดพ้นสายตาของฝ่าบาทถูกคัดไปเป็นสนมของฝ่าบาทอย่าแน่นอน"ขออภัยใต้เท้า" หลบตาคมที่ส่งสายตาพึงพอใจในใบหน้างดงามยามเขินอายยิ่งน่ามอง จินเฉิงอู่เผลออมยิ้มเจิ้งเหมยเดินหลบเข้าไปในวังปล่อยเขายืนเก้ออยู่ตรงนั้นเจิ้งเหมยหลบตาคมที่มองมาอย่างคาดคั้น"ท่านอ๋องโปรดไตร่ตรอง เราสองคนแต่เดิมไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเหตุใดเจิ้งเหมยต้องอยากมาอยู่จวนอ๋องหากไม่ใช่บัญชาของฝ่าบาท""เราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จริงอย่างที่เจ้าพูดเช่นนั้นวันนี้ข้าจะถือว่าข้าไม่ใช่อ๋อง เป็นเพียงบุรุษผู้หนึ่งเท่านั้น"จูบรุนแรงป่าเถื่อนเจิ้งเหมยดิ้นรนแต่กลับถูกกอดรัดมือกำแน่นทุบลงบนอกกว้างมือใหญ่กำมื
จินเฉิงอู่อุ้มร่างบางเปียกปอนของเจิ้งเหมยวางบนตลิ่ง โยวเสวียนว่ายน้ำเข้าฝั่งเพียงลำพัง เหตุใดเขาจะไม่รู้เล่าว่าโยวเสวียนว่ายน้ำเป็น ก็ในเมื่อยังเยาว์วัยโยวเสวียนและเขามักจะพาก้นไปว่ายน้ำที่สระในวังหลวงเสมอ แต่เจิ้งเหมยที่นอนสลบอยู่นี่กับไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลือตัวเองได้เสี่ยวป๋อนำเสื้อคลุมมาให้เขา โยวเสวียนมองมาที่จินเฉิงอู่ที่นั่งมองเจิ้งเหมย สายตาแม้เฉยเมยแต่โยวเสวียนกลับไม่วางใจ"ตามหมอ"ผุดลุกขึ้นเดินไปที่โยวเสวียน"น้ำเย็นมาก หวางเฟยรีบกลับไปแช่น้ำอุ่นแล้วจิบน้ำขิงเสียหน่อย เสี่ยวป๋อสั่งห้องครัวต้มน้ำขิงให้พระชายา"คังซื่อฮั่นอุ้มเจิ้งเหมยกลับไปที่ห้องพัก ย่าหนานวิ่งตามด้วยความเป็นห่วงคังซื่อฮั่น รีบรุดไปที่ห้องของจินเฉิงอู่"พระชายาจงใจแกล้งเสี่ยวเหมย""เสี่ยวเหมย"ยิ้มมุมปากเหมือนยิ้มเยาะให้กับตัวเอง"ดูท่าเจ้าจะสนิทสนมกับนางไม่น้อยถึงกับเรียกนางแบบนั้น เช่นนั้นหากจะโกรธแทนนางใส่ร้ายพระชายาก็ไม่แปลก""ท่านอ๋อง พระชายาว่ายน้ำเก่งท่านก็รู้"จินเฉิงอู่นิ่ง"นางเป็นตะคลิว"โยวเสวียนเข้ามาในห้อง"ท่านอ๋อง โยวเสวียนถูกน้ำเย็นจัดจนเป็นตะคริวดังที่ท่านอ๋องสงสัย จึงร้องให้นางช่วย หากท่าน
“ไทฮองไทเฮารับนางไว้รับใช้ข้างกายอีกหน่อยท่านอ๋องยกฐานะนางขึ้นเป็นชายารองได้ไม่ยาก”ใต้เท้าตู้พูดเหมือนตั้งใจหยั่งเชิงจินเฉิงอู่ว่า ยังมีรักให้กับโยวเสวียนอยู่ไหม“ชายารอง เดิมทีข้าไม่เคยคิดจะมีชายารอง ข้าไม่ชมชอบการมีใจสองเที่ยวแบ่งปันความรักให้ใคร”“หากโยวเสวียนมาได้ยินคำนี้นางคงต้องดีใจแน่ ท่านอ๋องนับว่าเป็นมหาบุรุษทีเดียว ยากยิ่งที่จะไม่หวั่นไหวกับสาวงาม”จินเฉิงอู่ยิ้มบางๆ“เจิ้งเหมย ย่าให้เจ้าเย็บถุงเครื่องหอม เสร็จหรือยัง”“ไทฮองไทเฮาเรียบร้อยแล้วเพคะ”“ดี สีฟ้าเป็นสีที่เฉิงอู่ชอบมาก เจ้านำถุงเครื่องหอมอันนี้ไปที่ห้องท่านอ๋องส่งให้เหลียงซานป๋อบอกว่าข้าให้นำมามอบให้ท่านอ๋อง”“แต่ไทฮองไทเฮา เจิ้งเหมย”“อย่าปฏิเสธย่า...ไปได้แล้ว มัวแต่ชักช้ามืดค่ำป่านนี้อากาศเย็นกลับมาเจ้าต้องมานวดให้ย่าอีก อย่ามัวแต่ช้า”เจิ้งเหมยรีบรุดไปทันทีที่หน้าห้องนอน (โยวเสวียนออกกฏห้ามสาวใช้ในจวนเข้าไปในห้องนอนท่านอ๋อง เรื่องหลับนอนนางเป็นคนดูแลเอง) ไร้เงาของเสี่ยวป๋อ ข้างในเงียบสะงัดเหมือนร้างไร้ผู้คน เจิ้งเหมยเปิดประตูเข้าไปเบาๆ เดินย่องเข้าไปข้างในมือกำถุงเครื่องหอมแน่น แสงเทียนภายในส่องแสงนวลไม่สว่
"พระชายาเกลียดนาง ได้แต่อย่าให้ท่านอ๋องกับไทฮองไทเฮารู้ เพราะในสายตาของท่านอ๋องพระชายาอ่อนหวานงดงาม""ท่านพ่อพูดกับข้าเรื่องนี้เสมอ ให้ข้าอดทนหากช่วยให้ท่านอ๋องครองบัลลังก์ได้วันไหน ตำแหน่งฮองเฮาย่อมต้องตกเป็นของข้า ส่งขนมอี้ (แทนความรักความสุขสงบกลมเกลียวในครอบครัว) ไปให้ท่านอ๋องที่ห้อง"นางกำนัลข้างกายรีบรุดไปทันทีห้องนอนท่านอ๋อง"เสี่ยวป๋อขนมที่ห้องครัวให้เขาส่งมาที่ห้องข้า"เสี่ยวป๋อวิ่งหัวหมุนร่างอักษรพร้อมกับเหลือบตามองเจิ้งเหมยไปด้วยเสี่ยวป๋อยกขนมมาถาดใหญ่ วางตรงหน้าท่านอ๋อง"เสี่ยวป๋อให้นางพักเข่ามากินขนมก่อน"เจิ้งเหมยทำเป็นไม่ได้ยิน เสี่ยวป๋อมองคนนู้นที่คนนี้ทีก็ในเมื่อเจิ้งเหมยได้ยินแล้วทำไมยังให้เขาพูดอีกก่อนจะพูดขึ้นดังๆ"พี่สาวเจิ้งเหมยท่านอ๋องให้ท่านพักเข่ากินขนมก่อน""บอกท่านอ๋อง ข้ายังไม่อยากพักและไม่อยากกิน""บอกนางรีบๆ มากินเสียข้าลดโทษให้ระหว่างกินขนม จะไม่นับเวลาไว้ให้นางคุกเขาอีกแค่ชั่วยามเดียวก็ไปนอนได้แล้ว"เสี่ยวป๋อเกาหัวแกรกๆ เดินไปกระซิบเจิ้งเหมย"พี่สาว ข้าว่าท่านรีบไปกินเสียเถอะตอนท่านอ๋องกำลังอารมณ์ดี หากท่านอ๋องกริ้วขึ้นมาอาจสั่งเพิ่มโทษพี่สาวอาจไม่ไ
“ตระกูลไป๋ตอนนี้ ส่งลูกสาวเข้าวัง แต่เดิมมักจะแลกเปลี่ยนพูดคุยกันกับท่านอ๋องเสมอ แต่หลายวันมานี่แม้ชวนให้มาหารือพร้อมกับท่านพ่อของข้า ใต้เท้าไป๋กลับปฏิเสธอ้างว่าไม่สบาย”โยวเสวียนยิ้ม“เกรงว่าใต้เท้าไป๋จะแปรพักตร์เสียแล้ว ข้าคงต้องหาวิธีอื่นที่จะเอาชนะฝ่าบาท”มือยังบีบนวดอยู่อย่างนั้น“ท่านพ่อสนิทสนมกับใต้เท้าไป๋ให้โยวเวียนลองเอ่ยปากดูสักครั้ง ท่านอ๋องเมตตา โยวเสวียนไม่เปลี่ยน โยวเสวียนซาบซึ้งใจนักเรื่องบางเรื่องหากแบ่งเบาได้โยวเสวียนเต็มใจทำ”จินเฉิงอู่ยิ้มคังซื่อฮั่นกับเจิ้งเหมยเดินเที่ยวตลาดด้วยกันอย่างสนุกสนานคังซื่อฮั่นชี้ชวนให้เจิ้งเหมยดูของต่างๆ แปลกตาบ้างก็สวยงาม ยอมจับจ่ายเพื่อซิ้อของให้เจิ้งเหมยกลับมาที่จวนพร้อมกัน คังซื่อฮั่นเดินไปส่งที่พักของไทฮองไทเฮาซึ่งบัดนี้ จินเฉิงอู่อยู่ที่นั่น เหมือนกับรออะไรบางอย่าง..นานแล้ว“คารวะท่านอ๋อง”คังซื่อฮั่นเหมือนจะมองอารมณ์ออกว่าอีกคน กำลังอยู่ในอารมณ์ไหน“เจ้าเป็นองครักษ์ของข้าหรือของนางกันแน่”คังซื่อฮั่นอมยิ้ม“เสี่ยวเหมย ไว้ข้าพาเจ้าออกไปข้างนอกอีกหากเจ้าต้องการ”จินเฉิงอู่เอามือไพล่หันหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากเห็น“ขอบคุณซื่อฮั่น”คัง